Ik ben goed in loslaten.
Dacht ik.
Maar vandaag kwam ik er achter dat ik vooral goed ben in vluchten en vechten. Wegrennen en vastklampen dus. Echt loslaten? In liefde? MMMwah.
Ik pak snel iets op en stop er dan weer mee. Stort me in een klusje en maak het vervolgens niet af. Of ik blijf hangen in iets waar ik eigenlijk niet meer mee verder wil. Dan lijk ik wel te bevriezen. En denk heel veel na over wat ik toch zal doen.
Ik droom graag over dingen die ik wil. Maar fantaseer ook over alles wat er mis kan gaan.
Onze lieve kater Pip werd twee weken geleden doodgereden op de weg langs ons huis. Hij was nog maar 1 jaar oud. Mijn dochter van 14 vond hem. Het was haar kater. We hadden veel verdriet. En iedereen ging er op zijn/haar eigen manier mee om. De oudste lag een uur lang huilend met haar hoofd in mijn schoot. Mijn jongste dochter was beurtelings verdrietig en boos en dat uitte zich in allerlei dreigementen aan het adres van de ‘dader’. Mijn man was stil en supportend.
En ik?
Ik was dagenlang van slag. ik huilde telkens weer opnieuw. Als ik zijn lege voerbakje zag staan en bedacht dat hij me nooit meer luid miauwend tegemoet zou komen in de ochtend. Als ik zijn tweelingzusje Kitty aaide en bedacht dat zij nooit meer met hem zou kunnen stoeien of knuffelen. Als ik dacht aan zijn heerlijk zachte vacht. Als ik me weer herinnerde hoe hij bovenop me kwam liggen als ik een dutje deed op de bank.
Ik voelde me verslagen, boos, verdrietig, schuldig (want waarom nemen wij katten terwijl we bij zo’n drukke weg wonen?). En terwijl mijn gezin weer vrolijk verder huppelde, snoot ik maar weer eens mijn neus en depte mijn ogen. Ik snapte ook niet waarom ze alledrie zo snel hun verdriet kwijt waren. Het was toch afschuwelijk?
Allerlei gevoelens vechten na zo’n gebeurtenis met elkaar om voorrang. En veel gedachten ook. Die gedachten proberen grip te krijgen op de situatie. Want gewoon accepteren dat het leven soms heftig is en we er helemaal niks aan kunnen doen, vind ik moeilijk. Ik heb graag grip.
Ergens lijkt dit gedrag of deze houding zich te hebben vastgezet in mijn lichaam. Uiterlijk lijk ik best relaxed, maar binnenin stormt het nog vaak.
En nu ik deze week begin aan een drie weken durende detox en bezinning, voel ik dat het tijd is om te leren loslaten wat niet van mij. Op een dieper niveau dan ik tot nu toe al gedaan heb. Wat zou het fijn zijn als dat wat vloeiender mag gaan.
Maar hoe dan?
Met veel geduld.
En compassie.
En begrip voor het kleine meisje dat ik ooit was en deze strategieen ooit bedacht om het leven te begrijpen.
En een beetje speelsheid.
Zingend.
En tekenend.
Precies zoals ik ook ben: the awesomes way
