Het einde van mijn dag

Vroeg in bed. Afgelopen nacht was er 1 van opzitten met een ontroostbare, snotterende baby.
Nu dus na een sentimentele film vroeg in bed. Ik heb net nog even naar mijn slapende dochters gekeken. Wat een prachtige dochters hebben we toch. Wat een kadootjes. Zelfs als ze ontroostbaar snotteren of woest teleurgesteld zijn, zijn ze nog prachtig. Elke dag opnieuw. Houdt dat nooit op? Wat is dat toch bijzonder.

Duffe dag

Kind ziekerig. Ik zeikerig. Miezerige dag dus.
En ik vertel mezelf dat zo'n dag vanzelf weer voorbij gaat. Maar ik geloof me niet.

Dapper

Het is half negen, zondagochtend. Ik heb net een half uur door mijn geboortestad Maastricht gewandeld en nu zit ik in een hotel aan het prachtige Onze Lieve Vrouweplein koffie te drinken.
Ik wacht. Ik wacht totdat mijn lief straks een masterclass fotografie gaat geven hier
100 meter vandaan. Ik vind het zo moedig dat hij dat aangaat, want ik weet hoeveel moeite het hem kost voor een grote groep te staan. En toch heeft hij de uitdaging aangenomen. Vandaag gaat hij een grote groep mensen inspireren. En daar hoeft hij niet veel voor te doen, want zijn foto's spatten van de kracht en de inspiratie.

Ik zit in het hotel en lees over dappere mensen in het onderwijs. Mensen die durven te zeggen dat het huidige onderwijs niet deugt. Niet zozeer omdat de leerkrachten niet deugen, maar omdat sommige mensen aan de randen van het onderwijs (ministers, inspectie, managers) denken dat onderwijs beter wordt van toetsen, afstreeplijsten, protocollen en handelingsplannen. Dat wat kinderen nodig hebben vooral goede instructie, veel taalonderwijs en rekenen is. En ondertussen staan er steeds mee kinderen op tegen dit systematische leer-denken: ADHD-ers, autisten, hoogebegaafden, HSP-ers. Het is oude koek in een nieuwe verpakking: het kind moet opgepimpt en dat doe je met behulp van kennis. En die kennis is in handen van volwassenen. En die kennis is absoluut. Daar kan niet aan getornd worden. Maar komt die kennis niet ook veelal uit een andere tijd? Een tijd waarin er winnaars en verliezers waren? Dat de macht bij de sterken lag? En er vervolgens bedacht is dat dat anders moet. Dat iedereen precies dezelfde kansen moet krijgen. En dezelfde behandeling. En dezelfde kennis. Zodat ze later in ieder geval niet kunnen zeggen dat ze de kans niet hebben gekregen.

Ik denk dat kinderen gezien willen worden in wie ze zijn. Dat vraagt juist geen eenduidige aanpak, want diversiteit kan je alleen tegemoet treden met diverse benaderingen. Kinderen kunnen zelf verantwoordelijkheid dragen over hun eigen ontwikkeling. De rest van hun leven zijn ze namelijk afhankelijk van zichzelf. Daar zullen ze het mee moeten doen. Wat we nu doen is ze afhankelijk maken van een systeem, waarin al bepaald is wat goed en fout is. Wat goede en slechte kennis is. Wie goede en slechte mensen zijn. Wat een goede baan is en wat een slechte. We leren ze hoe ze daar naadloos in kunnen passen
Ik geloof dat kinderen alleen commitment en een mooie leeromgeving nodig hebben die recht doet aan hun natuurlijke ontwikkeldrang. En die drang vereist ruimte. Ruimte om te denken, twijfelen, uitproberen, falen (heel belangrijk: leren te falen!!! Ik leer het nu pas) en bewegen.
En wat doen we ondertussen? We geven ze kennis, regels, handleidingen voor het leven. Daar toetsen we ze op en vervolgens volgt de beoordeling. Daar klopt toch iets niet?

We willen zo graag alles onder controle hebben. En ik heb er geen zin meer in. Het geeft mij geen voldoening. Ik wil contact. Ik wil dapper zijn. Niet om toegeklapt te worden. Heldendom boeit me niet. Maar echtheid wel.
Ik wil echtheid. Ik begin bij mezelf. Wie ben ik echt?

