Voorbereiden

Ik bereid een workshop voor leerkrachten voor. Praktisch gezien is alles al in orde. Maar nu moet ik zelf nog wat werk doen. Ik doe een combinatie van yoga, visualisaties, meditatie. De AWESOMES way dus. En nu had ik een opdracht: zoek iets in de natuur dat symbool staat voor wat jij wilt meegeven aan de kinderen (en dus ook de wereld). Maar als ik dat van hen verlang, moet ik het zelf ook doen. 

En dan valt mijn oog onder het lopen op:

Sjonge, wat moet ik daar mee? Een dood blaadje, prachtige kleuren. Maar wacht, er zit nog een klein stukje leven in. 

En dan valt het kwartje. Ik geef nooit op. Ik geloof echt in de goedheid en de kracht van mensen. En ik zal alles uit de kast halen om bij te dragen aan de groei van mensen. Soms té veel. Dan moet ik loslaten.

Alles leeft en zit vol kracht, alleen zien we dat niet altijd. 

Ruimte om jezelf te zijn

Ik hoor vaak ouders zeggen dat het tempo op school zo hoog ligt. Of te laag. Dat kinderen zich zo moeten aanpassen, aan het gemiddelde.

 

En ik zie klassen met 6-jarigen die de hele dag aan een tafel zitten. Er is geen hoek meer te bekennen. Waarom niet? 

Hoekjes maken in je klas is zo simpel! En zo heerlijk voor kinderen die zich willen terugtrekken of nog even willen spelen. En geloof me, dat willen de meeste kinderen tot een jaar of 8 maar wat graag.

Ja, ik weet dat er vaak een spelletjeskast is en je mag knutselen als je klaar bent met je werk (maar juist de kinderen die spel zo nodig hebben, zijn nooit klaar met hun werk).

Hoe zorgen we er in het onderwijs voor dat we ons naar de behoeften van het kind toebewegen in plaats van dat kinderen zich aanpassen aan dat wat gangbaar is?

Laatst kreeg ik de vraag aan een ouder of ik (yoga) tips had voor haar kind dat moeite had zich te concentreren in de klas. 'Laat me eens met de leerkracht praten', dacht ik. 'Ik wil haar wel eens in de klas zien', dacht ik. 'Wat denk jij als ouder dat zij echt nodig heeft om zich fijn te voelen?', dacht ik. 

Dacht ik, maar zei ik niet. Natuurlijk heb ik oefeningen voor kinderen om meer bij zichzelf te blijven. Maar het zijn geen lap-middelen. 

De vraag is ook hoe het kan dat leerkrachten zo worstelen om het gemiddelde te halen, te voldoen aan alles wat er op hun bord komt. En daarmee vaak hun eigenheid verliezen. 

'You reap just what you sow'. Geef je jezelf geen ruimte om krachtig voor de klas te staan, dan is precies dat wat je terug ziet. Staat je hart open voor dat wat zich aandient in je klas, dan krijg je openhartigheid terug.

Geef je jezelf stress en druk om het vooral goed te doen, dan krijg je dat ook.

En zo geldt dat overal natuurlijk. Als ik stevig sta voor mezelf en mijn kwaliteiten, dan zie ik dat terug in mijn gezin. Voel ik me incapabel, wat maar al te vaak gebeurt hoe Awesomes ik ook ben, dan druipt het huis van ellende. 

'If you want to master something, teach!',  zei Yogi Bajan geloof ik. En ik wil grootsheid en Awesomeness meester worden. Dus daarom deze preek. Zodat ik het zelf ook weer even hoor!

Kamperen

We zijn niet van die beste kampeerders, mijn man en ik. Bij een paar regendruppels willen we de tent al inpakken. Een tent die overigens niet echt heel handig is en bovendien te klrin voor een gezin van 4 personen. En in Nederland, in het zuid-limburgse Epen om precies te zijn, regent het ook best vaak. 

Maar vandaag zijn we nog even  gebleven. We hebben de onheilspellende lucht (en vooral ook de pessimistische weerberichten) getrotseerd en hebben de tent laten staan. We hebben zelfs gewandeld, na enige weerstand bij de kinderen. Onze kinderenworden erg ongelukkig van wandelen, zeggen ze. Maar af en toe moeten ze gewoon mee. Na een half uur mokken gaven ze zich gewonnen en trokken hun schoenen uit om vervolgens de rest van de wandeling langs de Geul als blotevoetenpad te ervaren. 

Vanavond aten we samen met campinggenoten. Ik las een stelletje opgewonden kleuters voor, terwijl ze in het gras een tekening maakten. We zongen nog wat liedjes (met ukulele) en tot slot werden er marshmallows geroosterd.

Nu ligt iedereen in bed & is de rust op de camping wedergekeerd. Een mooi einde van een mooie dag. Morgen naar huis terug. 

Indianennaam

Vandaag mijmer ik over indianennamen voor mijn yogaleerlingen. Zo fijn om te doen. Ze mogen volgende week zelf hun krachtdier ontmoeten tijdens een visualisatie. Welk dier komt er op hen af? 

Ondertussen probeer ik hun karakters nu te 'vangen' in twee of drie woorden. Dan schiet ik natuurlijk altijd tekort. Maar toch mooi om even stil te staan bij elk kind. 

Zoals J met zijn prachtige zachte grote ogen, een vriendelijk en liefdevol jongetje van 5. Of A, een pittig en slim jongetje dat me elke les uitdaagt. En dan is er K met zijn frons, serieus en telkens vol vragen. Of de vlinderige F, die me elke les om de hals vliegt.

En mezelf, hoe typeer ik mezelf? Als ik terug kijk naar mijn yogalessen vind ik dat lastig. Ik kan namelijk heel ongeduldig zijn & veroordeel mezelf daar om. Hoe kan ik dat in bekrachtigende woorden vangen? Als een karaktereigenschsp die mooi is, maar zich nog mag ontwikkelen? Snel. Gedreven. Wijs, ondat ik zoveel zie en wil veranderen. 

En mijn krachtdier? De wolf. Die helpt me om het evenwicht te houden tussen mijn eigen behoeften en die van mijn roedel. Dat vind ik niet gemakkelijk. Nu ik het zo bekijk, geldt dat ook voor mijn kinderyogaklasjes. Mijn tijdelijke roedel. 

Dan mag ik mezelf telkens afvragen:

Wat wil met hen? En wat heb ik nu nodig? Dan onstaat er balans. Mijn snelle geest wil dat stuk soms overslaan. 

Dus Snelle Wolf? Of Zij die rent met de wolven? 

Ooit vond ik onderstaand plaatje. Ik blijf het zo'n mooi beeld vinden. Het raakt me zo. Ik herken me ook in de uil, die alles ziet. 

Ik mijmer nog even verder.

Ode aan mezelf

Vandaag geen tekst. Vandaag eer ik mezelf zoals ik ben. Met alles er op en er aan. En dat in beeld.
Dankzij mijn geweldige fotograaf-echtgenoot Arthur.

Vreemd eendje

Ik hoorde Janosh (https://www.janosh.com/nl/about/art/) zeggen dat het goed is om een vreemd eendje te zijn. Mijn hart maakte een....

(Tussen de vorige en de volgende stippeltjes zit een week. Waarom? Ik heb geen idee)

....huppeltje. Ik bén een vreemde eend. Dat omarm ik soms heel graag. En soms wil ik heel gewoon zijn. Gewoon niet te ingewikkeld. Baan, gezin, hobbies. Zoiets.

Maar ik zal toch ooit moeten accepteren dat ik ik ben. En dat ik denk zoals ik denk en doe zoals ik doe. Zodat ik mezelf volledig kan omarmen.

Met mijn nukkigheid

Met mijn grote waffel

Met mijn angsten

Met mijn spierpijn

Met mijn ongeduld

Oja...en

Met mijn vermogen om intuïtief te tekenen

Met mijn talent om situaties snel te doorgronden

Met mijn creatieve geest

Met mijn enthousiasme

Want voor elk stukje 'niet zo fijn' in mij staan er toch ook een heleboel wel fijne dingen. En dat ik ze allemaal kan herkennen & accepteren is misschien

Waar het om gaat. Dat Awesomes zijn, betekent dat ik alles ben en mag zijn.

En dat ik dan dus mag stoppen met me schuldig te voelen als ik niet zo Zen was tijdens een kinderyogales. 

