Onderwijs

Ik was ooit juf. En stopte daarmee. Maar juf zijn zit in je. Dat atop je niet zo maar. Ik ben een leraar. Ik geef graag kennis weg. En laat kinderen en mensen graag nieuwe dingen ervaren.

Ik ben gestopt omdat ik het onderwijs niet meer fijn vond. Regels regeerden steeds meer & de ziel verdween. Ik bevond mezelf in een spagaat. Ik hou van kinderen, wil dat ze allemaal tot hun recht komen. Maar omdat ze allemaal langs dezelfde lat moeten, doe ik ze geen recht aan. Ik wist niet meer hoe. En ik kreeg steeds meer vragen, die niemand echt bevredigend beantwoordde:

Waarom moet een kind 15 (of 18?) letters kennen voor het naar groep 3 gaat?

Waarom moeten kleuters taakjes doen aan tafeltjes?

Waarom zijn er schoolpleinen met alleen maar tegels?

Waarom zijn rekenen en taal belangrijker dan muziek?

Waarom moet een kind overgaan naar het volgende jaar? 

Waarom is de leerstof zo afgebakend per leerjaar?

Waarom moeten kinderen in een groepje zitten? 

Waarom moeten andere kinderen twee aan twee zitten?

Waarom wordt voor elk vak een lesmethode gebruikt?

Waarom moeten de kinderen 's ochtends eerst in de kring?

Waarom moet ik als juf altijd beheerst en pedagogisch zijn?

Waarom wordt er bij ruzie of boosheid gestraft?

Waarom zijn er vaak zoveel regels waar kinderen zich aan moeten houden?

Zo veel vragen. En meer. En nog steeds snap ik het niet. Ik geloof in echt leren. Ik geloof dat elk kind een unieke kracht heeft. Ik geloof dat dat stille muisje dat nooit iets zegt een stiekeme powerlady is. En dat dat kind dat altijd ruzie heeft, gewoon heel graag gezien wil worden... Het weet alleen niet hoe. Ik geloof dat het kind dat niet zo'n zin heeft in lezen en wel dol is op tekenen, kan leren lezen door samen haar verhalen te gaan opschrijven. Ik geloof dat het kind dat rekensommen lastig vindt, best snapt hoeveel geld het nodig heeft om de Playmobil te kopen die hij op zijn verjaardagslijstje heeft staan.

Ik geloof dat een leerkracht die af en toe openlijk laat zien dat hij het even niet meer weet, een kado is voor een klas. Ik geloof dat voor een leerkracht die altijd alles onder controle lijkt te hebben, een dwarse groep kinderen een kado is. 

Ik geloof dat bezield onderwijs een groot goed is. En ik geloof ook dat onderwijs kinderen (tijdelijk) echt kan ontregelen, de natuurlijke nieuwsgierigheid van een kind doodt. 

Mijn droom is dat kinderen mogen zijn wie ze zijn. Dat we ze een prachtige en inspirerende omgeving bieden waarin ze kunnen leren, ontdekken, alleen spelen, samen spelen. Een plek waar verdriet en boosheid en plezier en ernst allemaal een plek hebben. Oók voor de leerkracht. Want ook hij is een mens. Met gevoelens. Met verlangens. Met dromen. Met frustraties. 

En ik wil daar met mijn kaartjes een bijdrage aan leveren. Met de Awesomes kaartjes krijgt het gevoel weer een serieuze plek in het leven van kinderen én volwassenen. Niet het DRAMA!!!achtige. Maar de intuïtie die elk mens bezit en die uniek is voor ieder van ons. Zodat we weer leren of niet afleren wie we zijn & wat we hier te doen hebben op aarde. 

Zo. Dat is er uit. I shall return!

Dansen in het licht

Het lentelicht geeft me zoveel energie. En openheid. Het is alsof ik letterlijk meer kan zien door die felle bol aan de hemel. Er hangt geen sluier over mijn gemoed. 

Ik loop op de hei & ga in het gras liggen. Zo voel ik de nog ijskoude wind niet. Ik sluit mijn ogen en neem het zonlicht in me op, van top tot teen. Zo kan ik het vasthouden. Voor dagen die duisterder zijn. 

Nu ik geen vaste baan meer heb, voel ik zoveel vrijheid. Ik neem echt de tijd om te voelen wat ik nodig heb. En soms is dat domweg niets doen. Of lezen. Of wandelen. 

Toch zit er ook nog dat restje hard werken in me. 

"Hup, even doorzetten!"

"Niet zo piepen, hoe denk je anders geld te verdienen!"

"Nee, zo worden je produkten natuurlijk niet bekend"

Meer meer meer doen werken strijden ploeteren.

Ik probeer deze stem een ander podium te geven. Hij mag niet meer zomaar door de poort. Ik heb eerst nog wat vragen.

"Waarom ben jij altijd zo streng?"

"Wat probeer je me nu eigenlijk duidelijk te maken?"

"Bedankt voor je zorgen, maar ik heb je nu even niet nodig"

De stem wegdrukken heeft geen zin. Er zit ook een committment achter: dat ik het goed ga doen AWESOMES. En ploeteren is iets wat we geleerd hebben. 

Maar stel dat het anders kan? Stel dat het niet gaat om door door doorgaan ten koste van alles? Maar als in een dans? Soms met wat meer vaart en zwier en soms wat afremmend? Dat vind ik atijd de mooiste vergelijking. Ik denk dat iemand het ooit tegen me zei. En het klopt ook. Niemands energie is altijd gelijk. Daarom slapen we. Daarom hebben we pauzes. Maar ik wil deze pauzes meer laten afhangen van mij, niet van hoe het zou moeten. 

