Ik ben bang. Bang om risico's te nemen. Bang om samen te werken,. Ik doe alles het liefste alleen. Maar loop er telkens tegen aan dat ik in mijn eentje niet alles kan. Er mist expertise. En bovendien is het heel erg vermoeiend om alles alleen te doen.
Sjonge wat drukt het op mijn schouders. Ik ben er zo verdrietig om. Allemaal oud zeer.
Ik kom er niet bij. Ergens is het kind in mij bang geworden om los te laten, om anderen te vertrouwen. Alsof samenwerken gelijk staat aan autonomie verliezen. En mijn ideëen niet verwezenlijkt zien.
Wat is er gebeurd? Wie is dat kleine meisje dat stampvoet en zegt: Ik wil het anders!!! Ik wil het zelf bepalen!!!
Gek genoeg lijkt dit besef ontketend te zijn door een klant in een training. Ze wilde alles anders. Had moeite met bij de groep te zijn, echt mee te doen. Zat veel in haar hoofd. Ik verbaasde me over haar. Kon er niet veel mee. Kon er bij haar ook niet doorheen prikken, wat me doorgaans wel lukt bij de meeste mensen. Ik kwam niet tot de kern. Hoe kan dat? Ik heb me er een paar weken over opgewonden. En mezelf beschuldigd van 'het niet kunnen', 'slecht ondernemerschap'....etc..
Maar wat er is...is dat ik mezelf wel herken in dit kleine jongetjesgedrag: IK WIL HET BEPALEN!!! Ik hoor mijn jongste dochter dit zinnetje regelmatig zeggen. En dan denk ik. Nee, dat kan niet. Je kunt niet altijd alles zelf bepalen. Je moet je aanpassen...... En daar word ik dan zo verdrietig om. Want is haar stem of in mijn geval mijn stem niet krachtig genoeg om hordes mensen mee te nemen in wat ik wil en mogelijk zie? In mijn visie?
Ik zie dat ik mezelf daar heel klein houd. En ik ben er nog niet uit. Het is niks dat weg te poetsen is met doen. Gewoon doen. Ja, dat moet ook gebeuren. Maar het gaat niet over oplossingen. Het gaat over fundamenteel in het leven staan. Ik denk dus dat ik het niet verdien om werkelijk een leven te leiden dat helemaal voor mij is. Een leven vol bloei en groei en plezier en overvloed. Liefde en lol, gaan en stilstaan. Op alle gebieden: de liefde, mijn kinderen, mijn werk, mijn missen, vriendinnen.
Gewoon omdat ik het zeg dat het zo mag zijn: ik geef mezelf toestemming om te stromen. En vanuit mijn intuïtie werk te creëren. En helemaal vertrouwen om mijn persoonlijk magneetje dat klanten aantrekt. Mijn energie waar mensen van willen hebben.
Nu zit ik vaak zelf zo in de twijfel....daar komen natuurlijk geen mensen op af. Waarom zouden mensen een beetje Awesomes komen halen wanneer Awesomes zichzelf niet zo awesome voelt?
Ik ben het verdomme zo zat om altijd maar te twijfelen en in tekort te leven. Ik moet elke cent omdraaien. Als mijn meisjes een keertje ergens een ijsje willen eten, moet ik eerst op mijn rekening kijken. Dat voelt zo vreselijk.
Hoe doorbreek ik dit patroon? Waar gaat ergens de deksel van de pot zodat alle creativiteit er uit mag? En waar sta ik dan voor? En niet: wat doe ik? Wat is dan mijn energie die onweerstaanbaar is?
Ok, nu ga ik even heel goed voor mezelf zorgen. Want ik weet dat antwoorden uit de stilte komen. Uit liefde. Nooit uit dwang of 'je moet meer en harder werken..!'
En bedankt, stampvoetende dame! Bedankt dat je me in contact hebt gebracht met een heel essentiele blokkade in mijn leven. Je was een spiegel. En in plaats van jou te helpen iets te doorbreken, moest ik eerst zelf iets zien. En ik heb het gezien. Het was de hele tijd 'in my face'. En het doet nog zeer. Ik ben er boos om dat ik mezelf zo te kort doe.
Maar de deur is wel al open gegaan...
