I AM

Het is vandaag weer #52wekenawesomes tijd en ik ga in huis op zoek naar een plekje om te filmen. Het móet er wel leuk uitzien. Elke week dezelfde achtergrond is saai. En het lied moet ook goed zijn. Als ik dan op een heel bijzondere plek (pittoresk zittend in mijn slaapkamerraam) een lied opneem, merk ik dat het een aantal keer fout gaat. En als het er dan eindelijk op staat, het lied, kom ik er achter dat ik dat lied al eerder heb opgenomen en wel in week 2. Potver. 

Ik ben deze zomer begonnen aan een 42 dagen lange liefdesmissie. Ik begon te lezen in "Verwacht Wonderen" van Gabrielle Bernstein en rolde ineens in een stappenplan van 42 dagen. Jak, ik haat stappenplannen! Moet ik dan elke dag wat doen? En wat als ik dat niet volhoud? 

Maar ik had daar iets te halen en ben er dus wel aan begonnen. Elke ochtend lees ik een stukje, er is een affirmatie voor de dag en een avondmeditatie. En het voelt goed om dat te doen. Het gaat namelijk over voorbij mijn angsten gaan en vol in liefde gaan leven. En ja, dat wil ik! Dus ik verklaar deze 42 dagen tot de SUMMER OF SOUL, een tijd om me te bezinnen, te spelen en vol in liefde te gaan staan. 

Nu heb ik al het een en ander gedaan op dit gebied. Maar ik geloof dat ik heel mijn leven blijf leren. Moet leren zelfs. En waar ik denk dat ik al heel wat angsten overwonnen heb, blijken er zich toch nog heel wat etterbakjes te verschuilen in mijn dagelijkse denken en doen.:

Ik kan niet slapen, het is al laat. Maar morgen moet ik werken. Wat als ik niet uitgerust ben?

Mijn dochter fietst met losse handen. Knap hoor, maar jakkes....ze kan vallen. Oh kind, pas toch op!

Mag ik mezelf dat kopje koffie gunnen? Ja, maar straks is er geen geld meer over voor de vakantie....

Was die opname wel goed genoeg? Wat als mensen zien dat ik veel fouten maak? En mijn haar zit stom. Haken mensen zo niet af? 

Mijn dochter zet zich tegen me af. Ze vertelt me niet meer alles. Ik raak haar kwijt!

En ik neem elke dag echt tijd om die angst te voelen. Deze keer duw ik het niet weg. Ik laat het zijn. En voel waar de angst zich in mijn lichaam verschuilt. Deze angsten en bangigheidjes die me verhinderen om volledig vrij te zijn. En begrijp me niet verkeerd. Ik geloof niet dat er een moment komt dat ik helemaal gelukkig en altijd stralend ben. En nooit meer bang. Ik geloof niet in perfectie. Bang zijn hoort bij leven. Angst voor verlies van dierbaren, angst om de grip kwijt te raken, angst voor verandering, angst voor verveling, angst voor de dood. Maar ik hoef me er niet door te laten leiden. En ik wil het ook niet negeren. Want het geeft me ook informatie waar ik nog wat te ontdekken heb. Dus ga ik het aan deze zomer. Ik ben bereid om mijn angsten te zien en los te laten. Ik ben bereid in liefde naar mezelf te kijken. 

En zo kan ik lachen om mijn opname-perikelen. En besluit een ander lied dat mij altijd heel erg raakt op te nemen. I am. Van Nirinjan Kaur. En het is allesbehalve perfect. Maar als ik terugkijk, laat het precies zien wat ik leef: dat onzekerheid er mag zijn, en uitproberen. 

En ik hoop dat het je inspireert. Dat het jou laat zien dat het niet uit maakt hoe goed je haar zit. 

Of dat je precies de goede woorden gebruikt. Of altijd vriendelijk bent. 

Maar dat je trouw bent aan jezelf. En jezelf mag omarmen zoals je bent. 

Met compassie en trots. En plezier.
Jezelf bemoedigt alsof je een klein kind bent: 

"Toe maar, probeer het maar. Als je valt, vang ik je weer op! Ik ben er voor je."

Ik wens je een heerlijke zomer toe. Vol nieuwe ontdekkingen. Zorg goed voor jezelf.