Onder de deken vandaan

Soms kom je op een plek waar het klopt. Voor mij zijn dat plekken die niet te gelikt zijn. Het moet niet té netjes of gestyled zijn. Ik zie al snel de barstjes in de muur wanneer het ergens heel strak uitziet. 

Dan maar liever bij voorbaat wat onaf. 

Zo zit ik nu bij De Groene Afslag in Laren. Een voormalige kazerne en asielzoekerscentrum dat nu een duurzaam café is met vergaderzalen, flexwerkplekken.

Omdat ik wat vaker uit huis wil om te werken, vind ik dit wel een fijne plek. Ik ben te vaak in de weer met de was, boodschappen, de afwas als ik thuis werk.  

En nieuwsbrieven, blogs en posts voor Insta en Facebook kunnen natuurlijk prima buitenshuis gedaan worden. Dan wordt mijn wereld weer wat groter. Het is zo lang heel klein geweest. 

Het was ook wel nodig toen. Tijdens en na mijn burn-out had ik het echt nodig om met een dekentje op mijn zoldertje te zitten. Tekenen, mediteren, veel voelen. Huilen. Rouwen om alles wat me niet was gelukt. Terwijl (ik dacht dat) anderen dat van mij verwachtten. En langzamerhand weer ontdekken wat ik wel wil laten lukken. Niet om anderen te pleasen, maar om mezelf een dienst te doen. Om mezelf opnieuw te leren kennen. En te accepteren wie ik ben, waar ik goed in ben, wat ik te vertellen heb en waarin ik mezelf nog tegenhoud. Alles wat er had geschuurd, moest ik van een afstandje kunnen bekijken. De wereld deed soms pijn. Er kwam teveel binnen en ik had geen grenzen ervoor. 

Maar nu stap ik langzamerhand naar buiten. Eerst digitaal. Door mezelf te laten zien in tekeningen, blogs en filmpjes.

Maar nu mag ik meer en meer naar buiten. Ik geef Soothing Songsconcerten met Marcel. Daar word ik zo blij van. Ik trek ineens meer coachklanten aan. Er komt meer ruimte voor bijdragen aan de wereld. Vanuit mijn eigen kern. Dat kan, omdat ik nu ook zo goed voor mezelf kan zorgen.

En nu zit ik hier in dit lekkere levendige en rommelige café. Mijn laptop bij de hand. Mijn agenda. Tijd om meer ‘in the open’ te zijn. Steeds wat meer. Dingen te doen die ik fijn vind. Die me voeden. En uitdagen. Niet uitputten. Geen volle agenda’s en twintig afspraken op een dag. Maar ruimte voor ont-moeten en avontuur. Want avontuur is niet altijd groot. Vaak dient het zich heel klein aan. Als een idee dat ontstaat in een gesprek. ‘Weet je wat mij gaaf lijkt?.....’ en dat het bij die ander aankomt en zij meedenkt. ‘Hoe zou het zijn als....?’ 

Er is weer ruimte voor. Vanuit vrijheid en ontspanning. En ik voel opluchting. Ik geloof dat mijn burn-out eindelijk voorbij is. Ik hoef niet meer bang te zijn voor de wereld. Ik hoef niet meer bang te zijn dat de wereld mij niet snapt. Ik begrijp mezelf eindelijk. 

Pip

In het weekend is onze jonge kater Pip aangereden. En overleden.
Het doet me veel meer dan ik gedacht had. Ik hield van deze zachtaardige jongen.
Samen met zijn zusje Kitty bracht hij speelsheid in ons gezin. En verbinding.
We vergeten hem nooit meer, al was hij maar een half jaar bij ons in huis. Het was een geweldig half jaar vol geknuffel, gestoei & gemiauw.

Gelukkig loopt Kitty hier nog rond. Zou ze Pip missen? Zijn zachte vacht waar ze zo graag tegen aan kroop? Het gestoei met hem, waar ze elkaar toe uitdaagden. We zullen het nooit weten.

Dank je Pip dat je een tijdje met ons meeliep.

Allemaal ontzettend leuk

Vandaag zei ik tegen een ouder van een kind op mijn werk: "Wat heb jij een ontzettend leuk kind!"

En dat meende ik echt. Een gevoelig en intelligent kind, dat op een heel natuurlijke manier naast mij kwam zitten aan tafel. Hij begon meteen een praatje, vroeg wie ik was. Hij maakte contact met mij als mens tot mens. Niet als kind tot volwassene... Ik vond dat heel erg leuk. Zijn moeder vond het fijn om dat te horen, ze was een beetje verbaasd. Blijkbaar is haar kind voor school een moeilijk kind. Te slim, te gevoelig. Omdat hij niet in het programma past. Omdat hij iets anders nodig heeft dan zij bieden.

