Als Rooms-katholiek meisje groeide ik op met veel rituelen en feesten. Vooral Kerstmis en Pasen werden omringd met vaste rituelen. Ik herinner me met veel plezier mijn Eerste Heilige communie. Natuurlijk niet vanwege de werkelijke betekenis van het feest, waarvan Wikipedia zegt: "De eerste (heilige) communie is in de Rooms-Katholieke Kerk de feestelijke gelegenheid dat iemand voor het eerst nadert tot de eucharistie. De eerste communie maakt deel uit van de initiatiesacramenten (doopsel, eucharistie en vormsel)...".
Mijn warme herinnering aan dit feest heeft ook niets te maken met de ontelbare cadeaus die ik kreeg. Nee, wat ik mij herinner is de dagenlange voorbereiding van het twee dagen durende feest: eten maken, tafels dekken, mezelf mooi laten maken, haren invlechten (met gipskruid er in). En vervolgens al die familieleden in en om ons huis. Vlaai, broodjes, frisdrank, het enige echte koud buffet van tant Bertien (een nicht van mijn oom). Opa (met hoed, dikke buik en sigaar) en oma (met hoed en kekke haklaarsjes), kakelende tantes en luidruchtig kaartende ooms van moeders kant op dag 1. En de wat rustiger familie van mijn vader, met natuurlijk mijn lievelingsoom Pierre, met wie we vast vreselijk gelachen hebben die dag. En wij kinderen? Wij speelden naar hartelust vanaf de broodjes tot aan het buffet. We fietsten, renden & speelden verstoppertje tot we er bij neervielen.
Nostalgie. Romantiek.
Nu leef ik al meer dan 20 jaar samen met een man die niet godsdienstig opgegroeid is. En niet erg in de wieg gelegd is voor feesten en terugkerende gewoonten. Hij leeft meer met de dag. En denkt niet net als ik al weken na over hoe Kerstmis er uit kan gaan zien. Sterker nog, hij denkt waarschijnlijk: "moet dat weer?" Dus ik zal elke keer opnieuw weer zelf het rituele vieren van het leven moeten voeden in mijn gezin.
Ik houd namelijk van rituelen. En ik heb er ook behoefte aan. Markeringen van het leven. Van een jaar dat voorbij is. Van een verjaardag. Een memorabel moment. Eventjes vieren. Vasthouden. En dan weer loslaten. Geen vieren omdat het zo hoort. Maar omdat het fijn is. En het hoeft ook niet altijd precies hetzelfde. Geen ritueel omdat het nou eenmaal zo hoort. Maar omdat we er zin in hebben.
Ik wil het mijn kinderen ook meegeven. Dat er dingen zijn in het leven die we telkens opnieuw weer doen. Zo wordt Sint in zijn boot elk jaar op dezelfde plek begroet aan het water buiten de vesting van Naarden. En als we hem ook op zijn paard langs hebben zien komen en er flink wat zakjes pepernoten gevangen zijn, eindigen we met patat bij Nel.
En zo vier ik ook jaarlijks met mijn meisjes carnaval in Limburg. Omdat ook zij een beetje Limburg in hun bloed hebben. En omdat ik ze wil laten voelen hoe carnaval in Limburg je bloed laat stromen op een manier waarop geen enkel ander feest dat doet.
Voor mezelf heb ik tegenwoordig mijn eigen rituelen. Op maandagochtend start ik mijn week met een stille wandeling op de hei. Ik breng mijn jongste dochter naar school en loop de natuur in. Terwijl mijn hoofd overuren wil draaien, want er moet zoveel gebeuren deze week en waar moet ik toch allemaal aan denken..., trekt de natuur me mijn lichaam in. De bomen laten me zakken. Mijn energie gaat van mijn hoofd langzaam de rest van mijn lichaam in. Ik voel mijn voetzolen die de koude aarde raken, mijn bekken dat zich loswiegt. Mijn hart opent zich voor de week die voor me ligt. Er welt een intentie voor de week op in mijn hart. Dat kan 'plezier' zijn of 'zelfzorg' of 'samenwerken'. Wat ik op dat moment ook maar voel. Dan heb ik er weer zin in. Een wekelijkse nieuwe start van het avontuur dat mijn leven is.
Nu, zo tegen het eind van het jaar voel ik telkens de behoefte om terug te kijken op het goeds dat dat jaar mij gebracht heeft. En te kijken wat ik mee wil nemen naar het volgende jaar. Of wat ik liever achter me laat. Het liefst doe ik dat in een groep vrouwen. Omdat het me dan nog meer bewust maakt van mijn leven. Van hoe het is, hoe het niet is, hoe ik het wil. Waar ik dankbaar voor ben. waar ik behoefte aan heb.
Zo hebben rituelen een nieuwe betekenis in mijn leven gekregen. Ze laten me stilstaan bij wat echt belangrijk voor me is. Of voor ons. Ze zijn voor mij niet langer een collectief vieren, zoals Kerstmis vroeger was. Maar vooral een bewust individueel vieren in een bewust groter geheel. Want ik ben een radertje in het geheel van het leven. Maar vooral ook een uniek radertje. Net zoals de mensen om mij heen unieke radertjes zijn in mijn leven. Samen maken wij ons leven. Onze maatschappij.
