girlpower

Ben zwanger. Het mag verteld.
Het bijzondere en ook enge aan zwanger zijn, is dat het leven er echter van wordt. Enerzijds is een langgekoesterde wens in vervulling gegaan, aan de andere kant komt de realiteit van mijn huidige leven me ineens heel hard tegemoet. Dat was bij Nora (inmiddels 6 jaar geleden) ook al zo. Terwijl ik blij zou moeten zijn, word ik ook hypergevoelig en ongerust om de toestand van mijn huidige leven.
Het lijkt een ideaal moment voor een pas op de plaats: wat ben ik nou helemaal aan het doen? Wil ik dat wel? Een tijd om het leven zoals het nu is te overdenken.
Maar overdenken is bij mij nooit rustig. Dat gaat met veel drama, huilen, angsten. En iedereen (de verloskundige, de gynaecoloog, de psycholoog, mijn vrienden) zegt juist dat ik goed voor mezelf moet zijn. Stress is namelijk niet goed (wetenschappelijk bewezen).
In de happy-clappy zwangerschapsbladen staat het ene verwen-verhaal na het andere. Er wordt naar hartelust getut, geshopt (maar heb je al een rompertje nodig na 13 weken?) en in zwangerschapsboeken gebladerd. En als er al een zwaar verhaal in staat, zoals dat van de zwangere vrouw die haar man verliest als ze in de 8e maand is, dan is het meteen ook echt heel erg en mag je blij zijn dat jou dat niet gebeurd is.

Ik lees boeken die vertellen dat je doordat er leven in je groeit, ook een krachtig vrouw-zijn ontwikkelt. Een oerkracht, die zijn hoogtepunt beleeft wanneer je je kind baart. Maar krachtig zijn is niet altijd lief, niet voor jezelf en niet voor anderen. Het is geen roze, ontspannen, 'oh, ik ben zo lief voor mezelf'-manier van zijn.

Of werkt dat alleen voor mij zo en hebben anderen daar geen last van? Ik zou dat wel eens willen weten.

opening

Ik raak vreselijk in paniek, soms. Ik dacht dat dat minder zou worden als ik ouder werd...maar nee. Het is er nog steeds. En het overkomt me als ik de lijntjes in mijn hoofd niet meer aan elkaar gebreid krijg. En in die kluwen wol is nergens meer een doorgang te vinden. Maar die lijntjes kunnen heel goed na een stevig gesprek met de juiste persoon (die persoon die niet alleen luistert, maar ook kritisch is) weer in elkaars richting kruipen.

En pats, daar zitten er weer een paar vast. Opening gevonden.

liefde

Wat is goed onderwijs?
Is het bewezen modellen nadoen?
Is het excellente leerkrachten die goed onderwijzen?
Is het onderwijsprogramma's die uit de kast gehaald worden?
Is het kinderen die niet veel mee krijgen van thuis wel wat meegeven?
Maar wat dan met het culturele erfgoed dat deze kinderen wel meekrijgen van thuis?

Wat is een goede leraar?
Is dat iemand die 'het' in de vingers heeft?
Is het iemand die goed kan uitleggen?
Is het iemand die zijn administratie goed op orde heeft?
Is het iemand die hard werkt?
Is het iemand die veel uren maakt?
Is het een fulltimer of juist niet?

Ik zeg, onderwijs het kan van alles zijn van hier boven, als het maar met liefde gedaan wordt. Met hart voor kinderen. Niet met hart omdat ze zo zielig zijn, want 'ze krijgen niets mee van thuis en we moeten....'.
Nee, liefde voor kinderen zoals ze zijn. De verhalen die ze meenemen, de energie en de ideeen die ze in zich dragen. De kracht die ze hebben en de betrokkenheid bij de wereld om hen heen (zie ook 'wijze kinderen', blog in april).
Daar moet een leerkracht voor openstaan.

Ik ken veel goede leerkrachten, veel mensen met hart voor de kinderen in hun groep. Deze mensen zijn stuk voor stuk niet perfect, laten steken vallen, werken soms te hard, soms niet hard genoeg. Het zijn kortom, mensen.
Ik zie ook dat de meest inspirerende leerkachten die ik ken, afhaken. Op de eisen van besturen, op 'wetenschappelijk beproefde methoden', op de hoge en onmenselijke eisen die aan ze gesteld worden. Onmenselijk omdat het van ze vraagt dat ze elk kind (ongeacht of het bij A of B of C begint) perse naar D moet.
Deze wereld is helemaal niet bezig met mensen, kinderen, met toekomst of groei. We zijn bezig met in stand houden van wat er nu al is: vergaren van kapitaal, posities en macht en ze vervolgens heel hard vasthouden.

