Wat er niet gezegd kan worden

Ik praat veel. Ik zit vol mooie en lelijke woorden. Ik ben enthousiast in mijn praten. En soms ben ik gemeen en akelig in mijn praten. Ik vlei, amuseer, irriteer, onderhoud, beschuldig....allemaal met mijn spraak.

Tegenwoordig voel ik vaak geen woorden meer. Ik heb al zoveel gezegd. De woorden lijken niet meer te passen bij wat ik wil, nodig heb, te geven heb. Wie ben ik tussen al die lettergrepen in? 

Als ik zing, leen ik woorden. Ik hoef ze niet zelf te bedenken, laten rijmen. Ik voel en proef de woorden die anderen zo mooi gegeven hebben aan hun gevoelens. En ik laat ze rollen door mijn hoofd, mijn ziel, mijn hart, mijn lijf, mijn bekken...en daar landen ze. En voelen ze alsof ze van mij zijn. Die liedjes over hartzeer, pijn, verdriet, woede, stilte, de zoektocht naar mijn ware ik. De zoektocht die iedereen, al dan niet bewust, maakt. 

En die zoektocht gebeurt eerder in stilte nu. Ik ben niet vooruit te branden, al voel ik dat er binnenin van alles gaande is waar ik geen woorden aan kan geven. Het is alsof ik langzaam aan naar binnen getrokken word. En alles wat me weer naar buiten haalt, weer ik het liefste af. 

Met woorden. 

Maar die woorden deden het nu juist niet meer zo goed...

Elke dag weer opnieuw

Nieuwe week. En ik start met een intentie voor de dag. Vandaag mag over mij gaan. Ik mag me verdiepen in wat ik nodig heb om stevig te staan, me goed in mijn vel te voelen. Na een periode van achter de feiten aan  rennen en ondoordachte acties, wil ik de rust in mezelf zien te vinden. 

Want het eerste waar ik mee opsta is altijd: "ik moet...." en "straks moet ik niet vergeten....".

En ja, ook vandaag heb ik afspraken. Maar ik ga mezelf oefenen om dit vanuit rust te doen en niet vanuit moeten. Ik ben er aan toe dat het leven wat meer voor mij gaat werken in plaats van andersom. Dat is best lastig voor een druk baasje als ik. Mijn overtuiging over mezelf is dat ik lui ben en te weinig doe. De realiteit is dat ik heel veel jaren zo verschrikkelijk veel in 1 dag probeerde te proppen (wat vaak ook voor anderen was en niet echt nodig), dat mijn lijf er genoeg van heeft. Mijn lichaam is al een paar weken zwaar in opstand. Alles doet zeer. Ik slaap er 's nachts niet van. 

En nu...

...even terug naar donderdagavond. Samen met Marcel, een bevriend muzikant, zong ik op een prachtige plek in Amsterdam Soothing Songs. Verzachtende liedjes. Lief, mooi, ontroerend, meeslepend, verstillend. We wisten niet precies wat we wilden spelen, lieten het afhangen van de sfeer ter plekke. Misschien waren er verzoekjes. Het was een prachtige avond. Niets moest. We mochten gewoon zijn, voelen en ik hoefde alleen maar te zingen. Ik doe niets liever dan dat. Wanneer ik zing, schakelt al mijn denken uit. Dan laat ik me leiden door de klanken en mijn gevoel. Ik word er zo ontzettend gelukkig van. 

Het gevoel dat ik bij zingen heb, wil ik zo graag op alle momenten kunnen ervaren. Het leven als een liedje. Soms zacht, verstillend. Op andere momenten meeslepend en krachtig. En misschien is mijn leven ook wel zo. Mag ik alleen accepteren dat moeilijke momenten erbij horen. Dat een pijnlijk lijf geen straf is. Dat het alleen maar een teken is dat ik wat meer naar mezelf mag luisteren. Dat mijn eigen licht (zie vorige blog) me even toeflitst: "Hé, vergeet niet wie je echt bent!"

Ik denk dat ik een behoorlijke perfectionist ben. Dat ik vind dat alles moet kloppen. Maar door het harde werken, zie ik soms niet dat alles al klopt. Ik raas er overheen. En zie het mooie niet. Zie mijn eigen schoonheid niet.

En die intentie, die kan ik elke dag opnieuw maken. Die zal elke dag anders zijn. Want elke dag is anders. Vandaag is in ieder geval een dag die over mij mag gaan.

Wil je meer weten over Soothing Songs? Houd dan https://www.awesomes.nl/a-51824342/zingen/soothing-songs/#description in de gaten. Binnenkort plannen we een nieuwe avond en kun jij erbij zijn!