heen en weer

Wij zijn tijdelijk kinderloos. De kinderen logeren een paar dagen bij opa en oma in Limburg. Ze gaan zwemmen met opa en oma bakt spek en ei voor hen (en voor andere neefjes, nichtjes en vriendjes).
En wij? Wij klussen in de badkamer. En we maken het kleed uit de woonkamer schoon. We borrelen en eten veel te laat en kijken een filmpje op de bank. We wandelen en doen wat werk. En de tijd lijkt er niet toe te doen.

Heerlijk zo'n doorbreking van het dagdagelijkse. En tegelijkertijd mis ik ze. Mijn lijf mist hun knuffels, huiltjes en lachjes. En mijn hart jubelt, want ik weet dat ze bestaan, deze twee prachtige kleine vrouwen. En dat ik ze over een paar dagen weer zie en in mijn armen sluit.
Loslaten is goed. Het is een kunst. Maar loslaten met de wetenschap dat er over een paar dagen weer vastgehouden gaat worden, is toch het allermooist.

Het leven is een beetje een heen-en-weer-beweging aan het worden. Alles komt in golven. Soms gaat het goed, dan weer wat minder. Soms wil ik de kinderen om me heen, soms kan ik ze wel even missen. Het is een hele toer dit leven, vind ik soms. Maar is het niet gewoon kunnen meebewegen? Stoppen met al te hard nadenken? En even terugzakken in de wachtstand als het nodig is en in de startblokken als het daar weer tijd voor is?

Vandaag had ik weer wat ruimte voor schilderen. Een half uurtje. Effe kliederen. Zomaar om niets.

Maar dat ik er dan weer iets over moet schrijven.....

Hemels

Soms is gewoon zo fijn. Dan loop ik 's avonds even buiten en ruik die speciale bijna-lente-lucht. Of mijn jongste dochter tuit haar lipjes om mij een kus te geven. Of ik kijk een film dicht naast mijn lief. Of ik fiets naast mijn oudste dochter naar haar school, terwijl zij honderduit babbelt.
Soms is gewoon zo intens bijzonder. Nee, eigenlijk is het bijzonder dat ik het op dat moment ook zo beleef. Want soms zie ik domweg niet hoe bijzonder alles gewoon is.

Bange Poeperd

Angst is eng. Ik ben bang voor angst. Mensen die bang zijn voor allochtonen, voor de crisis...getver. Stelletje zeikerds. Ik heb er niks mee.

Ik ben geen angstig mens. Ik ben niet bang voor doodgaan, niet bang om 's avonds alleen op straat te lopen, niet bang om alleen te zijn. Nee, dat klopt allemaal. Daar ben ik niet bang voor. Ik ben bang voor andere dingen.
Ik ben bang voor groots zijn. Ik ben bang voor verantwoordelijk zijn voor mijn eigen kracht. Ik ben bang voor het staan voor mezelf. Ik ben bang om een buitenbeentje te zijn. Ik ben bang een ander te pijn te doen (mijn eigen pijn kan ik meestal goed negeren) of tekort te doen. 
Ik ben bang.
En ik zal waarschijnlijk altijd bang zijn.
Bang. Bang. Bang.

En ik heb hoogstwaarschijnlijk nog een poos te leven. Doodgaan, waar ik niet bang voor ben, zit er voorlopig misschien niet in. Dus ik moet nog even met mijn angst leven. Hoe ga ik dat doen.
Ga ik de angst negeren, door tv te kijken en wijn te drinken, net te doen alsof het niet bestaat?
Of ga ik stoer doen en hard roepen dat ik niet bang ben?
Ik kan natuurlijk ook nog heel verdrietig gaan zitten kniezen thuis en nog een heel leven bloggen over hoe bang ik ben.
Of me aansluiten bij een groep van bange mensen, dan kunnen we samen kniezen.

Maar ik wil ook zo graag groots zijn, met veel kracht en tegelijkertijd mijn angst onder mijn arm.
Misschien moeten mijn angst en ik eens met elkaar een wijntje drinken. Elkaar wat beter leren kennen. Misschien is mijn angst ook wel bang voor mij?

Mildheid

Vandaag vertelde een collega me dat ze het mooiste van mindfulness de oefening in mildheid naar zichzelf vond.
Ja, dat is heel mooi.
En oeoeoe, wat ben ik er slecht in.
En met mij velen vrees ik.

Relax

tussen hemel en aarde

Na de geboorte van mijn oudste dochter ontdekte ik meditatie en yoga. Ik ontdekte een stuk van mezelf dat ik jarenlang verwaarloosd had, dat van de gelovige. Ik weet dat er meer is dan wat we kunnen zien en aantonen. Ik ontdekte dat, toen mijn hart van steen leek, het weer ontdooide door een Reiki-sessie. Ik ontdekte dat ik de wilde gedachtenstorm in mijn hoofd kon temmen door stilte.

Mijn oudste dochter is een vlindertje, een springerig dansend en fantasierijk mens.
Mijn jongste dochter is een kaboutertje. Een stevig, aards en eigenzinnig kind. Tijdens de zwangerschap en na haar geboorte, ontdekte ik het bos. Ik liep en liep. Ik ontdek nu dat ik, om mijn dromen te kunnen volgen, eerst op aarde terecht moet komen. Anders blijven de dromen maar in mijn hoofd zitten.