Mag ik dan elke dag met een schone lei beginnen? Of beter nog: elke minuut.

En dan ben ik weer terug bij de bijnaam

Uit mijn jeugd: Jantje-huilt-Jantje-lacht. Zo noemde mijn moeder me. En het klipt nog steeds. Mijn emoties zijn van mijn hele wezen af te lezen. Als ik boos ben, zul je het zo zien. Ik ben slecht in mijn gevoelens verstoppen.

Dus ik ben een vreemd Eendje-huilt-Eendje lacht. Een vat vol tegenstrijdigheden. En vol liefde ook. 

En jij? Wat voor vreemd eendje ben jij? 

Wat zijn jouw duistere trekjes? Durf je ze te laten zien, zonder schaamte? Durf jij ze te omarmen? Ik help je er graag bij.

http://www.awesomes.nl/a-44251986/shop/awesomes-wandelcoaching-consult/

Lush

Als ik buiten door de tuin loop, is er 1 woord dat in me op komt: lush.

Zo is het nu buiten: weelderig. Alle planten laten zich van hun meest uitvundige kant zien. En zo ook de rest van de verschijnselen en schepsels om me heen. De zon schijnt uitbundig. De vogels zingen hun brutaalste lied.

 

En ik? Ik heb een zinnetje in mijn hart:

'Het grote genieten is begonnen'

Mijn hoofd suttert nog wat tegen. 'Ja, maar...werken....zorgen....belasting....'

Maar het klopt wat mijn hart zegt. Ik mag nu genieten. Met mijn hoofd in mijn nek hard lachend en zingend op de fiets. 

Ik eet nu zelfs een taartje op de vroege ochtend. Het kan me niks schelen. Ik wil niks minder dan uitbundig. 

De wekker

Ik drink koffie. In mijn uppie. En ik schrijf wat, mijmer wat. Ik denk na over de zin van het leven, mijn rol er in. 

Mijn leven is één groot laveren tussen heel hard rennen en vervolgens compleet tot stilstand komen. Daar mag wat meer balans in komen. Ik heb zo hard gerend de afgelopen week, zowel te veel gedaan als te veel nagedacht, dat mijn lichaam er pijn van doet. In de tussentijd ook niet heel gezond gegeten. En dan krijg ik nog meer last van fibromyalgieklachten. Gisteren las ik dat Fibromyalgie in Spanje een officiële ziekte is (zoiets dan, de vertaling was onduidelijk). Het betekent voor mij dat ik soms last heb van stijve en pijnlijke spieren. In mijn nek en schouders heb ik eigenlijk altijd pijn. Maar deze week had ik ineens moeite met lopen, stijve heupen. Verkrampte handen. Moeilijk uit bed kunnen komen. Er valt ook een zware deken van vermoeidheid over me heen. 

En dan begin ik te piekeren. Moet ik aan een zwaar dieet? Zal ik weer een therapie beginnen? En voor ik het weet zit ik verstrikt in een web van gedachten. Over alles wat ik zou moeten. Maar dat is eigenlijk meer van hetzelfde. Nog meer doen, regelen...

Dus nu zit ik hier. En mijmer ik, gun mezelf wat rust. Beetje lummelen. En ineens geniet ik weer. En ik voel me zo dankbaar. 

Er komen 3 oudere mensen binnen, een dame en 2 heren. Ze vertellen elkaar verhalen. Zo mooi. Vaak denk ik aan hoe mooi het moet zijn om oud te zijn. Ik snap nooit zo goed de angst van mensen voor ouderdom. Het lijkt me heerlijk om te verstillen, niet meer zoveel te hoeven.

Maar dat kan nu ook al. Ik haal ook even de stekker er uit. Net op tijd weer. 

En nu voel ik mijn lichaam weer. 

Niet als een pijnlijke vijand, die me beperkt in alles wat ik moet of wil.

Maar als een vermoeide vriendin. Een lichaam dat wat zorg en liefde nodig heeft. Mooie gedachten. Warm bad. Zacht bewegen. Een dutje. 

En ik ben dankbaar voor dit lijf, dat me telkens weer helpt in het hier en nu te komen.

Fibromyalgie is geen ziekte. Het is een wekker, die me wakker schudt. 

De grote overschatting van het geschreven woord

Ik keek laatst naar de manier waarop mijn meisje heel geconcentreerd een appeltje zat te eten. En het flitste ineens door me heen: wat moet het heerlijk zijn om niet te kunnen lezen. Ik lees namelijk altijd, zelf wanneer ik een appeltje eet. De krant, een boek, de folder van Albert Heijn. 

Maar daar gaat het me niet om. Ik moet wat midfuller omgaan met mijn eetmomenten, ik weet het.

Maar ik maak me wel zorgen. Ik denk dat we, zodra we de geschreven taal gaan ontdekken, behalve een nieuwe wereld ontdekken, ook een andere wereld minder gaan waarderen. De wereld waarin alles mogelijk is. De wereld van de ongebreidelde fantasie. Het leven wordt rationeler zodra we beginnen met lezen. En dat gaat deels vanzelf. Maar in het onderwijs zoals ik het soms zie, word je er ook toe gestimuleerd. Tekenen en beeldtaal krijgen minder aandacht. Worden naar een tweede plan geschoven als ondersteuning voor het snappen van een tekst. Tekenen wordt in een lesje verpakt. En worden de boodschappen die het kind in zijn tekeningen verbeeld nog wel begrepen door haar juf of meester?

Met de opkomende drang om zo vroeg mogelijk te leren lezen (zelfs als je daar nog helemaal aantoe bent) verliezen sommige jonge kinderen ook het vermogen om te visualiseren: in hun verbeelding het leven mooier maken dan dat op het oog lijkt te zijn. 

Maar juist dit visualiseren is zo belangrijk. Want het vermogen om een mooie wereld te visualiseren, eerst in je eigen hoofd en hart en vervolgens samen met anderen (zoals in het soms zo onderschatte vrije spel van kinderen), is volgens mij de basis om een mooiere wereld te creëren. Het vertrouwen dat je met jouw magische vermogens invloed hebt op de (soms te voorspelbare en oervervelende) wereld om je heen, is een voorwaarde voor zelfverzekerdheid. En natuurlijk ga je steeds de realiteit onder ogen zien. Maar uiteindelijk maken wij samen de realiteit. En als we vanaf ons vijfde al met onze neus in de echte wereld geduwd worden (jij denkt nu wel lekker te kunnen kleuteren, maar wij zijn vooral heel hard bezig met je voor te bereiden op de prestatiestrijd waar je al heel snel in terecht zult komen), hoe houden we dan vertrouwen in een mooie wereld? 

Ik hoorde laatst weer iets over een zorgwekkende kleuter die nog geen 15 (of is het al 18?) letters herkende. Zou ze het wel gaan redden in groep 3? 

Ik voelde me misselijk. Wat ik zag, was een prachtig open en intelligent kind. Een kind dat graag speelt en contact maakt met de kinderen om haar heen. Een twinkeling in de ogen. Zien haar leerkrachten dit niet? Zijn ze zo bang voor de inspectie, het Grote zwaard van CITO? Wat? Ik snap het niet.

Waar zijn we zo bang voor? Dat kinderen niet meer leren lezen? Alle kinderen leren uiteindelijk wel lezen. Het liefst enigszins op hun eigen tempo. Soms wat sneller en dan weer met wat meer moeite. De één is een taalwondertje en dat is prima. Maar een ander is juist heerlijk met andere ontwikkelingen (muzikaal of creatief) bezig en heeft dus ietsminder ruimte in het lijf en het hoofd voor snelle leesvordering. En dat is okee.

Vertrouwen hebben we nodig. Vertrouwen in onszelf. 

Maar hoe kunnen we onze kinderen leren vertrouwen op zichzelf als wij er niet op vertrouwen dat zij allemaal heel graag willen groeien en bloeien en dat pushen dus weinig zin heeft.

Hoe kunnen we vertrouwen op de kundigheid van onze kinderen als we geen vertrouwen hebben in onszelf?

Donkere wolken

Ik zit in een donkere wolk, even. Waarin alles wat ik doe onbenullig lijkt. Er niet toe doet. 

Waar komt dit oude gedragvandaan ineens. Gisteren was ik nog volkomen tevreden.

