Flexibel

ik zou zo graag

heel flexibel willen zijn. Relaxed. Ongecompliceerd. Onbezorgd.
In plaats daarvan ben ik nu half overstuur omdat mijn jongste dochter net een uur heel hard heeft liggen krijsen in haar bed. Het lukte me niet haar te troosten. Uiteindelijk is ze uitgeput in mijn armen in slaap gevallen.
En ik weet het altijd zo goed voor anderen. Ben dol op het geven van slaapadviezen, tips en trucs voor eten en drinken. In de problemen, call me.
Maar als het om mijn eigen schatjes gaat en om mezelf, ben ik ineens niet meer zo'n held.

Maar goed, ze slaapt...dus nu:

Zondag

spierpijn

...in mijn bovenarmen. Van de yoga. Wakker geschud.

en elke keer weer dat bos

Ik was al thuis gekomen. Fysiek. In mijn huis. Ons huis. Onze plek.
Vandaag ben ik ook weer een beetje thuis gekomen in mezelf.
Ik heb gewandeld op en rond de Tafelbergheide. En hoewel ik dat vaak van plan ben, komt er elke keer weer iets tussen. Iets nuttigs. De was. Een taart. Werk. Een afspraak. Maar nu was ik heel vastberaden en zodra ik de kinderen naar de opvang gebracht had (en iets diep van binnen sist nu :'sssslechte moeder, die pas zichzelf is als ze de kinderen heeft gedumpt...tssss'), crosste ik naar de hei. Toen ik langs het eerste stuk reed, begreep ik waarom ik ondanks de stromende regen en de lijst met things-to-do richting hei wilde.

De hei stond in bloei.

Tijd

Eindelijk ook weer eens naar yoga gegaan. Ik was weken, zelfs maanden niet geweest. Er was altijd wat. Geen oppas, andere afspraak, geen zin, te moe...blablabla.
Maar vandaag moest ik gaan. Een onzichtbare hand leek me er naartoe te trekken. Ik heb man en kinderen midden in de zooi achtergelaten en ben gegaan.
En de les was precies goed. Precies die les die ik nodig had.

Lang leve yoga!
Lang leve de Onzichtbare Hand!

Eindelijk thuis...

... na een aantal weken op en neer reizen. Naar Hamburg, een stedentripje met ons gezin. Naar Limburg om liedjes te oefenen voor de bruiloft van mijn vriendin. Naar Buitenkunst om te kamperen en te zingen, schilderen, dansen etc. Snel weer weg, want daar regende het teveel en dan is het niet relaxed vertoeven in een kleine tent met een 6-jarige en een kleine baby.
Weer naar Limburg voor de bruiloft van mijn vriendin. Weekje daar.

En nu.... thuis!!! En thuis is ons kleine paleisje in Naarden. Onze heerlijke groene tuin met appelboom en hangmat. De keuken met lekkere koffie, mijn voorraadjes gedroogde vruchten en noten. De keukentafel waar ik de krant lees en mijn kleintje hapjes fruit geef.
De eetkamer, die ik sinds kort tot mijn schilderkamer gebombardeerd heb.

Nou kan ik wel alle kamers van ons huis beschrijven, maar dat is niet bijster interessant natuurlijk voor jou als lezer. Voor mij wel.

Ik hang nu in de mat en staar tussen het typen door naar de grijze lucht. Regen komt er aan. Heerlijk! Ik heb eigenlijk een heel fijne zomer. Ondanks het geheen en geweer. Ondanks de regen. Ondanks een dure trip naar Buitenkunst, die we niet afmaakten. Ondanks een dochter die bij vlagen heeeel koppig was. Ondanks een dochter die 's nachts elke paar uur wakker was. Ondanks moeheid (waar ik maar niet van af kom) en pijn in mijn nek en schouders (idem).
Ik heb een heerlijke zomer. Ik geniet. En soms geniet ik niet. En daar kan ik mezelf dan weer op betrappen. En lach ik. Of ik glimlach.

Er blijkt niet veel nodig te zijn voor een fijne zomer. Paar mooie ontroerende, grappige momenten. That's it.

