Herhaling

Ik zie dat ik in herhaling val. Mijn vorige post was dezelfde pot nat als die van 2x terug.

En toch laat ik em staan. Sommige inzichten kan ik mezelf niet vaak genoeg weer laten in zien.

Bloeien

Ik was altijd zo jaloers op mensen, die hun levenspad gevonden hebben. Mensen die vol inspiratie in hun werk staan. Ik wilde wat zij hebben: plezier in wat ze doen.
Bij mij is alles altijd zo zwaar. Voordat er een lichtpuntje komt, moet ik eerst door de modder.

"Some people need drama in their lives", zei een yogi tegen me. En knipoogde.
Ja, dat ben ik. Dol op drama. Dol op tobben over hoe het anders zou moeten en innerlijk verzet tegen alles om me heen. "Alles moet anders!", denk ik.
En niet lang daarna: "het komt nooit meer goed!"

Maar langzamerhand ontdek ik dat ik de ruimte, die ik zoek voor mezelf, mezelf vaak ontneem door deze gedachten serieus te nemen. Hoe cliché zeg, letterlijk blokkerende gedachten. En het klinkt simpel: als je dat eenmaal doorhebt, laat je je nooit meer in de luren leggen.

Ha!
En dat is dus niet zo. Want ze komen op nieuw en opnieuw en opnieuw.

Ben ik helemaal trots en vervuld, omdat ik een geweldige workshop heb ontwikkeld en uitgevoerd....sluipt er weer 1 binnen: "maar hierna gaat het mis". Of: " die mensen deden wel of ze het leuk vonden, maar mensen zijn nooit helemaal eerlijk."

Laatst zei iemand tegen mij, dat het tijd wordt dat ik mijn pauweveren laat zien, dat ik mijn grootsheid accepteer.

"Maar ik ben heel normaal..."

Dus ik oefen mezelf in mezelf laten zien, zonder vrees, met die nare gedachten in mijn hoofd. Ik zeg stilletjes "bedankt voor die gedachten" en doe wat ik doe.

En, al blijft de weerstand tegen mezelf, het leven wordt echt leuker.

Volledig

Afgelopen zaterdag vierde ik mijn 40e verjaardag met een aantal prachtige vrouwen uit mijn leven. Allemaal vrouwen uit verschillende fases in mijn leven: mijn moeder (die was er mijn hele leven al bij), mijn zus, mijn schoonmoeder, jeugdvriendinnen, ex-collega's, collega's, vriendinnen die ook nog de moeder zijn van vrienden van mijn kind...

Eén van hen had heerlijk Surinaams gekookt voor ons. De tafel was mooi gedekt. En ik had een speech voorbereid. Want eigenlijk wilde ik vooral ook deze vrouwen eer betonen. Ik wilde ze graag erkennen voor wat ze voor mij betekenen.
En ik dacht nog....als dit maar niet te theatraal voor ze is, als ze me maar niet raar vinden. Maar onderdeel van mijn speech was juist dat ik me niet meer zoveel wil aantrekken van 'hoe het hoort'. Ik doe dingen de Olga-way.

Het was geweldig. Ik heb genoten. Mijn vriendinnen die elkaar leerden kennen. Samen lachten, serieuze gesprekken voerden, mij uitlachten om gekke dingen die ze met me meegemaakt hadden. Heerlijk.

Maar het allermooiste was het compliment van mijn moeder. 'Zo ken ik je helemaal niet!' En ze zei het vol trots. Nu, na bijna een week, gloei ik er nog van na.

moeiteloos

Als ik de goede dingen doe, gaan ze moeiteloos. Maar dan moet ik wel eerst door een heleboel weerstand heen, taaie stroop die me op mijn plek houdt. Dagenlang, wat zeg ik...wekenlang maak ik me druk over wat ik bedenk (een bijeenkomst, een workshop, een yogales, een feestje) en zie voor mijn geestesoog alles wat mis kan gaan, gebeuren. Of ik bedenk welke personen er allemaal niet van gecharmeerd gaan zijn. En die weet ik altijd wel te vinden.
De vraag is, moet ik me bezighouden met diegenen die het niet interesseert?

Wat wil ik? Ik weet eigenlijk wel wat ik wil. Ik wil inspireren, prikkelen, verbinden, mensen tot denken aanzetten, omvergooien.
Maar dat klinkt zo niet-serieus. En zo simpel kan het toch niet zijn? Zo moeiteloos?

Ik denk dat die weerstand vooral van mezelf komt. Die stroop smeer ik zelf elke keer weer zelf op mijn pad. En het verslapt me. Zouden er stroopwekkers bestaan? Alarmbellen tegen doemdenken?
Of ervaar ik soms heimelijk genoegen in het elke keer weer verbaasd zijn hoe moeiteloos het was. Is het uit de stroop komen lekker?
"Some people need drama in their lives", zei mijn wijze Kinderyoga-leermeester ooit. Ik ben bang dat ik 1 van die mensen ben.

De vraag is, ben ik bereid het drama op te geven?