Vrij zijn

"Into the wild" net gekeken, in trein en daarna in mijn bed. Wat een film. En wat een vrijheid en wat een verdriet.
Vrijheid kun je pas echt krijgen wanneer je alles in je leven in de ogen kunt kijken, ook je verdriet en je onvermogen om de dingen goed te doen. We (lees ik en de mensen om mij heen) doen altijd zo ons best. We doen zo ons best om het goed te doen. Om er goed uit te zien. Voor de buren, voor onze vrienden en familie. En voor onszelf. En onszelf houden we nog het meest voor de gek. Want, terwijl anderen al lang door hebben dat je er een potje van maakt, strompel je zelf nog een poosje door met een keurig op de lijntjes uitgeknipte glimlach op je gezicht.
En de shit? Ons verdriet, onze mislukkingen, de dingen die we wilden maar niet lukten en de frustraties daarover... De shit verdwijnt in het nooit te verzadigen potje verdriet diep in ons hart. Totdat het potje toch wel overloopt op en dag en we alles wat er uit komt niet meer herkennen, omdat alle verschillende verdrietjes en teleurstellingen en onverwerkte verliezen in elkaar zijn overgevloeid. En we niet meer weten waar we moeten beginnen.

Maar daar ligt wel de weg naar vrijheid.
Bij het potje verdriet.

Onderweg deel 7

Afronden

Het einde van het schooljaar is hectisch. Dat weet ik al sinds ik in het onderwijs werk. En toch verbaas ik me elke keer weer over de enorme bergen werk die er op scholen verzet worden in de laatste weken. Er moeten rapporten gemaakt, gesprekken gevoerd, opgeruimd, schoongemaakt (want dat doen leerkrachten gewoon zelf), plannen van dit jaar geevalueerd en al vooruitgekeken naar volgend schooljaar, de musical van groep 8, het bedanken van de ouders.
En niet alleen is het veel werk, het is ook emotioneel werk. Want elk jaar moet er afscheid genomen worden van collega's, kinderen die naar een volgende groep gaan, kinderen die van school gaan, ouders met wie er mooie ervaringen zijn gedeeld.
Goed afronden is een hele kunst, waarbij ik in het verleden menig traantje heb gelaten. 

Het mag wel eens genoemd worden. Want ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat er over het leraarsvak vaak wat lichter wordt gedacht dan het in werkelijkheid is. Het is een prachtbaan. En het is bikkelen. En dan 5 of 6 weken lang rust....opladen voor weer een prachtig jaar vol leren & ontdekken.

Geen genoegen mee nemen...

...hoorde ik net iemand op tv zeggen. Dat het vaak veel lastiger is om geen genoegen te nemen met de shit waar je in zit.
Volgens mij betekent dat altijd los laten dat je ergens hoort, bij hoort of moet zijn. Echt los durven komen van het oude. Dat is niet gemakkelijk, want je weet nooit hoe het leven er daarna uit zal zien. En volgens mij zijn mensen bang voor onzekerheid.
Onzekerheid is iets om onzeker van te worden. Bang voor angst dus.

verschil

Ik wil niemand iets leren...al weet ik het vaak beter
Ik wil niemand de les lezen...ook al heb ik zoveel meer ervaring dan die ander
Ik niemand koeioneren...al wil ik wel graag dat het op mijn manier gebeurt
Ik wil niemand veranderen...



                                               ...al wil ik wel graag een verschil maken

Onderweg deel 6

Chaos

Soms lijkt het alsof iemand anders aan mijn touwtjes trekt en mij dingen laat zeggen die ik wel wil zeggen, maar niet mag. Omdat het niet hoort.

En daarna wil ik het liefst weer heel aardig gevonden worden door iedereen.

Madelief

We hebben het bijna uit, mijn dochter en ik: Het grote boek van Madelief. Een parel van Guus Kuijer, die ik als meisje verslonden heb. Ik was Madelief. Ik was in mijn gedachten net zo brutaal, eigenwijs, slim en onafhankelijk als zij.

Nu mag ik het boek voorlezen. En ik smul er weer net zo van. Wat is dat boek toch lekker geschreven, ongedwongen en tegelijkertijd zo diepgravend. Het is 30 jaar nadat ik het voor het eerst las nog geen haar verouderd. De thema's zijn nog herkenbaar, Madelief even eigenwijs als meisjes dat nu ook zijn. Zoals de mijne.

Stiekem hoop ik dat ze (over een paar jaar) verliefd wordt op een stoere, zachte jongen die een groep jongens leidt die met zelfgemaakte zwaarden vechten tegen Gekke Eddie.