En ik blader door Facebook waar de ene na de andere succesformule voorbij komt. En daar word ik nog donkerder van.

En het gekke is, ik voel dat er iets aan zit te komen. Een nieuw iets. Iets groots. En dat ik mag vertrouwen op dat het goed komt. En dat ik nu alvast even mag rusten, vooraf. 

Maar dat is nu juist zo moeilijk. Overgave.

Zucht

Moederdag

Na mijn ochtendmeditatie bedenk ik vaak een intentie voor de dag. Vanmorgen (na een heerlijk en creatief ontbijt van oudbakken brood met een hartje er uit, een neproos en nog veel meer mooie doir mijn dochters zelfgeorganiseerde dingen) dacht ik: " vandaag wil ik een moeiteloze dag". Daar had ik zo'n zin in.

En ik weet dat ik daar niet zo best in ben: moeiteloosheid. Ik doe altijd veel en heb altijd plannen. 

Het eerste wat er gebeurde toen ik naar beneden liep, was denken: "de kinderen zitten al veel te lang tv te kijken, dat moet maar afgelopen zijn". In de kamer aangekomen, nestelde ik me in de grote oranje leunstoel en dacht: "ach, ik laat ze gewoon nog even. Ik hoef ook nog even niets." En zo geschiedde. Ik las rustig mijn krantje. Daarna een kalm ontbijtje.

En toen....begon het hoofd weer. Mijn oudste moest haar werkstuk afmaken en ik zou twee rokjes naaien. Maar er kwam een telefoontje. Of N. mee wilde om de fietsexamenroute nog eens te fietsen met haar vriendin en diens ouders. Kon dat wel? Ze moest toch haar werkstuk. Mopper mopper. Ok, dan ga maar.

"Ik wil ook met een vriendinnetje spelen", jammerde E. inmiddels. Vriendinnetje gebeld, niet thuis...

Om een lang verhaal kort te maken. Een half uur later zaten we met koffie en limo en kindertjes en vriendinnetje en oudersin de speeltuin. Kinderen fijn ravotten. Ouders goed gesprek.

Zo liep de dag gewoon door. Alles kwam af: de rokjes, het werkstuk, de was, het avondeten. Maar alles ging moeiteloos. Zonder verzet. Zonder 'oh, getver nou miet ik weer' of 'en nu is het klaar en ga je'. Gewoon fijn. Lekker rommelig. 

Het was een topmoederdag. 

En net werd ik gebeld door mijn eigen moeder, die ik vergeten was. Mijn eigen lieve lieve mamsie. Die was ik in mijn nonchalance van de dag helemaal vergeten. Maar ik hou van haar. Ook als ik niet bel. Dubbel en dwars!

Mijn engelse vader

5 Dagen was hij hier bij ons thuis, Tony. Een Engelsman van Tjechische komaf die mij 24 jaar geleden liefdevol opnam in zijn mannenhuishouden op een oud boerderijtje in Noord-Engeland. Ik was daar terechtgekomen voor een jaartje cultuur opsnuiven. Eerst woonde ik bij een ander gezin, maar na een heftige tijd (door huwelijksproblemen) liep dat in de soep. Ik ging dagelijks naar de plaatselijke middelbare school, waar ik vrienden maakte en vooral veel Art-lessen volgde. 

Eind maart 1992 werd er een nieuw gastgezin gevonden: de familie Hodbod. Ik mocht gaan wonen bij Tony en zijn oudste zoon Peter (de andere zonen waren al uit huis), hond Rebel en poes Daisy. O ja, er waren ook nog een stuk of 50 schapen die op het punt stonden te lammeren. 

Ik had er de tijd van mijn leven. Ik voelde me zo welkom. "It's nice to have a woman about the house", zei hij. En ik vond het heerlijk in dit rustige mannenbolwerk. Ik ging af en toe naar school, soms naar de kroeg, maar struinde vooral ook door de weilanden en de prachtige natuur rondom zijn huis. En ontdekte hoe voedend die voor mij was. Daar kreeg ik weer grond onder mijn voeten.

Tony was half boer en half leraar. Overdag ging hij naar een college in de buurt en gaf er oa geschiedenis. En 's avonds en in het weekend, hielp hij de schapen met het lammeren, repareerde hekken en "drystone walls". En kookte hij ook nog eens de heerlijkste lamb curry's voor Pete en mij. 

Boer is hij nog steeds, al zijn er nog maar 15 schapen. En 'lectures' geeft hij aan iedereen die wil. Hij is een begenadigd verhalenverteller. En zelfs al snap ik niet altijd waar hij het over heeft, ik hou van zijn verhalen. Hij weet veel, is overal geweest en heeft de gekste dingen meegemaakt, die hij graag (vergezeld van een shaggie en een borrel) graag met je deelt.

Hij is 75 nu. Twee jaar ouder dan mijn eigen lieve papa. Totaal ander mens. En natuurlijk is er niemand zoals mijn vader. 

Maar Tony zit in mijn hart, al zie of spreek ik hem maar 1x in de 6 jaar. Ik voel me nog steeds zo dankbaar voor de ruimte die hij indertijd maakte in zijn huis, zo vanzelfsprekend.

Hij is weer thuis nu. Plant af en toe bomen op zijn heuvels, bekostigd dankzij subsidies. Moppert op de spechten en reëen die de bomen vernielen. Moppert op zijn benen die niet meer mee willen werken. Alles gaat zoveel langzamer nu. Gelukkig zijn er veel vrienden, boeren in de buurt die een handje meehelpen. Rebel is dood en Daisy ook. En 's avonds zit hij in de keuken aan zijn tafel en maakt de kruiswoordpuzzel. 

Wat fijn dat hij er weer was.

Onderwijs

Ik was ooit juf. En stopte daarmee. Maar juf zijn zit in je. Dat atop je niet zo maar. Ik ben een leraar. Ik geef graag kennis weg. En laat kinderen en mensen graag nieuwe dingen ervaren.

Ik ben gestopt omdat ik het onderwijs niet meer fijn vond. Regels regeerden steeds meer & de ziel verdween. Ik bevond mezelf in een spagaat. Ik hou van kinderen, wil dat ze allemaal tot hun recht komen. Maar omdat ze allemaal langs dezelfde lat moeten, doe ik ze geen recht aan. Ik wist niet meer hoe. En ik kreeg steeds meer vragen, die niemand echt bevredigend beantwoordde:

Waarom moet een kind 15 (of 18?) letters kennen voor het naar groep 3 gaat?

Waarom moeten kleuters taakjes doen aan tafeltjes?

Waarom zijn er schoolpleinen met alleen maar tegels?

Waarom zijn rekenen en taal belangrijker dan muziek?

Waarom moet een kind overgaan naar het volgende jaar? 

Waarom is de leerstof zo afgebakend per leerjaar?

Waarom moeten kinderen in een groepje zitten? 

Waarom moeten andere kinderen twee aan twee zitten?

Waarom wordt voor elk vak een lesmethode gebruikt?

Waarom moeten de kinderen 's ochtends eerst in de kring?

Waarom moet ik als juf altijd beheerst en pedagogisch zijn?

Waarom wordt er bij ruzie of boosheid gestraft?

Waarom zijn er vaak zoveel regels waar kinderen zich aan moeten houden?

Zo veel vragen. En meer. En nog steeds snap ik het niet. Ik geloof in echt leren. Ik geloof dat elk kind een unieke kracht heeft. Ik geloof dat dat stille muisje dat nooit iets zegt een stiekeme powerlady is. En dat dat kind dat altijd ruzie heeft, gewoon heel graag gezien wil worden... Het weet alleen niet hoe. Ik geloof dat het kind dat niet zo'n zin heeft in lezen en wel dol is op tekenen, kan leren lezen door samen haar verhalen te gaan opschrijven. Ik geloof dat het kind dat rekensommen lastig vindt, best snapt hoeveel geld het nodig heeft om de Playmobil te kopen die hij op zijn verjaardagslijstje heeft staan.

Ik geloof dat een leerkracht die af en toe openlijk laat zien dat hij het even niet meer weet, een kado is voor een klas. Ik geloof dat voor een leerkracht die altijd alles onder controle lijkt te hebben, een dwarse groep kinderen een kado is. 