Slapeloos

Ik ben klaarwakker. Heb net lang gemaild naar een oude vriend die ik met een stomme grap ernstig geraakt heb. Dat is helemaal niet wat ik wil! Maar gek genoeg voel ik me niet schuldig en dat is nieuw voor me. Ik heb mijn excuses aangeboden. En ik ben blij dat hij me vertelde hoe geraakt hij was. Dat vind ik heel bijzonder.
Er gebeuren sowieso heel bijzondere dingen in mijn leven. Ontmoetingen, uitnodigingen, opdrachten. Wat er met mijn tekeningetjes gebeurt. De inspiratie die mensen daar uit halen. Geweldig.
Het komt allemaal doordat ik niet meer zo bezig ben met iemand te zijn. Ik doe niet meer zo mijn best. Ik ben gewoon. Ik leef van dag tot dag. Ben niet meer bezig met het braafste meisje van de klas te zijn.
Dat lucht op. Ik=genoeg.

Ik heb net vreemd gedroomd. Over mijn oudste dochter. Ze is heel slim en heel creatief. En op school heel braaf, terwijl ze toch veel ruimte krijgt de dingen op haar manier te doen. Maar ik zie dat zij, hoe klein ze ook is, toch al weet wat ze moet doen om maar niet te veel uit de toon te vallen. En dat is heel confronterend voor mij. Ik herken veel van haar in mezelf, maar moet oppassen dat ik haar niet mijn inzichten opdring. Ook zij heeft haar eigen leven te leiden en te ontdekken. Kleine sprankjes hulp kan ik geven, meer niet. Ik droomde dat we haar op hoogbegaafdheid lieten testen en dat ze daardoor heel blij en vrij werd. Ik weet dat het moet gebeuren en toch denk ik altijd dat het 'aanstellerij' is.

Gisternacht droomde ik dat ik zwangerschapsyoga ging geven. Ik zou wel willen, maar denk dat ik er niet klaar voor ben. Ik blijf wat dat betreft nog zo hangen aan het mij bekende, het basisonderwijs. Dat is veilig. Maar zwangeren begeleiden is een heel nieuwe stap.
Een andere nieuwe stap is dat onze jongste, nu bijna 10 maanden, bij haar grote zus op zolder slaapt. Het was mijn idee en het is een goed idee. Maar het is ook het einde van haar babytijd, de tijd dat ze klein en heel afhankelijk was. Maar ze kruipt en ze staat en lijkt ook te willen lopen. Ze brabbelt en kijkt met frisse moed over de grenzen van haar moeder's schouder heen.
Mijn kleintjes worden groot. Mijn prachtige dochters, onze prachtige dochters. Mijn mini-guru's. Ze leren me zoveel. Ze leren me mezelf te kennen in al mijn dieptes. Net als mijn man. Ook door hem word ik elke keer weer teruggeworpen op wie ik in mijn diepste wezen ben. Confronterend. Want het liefste ben ik een kabbelend beekje. Ik wil geen woeste diepten. Ik wil 'gewoon mijn gangetje' gaan. En dat is nou de grootste flauwekul die ik al heel lang denk. Ik word namelijk iebelig van 'zijn gangetje'. Het vervult me totaal niet. Ik wil leren en leren en leren. Van mijn dochters, mijn man, mijn werk, mijn tekeningen, de mensen die op mijn pad komen, de gelegenheden die op mijn pad komen met beide handen grijpen. Bang en dapper. Dat is leven. En dat is wat ik wil.
Basta!

Bluebird

Ik kijk graag films op mijn Iphone. Op de 1 of andere manier komt een film sterker aan op zo'n minischermpje dat ik de hele tijd vast moet houden. Ik kan nauwelijks onderuit zakken.
Ik keek net het einde van Bluebird van Mijke de Jong. Wel ooit over gehoord, maar pas nu hij op de uitzending gemist-app stond, echt gezien.
Potverdomme wat een film. Ik kreeg er kriebels van, al dat onderhuidse gepest. Ik zat Merel vooruit te denken, hoopte dat ze die pesters heel hard voor hun hoofd zou slaan met haar skateboard. Maar ze waren haar telkens voor.
Pesten is zo akelig. En zo lastig te zien soms voor de buitenstaander (zoals leerkrachten).
En ik snapte haar onmacht of haar onwil om het aan iemand te vertellen. Ik ben nooit zo gepest, maar werd in de brugklas ( en 2e klas VWO) wel vaak uitgelachen. Dat gaat in je zitten. Uiteindelijk ging ik maar om met diegenen die mij nog het meest accepteerden. Ik was op mijn hoede.
Ik wilde er zo graag bij horen vroeger. Ik probeerde dan te ontdekken wie ik moest zijn om te passen in de groep. Het is me nooit gelukt. Ik ben er domweg te dwars voor. Ik pas niet in groepjes. Het lukt me nooit om me aan te passen. Iets binnenin me verzet zich hevig tegen groepsgedrag. Mijn lijf gaat protesteren. Mijn nek doet pijn. Mijn buik roept: 'NEEEEEEEE!!!!!'
Tegenwoordig heb ik er mindr (mooi zo, zonder e) last van. Ik ontdek nu langzamerhand dat mijn anderszijn en mijn andersdenken een kwaliteit is. En mijn lijf is wat toegankelijker geworden.

