Onderweg deel 5

Onderweg deel 4

Schilderen

Vandaag heb ik vrij. Tijd om te schilderen, te lummelen, te onthaasten.
Mijn huis slibt langzaam vol met schilderijen. Ze mogen wat mij betreft uitvliegen.

Interesse? Kijk maar eens op www.awesomes.nl

Onderweg deel 3

Haast

We hebben altijd haast. Ik niet alleen. Ik zie het om me heen. Haast met leven. Haast met opgroeien.
Haast met vakantie, vakanties uitzoeken, werk beginnen, werk afmaken.
Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik uitkijk naar het moment waarop mijn jongste dochter haar  eerste woordjes gaat zeggen. Nu is het nog vaag, maar alles wat ze zegt draagt de belofte van echt praten in zich. En ik kan bijna niet wachten. Het is zo spannend. Maar ik weet ook dat, zodra ze kan praten, er weer iets nieuws aankomt. Rennen. Of zingen. Of schrijven, lezen. Er komt telkens weer iets nieuws. En elke keer is het spannend.
Laatst zei mijn man: " We moeten de geluiden die ze nu maakt even opnemen, anders vergeten we het als ze straks echt praat.' En dat doe ik ook. En ik geniet ervan dat ze nog niet echt praat. Die mengelmoes aan klanken die ze maakt, is zo mooi en uniek.

Haast zie je ook in onderwijsbeleid. Kinderen mogen geen jaar overdoen. Er moet alles op alles gezet worden om kinderen en jongeren zo snel mogelijk klaar te stomen voor ....ja voor wat eigenlijk? Niet voor zichzelf. Het gaat om succes en rendabel zijn voor de maatschappij.

Ik ben een voorstander van versnellen en vertragen. Ik heb kinderen gezien die veel baat hadden (sociaal, emotioneel, cognitief) bij het overslaan van een leerjaar. Ik heb ook kinderen gezien die opbloeiden terwijl ze een jaar doubleerden. Ik was zelf een kind dat altijd braaf alles wel haalde en doorstoomde en ik was niet echt succesvol. Ik deed wat ik dacht dat ik moest doen. En uiteindelijk heb ik drie studies afgrond en ben nog niet tevreden.

Maar het is moeilijk om te onthaasten. Want er is altijd iets te doen. De was, de boodschappen, luier verschonen, blog schrijven, belastingformulieren invullen.

Wat als ik het allemaal eens niet zou doen? Even een dag niets.
Okee, die luier wil ik nog wel verschonen. Maar ik zorg alleen voor diegenen die het echt niet zelf kunnen. En voor de rest zorg ik alleen voor mezelf. Hoe zou het zijn? En wat zou ik ermee winnen? Of is het onthaasten een doel op zich. Onthaasten simpelweg om het onthaasten.

Het leven simpeler maken. Ik wil het zo graag.

Keuzes

Ik kan niet kiezen. en langzamerhand begin ik te begrijpen waarom ik zo'n twijfelaar ben.
Als ik niet kies, hoef ik nooit de verantwoordelijkheid van een mislukking te dragen.
Ik kies soms niet, omdat ik zo bang ben dat ik een verkeerde keuze maak waar ik spijt van krijg.

Zoals bij het zoeken van een baan. Want die ziet er op papier wel goed uit, maar wat als??
Als wat wat?

Soms heb ik het helemaal niet. Ik ben namelijk erg trefzeker als het om koken gaat. Dan schiet ik in een soort flow die aan alles voorbij gaat. Er gaat ook vaak van alles mis en dan begin ik daarna opnieuw of ik wacht een dag en probeer het dan weer. Koken is peanuts.

licht

Dit jaar lijkt de zon moeite hebben om zich over te geven. Of de wolken willen niet meewerken. Wat was het weer eens vreselijk herfstig vandaag.
Ik heb een paar weken geleden dan toch maar alle winterse kleren weggeborgen. Ik dacht nog: 'Of zou ik ze toch nog.....? Nah!'  Vandaag had ik ze goed kunnen gebruiken.

Van alle dingen in mijn leven die ik graag naar mijn hand wil zetten, is het weer het onverbiddelijkst. Mijn kinderen kan ik vaak nog dwingen, mijn werk kan ik opzeggen als het me niet meer zint. Maar het weer is er gewoon. Ik kan er niet van wegrennen en ik kan het niet veranderen. Natuurlijk zou ik kunnen emigreren naar Curacao of Thailand. Maar dat is behoorlijk radicaal.

Dus nu zit ik met het weer dat somber, koud, bar, triest en nat is. En ik ben na de beloftevolle paar warme dagen helemaal vergeten wat je kunt doen met slecht weer. Niet naar buiten dus. Niet in de tuin zitten. Of een gezellig fietstochtje maken met het gezin. Naar het strand.

Hoewel, naar buiten kan best. Het is anders dan wanneer het mooi weer is. Maar een wandeling in het bos is vast net zo fascinerend in de regen als in de zon. Ik ga het morgen gewoon doen.

Wie heeft trouwens ooit bedacht wat de definitie is van 'mooi weer'?
En zijn er misschien zelfs mensen die dol zijn op herfstig stormweer in de lente?

hier & nu

De vader van mijn man is jong gestorven. Mijn kinderen hebben hem nooit gekend. Toch weet de oudste van opa Durk. Dat hij een engel is en eigenlijk altijd bij ons is.

Vandaag waren we op de begraafplaats. Mijn dochter vroeg of ik een papiertje had, waar ze wat op kon schrijven. Ik gaf haar een zakdoekje. Ze schreef:

Lieve opa, ik vind het jammer dat je dood bent. Kus van Nora.

Dat vind ik zo mooi. Zij gaat er helemaal van uit dat deze engel-opa ook van haar bestaan weet.
En misschien is dat ook zo. Het is in ieder geval een troostende gedachte.