Ben erg wit-zwart, misschien komt het doordat ik om me heen wel heel veel zwart-wit zie. Ik wil een tegengeluid.
Ik word er zo vreselijk verdrietig van.

huwelijk

Sinds vrijdag ben ik een getrouwde vrouw. Heb ik er zelfs een naam bij. Nee, ik ben niet alleen nog maar mevrouw Mebius. Dat gaat me echt te ver. Maar een naam erbij leek me zo gek nog niet. Dus vanaf heden heet ik Olga Aussems-Mebius. Sjiek.

Ik wilde jarenlang trouwen met Arthur. Och och wat wilde ik dat toch graag. Waarom? Geen idee...dat het allemaal echter en beter zou worden. Ik wilde dat hij voor mij koos. Maar een kind en een gezamenlijk huis later was 'voor mij kiezen' eigenlijk al geen issue meer. En toen vroeg hij mij.

En nu, na een weekend van ceremonie, feest, geeerd worden met bezoek en aandacht van alle mensen die we kennen...klaar! Getrouwd stel. En wat maakt nu het verschil?

Niets. Ik ben nog steeds dol op em en soms ook nog steeds niet. Als hij zo lang in zijn bed blijft liggen bijvoorbeeld. Of als hij de hele avond achter de computer zit.

Maar dat feest. Die mensen. Er hing een paar dagen lang een soort bruisende vreedzaamheid in de lucht. Mensen ontmoeten elkaar in en rond ons huis. Mensen die elkaar nog nooit gezien hebben en misschien ook nooit meer zien. Maar voor even was ons huis een 'ort der begegnung' (In het duits klinkt alles zo mooi).
En daar heb ik zo van genoten. Ik heb zelf niet zo veel mensen gesproken. Maar ik heb gekeken en gevoeld en genoten tot in de toppen van mijn tenen. Van al die andere mensen. Niet eens zozeer van mezelf en mijn mooie jurk en de bewondering die ik oogstte bla bla bla. Ik had er net zo goed in een spijkerbroek kunnen staan.

En dan Nora, die liep zaterdagnacht om elf uur rond met een pikzwarte witte feestjurk en deelde haar instrumentjes uit aan de vrienden die nog op de afterparty bij ons thuis zaten te jammen. Haar schoenen had ze niet meer aan. Die was ze ergens op de feestlocatie kwijtgeraakt. Dat is pas feesten. Totale overgave, denk ik.

Er wordt wel een gezegd dat je bruiloft de dag van je leven is. Betekent dat dat ons leven vanaf nu nooit meer zo magisch wordt?
Dit kunnen we overdoen. Ik wens bij deze dat ons huis een 'ort der begegnung' zal blijven zolang wij hier wonen (en liefst daarna ook nog).

De wereld om me heen

Nog 1 nacht. Stemmen. Voor het eerst in mijn leven laat ik een ander voor me stemmen. En wel mijn aanstaande echtgenoot. En dan hoop ik dat hij ook dat het goede hokje rood kruist. Want anders....gaat er 1 kostbare stem verloren.
1 Stem...tja. Als ik er zo naar kijk, dan lijk ik heel erg nietig, onbelangrijk. En toch, die ene stem betekent heel veel. Voor mij zit er een hele wereld van denken achter. Van hoe ik graag naar de wereld kijk. Ik stem niet alleen voor mezelf. Ik stem ook niet alleen voor Nederland. Ik stem voor de wereld waarin ik leef. De manier waarop we voor elkaar zorgen of elkaar in onze waarde laten.
Ik schrik elke keer weer van de felle toon richting allochtonen. Wat moeten we daar nou mee? Maar op de een of andere manier lijken de grootste waffels ook de meeste bijval te krijgen. Volgens mij is het tijd voor een nieuw soort politiek.

Maar eigenlijk hou ik niet van politiek. En er zijn andere belangrijke dingen. Zoals...mijn huwelijk volgende week met mijn lief.