Wat een ongelofelijk mooie film.

Efficientie

Ik geloof dat ik minder efficient word.

In mijn geval is dat een goede ontwikkeling.

Een zaterdag

Het was een aparte dag.
Vanochtend yoga gedaan voor het open raam. Ladingen frisse lucht ingeademd.
Vervolgens door zonnig herfstig Limburgs Geuldal naar Houthem gefietst waar ik een afspraak had met Tjeu. Tjeu ( Seeverens) is een zeer bevlogen onderwijsmens. Zo eentje die bruist van de ideeen en die ook deelt met anderen. Een man die buiten de doos durft te denken, zelfs in Limburg.
We hebben gebrainstormd, iets met geluk en tekeningen. Voor mij was het nieuw om in alle ernst met een onbekend iemand over de mogelijkheden van mijn tekeningen te praten. Tot nu toe nam ik ze zelf nog niet zo heel serieus. Maar misschien wordt het eens tijd om dat wel te doen.
*Komende week ga ik op een zelfontworpen mini-retraite. Ik ga een paar dagen in een huis van een ander (die op vakantie is) zitten, eten, slapen, tekenen, sparren met mezelf. Met tussendoor lekker eten en wandelingen in het bos.*

Oja, die aparte dag....

Vanmiddag hebben mijn dochter, mijn vader en ik een hut gebouwd in het Bunderbos, dat heerlijke van nostalgie doordrongen bos uit mijn jeugd.
*Ineens komt er een herinnering bij me op. Toen ik 6 was, speelden we met school in het bos. Het was een spannend spel. Iets met vechten en een fort bewaken. Onze gevreesde tegenstanders waren de kindrren van de LOMschool ( oehoehoe gevaarlijk). Ik deed niet veel behalve verstopt zitten in het fort. Een van de jongens kwam hijgend aanrennen: 'ze hebben zich overgegeven!!!' Ik was heel erg ontdaan. Wat vreselijk! 'Wie heeft er overgegeven?' De wereld ging toen ook al te snel voor me. Ik ben altijd al een laatbloeier geweest*

Zo, dat was weer een heel onsamenhangende blog.

Mindful

Ik doe sinds kort kindermeditatie met de kinderen waar ik juf van ben.
Dat wil zeggen, ik vertel een droomverhaal aan ze. En ik dacht dat ik het vertelde en dat zij moeten luisteren en niet wiebelen en wel ontspannen.
Tot ik vandaag tijdens het vertellen ontdekte dat ik me vreselijk zat te ergeren aan drie kinderen die erg met de anderen om hen heen bezig waren. Ik gebaarde naar ze dat ze moesten stoppen met wiebelen, fluisteren, storen. Ineens drong het tot me door dat ik zo bezig was met deze kinderen en hun storende gedrag dat ik nauwelijks doorhad wat ik aan het vertellen was.

Niet erg meditatief dus.

Eigenlijk betekent het leiden van een kindermeditatie dus dat ik zelf ook mediteer. Ik luister naar mijn eigen verhaal. Ik observeer de kinderen in mijn klas. Ik oordeel niet.
Dus net zoals het een moeilijke oefening is voor deze drie kinderen, is het ook niet simpel voor mij. Maar wel goed. Want wat heb ik goud te halen hier. Misschien kan ik leren de kinderen te laten zijn wie ze zijn? Dat ze niet eerst helemaal stil hoeven te zitten voordat het goed is. Dat ze mogen zijn zoals ze zijn.

En als ik denk dat deze kinderen niet meekrijgen wat ik ze mee wil geven -rust,dromen, even los van de school- heb ik het misschien wel mis. Ik kan immers niet weten wat er in hun hoofd en hun lijf omgaat. Wie weet waren ze voor hun doen in een opperste meditatieve staat. Haha!

Yogi Bhajan zei ooit:
"If you want to learn something, read about it.
If you want to understand something, write about it.
If you want to master something, teach it."

Ik denk altijd dat ik iets eerst helemaal perfect in de vingers moet hebben voordat ik het door kan geven aan anderen. Deze gedachte verlamt me nogal. Want het is nooit goed genoeg. Maar eigenlijk ben ik al begonnen om mezelf te masteren in de kindermeditatie. Mindfulness in een klas vol met kinderen. En in plaats van de kinderen te leren ontspannen, ben ik bezig ze een ontspannen juf te geven. Misschien hebben ze daar meer aan.

Oh

De held

Ik ben bang. Bang voor nieuwe dingen. Ontwikkelingen waarvan ik het eind niet helemaal in zicht heb.
Ik bied mensen aan om tekeningen voor ze te maken. Illustraties, inspiratiekaartjes. Heel even durf ik. Heel even ben ik stoer.