Mooi leven

Ik was vandaag moe. Ik wilde slapen. Maar de kinderen van mijn zus en die van mij waren onder mijn hoede. 5 Kinderen tussen 7 maanden en 13 jaar oud. En slapen lukte niet. Te veel herrie.
Ik kookte, mopperde, voedde, maakte schoon, deed de was, verschoonde en ruimde op.

Maar ik heb ook geschilderd en heeeeel hard gelachen met ze. Ik heb van die 5 totaal verschillende wezens, elk met hun eigen energie, genoten.

En nu zit ik uitgeput op de bank met een biertje en ben heel tevreden. Moe, ja. So what?

The weight of the world

Iemand zei ooit tegen mij: 'girl, you carry the weight of the world'.
Ja, mijn schouders doen er pijn van. Ik weet niet hoe het komt. En ik weet ook niet hoe ik er van af kom. Is het aangeboren? Een zware last uit een vorig leven.
Vandaag, toen ik dit tekeningetje maakte, kon ik er wel om lachen. The weight of the world. Allemaal op mijn nek, mijn schouders.

Lekker

Hier heb ik zo'n zin in. Gras, boom, heuveltje.

Middernacht

Sinds mijn jongste dochter geboren is, of eigenlijk al sinds mijn zwangerschap, heb ik weer regelmatig wakkere nachten.
Soms baal ik daarvan. Dan lig ik wakker en ben gefrustreerd over hoe moe ik de komende dag zal zijn ( ik denk graag vooruit).
Maar nu is het goed. Ik had ineens zin in een tekeningetje en dus heb ik er 1 gemaakt.
Ik lig in bed in het huis van mijn ouders. Buiten is het stil. In de verte hoor ik nog het geruis van de autoweg. Maar verder niets. Mijn ouders zijnnop vakantie. Mijn oudste logeert bij mijn zus. En mijn lief is thuis. Dus allen het kleintje en ik zijn hier.
En dat voelt ineens heel speciaal. Wij met zijn tweetjes. Ik heb haar net een flesje pap gegeven in de hoop dat ze een flink stuk doorslaapt.
Maar misschien is ze gewoon weer om half 7 wakker. En dat is ook goed.
Ik heb wat met slaap, bedacht ik laatst. Ik ben de laatste paar jaren altijd moe. Zelden word ik fit wakker. Ik wil elke avond vroeg naar bed. Ik klaag er ook veel over. Mijn lief baalt daarvan. En dat snap ik. Maar het lukt me maar niet om gewoon fit te zijn. Zelfs niet als ik wel een nacht goed slaap.
Ik denk dat ik me zelf moe denk. Dat ik er gewoon te veel mee bezig ben. Dat ik pieker over 'wat als ik niet goed slaap'. Die gedachte doet de wel goed geslapen uren als het ware teniet.

Daar denk ik dan maar weer eens over na.
Morgen dan.
Want nu geef ik me over aan de nacht.

Uplifting

Tut Tut

Ik betrap mezelf er op dat ik weer verval in huismoederachtigheid. Ik maak me druk over de was, de schone keuken en of ik een cake zal bakken of niet.
Ik heb al een poos niet meer getekend of geblogd. Ik heb al een poos niet gemediteerd. Ik zorg weer voor iedereen, maar nauwelijks voor mezelf.
Nu kan ik kiezen. Ik kan me er ellendig om gaan voelen. Of ik kan gewoon weer voor mezelf gaan staan. En daarmee ook voor alles en iedereen om me heen.

Maar...hoe krijg ik dan alles geregeld en wat als ....De stem in mijnbhoofd raast door. Die zal ik nooit kunnen stoppen. Die zal er altijd zijn. Om me te corrigeren, te veroordelen, te lijmen. Maar wiens stem is dat eigenlijk? Is hetdakleine rode duiveltje dat je vaak in films ziet? Waar is het engeltje dan? Ik denk dat duiveltjes simpelweg harder schreeuwen. Misschien heb ik weer wat stilte nodig om mijn engeltje te horen.

....

....

...

...

..

..

.

.