Ik geloof dat bezield onderwijs een groot goed is. En ik geloof ook dat onderwijs kinderen (tijdelijk) echt kan ontregelen, de natuurlijke nieuwsgierigheid van een kind doodt. 

Mijn droom is dat kinderen mogen zijn wie ze zijn. Dat we ze een prachtige en inspirerende omgeving bieden waarin ze kunnen leren, ontdekken, alleen spelen, samen spelen. Een plek waar verdriet en boosheid en plezier en ernst allemaal een plek hebben. Oók voor de leerkracht. Want ook hij is een mens. Met gevoelens. Met verlangens. Met dromen. Met frustraties. 

En ik wil daar met mijn kaartjes een bijdrage aan leveren. Met de Awesomes kaartjes krijgt het gevoel weer een serieuze plek in het leven van kinderen én volwassenen. Niet het DRAMA!!!achtige. Maar de intuïtie die elk mens bezit en die uniek is voor ieder van ons. Zodat we weer leren of niet afleren wie we zijn & wat we hier te doen hebben op aarde. 

Zo. Dat is er uit. I shall return!

Dansen in het licht

Het lentelicht geeft me zoveel energie. En openheid. Het is alsof ik letterlijk meer kan zien door die felle bol aan de hemel. Er hangt geen sluier over mijn gemoed. 

Ik loop op de hei & ga in het gras liggen. Zo voel ik de nog ijskoude wind niet. Ik sluit mijn ogen en neem het zonlicht in me op, van top tot teen. Zo kan ik het vasthouden. Voor dagen die duisterder zijn. 

Nu ik geen vaste baan meer heb, voel ik zoveel vrijheid. Ik neem echt de tijd om te voelen wat ik nodig heb. En soms is dat domweg niets doen. Of lezen. Of wandelen. 

Toch zit er ook nog dat restje hard werken in me. 

"Hup, even doorzetten!"

"Niet zo piepen, hoe denk je anders geld te verdienen!"

"Nee, zo worden je produkten natuurlijk niet bekend"

Meer meer meer doen werken strijden ploeteren.

Ik probeer deze stem een ander podium te geven. Hij mag niet meer zomaar door de poort. Ik heb eerst nog wat vragen.

"Waarom ben jij altijd zo streng?"

"Wat probeer je me nu eigenlijk duidelijk te maken?"

"Bedankt voor je zorgen, maar ik heb je nu even niet nodig"

De stem wegdrukken heeft geen zin. Er zit ook een committment achter: dat ik het goed ga doen AWESOMES. En ploeteren is iets wat we geleerd hebben. 

Maar stel dat het anders kan? Stel dat het niet gaat om door door doorgaan ten koste van alles? Maar als in een dans? Soms met wat meer vaart en zwier en soms wat afremmend? Dat vind ik atijd de mooiste vergelijking. Ik denk dat iemand het ooit tegen me zei. En het klopt ook. Niemands energie is altijd gelijk. Daarom slapen we. Daarom hebben we pauzes. Maar ik wil deze pauzes meer laten afhangen van mij, niet van hoe het zou moeten. 

En nu ga ik lopen. Want ik ben het bloggen weer even zat. Ciao!

De hei op

Dit vond ik zo mooi. Er is weinig zo mooi als de Tafelbergheide in Blaricum om een uur of 9 's ochtends. Met mooi licht, niet te veel bewolking is het echt een magische plek. Een heerlijk begin van de dag. Ik loop, sta stil (letterlijk & figuurlijk), luister naar de wind, de vogels. En halverwege strijk ik neer op een bankje en doe mijn dagelijkse meditatie. En dat gaat altijd beter in de natuur, met mijn voeten stevig op de ruwe aarde. 

Ik neem vaak kaartjes mee. Mijn eigen Awesomes Inspiratiekaartjes of Kidskaartjes. Maar soms ook andere, bijvoorbeeld de chakrakaarten van Carolina Bont. Dan trek ik een kaartje en kijk wat het bij me losmaakt, welke focus krijgt de dag. En soms, als ik me eerst ergens zorgen over maakte, kan ik die dan loslaten of even parkeren.

En dan vervolg ik weer mijn pad. En ga thuis fris aan het werk. Geïnspireerd. Of juist lekker leeg. 

Bloei

Vanmorgen deed ik een ronde door de buurt, gewapend met een snoeischaartje. Ik was op zoek naar bloesems voor de bloesemboomles, die ik wat later aan een groep peuters wilde geven.

En aangezien de bomen in onze tuin pas in mei aan de beurt zijn met bloeien, was ik aangewezen op  andere bomen. 

Het voelde stiekem...

En dat was het ook, ook al knipte ik maar piepkleine takjes af en dan alleen van openbare bomen en struiken. Maar toch.

En zo struinend door mijn prachtige buurt, waar in elke tuin wel een enorme tulpenboom staat, ontdekte ik de kleine bloesems. Ik zag aan bijna elke struik wel bloei. Niet elke plant tooit zich zo opvallend als een Forsythia (lichtgevend geel) of de Japanse sierkers (suikerspinroze).

De wilg, die zachtjes met zijn buigzame takken door het water sliert, heeft prachtige groengele wormachtige bloesempjes.

En dat was wel weer een eye-opener. Niet iedereen straalt opzichtig. Niet iedereen hoeft op de tv om iets moois te laten zien. De meesten onder ons doen in stilte de mooiste dingen. 

En ik, ik maak prachtige dingen, ze moeten nog een beetje ontdekt worden. Zolang ik mijn eigen wortels goed verzorg, komt de bloesem vanzelf.

En nu is juist dat voor mij de grootste uitdaging! Ik wens mezelf veel succes. 

Bouwen & ontluiken

Oh, wat is het toch heerlijk lente-achtig! Ik ben er vanochtend eindelijk weer eens op uit getrokken. Het bos in, de velden door. Vogeltjes fluitend en zwierezwaaiend om me heen, druk bezig met hun nestjes & de liefde. Tere frisgroene blaadjes piepen uit hun knopjes. En een enkele boom staat al in bloei. De hele wereld staat op ontluiken.

En ik? Ik voel mijn voeten stevig op de aarde staan. En mijn hoofd zit vol met plannen. Ergens daar tussenin, bij mijn buik en mijn hart, moet dat toch samenkomen. Dus ik voel, mediteer, spreek ideetjes uit, blog, visualiseer, bedenk acties, teken, post op Facebook, geef kinderyoga.....etc.

Inmiddels heb ik al een paar persoonlijke Awesomes tekeningen gemaakt ( http://www.awesomes.nl/a-43499273/shop/persoonlijke-awesomes/ ). Dat is heel spannend. Want wat ik teken, is niet bedacht. Het is geen illustratie, een plaatje. Het is echt een gevoel dat in me opkomt en dat ik dan maar teken. Halverwege het tekenen ga ik altijd twijfelen. Is dit goed? Hoort deze tekening bij deze persoon? Maar waarom dan? Moet er niet nog wat bij? Een mens, een handje, een vogel...iets.... "Nee!!!", zegt mijn hele lijf dan en dat is sterker dan mijn hoofd. "Het is goed zo. Laat het zijn. Vertrouw er maar op".

En dan geef ik me maar over. Mijn intuïtie krijgt de leiding hier. En zij is niet altijd logisch of voorspelbaar, maar ze zit altijd wel goed.

Nu lijkt het bijna een soort hocus pocus wat ik doe. Maar zo is het niet. Een vriendin van mij zei laatst heel nuchter over de Awesomes Inspiratiekaartjes: "Elke afbeelding raakt je wel". Dat vond ik mooi. Ik maak gewoon plaatjes die raken, ze haken ergens aan een herinnering of gevoel dat je bij je draagt. Soms is dat gevoel of die ervaring nog niet helemaal helder. Of nog niet verwerkt. Soms zit die ver weg. Soms is het juist nog heel vers. En dan helpt zo'n tekening om een nieuwe stap te zetten, door bijvoorbeeld je gevoel te delen met anderen, er op te mediteren of hulp te vragen.

Met hulp van een intuïtief getekend kaartje of persoonlijke Awesomes boor je dus eigenlijk je eigen intuïtie aan. En dat vind ik eigenlijk nog het mooiste. Want met je eigen intuitie zie je veel meer.

