donderdag 19 oktober 2017

Een begin, terwijl ik al begonnen was

Liefde begint bij mij. Ik heb het weer mogen ervaren. De afgelopen week zat ik niet lekker in mijn vel. Het leven was stroperig, niets lukte, ik vond dat ik teveel moest.
Kortom, ik was hondschagrijnig. 
En dat mag niet.
Vind ik.
Ik moet leuk zijn.
Ik ben Awesomes! 
Te gek! Elk uur van de dag! 
Fijn voor iedereen om me heen!

Getver. 

Nee, liefde begint bij mij. Ik voor mezelf (ofwel durven ruimte te nemen, zoals ik al eerder vermoedde...). En vervolgens stroomt het door. 

Het was weer een mooie les.

donderdag 5 oktober 2017

Ruimte innemen

Hoeveel ruimte mag ik innemen in mijn leven?  Deze vraag zoemt al een paar uur rond in mijn hoofd, hart, buik.

Mag ik er zijn? Mag ik voelen wat ik voel, willen wat ik wil?

Ik ben een moeder, vrouw van, collega. Ik sta 's ochtends op en organiseer het ontbijt, de lunch van mijn dochter, ik douche (snel), kleed me aan, breng mijn kind naar school. Ik luister naar de verhalen van mijn kinderen en mijn man. Dan ga ik aan het werk, regel wat er geregeld moet worden. Soms nog een doktersafspraak tussendoor. Een auto die opgehaald moet worden bij de garage. Vervolgens haal ik mijn kind weer op, denk na over het avondeten....en zo gaat het door. En natuurlijk doe ik dit samen met mijn man. Ik sta er niet alleen voor. Maar toch...er zijn dagen dat ik nauwelijks stilgestaan heb bij mezelf. Alleen maar doorgeraasd ben van de ene naar de andere 'klus'.

Maar mag het leven ook over mij gaan? Tussen al dat geregel in, mag ik daar ruimte innemen? Mag ik datgene wat ik voor mijn gezin doe ook aan mezelf geven? Aandacht, liefde, luisteren, lief zijn?

Het is een diep verlangen om ruimte in te nemen, mezelf te mogen zijn. Ergens wel of geen zin in te hebben. Dat verlangen wordt vaak overstemd door een ander verlangen: dat van gezien worden door de mensen om me heen. Gewaardeerd worden. Een goede partner zijn, een lieve moeder, een fijne collega.

En daar gebeurt het. Want als het 'gezien willen worden' het hardst roept, ga ik hard werken. Ik doe mijn best om te helpen, te ondersteunen, aardig te zijn, goede resultaten te halen.
Dat zijn op zich geen slechte kwaliteiten. Maar ondertussen raak ik het contact met mezelf kwijt. En het contact met mijn lichaam.

Want wat heb ik nu nodig? Nu, op dit moment?

Soms is dat stilte. Heel even tijd nemen om te voelen. Hulp vragen als ik iets niet kan of durf. Of eens goed in mijn agenda kijken of de dingen die ik wil en inplan wel overeenkomen met mijn behoeften.

Mijn lichaam is een instrument. Het helpt me de dingen te doen die ik moet en wil doen. Met mijn lichaam moet ik mijn hele leven nog door. Maar soms eer ik mijn lichaam niet genoeg. Ga te laat naar bed, eet ongezond, beweeg niet of ik doe te veel op een dag. En dat krijg ik altijd weer op mijn bord.

Dus ik vraag mezelf: wat kan ik mezelf geven, nu?
Daar ga ik eens even voor zitten!