nieuw mens

Het kleine mensje in mijn buik lijkt er uit te willen. Maar de tijd is nog niet rijp.
Ik heb al van alles gedaan om mijn buik tot rust te krijgen. Ik heb uitgebreid in bad gezeten, uren op de bank gelegen, mijn buik zachtjes gewreven en mijn kleintje streng doch liefdevol toegesproken dat het echt nog anderhalve week moet wachten. Mijn mogelijkheden tot communicatie zijn uitgeput, althans bijna dan. Dit bericht is mijn laatste hoop. Misschien krijgen we een heel modern kind, een nieuwetijdskind dat graag toegesproken wordt via het net. Dus vandaar.

Hier komt ie dan: 'Moppie, blijf nog even zitten. Anderhalve week, meer hoeft echt niet! Dan zijn jij en ik allebei sterk genoeg om jou op gezamenlijke kracht in de wereld te helpen. Dan doen we het samen. Voor die tijd wordt het een ingewikkeld verhaal, met artsen, ziekenhuizen, enge tests... Dus alsjeblieft, blijf nog even bij me. We zijn er bijna.'

Leidraad voor keuzes: Cito of Het Eigen Motief?

Ik mocht vandaag wat ouders te woord staan op de school van mijn dochter. Mensen die overwegen hun kind te laten overstappen naar een andere school. Het was heel interessant en ik vind het altijd leuk om met ouders over onderwijs te praten. Maar wat me vooral opviel was dat de keuze voor onderwijs vaak zo beladen is. Vooral in een omgeving waar veel hoogopgeleide en goedverdienende ouders vertoeven, is de Cito-score zo heilig. 'Als mijn kind maar naar het VWO kan straks', hoor je ouders denken. Want als die niet goed genoeg is, kan het kind niet naar de gewenste vervolgopleiding.

Waar komt die angst vandaan? Waarom willen ouders zo graag dat hun kinderen een hoge opleiding krijgen en later een goede baan? Is dat je garantie voor geluk in het leven?
Enerzijds snap ik het wel. Je gunt je kind het allerbeste en je referentiekader daarbij is je eigen situatie.
Maar anderzijds zie ik hoe hoog de druk soms ligt en hoe weinig ruimte ouders hun kinderen gunnen, ruimte om hun eigen pad te leren volgen. Een pad dat niet alleen gebaand wordt door het referentiekader van de ouders.

Ik betrap mezelf er op dat ik ook te vaak wil bepalen wat goed is voor mijn kind. En in zekere mate moet ik dat ook doen, ze is immers pas 5 en heeft wel wat begeleiding nodig (..en als ze UGG's wil dan krijgt ze die niet van me). Maar laatst had ik een fijne gedachte over Nora's toekomst. Nora leert gemakkelijk. Ze is leergierig, neemt veel nieuwe informatie snel op. Ze is daarnaast ook creatief en energiek. Zo was ik ook. Ik ging (als vanzelfsprekend, want een snel stel hersens) naar het VWO en heb me daar vervolgens doorheen gesleept. Ik was niet gemotiveerd en vond bijna geen enkel vak leuk. Ik was een ongelukkige puber, die wel alles haalde zonder veel moeite ervoor te doen.
Nu, stel je voor dat Nora na het behalen van een goede Cito-score op de basisschool zegt: ' Mam, pap, ik wil naar het VMBO, want ik wil zo graag iets met mode gaan doen!' Ik word warm van die gedachte. Stel je voor dat mijn kind op de basisschool haar mogelijkheden en onmogelijkheden leert ontdekken en dan een keuze maakt om (altijd voorlopig, want volgens mij is een vervolgopleiding nooit een eindstation) haar creativiteit verder te ontwikkelen. Dat lijkt me echt geweldig. Maar misschien kiest ze ook voor het VWO en dan is dat ook goed, zolang ze die keuze maar gemotiveerd maakt.



En dan mogen wij als ouders en zijzelf natuurlijk ook best eerst wat twijfelen. Een keuze is altijd een kwestie van een beetje vooruit en achteruit kijken, afwegen en vevrolgens in het diepe springen. Maar daarvoor verwijs ik je naar een stuk dat ik eerder deze maand op dit blog plaatste.

De herontdekking van Louise

Ben bezig met al mijn favoriete cd's te herontdekken. Meestal luister ik naar de radio, ook al komt daar niet altijd de muziek op die ik graag hoor. Dan neem ik die maar op de koop toe. Ach, het maakt alles weer relatief. Niet alles kan altijd feest zijn.

Maar nu heb ik mijn favorieten weer uit de kast gehaald en luister er weer naar.
Naar Leo Kottke bijvoorbeeld. Of John Martyn. Mooi. Het fijne aan dit herontdekken (dat ik meestal 1 a 2 x per jaar doe) is, dat ik weer helemaal geraakt ben door de impact van sommige muziek. Het is alsof ik het voor het eerst hoor...

Nee, dat zeg ik niet goed, want er gaat juist een heel arsenaal aan herinneringen open voor me door het luisteren naar Louise van Bonnie Raitt. Dat nummer is sowieso een favoriet. Ik zong het vroeger voor mij neefje en nichtje als ze niet konden slapen. Gegarandeerd succes. Voor mijn eigen dochter heb ik het lied nooit gezongen. Jammer, het is heel mooi:

http://www.youtube.com/watch?v=vhe3vb0z7mY&feature=related

Ik lees in de Happinez dat twijfelen goed is. In meerdere artikelen.
Dat doet me goed. Hoewel, wat in de Happinez staat hoeft niet per se waar te zijn, toch?

loslaten

Het regent, het waait, buiten.
Het rommelt en het stormt ook in mij.
Ga komende week met zwangerschapsverlof.
Geen minuut te vroeg.

De bomen laten hun blaadjes los.
Ik laat binnenkort mijn kindje los.
En daar kijk ik naar uit.
Ik heb zin in de bevalling (en wordt daarom soms voor gek versleten).

En tegelijk is het spannend.
Als ik het kindje loslaat uit mijn veilige lijf, dan begint het zijn of haar eigen leven.
En mag iedereen zijn invloed op hem of haar loslaten.

Zo wordt er binnenkort van alles losgelaten.
Ik wens mezelf sterkte ermee.