Mijn dochters zijn mijn grootste leermeesters

Het leek wel herfst de afgelopen dagen. Koude wind, regen. Ik had vanochtend mijn winterjas, een wollen sjaal en handschoenen aan terwijl ik over de markt liep. Brrrr, was ik maar lekker binnen gebleven. En ineens kwam de zon door, warmde het op. En, terwijl mijn oudste dochter op blote voeten door de speeltuin liep, wandelde ik met de jongste een rondje om Naarden-vesting. Dat is altijd fijn, weer of geen weer. Ik snak naar warmte. Ik snak naar buiten zitten in een t-shirtje. En naar liggen in het gras. In plaats daarvan zit ik dit stukje te schrijven (klinkt toch beter en interessanter dan 'typen') voor het haardvuur.

Afscheid

Vorige week overleed mijn schoonvader. Een dierbaar mens. En het is moeilijk dat een plek te geven. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn oudste dochter. Haar opa is er ineens niet meer. Ze lijkt het allemaal niet al te serieus op te nemen, masr zegt dan ineens: 'ik vind het wel jammer voor oma'.

Zij begrijpt het niet helemaal. Maar begrijp ik het wel? Wat is dood eigenlijk? We weten het niet totdat we het zelf meemaken en dan is het te laat om dat aan onze geliefden te vertellen.

Op jonge leeftijd verloor ik mijn oom Pierre. Hij was mijn extra vader. Hij was mijn held. En hij viel plotseling dood neer.
Ik had er veel verdriet om. Ineens was hij weg. Toch is hij altijd onderdeel blijven uit maken van mijn leven. Tijdens mijn avondlijke gebedje ( half limburgs, half nederlands...me ooit aangeleerd door mijn moeder) sprak ik met hem. Dat heb ik met tussenpauzen jarenlang volgehouden.
Toen ik als tiener ook mijn andere held, oom Cep verloor, werd deze ook in mijn gebeden opgenomen.
Ik vroeg mijn beide ooms om raad, om goed voor mij of mijn ouders te zorgen. Dingen die ik zelf niet in de hand leek te hebben, vertrouwde ik deze mannen toe toe.

Ik vertel mijn dochter dat haar opa nu een engel is. Dat hij niet meer in zijn lijf bij ons aanwezig is, maar dat ze in gedachten nog met hem kan praten. En dat hij ons nog kan zien. Vervolgens vraagt zij of hij dan nog wel kan praten.

Tja. Misschien wel. Al heb ik nooit echt antwoord gekregen van mijn ooms.
En of mijn schoonvader er nog is, zal ik pas weten als ik zelf overlijd. Maar de gedachte dat er mensen om ons heen zijn, die van ons houden, geeft troost. Als ik denk dat hij kan zien hoe mijn meisjes hier door het huis scharrelen, dansen, lachen, ruzie maken, dan voelt het alsof hij er nog bij is.

En dan denk ik weer aan het lied van Bram Vermeulen:
'En als ik dood ga, huil maar niet. Ik ben niet echt dood, moet je weten. Het is een lichaam dat ik achterliet. Dood ben ik pas als jij me bent vergeten.'

Jammer opa, dat je er niet meer bent. Maar we zullen aan je denken. En over je praten. En het was fijn dat je er wel was, dat we je gekend hebben. Want, zoals Jack Poels het zo mooi zingt:

'beater verleze dan dat ge 't nooit hebt gehad'

Goede gewoonte

Ik pik weer even een oud voornemen op: elke dag een tekening of tekst op mijn blog. Zodat de vaart er in blijft.
Ik kijk teveel tv. Ik hang teveel. Ik word er moe van.
Het is tijd om weer eens wat te ondernemen dat energie oplevert.
Drawcast dus. Geen tekenwedstrijd dus (zoals Drawsome, waar mensen mij in proberen te tricken), maar simpelweg minitekeningen.

Mooie jonge mensen

Vandaag beschreven mijn leerlingen een eigen ervaring met pesten. Sommigen tekenden en schreven over hoe ze eens gepest werden en wat dat met hen deed. En er waren er ook die verhaalden van een keer dat ze zelf pestten.
De kinderen waren open, kwetsbaar en respectvol naar elkaar.

Het raakte me.
Ik kan nog wat van ze leren.

Paasei-viteit

Ik ben gevraagd om ergens te gaan praten over passie. passie Passie PPPPasssie p.a.s.s.i.e... En de eerste gedachte die in mijn hoofd kwam, was: Ja, maar ik ben erg vaak niet gepassioneerd, hoor! Zoals nu. Ik zit met de tv aan in de achtergrond, te tikken op mijn laptop. Eigenlijk had ik naar yoga willen gaan. Maar ik had allerlei heel legitieme redenen om dat niet te doen. En dus: tv, laptop, 3 paaseitjes op die ik uit pure vermoeidheid in mijn mik heb gepropt. Passie dus...ik typte net 'passei'. Passie, paasei... Gelukkig duurt het nog twee weken voor het zover is. Dan komt er een moment dat het er weer is. En dan kan ik gaan bouwen. Maar voor nu...nee, even geen passie.

Doorbraken

Ik ben er dol op: doorbraken. Momenten waarop er iets ombuigt in je zijn.
Het zijn alleen die momenten ervoor waar ik soms bang voor ben.

Geluksgevoel

Vandaag had ik mijn vrije dag. Maar lieve hemel, wat was ik druk. Lekker druk. Ik ben al lang niet meer zo lekker druk geweest. Niet te hard nagedacht, gewoon dingen gedaan.
En toen ik uiteindelijk met mijn jongste voor me op de fiets naar huis zat, voelde ik me even zo intens tevreden. Heel even voelde ik mijn hele lijf gloeien van dankbaarheid voor alles wat er in mijn leven is.

Nu zit ik op de bank en vraag me af of ik niet nog van alles moet. Mijn gedachten komen de boel lekker verpesten.

Ik ga gewoon even lekker nagenieten van deze mooie dag. En dan laat ik mijn 'ga es wat doen'-gedachten via de achterdeur weer uit