11 jaar moeder

Ik ben bijna 11 jaar moeder. Zo bijzonder. Elk jaar bij de verjaardag van mijn oudste denk ik terug aan die dag. Dat onbestemde 'wie en hoe zal ons kind zijn?' Gevoel.

En nu blijkt dat ze al 11 jaar een fantastisch kind is dat ons alle hoeken van het ouderschap heeft laten zien en voelen.

Moederschap is echt het beste wat me ooit is overkomen. Een topfunctie. Met enorme opbrengsten en dito investering.

Maar nooit in te ruilen voor welke andere baan dan ook.

Lente

De lente is in zicht! En wat maakt dat mij ontzettend blij. Ik ben al hard bezig geweest in de tuin. Ruimte maken voor nieuw groen. Elk spoortje zon probeer ik op te vangen. Er kriebelt iets onder mijn huid. Het is de belofte van licht, warmte & genieten van de natuur.
Dus toen ik vanochtend heel vroeg wakker werd, moest ik dit even vastleggen. Eerder (een jaar of vijf geleden) maakte ik al eens een lentekriebels-kleurboekje. Hier is de versie van 2016.
Je kunt het bestandje printen en inkleuren, kado geven, doorsturen...wat je wilt. Want de lente is bij uitstek een uitdeel-seizoen. Deel je ideetjes, zaadjes, plantjes, rozenstruikjes :-)

Ik ben nog op zoek naar een sjiekere manier om dit kleurboekje te delen, maar zo kun je de afbeeldingen in ieder geval zien en naar je bureaublad slepen en uitprinten. Het mag heel klein geprint, het is een mini-boekje.

...wordt vervolgd!

Een andere wereld instappen

Vorige week was ik met de meisjes in de bibliotheek. En dan willen ze vaak een film huren. En soms mag dat ook. Maar als ze zelf kiezen, gaan ze altijd voor de geijkte Amerikaans of Nederlandse succes-kinder-films. Dat is okee. Ik wil graag dat ze zelf kiezen.

Maar toch....

Dus vorige week koos ik stiekem twee films voor hen die mij mooi leken. Bijzondere kinder-arhouse-films. Omdat  ik wel wist dat ze daarvan zouden genieten. Maar het voelde raar, omdat ik bang ben om te directief te zijn. Betweterig. Terwijl ik diep in mijn hart wel weet wat ik hen gun, zeg ik niet graag nee. Ik wil graag aardig gevonden worden.

Deze keer vroegen ze niet om een film. En ik had die twee prachtige films in mijn tas verstopt.
Guess what? Ze vonden ze geweldig. Vooral N. die oprecht zei: "zo'n film zou ik niet zelf kiezen, mam. Maar ik vind hem wel echt heel leuk". Samen hebben we zo genoten van de vrolijke Indiase film "I am Kalam". Lekker dicht tegen elkaar op de bank, dekentje om ons heen. Zelfgemaakt chai erbij.

Zo blijkt maar weer, dat het goed is als ik mijn intuïtie volg. Niet bang ben voor weerstand of verzet. Of misschien wel bang, maar me er helemaal niks van aantrek. 

Nu is een kinderfilm zo groots niet. Als ze het allebei een stomme film hadden gevonden, jammer dan. Meer niet. Maar dit kleine voorbeeld, laat me wel weer zien hoe angst voor afwijzing op meerdere plekken in mijn leven zich voordoet. En tot voor kort vaak ook bepaalde of ik iets ondernam of niet.

Zo werkt dat namelijk ook met het neerzetten van mijn eigen Awesomes-onderneming. Ik ben nu een aantal weken bezig met mijn nieuwe website/webshop en denk veel na over wat ik dan doe.  Hoe vallen de dingen die ik doe te benoemen.  Daarbij ben ik vaak bang om te zweverig te zijn. Denk dat ik eigenlijk heel wetenschappelijk en volgens de boekjes moet zijn of in ieder geval zo moet presenteren. Maar dat rijmt soms niet met hoe ik mijn werk doe: op intuïtie. Ik moet erop vertrouwen dat ik, als ik goed voel wat ik te doen heb, het ook gaat lopen. Dat er altijd mensen zijn die het dan niks vinden en weer anderen die wel geloven in wat ik doe of neerzet. Dat innerlijke gevecht met mijn angst blijft spelen. Steeds vaker is de strijd even weg. Maar telkens komt hij terug. Zodat ik nog steviger moet staan voor mijn droom en stug doorgaan met mijn plannen. Dat is niet gemakkelijk. Ik stap als het ware een nieuwe werkelijkheid in. Maar het maakt het leven wel een stuk levendiger. 

Dus binnenkort, als ie helemaal stevig staat voor mijn gevoel, lanceer ik de website. Nu ben ik nog heel even niet zo ver. Ik mijmer, speel, teken en ontdek nog even door. Tot gauw!

Stenen

Vandaag was ik in een edelstenengroothandel. Zo mooi. Een bijzondere gewaarwording. Ik weet dat stenen ergens voor staan, elke steen zijn eigen uitwerking. En toch ga ik niet op zoek naar een steen. Mijn aandacht wordt meestal gevangen door een bepaalde steen. Of vandaag dus meerdere stenen. Als ik ze oppak, vasthoud, voel ik of het ok is. Daar komt weinig nadenken bij. Bij één stuk steen, een geoene calciet, voelde ik echt een vredig gevoel door me heen trekken. Zo intens. 

Ondertussen lacht mijn hoofd me uit. Belachelijk! Een steen? En daar voel jij je goed bij?

Ja, dus.

En nu ik thuis uitzoek waar deze steen goed voor is, raakt het me weer. Want dat klopt met dat stukje waarop ik me nu aan het ontwikkelen ben: zachtheid, rust, evenwicht, loslaten wat ik niet meer nodig heb. 

Gaaf dat dat zo werkt. Ik hoef steeds minder na te denken. Mijn intuïtie werkt prima. Daar mag ik op vertrouwen.

Nu ligt er trouwens een dikke donkergrijze kater, genaamd Igor bovenop me. Tevreden spinnend. Dat is ook heel fijn. Bevordert ook rust.

 

Schrijven

Ik schrijf graag. Net zoals ik graag teken. Maar met beide is het zo dat ik soms verstrikt raak in de wil om resultaat te boeken. Dat het iets moet worden. Dus nu begin ik vanuit dit en weet ik niet waar ik heen wil. Omdat ik wel weet dat dat helend werkt. 

Vanmorgen liep ik mijn rondje op de hei. Het was er weer zo prachtig. De zon, dienieuwsgierig tussende nog winterse bomen heen piepte. De lucht lekker vochtig-fris. 

Soms loop ik al een tijdje en merk dan pas dat mijn voeten nauwelijks contact met de aarde hebben. Dan loop ik wel, ik beweeg vooruit, maar ben met nauwelijks bewust van de dragers van mijn lichaam. 

Als ik vervolgens met aandacht in mijn voeten loop, is dat zo fijn. Het afrollen van de voet in de schoen. Het contact met de bodem (zacht, hard, glad, hobbelig). 

Langzaam voel ik me weer in mijn lichasm zakken.

Dat klinkt heel raar. Alsof ik anders niet in mijn lichaam zit. Maar het klopt wel. Soms ben ik zo volledig bezig met mijn gedachten, dat ik mijn lichaam vergeet. Of bij angstige, bezorgde of boze gedachten zelfs op slot zet.

Dus voor mij is het meerdere keren per dag doen van een bodyscan (aandachtig aanwezig zijn bij de sensaties in mijn lichaam van tenen tot kruin) een must. Het houdt me hier en voorkomt dat ik verzand in getob, gepieker en nodeloos gefantaseer. 

Dus zo liep ik lekker over de hei, door de bosjes. Af en toe een huppeltje. Holadiee. 

Zondag

Zonder dagelijks blog houd ik tijd over. Maar ik mis het ook. Dus daarom nu een kort blogje. 

Ik was vroeg op. Of mijn jongste dochter was vroeg op. Zeven uur. Normale tijd voor een 5-jarige natuurlijk. En inmiddels lijkt het ook mijn tweede natuur te zijn geworden. 

Maar ik verlang ook zo naar zalig niksen in bed. Waarom spring ik altijd op zodra ze naast mijn bed staat? 

Ik spring op om rekening te houden met de rest van het gezin. Zodat die niet wakker worden van het geklets. En ze lekker uitgerust zijn.