Wat is dat toch met het onderwijs? Waarom kan het niet voor iedereen fijn zijn? Dat elk kind gezien, gehoord en begrepen wordt?

Er is niks mis met kinderen. Naar mijn idee wordt er te vaak gestempeld, gelabelled en een etiketje geplakt. Te druk, te verlegen, te gevoelig, te slim, te dom, te langzaam. Wat is dat toch dat we een maatschappij hebben gecreeerd waarin je vooral gewaardeerd wordt wanneer het je lukt om mee te spelen in het spel 'zoals het hoort'. En ondertussen vallen zoveel werknemers bij de bosjes neer met hun burnout.

Maar je bent zoals je bent. En precies zoals jij bent, ben je goed genoeg. Het enige wat je vooral mag leren, is jezelf daar om te waarderen. En te voelen wat jij nodig hebt om te groeien. En te durven vragen aan anderen wat je niet zo goed kunt. En te durven leiden in wat jij wel goed kunt.

En daarvoor heb je leraren nodig met fingerspitzengefühl. Iemand die ziet wat jij nodig hebt en er met jou over kan praten. Of samen zoeken. En dat in een klas met allemaal kinderen die ook hun eigen kwaliteiten en zoektocht hebben. Dat is toch een geweldig samenspel?

En jij...jij hebt ook een ontzettend leuk kind! Wist jij dat al? En als je geen kind hebt, dan was je vroeger zelf een ontzettend leuk kind!

En in de kern zijn we dat allemaal nog wel: ontzettend leuke kinderen. Die opgroeien tot ontzettend leuke volwassenen. Die vaak doen alsof ze heel belangrijk en serieus zijn. Het allemaal op orde hebben. Verantwoordelijk en geslaagd. Maar toch... Je kunt nog steeds niet alles. En af en toe ben je een driftkop. Of heb je een pruillip. Voelt je kleine ik zich tekort gedaan. Of krijgt het haar zin niet.

Zoek het eens op, dat kleine meisje of jongetje in je... En houd er verschrikkelijk veel van!

Nu Hier Zijn

Mijn vorige blog ging over mijn stem en mijn waarheid spreken. Nu schaam ik me bijna voor mijn volgende tekst. Want die gaat over liegen. Maar goed. Het is een leugentje om bestwil...

Ik heb gelogen vandaag. Ik heb mijn dochters ziek gemeld, terwijl ze in realiteit heerlijk met geschminkte gezichten in hun carnavalskleren door het huis van mijn ouders dartelen op de muziek van de Maastrichtse Fabrizio. 

Ik ben een slecht leugenaar. Ik voel me er vreselijk schuldig over. Want ik ben ook een erg plichtsbewust mens. Ik vervloek de Nederlandse overheid die ooit bedacht dat de scholen in het hele land niet tegelijkertijd hun vakanties vieren. Samen de zomer in, samen herfsten. 

En dus zit ik als rasechte zuiderling elk jaar weer met een innerlijk conflict:

1. Accepteren dat ik niet meer in Limburg woon en op zondagavond na de Maastrichtse Bonte Störrem (de optocht) netjes naar huis gaan met mijn meisjes?
2. Of liegen tegen school? Zoals nu.
3. Of zal ik dan toch maar naar het zuiden verhuizen?

Het werd optie 2 en boy, was it worth it!! Zondagavond voelde ik zo’n verbondenheid met mijn dochters, toen we moe en voldaan naar het huis van mijn ouders toe liepen. De hele dag waren we al op stap samen. Zongen en dansten op de vastelaoves-meziek. keken onze ogen uit. Mijn jongste dochter ging helemaal op in de ritmes van een drumband en verzuchtte hoe fijn het hier was. “Dan vergeet je alles!” 

En dat is meteen de les van carnaval: dat je alles vergeet. De tijd. Alles wat moet. School. Werk. De afwas. Het enige wat telt is hier, nu, dit moment. 

En dus maakte ik maandagavond nog een fijn dansje met een oudere heer die in zijn eentje een biertje dronk aan ‘t buffet van een piepklein caféetje. Hij straalde. En ik ook. Wij zouden aan elkaar voorbijgelopen zijn op straat. Maar daar met dat pilske aan de bar…dat vroeg om een dansje.

Voor volgend jaar heb ik drie dagen vrij gehouden in mijn agenda. En in die van mijn dochters. 

En in de tussentijd schrijf ik maar weer een brief aan de overheid. Of die vakanties niet gewoon tegelijkertijd kunnen. En oefen ik ondertussen verder op de blokfluit.