“Jij mag ook niet te veel willen”, zei mijn business coach laatst, toen ik zei hoe moeilijk ik het vind om mijn toekomst te dromen. Ik barstte in tranen uit. Het is zo waar. Het is een mantra dat als een rode draad door mijn leven loopt.
Jij mag ook niet te veel willen
Niet te veel willen
Ik mag niet zoveel willen
En ik wil altijd zoveel
Ik heb zoveel fantasieën
Ik wil
Ik wil
Jij wil teveel
Je moet niet teveel verwachten
Wees blij met wat je hebt
Ik heb de gave om te genieten van simpelheid. Ik ben altijd blij met kleine dingen. Ik geniet van het zingen van een lied. Ik geniet van een tekening. Een fijn boek lezen. Een zelfgemaakte taart. Een bloemetje uit mijn tuin in een vaasje.
En dat is mooi. Ik kan anderen ook leren kijken naar de kleine dingen in het leven. Ik kan je laten kennismaken met je eigen schoonheid, dat wat er allemaal al is.
En toch....als ik eigenlijk groter wil gaan..... Dan wordt het dus ingewikkeld. Ik droom stiekem namelijk van voor grote groepen vrouwen staan. Van mijn liedjes delen. Ik droom van vrouwen te leren spelenderwijs hun eigen kracht te ontdekken. En daarmee hun valkuilen te leren zien. Dat is wat ik wel wil. En op kleine schaal doe ik dit al. Met mijn vriendinnen, in individuele coaching. Maar het voelt zo groot om dit op groter formaat te gaan doen. Zo groot. Een eerste stap durf ik bijna niet te zetten.
Maar ik wil zo veel!!!!
Ik wil alles!!!
Liefde, plezier, groei, familietijd, op reis, een leider zijn, inspireren, lachen, huilen, seks, intimiteit, stilte, herrie....
Alles wil ik!!!
Maar wat als Alles teveel is?
Mijn moeder zei eens tegen me: “als je niet teveel verwacht, valt het ook niet zo tegen als het niet doorgaat” toen mijn vriendinnen voor de zoveelste keer op het laatste moment een afspraak afzegden.
En ik snap haar opmerking zo goed. Ik snap zo goed waar ze vandaan kwam met die opmerking. Ik sta vaak op het punt om het tegen mijn kinderen te zeggen. Ze te behoeden voor teleurstelling. Voor pijn. Voor de buitenwereld.
Maar potver, zo komen ze ook nergens. Zo gaan ze nooit op onderzoek uit.
Zo ga ik nooit op onderzoek uit. Zo blijf ik zitten waar ik zit, op mijn zoldertje. Het liefst onder een dekentje.
Terwijl ik ‘out there’ moet zijn. Tussen mensen. In verbinding met anderen, de wereld. Het is veilig daar.
Dus vanaf vandaag mag ik zoveel willen als ik wil.
En zoveel verdriet hebben als nodig is.
En zoveel vieren als kan.