Wat is dat toch met mij dat ik altijd rekening hou met....? Dat ik mezelf zo onmisbaar maak in het gezin. Dat de kinderen altijd alles aan mij vragen en dat ik daar dan meestal direct op reageer?

Ik ben daarin niet de enige. Ik ken er wel meer van dat slag. En het zijn meestal vrouwen. We denken/voelen voor de ander (die heeft dat en dat nodig) en zorgen ervoor dat er geen strobreed in de weg ligt.

 

Hoe nobel, hoe altruïstisch, welk een opoffering!!

Ja, ammehoela. Ik word er chagrijnig van.  Want ik offer me soms op, maar van binnen kook ik en wilde ik ook nog even terug in bed. Of even onaanspreekbaar zijn. Tijd voor mezelf hebben.

Dus nu zit ik en blog en drink koffie. En kom langzamerhand tot rust. Ik moet nu echt gaan leren om goed voor mezelf te zorgen. Als basis. Happy mom, happy kids, happy family. Dat vind ik moeilijk. Nog steeds wil ik, met name thuis, het goede doen voor de ander. En dat zonder me af te vragen of ik het goede voor mezelf al heb gedaan. 

Is dat egoïstisch? Zo voelt dat soms. Ik heb altijd om me heen gezien hoe vrouwen zorgen en zorgen. En weinig echt zorg aan zichzelf geven. Liefde en aandacht. Ja, misschien wel voor de buitenwereld: er netjes uitzien, goed gekleed zijn. Maar echt echt echt doen wat ze nodig hadden? 

En dan komt de vraag: hoe weten we wat we nodig hebben? Hoe kom ik er achter wat mij nu helpt om weer lekker in mijn vel te zitten?

Dat is natuurlijk eenvoudig. Dat gaat op dezelfde manier waarop we weten wat onze kinderen nodig hebben: goed observeren en kijken wat er achter het gedrag van onze schatjes steekt. En dan gaan we voorbij regels, afspraken, tastbare waarnemingen. Dan wordt het subtieler. Dat heet intuïtie. Die gebruiken wij vrouwen overal voor. Maar meestal niet zo voor onszelf. 

Dus nu ga ik even zitten. Stil worden. Met mijn aandacht naar binnen. Kijken hoe het met me is onder al die actie, boosheid en onvrede. Zodat ik weer plezier kan hebben. 

De laatste dag -50 dagen Awesomes kaartjes

De laatste dag van mijn 50- daagse blogavontuur. Ik keek net even terug op de eerste dag en ontdekte dat ik meteen met de deur, of in dit geval het kaartje, in huis val. Ik heb helemaal niet uitgelegd waarom en waarover ik blog deze 50 dagen. Dat had ik op FB en in een mail wel uitgelegd. Maar voor mensen die onderweg binnen zijn komen vallen, was dat misschien vaag. Mijn excuses daarvoor.

De laatste blog-dag. Het was een avontuur en vooral ook een commitment. 50 Dagen lang doen wat ik beloofd heb: bloggen over kaartjes. Dat vond ik lastig, maar het is me gelukt. En ik heb er nog plezier aan beleefd ook. Ik heb de kracht van mijn eigen Awesomes kaartjes eens aan den lijve ondervonden. Ik heb mezelf er mee weten te steunen in moeilijke tijden. Dat vind ik echt gaaf. Ik was namelijk voor mijn burnout buiten mezelf op zoek naar antwoorden: "Zeg het me! Zeg me wat ik moet doen, denken, weten!". Maar als mensen dan echt eens advies gaven, deed ik er niets mee. Nu sta ik open voor advies, maar laat vooral mijn intuitie spreken.

En nu? Wat nu?
Nu leg ik de laatste hand aan mijn webshop www.awesomes.nl. En het wordt me toch mooi! Er komen 3 producten in: Awesomes Inspiratiekaartjes, Awesomes Kidskaartjes en....persoonlijke Awesomestekeningen. En daar wil ik graag iets over vertellen.

Sinds ik deze kleine intuitieve tekeningetjes ben gaan maken, heb ik niet alleen de pakjes kaarten ontwikkeld, maar ook persoonlijke tekeningen gemaakt. Op dezelfde manier: zwart-witte lijntekeningen. Simpel, helder, soms wat bevreemdend, maar voor de ontvanger altijd herkenbaar. Soms niet onmiddellijk, maar wel na een paar dagen of weken. Ik gaf de tekeningen altijd weg. Als afscheidskado of bedankje. Op een spiritueel festival. Meestal op visitekaart-formaat. Maar eigenlijk borrelde al lang het verlangen om deze 'coachende' tekeningen te gaan vermarkten. Anders geef ik alleen maar weg. En dat voelt niet meer goed.
Dus....rapapa....ze komen in de webshop! Binnenkort kun je bij mij een tekening bestellen, op A5-formaat. Je stuurt me je naam & adres. Ik maak een tekening. Die stuur ik je dan toe. En als je het fijn vindt, kun je een afspraak maken om nog een coachend nagesprek met me te voeren. Soms roept de tekening vragen op. Of wil je er nog meer uit halen. Of raakt ze iets wat je graag wilt onderzoeken.

Hoe werkt zoiets nou? Dat was mijn vraag vandaag. Want als er iets is wat ik graag wil, dan is het concreet zijn. Niet vaag. Dus kom op, kaartje er bij:

Die had ik de afgelopen 50 dagen nog niet gehad, geloof ik. Ik moest meteen glimlachen. Want ik weet heus wel hoe het werkt. Het werkt namelijk als aura-lezen. Elk mens heeft een aura of energieveld om zich heen. Sterker nog, alles heeft een aura: de bomen, de dieren, je huis, je voedsel. Je kunt leren die energie waar te nemen. Dat gaat verder dan kijken. Bij aura-lezen neem je de persoonlijke energie van een ander waar en benoemt waar die persoon op dit moment in zijn of haar leven mee bezig is, zich in ontwikkelt. Dat helpt die persoon verder op zijn of haar pad, met het maken van keuzes die het beste passen. Die keuzes maakt de aura-lezer niet. Die maakt de persoon die 'gelezen' wordt zelf.
Dus als ik een tekening voor je maak, kan die tekening je wijzen op patronen of ontwikkelingen waar je onbewust al mee bezig bent of voor open staat. Het is aan jou wat je hiermee gaat doen.

Zo, nu weet je wat ik doe en wat ik maak. Je weet inmiddels wel waar ik voor sta. En ik nodig je van harte uit om binnenkort (voor 1 maart) een kijkje te nemen op www.awesomes.nl . Ik zal zowel op Facebook als in dit blog een aankondiging doen wanneer het zover is.

Bedankt voor je luisterende oor. En ik hoop dat het volgen van deze 50-daagse jou iets opgeleverd heeft voor jouw leven en jouw keuzes. Want daarom blog ik. Natuurlijk vind ik alle aandacht ook heerlijk. Maar het gaafste vind ik als mensen, door de dingen die ik doe, zien hoe gaaf ze zelf zijn en wat zij willen doen met hun leven. Doe vooral niet zoals ik. Want dat doe ik al...Volg je eigen pad.
Jij bent namelijk....

Dag 49 - 50 dagen Awesomes kaartjes

De 50 dagen zijn bijna voorbij. Voorbij gevlogen. En dan? Wat daarna? 

Ik blog lekker verder, want dat vind ik heerlijk om te doen. Maar elke dag is misschien een beetje veel van het goede. Dus bedenk ik ondertussen een nieuwe Awesomes actie. 

Voor vandaag deze:

Soms als ik deze zie, schrik ik. Willen die grote handen dat kleine mensje wurgen? Maar anderzijds zijn het ook een soort vleugels, hulp die uit hoger sferen wordt aangereikt. Dat is mooi. Maar ook raar. En beangstigend. Want hulp die je niet ziet en wel ervaart, hoe verklaar je dat? Hoe deel je je ervaringen met anderen? Dat kleine stukje hoofd dat bij mij vaak nog stoort ("doe normaal, er is niet meer dan wat je ziet"), speelt steeds minder een rol. Ik vaar meer en meer op mijn intuïtie.....

....toen stopte ik met tikken en ging andere dingen doen. En nu ben ik de draad kwijt.

