Surrender

Energie. Ik heb er niet altijd evenveel van de laatste tijd. Altijd eigenlijk. Ik heb heeeel veel of heeeeel weinig. Ik denk er veel over na, wat overigens ook energie kost. Het heeft met veel te maken: eten, slapen, regelmaat. Maar dat is niet alles. Het heeft ook te maken met opladen, de dingen doen die me voeden. De rust nemen om ervaringen op me in te laten werken. Ik ervaar de wereld om me heen vaak zo intens dat er ok veel te verwerken is. Ik hoor, voel en zie alles. En dat is op zich niet zo erg. Wat het me moeilijk maakt, is dat ik alles wil beheersen, onder controle wil krijgen, verklaren. Een ervaring betekent dan heel veel en zegt me dat ik het voortaan anders moet doen, beter, of juist niet meer. Het lijken wel regels die ik mezelf opleg. Ik ben erg bezig met mezelf nu. En ik ben vooral bezig met mezelf op te leggen dat het anders moet. Dat ik het sltijd verkeerd heb gedaan en....bla bla bla, Ik zit soms zo vast in dat het niet ok is. Ik heb moeite met accepteren dat dingen gaan zoals ze gaan. Ik wil het anders en in dat verzet blijf ik hangen. Dat neemt veel energie weg. Vorige week, toen ik met mijn meisjes op vakantie was, heb ik ontdekt dat ik me kan overgeven aan dát wat er is. Ik heb me aan hun ritme aangepast. En er ontstond ineens tijd om te mijmeren, schrijven, tekenen. De tijd die ik anders met een agenda en een pen en een verbeten trek op mijn mond najaag, die was er ineens. Overgave. Het is niet iets wat ik me kan voornemen. Het ontstaat als ik het verzet opgeef. Ik wil dat vaker, altijd eigenlijk. Ik wil van het verzet af. Ja...en dat was ook weer een mooi staaltje verzet.

Alsjeblieft

Zeggen wat ik wil. Ik ben het niet gewend. Ik zeur, zanik, manipuleer. Maar gewoon: " ik wil graag hier even zitten" of " ik heb behoefte aan een wandeling". Ik kan het moeilijk zeggen. Bang om afgewezen te worden. Of niet erkend. Wat is dat? Dat moet iets uit mijn kindertijd zijn. Ik blijf daarin namelijk een stampvoetend kind. De energie die ik voel als ik loop te zaniken voelt zo. Bozigheid. Ik wil dat! Maar ik zeg het niet gewoon. Net als met vragen. Kun je me helpen? Het lukt me niet. Ik gooi het bijltje erbij neer of verlaat mijn plan helemaal. Dan maar niet. Ik weer dat het er is. En ik wil het anders. Het wil alleen nog niet lukken.

Alsjeblieft

Zeggen wat ik wil. Ik ben het niet gewend. Ik zeur, zanik, manipuleer. Maar gewoon: " ik wil graag hier even zitten" of " ik heb behoefte aan een wandeling". Ik kan het moeilijk zeggen. Bang om afgewezen te worden. Of niet erkend. Wat is dat? Dat moet iets uit mijn kindertijd zijn. Ik blijf daarin namelijk een stampvoetend kind. De energie die ik voel als ik loop te zaniken voelt zo. Bozigheid. Ik wil dat! Maar ik zeg het niet gewoon. Net als met vragen. Kun je me helpen? Het lukt me niet. Ik gooi het bijltje erbij neer of verlaat mijn plan helemaal. Dan maar niet. Ik weer dat het er is. En ik wil het anders. Het wil alleen nog niet lukken.

Wachten

Wachten. Ik hou er niet van. Deze korte trip met Arthur doe ik niet anders. Wachten tot hij klaar is met fotograferen-wachten tot zijn foto's uitgezocht en zijn mails verstuurd zijn-wachten op telefoontjes.

Wat doe ik in de tussentijd?
Om me heen kijken.
Lezen.
Tekenen.
Dingen die ik wil doen in mijn agenda zetten.
Thee drinken.
Bier drinken.
Met mijn voeten in een bergbeekje zitten. Muziekjes draaien in de auto.
Naar hem kijken terwijl hij werkt. Mediteren.

Ik heb helemaal niet veel gewacht. Ik ben juist erg zinvol bezig geweest. Wachten is niet moeilijk. Het is een mooie gelegenheid om mindful bezig te zijn.

Weltschmerz unleashed

Kan niet

"Bij worst kan het niet", zegt Arthur. Fotografieopdrachtentaal. Mooie zin.
Alles wat hij overlegt is knooptaal voor me. Ik wil het wel weten. Ik wil altijd alles weten. Ik ben bang voor geheimen. En toch wil ik het weten.

Ik richt mijn leven vaak heel overzichtelijk in. Rust en regelmaat. Dat heb ik nodig. Op tijd eten, drinken, weten waar ik mee bezig ben. Weten wat de rest van het gezin uitspookt. Hopen dat ik nergens buiten wordt gesloten. Vast inkomen, geen gekke dingen.

Maar diep van binnen wil ik vooral reuring. Ik ben anders en wil het ook zijn. Ik maak rare tekeningen, zeg rare dingen. Ben explosie als een vat vol dynamiet. Ik lok mensen graag uit de tent. Wil ze confronteren met hun eigen ongemak.

Het voelt als een worstje dat te strak in het vel zit. De vulling wil er aan alle kanten uit. En als het eenmaal eruit is, kan het er niet meer in.

Ik ben een lastpak die niemand tot last wil zijn.

