Ziek van de winter

Ik was ziek afgelopen week. Buikgriep met een restje influenza van vorige week. Dus buikpijn, rammelende darmen, snot, rochelen, kortademigheid, moe moe moe en duizelig.
Maar dat was nog niet het probleem. Nee, het echt erge was dat ik vond dat het niet kon. Niet mocht. Dat ik eigenlijk hup een paracetamol of 2 in mijn mik en hatsa!! Weer aan het werk. Nuttig zijn, geld verdienen, braaf zijn.
Maar ik doe niet aan paracetamol. En ik wil niet langer nuttig zijn. Ik wil de dingen die ik doe niet langer uit plichtsgevoel of schuldbesef doen.
Ik wil lol, experiment, leven...leven.
Ik wil Leven met een grote L.

Gelukkig was daar vandaag even de zon. Half uur in de tuin. Een klein tipje van de Lente, ook met een grote L.

Lekker

Mooie vrouwen

Ik werk veel met vrouwen. Jonge vrouwen, oudere vrouwen. Moeders, oma's, (nog) kinderloze vrouwen. En ook in mijn privéleven omringen ze me. Mijn dochters, mijn moeder, mijn zus, mijn vriendinnen.

En steeds meer zie ik hoe krachtig we zijn. Hoe sterk. Hoeveel we aan kunnen. Hoe veerkrachtig we zijn. Hoe we, na een crisis, de boel weer bij elkaar rapen en opstaan.

En vooral ook hoeveel we van elkaar kunnen leren. Door elkaar onze verhalen te vertellen. Door ervaringen door te geven. Maar ook door streng voor elkaar te zijn. Door kritisch te zijn. Kritisch, vanuit een groot hart.

Ze raken me, deze vrouwen. Telkens weer. En ik wens dat ik nog veel van ze mag leren. En dat ik niet vergeet dat, als ik eens in een crisis verkeer, ik een hele rij zusters om me heen heb die bereid zijn me te helpen de boel weer op te pakken.

Mooie mensen

Tijdens mijn juffen-tijd heb ik zulke mooie kinderen meegemaakt. Een klein stukje met ze mogen oplopen. Vandaag hadden we het tijdens een studiedag over Pedagogisch Tact (op de school waar ik voor werk, maar niet als juf) over gebeurtenissen en mensen die je hebben beinvloed. En ik bedenk nu pas: al die leerlingen in de klassen die ik heb mogen leiden. Ze maakten me soms zo duidelijk waar het in het leven echt om gaat. Ik wil er graag 1 aan jullie voorstellen:

B. was een klein, mager, onhandig 6-jarig jongetje dat moeilijk stil kon zitten. Leren lukte niet vanzelf. Hij was gewoon met andere dingen bezig, dingen in zijn omgeving. Tijdens de kring mocht hij naast mij op een soort skippybal zitten, een knalgele. Meestal hing hij er overheen en leunde dan met zijn armen op mijn knieen. Prima, ik had er geen last van.
Als het pauze was, schoot hij als een speer in zijn jas en verdween door de deur het plein op. Hierna kwam er meestal al snel een klasgenoot bij me, omdat hij door B. omver gelopen was.
Er zat geen kwaad in B. Hij zat alleen zo vol energie, dat die er nogal ongecontroleerd uit kwam, als de tijd daarvoor gekomen was. Ik kon zo genieten van deze jongen. Van zijn puurheid. Van zijn oprechte emoties.
In de Kinderboekenweek ging het over hobby's. En we maakten een rondje langs alle kinderen in de kring: poezen, voetbal, prinsessen, ballet, honden, touwtje springen...van alles kwam er voorbij.
En toen kwam B: "En wat is jouw hobby? Wat doe jij graag?" B. veerde overeind, met een stralende glimlach (ik zie hem nog voor me, hij miste een voortand) en riep:

"Plezier maken!!"

En zo was het. Deze jongen kende zichzelf. Hij wist wie hij was. En het plezier droop er van af.
En wat een hobby! Zo eenvoudig, maar ook zo onmisbaar! 


En zo waren er velen. Allemaal unieke kinderen. De 1 stil en teruggetrokken, een ander luidruchtig en bazig. Weer een ander creatief en hardwerkend. Allemaal met hun eigen kracht en hun eigen strubbelingen.
Ik vond het altijd uitdagend om al deze kinderen passend onderwijs te geven. Ik zag soms dat ze andere hulp nodig had dan ik ze kon bieden. Of die ik ze moest bieden (...want het programma, het boekje, de inspectie....). Maar ze kregen een plek in de klas. Ze waren geweldig, stuk voor stuk. En ik denk met veel plezier en trots terug op de periode dat ik even met ze op mocht lopen.