Wel heb ik nog een kidskaartje voor mijn meisjes gekozen:

We waren echt samen vandaag. Al leek het er vanmiddag niet op, toen de meiden verschrikkelijk boos waren op elkaar. Hoewel, ze waren niet allebei boos. N. was boos en E. bleef koel. En geniepig. Zo klein als ze is, weet ze precies hoe ze haar zusje moet sarren. 

Deze keer zat ik erbij toen ze bezig waren. E. bij mij op schoot. N. Woest tegenover ons. Ze was ontzettend boos. Ik deed niets. Maar ik voelde me heel rustig. Ik dacht: "ik laat ze zelf even begaan."

Even later vertok N. naar boven. En E. huilde bij mij op schoot. Ze was verdrietig, zei ze. Maar dat had ze N.nog niet laten merken. 

Lang verhaal kort. Het kwam goed. Toen ik haar E. voorstelde om even naar N. te lopen, wilde ze dat wel. Ze ging vrijwillig naar boven en gaf N. een knuffel.

Ook dat is intuïtie, denk ik. Vertrouwen op hun goede intenties. En dat ook zij groter en liefdevoller zijn dan ze soms in hun gedrag doen vermoeden. Als ik er tussen kruip, keren ze zich meestal beide tegen mij. Het was dus een goede ruzie met een mooie afloop. Daarna was het vredig en zacht in huis. Wat een mazzel hebben wij met deze mooie vrouwen in huis. 

Dag 48 - 50 dagen Awesomes

Mijn eigen lied, mijn eigen lied...telkens komt het terug. Alle vragen rondom mijn bedrijf voeren terug naar: 'zing je eigen lied'.

En dus ben ik al de hele dag bezig met mijn binnenkort te openen webshop. Ik schaaf aan teksten, schuif met tekeningen, ben op zoek naar de ultieme achtergrondkleur voor de Awesomes doosjes in de shop. En tussendoor surf ik naar andere websites. Soms raak ik geïnspireerd en soms verward. 

Moet ik niet wat meer realiteit er in? Foto's dus van hoe leuk mijn kinderyoga er uit ziet? Gaan ze me op mijn woord (en tekeningen) geloven? Ben ik niet te vaag in wat ik doe? Moet er meer uitleg bij? Of juist niet? 

Maar volgende week is het af. Dan verklaar ik het allemaal af. 

Oh en dan nog iets. Gisteren heb ik een reis geboekt, een spirituele...en de aanbetaling is gedaan van geld dat ik de komende weken ga verdienen. Ik ging echt vet uit mijn comfortzone. Eng, spannend, gaaf. Mijn dochter boos: "ik wil ook eens naar Spanje". Maar er kwam geen schuldgevoel. Want dit voelt heel ok. Niet als in snoepreisjes-ok. Maar als een echt ik-kies-nu-helemaal-alleen-voor-mij-ok. Ik verlang al zeker 5 jaar naar een weekje meditatie in de natuur. Eens echt loskomen van mijn dagelijkse leven en naar binnen keren. Maar er komt telkens niets van.

Ja, ik zing mijn eigen lied. Het begint steeds meer een echte melodie te worden. Mijn stem wordt vaster. En ik zing soms vals, maar daar neem ik ook de ruimte voor.

(Allemaal figuurlijk, hè? Want in het echt zing ik eigenlijk niet vals. En zing ik bovendien meestal andermans liederen)

U hoort binnenkort meer van mij.

En het meisje trok een kaartje op de vraag: "hoe zorg ik ervoor dat ik al mijn moeilijke huiswerk de komende dagen gedaan krijg?"

"Dat kan dus helemaal niet!" 

Nee, als je het kaartje heel letterlijk neemt niet. Maar je kunt het ook zien als jezelf omarmen zoals je bent. En dat je dan de teksten die je moet schrijven (en waar je huizenhoog tegenop ziet), ook schrijft op jouw manier. Niet op de manier waarop jij denkt dat de meester het wil hebben. Die heeft natuurlijk ook geen zin om 25 keer hetzelfde tekstje na te kijken. 

Dus morgen krijgt ze mijn hulp. Maar niet té veel, want dan wordt het weer mijn werk en daar zit de meester helemaal niet op te wachten. 

Dag 47 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Vandaag had ik een kinderyogales. Fantastische kinderen. Maar ook uitdagend. Ze zijn in de leeftijd van 5 tot 9 ongeveer, jongens en meisjes. En na schooltijd zijn ze vaak moe. 

"Juf, mogen we al slapen?" 

Daarom begin ik tegenwoordig vaak met de relaxation. Maar eerst kiezen ze een kaartje en leggen dat bij het altaar:

En zo zag ik pas bij het opruimen dat er ook wat van mijn stenen bij gelegd waren. Het doet ze altijd goed zo'n kaartje te kiezen, zelfs als ze het niet mogen houden. Dat willen sommigen wel, ik zag per toeval een paar kaartjes in een tas zitten na afloop can de les. Haha! 

Dat ervaar ik echt als een compliment. Deze kaartjes maken de kinderen blij. 

Vandaag werkte ik met kleur. Met een kleur kon je aangeven hoe je je voelde. Eerst visualiseerden we onszelf helemaal wit als sneeuw. Blanco, niet blank hoor. 

En vervolgens nam je de kleur van je gevoel aan: bijv rood voor blij of paars voor verdrietig. Sommige kinderen wilden wat vertellen over hun dag. Er was van alles gebeurd wat nog in hun systeem rond ging. 

Het mooie is dat je met een kleurtje, een toverkleurtje, jezelf weer wat moed kunt geven. Ik ging rond met een handje onzichtbare kleurstof en gaf het de kinderen. Ze legden daarna hun hand op hun buik. 

Nu ben ik thuis, maar de kinderen en hun energie hangen nog in mijn systeem. Ik voel me bevoorrecht om met ze te werken. Maar ik ben ook moe. Deze groep vraagt veel.

Een kaartje:

Zijn deze handen van mij? Geef ik de kinderen rust en heling? Ik denk het wel. Zo voelt het wel. 

Maar ikzelf heb ook behoefte aan rust en heling. Vooral na inspannende dagen. Weet je wat, ik maak mezelf ook weer even blanco: alles wat niet bij mij hoort mag weg. En een fijn kleurtje toevoegen. Hop! Klaar!!

Dag 46 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Het einde van de 50-daagse is in zicht. Maar we hebben nog niet alle 50 kaartjes gehad. Dat komt natuurlijk omdat ik meestal blind kies. Bovenstaand kaartje is ook al eerder voorbij gekomen. Ik trok deze na mijn (innerlijke) vraag hoe ik nu het beste verder kan gaan met het promoten van deze kaartjes. Deze kaart wijst mij op 'naar buiten durven gaan'. En ook de wijsheid van de mensen om me heen durven gebruiken. Niet te bang zijn. 

En daar komt een punt. Ik ben bang om mijn eigenheid te verliezen als ik me laat adviseren. Mensen geven graag tips. Heel vaak ongevraagd. God knows dat ik er ook zo één ben. Ik weet het altijd beter voor een ander. Maar advies aannemen? Help! 

Het is voor mij belangrijk om een goede balans te vinden in mijn waarheid leven en tegelijkertijd in de wereld staan, in verbinding. Niet in mijn eentje mijn eigen ding doen dus. 

Een voorbeeld: ik was op zoek naar het ultieme doosje. Daar had ik een idee over. Ik had een plaatje in mijn hoofd. Iets met recycle-karton en een mooi labeltje. Totdat ik bij een vriendin kwam (die ik schoorvoetend om advies vroeg) en we eigenlijk tot de conclusie kwamen dat een doorzichtig doosje het mooist zou zijn. Maar doorzichtige plastic doosjes zijn nooit mooi. Ze zijn 'plastickig', beetje goedkoop. Ik zat er maar mee in mijn maag. Totdat ik, na wekenlang struineb op het net, het opvragen van sample doosjes etc, ik eindelijk een fantastisch doosje had gevonden. In Frankrijk. Betaalbaar. Simpel. Het laat de kaartjes heel mooi tot hun recht komen. Het doosje is helder en je ziet meteen wat er in zit. En voor iemand die graag tot de kern komt, is helderheid belangrijk. 

Grote voorraad gekocht, kaartjes besteld, stickertje er op! Joehoe! De setjes zijn precies geworden wat ik in mijn hoofd had. 