Maar wanneer diegene dan enthousiast is,
word ik heel bang. Wat als ik niet kan waarmaken wat mijn grote mond net heeft beloofd? Wat als mijn tekeningen mislukken, dat ik het ineens niet meer kan? Wat als het te veel werk wordt naast baankinderenhuishoudenandereverantwoordelijkheden?

Ja, wat als?

In mijn gedachten word ik uitgelachen, voor gek en arrogant verklaard. Een opschepper. Ik word met 10.000 goede argumenten onderuit geluld. Dan gaat het verhaal langs iedereen die mij ooit wel capabel vond. Ik word in de steek gelaten en ben verdoemd tot het eeuwig blijven doen wat ik vind dat ik moet doen: huishoudenwaskokenwerkveiligedingen.

Ik vertel mijn dochter altijd dat dapper zijn niets te maken heeft met niet bang zijn. Dat als je bang bent voor iets wat je graag wilt, je angst er best mag zijn. En dat je het dan toch kunt doen. Dan ben je een held!
Ja, ik ben een wijze moeder. Mijn dochter is een echte heldin! Zij heeft lef. Hoe bang ze soms ook is.

En ik? Wanneer ga ik beginnen met dapper zijn?
Oh, ik was al begonnen? Door mezelf en mijn tekeningen aan te bieden ondanks mijn onzekerheid? En die angst die mag er zijn? En die betekent niks?

Ik ben een held!

De schijn van de lach

De dingen die we al niet doen voor een glimlach.
Van onszelf of van een ander.
Maar die glimlach, wat zit daar achter?
Ik kende ooit een meisje dat met een enorme glimlach de meest intens gemene dingen kon zeggen. Cynisme gaat vaak gepaard met een glimlach.
Ik oefen mezelf in stilte. In zijn met wat is. In dingen doen, gewoon zomaar. In niet wachten op die glimlach. In niet oordelen. Niet de glimlach beoordelen, maar ook niet het boze gezicht, of het teleurgestelde.
Het is zo moeilijk. En het moeilijkste is nog het niet beoordelen van mijn eigen glimlach of mijn eigen verdriet.
Maar het is erg de moeite waard. Ik kan het iedereen aanraden.

Zoals het is

Vandaag zijn de dingen zoals ze zijn. Geen himmelhoch jauchzend, geen zum Tode betruebt. Gewoon zoals het is.

Vanochtend was ik in het bos, terwijl mijn oudste dochter zwemles kreeg. Het was er stil, zo stil als maar kan in de randstad. Er kraakte af en toe wat in een boom, er schuifelde iets onder een struik. Het was fris, de knapperige frisheid van het najaar. Geen nieuw en groen pasgeboren fris als in de lente. Anders. Ik kan het nauwelijks uitleggen. Maar ik wist wel dat de najaarsfrisheid gauw plaats zou maken voor een weergaloze zomerse hitte. En dat maakte die frisse ochtend zo bijzonder.

Ik zat daar en ademde in en uit. Sat Nam. En verwelkomde in het voorbijgaan mijn gedachten. De 1 na de ander, ze komen en gaan. Ze gaan altijd weer als ik er geen aandacht aan besteed. En doe ik dat wel, dan blijven ze dagen hangen. Ze vervormen hier en daar wat, afhankelijk van het weer, het eten of de mensen die ik om me heen heb. Maar echt interessant worden ze nooit. Gedachten blijven nooit lang goed.

Soms lijken ze diepgang te hebben. Soms. Maar meestal blokkeren ze de weg naar mijn gevoel en mijn vermogen tot gewaarworden. Dan loop ik als het ware rond met alleen een hoofd vol gedachten. Of vol van 1 gedachte.

Maar vanochtend niet. Vanochtend was alles zoals het was. Niet meer niet minder.

Herfst deel 6 Slot

Nu is het nog geen 21.00 uur, ik lig in mijn hangmat en het is pikkedonker, op de enorme straatlamp die recht in mijn gezicht schijnt na dan.

Herfst deel 5

Ik heb vandaag voor het eerst deze zomer een mouwloos jurkje aan.

Herfst deel 4

Ik heb voor mijn kinderen en voor mezelf enkele weken geleden behaaglijk warme wollen hemdjes en zo gekocht.

Herfst deel 3

Aan de voet van onze geadopteerde Beuk zijn al 3 paddestoelen opgekomen en ook weer verdwenen (of verdwijnende).

Herfst deel 2

Telkens als ik over het gras hier in de tuin loopt, knispert er van alles onder mijn voeten.

Herfst deel 1

De herfst is begonnen. Ik fiets al een paar weken mijn banden stuk op de beukennootjes.