En nu ga ik lopen. Want ik ben het bloggen weer even zat. Ciao!

De hei op

Dit vond ik zo mooi. Er is weinig zo mooi als de Tafelbergheide in Blaricum om een uur of 9 's ochtends. Met mooi licht, niet te veel bewolking is het echt een magische plek. Een heerlijk begin van de dag. Ik loop, sta stil (letterlijk & figuurlijk), luister naar de wind, de vogels. En halverwege strijk ik neer op een bankje en doe mijn dagelijkse meditatie. En dat gaat altijd beter in de natuur, met mijn voeten stevig op de ruwe aarde. 

Ik neem vaak kaartjes mee. Mijn eigen Awesomes Inspiratiekaartjes of Kidskaartjes. Maar soms ook andere, bijvoorbeeld de chakrakaarten van Carolina Bont. Dan trek ik een kaartje en kijk wat het bij me losmaakt, welke focus krijgt de dag. En soms, als ik me eerst ergens zorgen over maakte, kan ik die dan loslaten of even parkeren.

En dan vervolg ik weer mijn pad. En ga thuis fris aan het werk. Geïnspireerd. Of juist lekker leeg. 

Bloei

Vanmorgen deed ik een ronde door de buurt, gewapend met een snoeischaartje. Ik was op zoek naar bloesems voor de bloesemboomles, die ik wat later aan een groep peuters wilde geven.

En aangezien de bomen in onze tuin pas in mei aan de beurt zijn met bloeien, was ik aangewezen op  andere bomen. 

Het voelde stiekem...

En dat was het ook, ook al knipte ik maar piepkleine takjes af en dan alleen van openbare bomen en struiken. Maar toch.

En zo struinend door mijn prachtige buurt, waar in elke tuin wel een enorme tulpenboom staat, ontdekte ik de kleine bloesems. Ik zag aan bijna elke struik wel bloei. Niet elke plant tooit zich zo opvallend als een Forsythia (lichtgevend geel) of de Japanse sierkers (suikerspinroze).

De wilg, die zachtjes met zijn buigzame takken door het water sliert, heeft prachtige groengele wormachtige bloesempjes.

En dat was wel weer een eye-opener. Niet iedereen straalt opzichtig. Niet iedereen hoeft op de tv om iets moois te laten zien. De meesten onder ons doen in stilte de mooiste dingen. 

En ik, ik maak prachtige dingen, ze moeten nog een beetje ontdekt worden. Zolang ik mijn eigen wortels goed verzorg, komt de bloesem vanzelf.

En nu is juist dat voor mij de grootste uitdaging! Ik wens mezelf veel succes. 

Bouwen & ontluiken

Oh, wat is het toch heerlijk lente-achtig! Ik ben er vanochtend eindelijk weer eens op uit getrokken. Het bos in, de velden door. Vogeltjes fluitend en zwierezwaaiend om me heen, druk bezig met hun nestjes & de liefde. Tere frisgroene blaadjes piepen uit hun knopjes. En een enkele boom staat al in bloei. De hele wereld staat op ontluiken.

En ik? Ik voel mijn voeten stevig op de aarde staan. En mijn hoofd zit vol met plannen. Ergens daar tussenin, bij mijn buik en mijn hart, moet dat toch samenkomen. Dus ik voel, mediteer, spreek ideetjes uit, blog, visualiseer, bedenk acties, teken, post op Facebook, geef kinderyoga.....etc.

Inmiddels heb ik al een paar persoonlijke Awesomes tekeningen gemaakt ( http://www.awesomes.nl/a-43499273/shop/persoonlijke-awesomes/ ). Dat is heel spannend. Want wat ik teken, is niet bedacht. Het is geen illustratie, een plaatje. Het is echt een gevoel dat in me opkomt en dat ik dan maar teken. Halverwege het tekenen ga ik altijd twijfelen. Is dit goed? Hoort deze tekening bij deze persoon? Maar waarom dan? Moet er niet nog wat bij? Een mens, een handje, een vogel...iets.... "Nee!!!", zegt mijn hele lijf dan en dat is sterker dan mijn hoofd. "Het is goed zo. Laat het zijn. Vertrouw er maar op".

En dan geef ik me maar over. Mijn intuïtie krijgt de leiding hier. En zij is niet altijd logisch of voorspelbaar, maar ze zit altijd wel goed.

Nu lijkt het bijna een soort hocus pocus wat ik doe. Maar zo is het niet. Een vriendin van mij zei laatst heel nuchter over de Awesomes Inspiratiekaartjes: "Elke afbeelding raakt je wel". Dat vond ik mooi. Ik maak gewoon plaatjes die raken, ze haken ergens aan een herinnering of gevoel dat je bij je draagt. Soms is dat gevoel of die ervaring nog niet helemaal helder. Of nog niet verwerkt. Soms zit die ver weg. Soms is het juist nog heel vers. En dan helpt zo'n tekening om een nieuwe stap te zetten, door bijvoorbeeld je gevoel te delen met anderen, er op te mediteren of hulp te vragen.

Met hulp van een intuïtief getekend kaartje of persoonlijke Awesomes boor je dus eigenlijk je eigen intuïtie aan. En dat vind ik eigenlijk nog het mooiste. Want met je eigen intuitie zie je veel meer.