Nu was er nog 1 probleem. Zouden de doosjes de post overleven? Dat probeerde ik dus uit. En ja hoor, glansrijk geslaagd! 

Ja, een gerecycled doosje is cool. En verantwoord. En niet breekbaar. Die tips kreeg ik al van anderen. Maar nu zijn ze zoals ik ze graag zie. En dat is het belangrijkste. 

Dus voor mij was het een goede les in hulp durven vragen, meningen horen. En tegelijkertijd in diep contact met mezelf een beslissing nemen. 

En zo wil het nu ook. Hulp vragen met de promotie. Maar het wel mijn eigen Awesomes projekt laten zijn. 

Want als ik alles helemaal in mijn uppie doe... dan gebeurt er helemaal niks. Dan twijfel en mijmer en verlang ik nog twee jaar door. Ik heb wat anders nodig, een ander zijn realiteit, om me aan te schuren. 

Thanx Svenny en alle anderen die me hebben bijgestaan! Door jullie kom ik telkens weer stap dichter bij waar ik heen wil.

Dag 45 - 50 dagen Awesomes kaartjes

We zijn weer thuis. Moe, nog enigszins stuiterend van de afgelopen week (carnaval, werk, St Petersburg). Ik vond het heerlijk om weer zelf wat te eten klaar te maken. In mijn eigen keuken. En slapen in mijn eigen bed. Ik ben graag thuis. Met zijn vieren aan tafel. De week evalueren: wat was er leuk, lekker en lief de afgelopen week? 

We doen nog een imiteer, raad- en doorfluisterspel en daarna kiezen we kaartjes voor de komende week:

E. kiest haar lievelingskaartjes van vandaag:

Ze is er overduidelijk heel tevreden mee. 

N.:

"Ik denk dat het een hele leuk week wordt. Dat we weer lekker samen zijn."

En dat ben ik helemaal met haar eens. 

En dan ik:

En die sluit mooi aan bij het kaartje van gisteren, dag 44: de naar binnen gekeerde blik achter een boek. Het is tijd dat ik me wat terugtrek uit de grote acties naar buiten toe. De afgelopen weken ben ik erg "out there" geweest: Zachte Kracht organisatie, carnaval, op reis. Dat was heel tof allemaal. Maar het is nu tijd om weer wat in een rustiger ritme te komen. En om me te gaan beraden op Awesomes, de webshop, hoe nu verder? Hoe zorg ik ervoor dat ze de wereld in gaan? 

En ik? Wat heb ik nodig? Geen geren, dat voel ik wel. Ik moet nu het lef hebben om weer echt te gaan voelen. Mijn wilskracht wil me vooruit duwen: resultaat!! Geld!!!! Succes!!!! Maar het is niet de weg die goed voor me is. 

Dag 44 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Weer naar huis. Paar heerlijke dagen in St Petersburg. Nu fijn weer naar huis, naar de twee mooiste meisjes van de hele wereld. Kaartje gekozen op het 'naar huis gaan':

Tja, soms kan ik er niks mee. Maar wie weet? Ik laat me verrassen wat de rest van de dag & de reis nog brengt. Je hoort het morgen.

Dag 43 - 50 dagen Awesomes kaartjes

De Awesomes kaartjes, zowel voor kinderen als volwassenen, die gemaakt heb en die ik hier al 43 dagen aan je laat zien, zijn er om je inzicht te geven in jezelf. Op een liefdevolle manier. Je zult er je prachtige en lelijke kanten mee ontdekken. En beide omarmen. Ik weet dat dat zo werkt. Dat is awesome zijn: jezelf liefhebben hoe je bent én hoe je niet bent. Eerlijk zijn. Soms betekent dat dat je licht gaat zetten op datgene wat je niet aangenaam vindt.

Dat geldt voor mij ook, en zeker de afgelopen 43 dagen, waarin ik mezelf volop in de spotlights heb gezet. Ik kom akelige gewoonten tegen. En de gemeenste is nog wel mijn gebrek aan liefde voor mezelf. Ik word steeds aardiger voor mezelf. En dan tóch word ik weer overvallen door mijn innerlijke criticus. Die zegt dat ik niet zo veel moet willen. Die zegt dat ik tevreden moet zijn. Niet zo moet piepen. Er is wat er is en daarmee basta. Leg je erbij neer.

Vandaag heb ik licht geschenen op een pijnlijk plekje, heel diep in mijn wezen. Dat deed pijn, ik schaamde me, voelde me schuldig. En ik ben weer bovengekomen.

 

Meer wil ik er niet over kwijt. Hoe openhartig ik ook lijk, sommige ervaringen en lessen houd ik graag voor mezelf.

Dag 42 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Vandaag vond ik mijn patroonheilige Olga in de Kazan kathedraal:

En nu ben ik niet meer zo van de kerk, maar deze plek raakte me. We zijn er misschien een uur blijven hangen. De hele kerk hangt vol met iconen van Maria, Jezus, verschillende heiligen. Iederen lijkt er zijn eigen lievelingsheilige op te zoeken en te vereren met een kusje, een kruisje, een kaarsje. Soms wordt er geknield. 

Voor de madonna met het kind stond een enorme rij mensen van alle leeftijden, rangen en standen. Ze hadden briefjes, ingevuld, bij zich. Als ze aan de beurt waren, werd de glazen plaat voor de icoon uitbundig gekust, ze sloegen meerdere kruisjes. 

En ik vraag me af wat hun gebeden waren. Wat vroegen ze, wat hadden ze nodig? En hoe voelde het om vervolgens weg te gaan, naar huis of naar het werk. Was de last van de schouders getild? Hadden ze weer wat vertrouwen in het leven? 

Ik ben heel gelovig. Ik geloof in Jezus, in god of het goddelijke, in Maria. Altijd gehad ook. Ik geloof niet dat ik ooit getwijfeld heb. Waar ik nooit zo'n vertrouwen in had, is de kerk. Ik moest elke week gaan, maar luisterde nooit. De lessen snapte ik niet. Maar de muziek, de beelden en schilderijen, de engelen. Prachtig. Daar voelde ik het goddelijke. 

Toen ik klein was, overleed mijn lievelingsoom, nonk Pierre. Hij was mijn held. Hij was de held van de familie. Een slimme, grappige en ongelofelijk liefdevolle man. Het leven was na zijn dood nooit meer hetzelfde. Ik ben altijd blijven praten met hem. Niet dat ik hem zie of zo. Ik hoor hem niet antwoorden. Maar ik had hem zo nodig, dat ik tegen hem bleef spreken.

Ik heb dus een heel persoonlijk geloof. En ineens zag ik zoiets openlijk gebeuren in deze russisch-orthodoxe kerk. De mensen zagen er uit alsof ze op bezoek gingen bij een dierbare vriend. Dat vind ik zo ontroerend. Maar brengt deze vriendschap ze ook dichter bij het leven, hier en nu op deze aarde?

Toen ik veel dacht aan mijn oom, deed ik dat soms uit wanhoop. Ik wilde niet leven in een wereld zonder hem. Ik wilde niet leven in een wereld waarin de hele familie stomgeslagen was door het plotselinge verlies. Ik was mijn kinderlijke onschuld kwijt geraakt. Ik ontdekte dat het leven moeilijk is.

Nu, ruim 30 jaar later, blaas ik mijn spiritualiteit nieuw leven in. Ik bid of mediteer, vraag hulp aan engelen, Maria en overleden ooms. Maar ik houd vooral ook van het leven. Ik zoek bewust het mooie in het alledaagse. Dat gaat niet altijd vanzelf. Als ik te veel in de krant lees, verlies ik al mijn geloof in het goede van de mens, van mezelf. Dus daar ben ik voorzichtig mee. Want ik weiger nog langer te geloven dat de wereld hard is, dat mensen moeilijk zijn. Of dat sommige mensen goed zijn en andere niet. Ik doe er niet aan mee. 

Zo. Klaar met mijn pleidooi voor mijn eigen gelovigheid. Een kaartje erbij dan maar:

Ik ga mezelf niet langer vasthouden in wat waar is of niet. De zak mag weg. De wereld is open en ik ben vrij om te doen, te zijn wat ik wil met wie ik wil. 

Jij ook trouwens.

Hoe zou het trouwens met de kindjes zijn? 

Geen nieuws van de kinderen vandaag. Geen nieuws is goed nieuws.