Vanavond fietsten we een rondje vesting in het donker, mijn 2 mooie dochters en ik. De oudste had van de Goedheiligman een prachtig fietsrekje en een wiel-lichtje gekregen en die komen het beste tot hun recht in het donker. De jongste wilde ook graag mee.
Er is iets met buiten zijn op herfstavonden. Als het donker is, beetje vochtig, beetje wind. Kale takken die scherp afsteken tegen de donkerblauwe lucht. De lichten in de huizen aan. De kerktoren verlicht. Wat vliegtuigen in de lucht (die mijn jongste graag wil gebruiken om haar overleden opa op te halen).
De maan die af en toe van achter de wolken tevoorschijn piepte. "Hallo mevrouw Maan! Ben je er weer?"
En terwijl de jongste en ik samen voorop gingen, zij in het stoeltje aan mijn stuur, bleef de oudste achter ons hangen. Ze zong liedjes. Zelfgemaakte liedjes. Over deze stille, donkere, enge, mooie nacht in de Vesting.
Naarden Vesting blijft magisch en 's avonds laat als alle toeristen, hondenuitlaters en hardlopers de wallen verlaten hebben en je geen hand voor ogen ziet, helemaal.
Wat zijn we toch bevoorrecht om hier te wonen. Wat ben ik toch bevoorrecht met zulke dochters.