Zien voorbij dat wat er is

Ik vind het zo fijn om naar Arthur te kijken terwijl hij fotografeert. Hij gaat helemaal op in wat hij doet en toch weet ik dat hij meer ziet dan ik.
Met camera is hij meer zichzelf dan zonder. Zonder camera lijkt hij onhandig, niet helemaal af.
Ik hou van Arthur met camera.
Ikheb het hem nog nooit gezegd.

Iets

Ik zit in een koffietent in Zürich. Ik ben hier omdat mijn man hier moet werken. Hij rijdt door het land en maakt foto's.
Of ik mee wilde.
Ja.
Maar wat doe jij dan? vroegen de mensen.
Ik zit in de auto en wacht tot hij klaar is.
Verveel je je dan niet?

Nee dus. Ik krijg allemaal ideëen terwijl ik zit. Ik teken, ik schrijf, ik lees, ik mijmer.
En ik heb besloten dat het tijd is voor actie, heel klein...want aan veel actie is mijn lijf en mijn gemoed nog niet toe.
Maar terwijl ik zo zit en mijmer, kan ik natuurlijk wel vastleggen wat ik denk. In tekeningen. In tekst. Dan maak ik iets van mezelf.

Want ik wil zo graag iets zijn. Soms wil ik beroemd zijn, erkend worden om mijn prachtige en grootse daden.
Of bewonderd worden om de omwenteling die ik veroorzaak.
De wereld veranderen in een prachtige plek, zonder oorlog, met alleen maar liefde.
Ja, dat lijkt me wel wat.

Maar van al deze hoogdravende gedachten is mijn hoofd zo zwaar geworden. En mijn nek doet er zo'n zeer van.

Laat ik maar klein doen. Of liever groot maken wat klein is. Daar ben ik altijd goed in geweest, van een mug een olifant maken. Of eerder van een amoebe een dinosaurus. Misschien is het een talent dat ik kan aanwenden voor iets goeds.

Wie weet

Rouw

Ik kijk naar stille tv-beelden van 40 rouwauto's die op de A1 rijden, de A27. Dezelfde weg die ik net reed om mijn lieve meisjes af te leveren bij opa en oma, voor een weekje logeren in 't zuiden.
De hele dag is beladen. Ik voel me zo zwaar. Heel Nederland voelt zwaar. Het voelt zwaar om te lachen, leuke dingen te doen. Huilen past er nog het beste bij. Of slapen, weg van alles, van die akelige realiteit.

Ik had mijn oudste dochter al gewezen op de stoet met auto's die onder politiebegeleiding was langsgereden, op weg naar Eindhoven Airport.
Ik had uitgelegd wat er ging gebeuren. Ze luisterde en knikte. Het raakte niet echt. Het was informatie. Mij raakte het ook niet.

Toen we bijna bij opa en oma waren, zei ik: "Nora, ik ben zo blij dat ik jou nog heb. Dat jij leeft en ik van je kan genieten".
Ze knikte en zei: " dat dacht ik net ook al mam. En ik bedacht hoe erg het is als je bij je opa en oma logeert en je ouders een ongeluk met het vliegtuig krijgen".....

Onderweg

Ik ben onderweg. In mijn hart weet ik al waarheen, maar mijn hoofd zit me dwars. Dat protesteert. Bedenkt goede argumenten tegen mijn hart. Maar mijn hart blijft zo hard kloppen voor wie ik echt ben.
Ik wandel, mediteer, droom, nodig de stemmen in me uit om met elkaar in gesprek te gaan. En net als ik me weer wat beter voel en denk: het gaat weer de goede kant op, gooit mijn hoofd de boel weer ondersteboven: niet zeiken, doorgaan, dingen doen, problemen oplossen, valken, opstaan en weer doorgaan.

Ik ben onderweg naar een awesome Olga. De Olga die zich soms hardnekkig schaamt voor wie ze is: luidruchtig, bemoeizuchtig, emotioneel, opvliegerig, anders.....& ook liefdevol, expressief, intuitief, gek, mooi en lief.

Lief. "Je bent zo lief", zei een vriendin gisteren. Het enige wat ik nog steeds kon denken was: "maar dat ben ik helemaal niet!" En vanochtend was daar het levende bewijs. Kind supervroeg wakker, ik boos en gefrustreerd, uit balans, overstuur. Alles behalve lief.

Ik vraag me altijd af of ik de enige ben die moeite heeft zichzelf te accepteren?
Veel mensen lijken lol te hebben, hun leven gewoon te leven. Zelfverzekerd te zijn. Ze weten wat ze willen.
Is dat echt, denk ik dan? Is dat echt zo?
Ik geloof het niet. Ik denk dat veel mensen alles binnenskamers houden. Rechtop blijven lopen. Hoofd hoog.

Ik nodig je uit om je verdriet te tonen. Zonder de shit op iemands tafel te leggen. Maar gewoon laten zien en horen hoe het leven voor je is. Niet om gered te worden. Maar om de waarheid onder ogen te zien en te laten zien.

Ik beloof mezelf om me kwetsbaar te blijven voelen. Altijd. En te accepteren dat het onderdeel is van wie ik ben. Want zonder die kwetsbaarheid ben ik een acteur, die doet alsof ze een leven leidt.
En in die kwetsbaarheid te duiken.

Dus als je me rond ziet lopen met tranen in mijn ogen, laat je niet afschrikken. Dan ben ik in contact met mezelf.
Loop gerust mee. Huil mee. Luister. Lach om die malle tranen.
Maar redt me niet. Want de redding ligt in de tranen zelf. Ze spoelen gedachten weg, nemen ze mee naar zee. Zodat ik daarna met een schoon hart weer verder kan.