Onderweg deel 2

Onderweg deel 1

weet niet wat ik moet schrijven, maar het is weer eens tijd.

Dus begin ik maar braaf. Eens kijken, wat heb ik vandaag gedaan?
Yoga in de tuin, toen de rest van het gezin nog in ruste was. Naar de markt. Gebakken, gekookt, voorbereid voor bezoek vanavond... Gefietst, omdat ik even rust wilde. Nog meer boodschappen. Nog meer koken.Knuffelen met kleine E. op de bank.

En toen was het 21.09 uur en nu zit ik uitgeteld achter de laptop.

De onrust jaagt door mijn lijf. Het wil maar niet rustig worden, ik word er gek van. Ik ben opgejaagd en gehaast. Ik denk dat ik alles nu moet doen en tegelijkertijd heb ik nergens tijd voor of zin in.
Soms is het leven zo vol. Zo veel. En tegelijkertijd zo leeg, omdat ik niet opmerk wat er echt gebeurt.
Ik hou er zo van als het leven simpel, eenvoudig en tegelijkertijd betekenisvol is. Omdat ik alles wat ik doe in zachtheid beleef.

Maar ik kan het niet sturen. Het gebeurt zomaar ineens. En voor ik het weet, is het voorbij.

Grazen

Vandaag heb ik een rondje om Naarden-vesting gefietst en vervolgens een kwartiertje aan de waterkant in het gras gelegen, terwijl de zon mij verwarmde.
Toen was ik weer mezelf.

Hoek

Ik heb gisteren een ontspan-hoekje gemaakt op onze overloop. Toen ik het mijn dochter voorstelde, was ze meteen enthousiast. Ik heb van haar oude matrasje en wat kussens een hangplek gemaakt naast mijn Boeddhabeeld, waar ik zelf wel mediteer. Het is nu een echte tussenplek geworden. Een plek waar we kunnen zitten of liggen, naar een muziekje luisteren, een boek lezen.
Eigenlijk had ik die functie ook voor die plek bedacht, voor we in het huis trokken. Een mijmerplek. Een verveelplek. Een tot-rust-komplek.
Gisteren ging ze er meteen liggen. Ze wilde er ook slapen. En vanochtend lag ze er met haar kleine zusje in haar armen. Ze lagen echt te genieten samen. En daar geniet ik van.

Laatst bracht ik haar (oudste dochter) naar bed. Ze probeerde tijd te rekken en ik reageerde daar gehaast op. 'Niet zeuren, hup, doe dit doe dat endan naar bed...' Toen ze eenmaal op bed lag was ze geirriteerd. Ze gooide zich met gebalde vuisten achterover op het bed en zei: 'Ik ben zo boos!' Op mijn vraag waarom ze dan boos was, siste ze: 'om alles wat jij zegt!' Ik vond dat zo knap, ze kon dat zo helder zeggen zonder het op mij af te reageren. Ze had gelijk ook, want ik was heel gehaast en de manier waarop ik haar voortjaagde was niet echt relaxed. Toen ik dat toegaf, kroop ze tevreden tegen me aan en hadden we weer contact.

Opvoeden is een wereldbaan.

Hart voor mezelf

Ik ben vaak hard voor mezelf. Dan bekritiseer ik alles wat ik doe.
Vandaag een mooie yogales. Hartenergie.
En ik heb een besluit genomen. Het is tijd om de relatie met mezelf te veranderen.
En hart voor mezelf te krijgen.

In de war

Ik lees net Marieke van Dam's laatste PlayPaper, met de speelopdracht van de maand: een lief klein presentje voor iemand maken. Zomaar. Alleen om te geven.
En ik word er heel verdrietig van. Want ik heb net grote onenigheid met diegenen die ik in dit leven het dankbaarst zou moeten zijn: mijn ouders. Zonder hen zou ik zelf niet eens bestaan. Maar, zoals het vaak gaat met familie (behalve dan in damesbladen): 'was sich liebt, das neckt sich'. En zo kom ik nooit helemaal los van hen. Kan ik de manier waarop zij zich zorgen maken niet aan.
En dan lees ik ook nog een boek over 'Geweldloze Communicatie' en ben geinspireerd, maar ben zelf erg gewelddadig in de communicatie: vol van oordelen over en stempels op mensen.

Ik weet het even niet. Ik leg me op 1 oor. Morgen weer een nieuwe dag. Misschien ben ik dan wel dapper & schud ik mijn gelijk over mijn familie van me af..

En kadootjes om zomaar te geven heb ik even niet. Nou, een potje verdriet misschien. Maar of een ander daar nou zoblij van wordt.