Blauwe lucht

Heerlijk weer vandaag. Weinig van mee gekregen. Te veel nuttige dingen gedaan.
Wat ik wel heb gedaan is heerlijk koken. De lamsbout was onovertroffen.
Al zeg ik het zelf.

Morgen ga ik het weer weer eens meemaken. Dus naar buiten, rain or shine.

Poeh

Het zijn drukke heen-en-weer-weken. Lief en ik wisselen elkaar af thuis, terwijl de oma's en opa's ook nog van alles opvangen. De kinderen worden er inmiddels onrustig van en ik ben hondschagrijnig.
Ik heb behoefte aan open haard, lekker muziekje, lummelen in huis. Pas op de plaats. Maar het einde is nog niet in zicht.
Vanavond wel heerlijk pizza gegeten bij lieve vrienden.
Ik heb moeite te accepteren dat het soms nou eenmaal geregel en gehaast is. Dat dat na een tijd vanzelf weer over gaat. Dan heb ik echt iemand nodig die me daaraan herinnert. Ik zie dat zelf niet. De bomen in het bos zijn dan niet meer te zien.

Oja, over bomen gesproken. Dit weekend met het gezin maar weer eens het bos in. Takken zoeken. Bomen kijken. Blaadjes voelen. Even aarden in deze onaardse tijden.

Ali B

Ik wilde een Harry Potter gaan kijken, maar kwam op tv terecht bij Al B op Volle Toeren. En 'I'm a sucker for Ali B'. Wat een gouden greep, dit programma.
Volgens mij zet het programma 'reality tv' in een ander licht. Heel veel reality tv pretendeert namelijk te gaan over echte mensen. Maar goed, eenmaal met je smoel op tv ben je niet meer helemaal jezelf. Niet interessant.
Vind ik.
Maar ABOVT gaat over helemaal niks en tegelijk raakt het me zoveel meer dan andere programma's. Het gaat over ontmoeten. Twee mensen die niets met elkaar gemeen lijken te hebben. Het enige wat ze gemeen hebben, is dat ze bezig zijn of zijn geweest met muziek.
Dan krijg je als Op Volle Toeren-artiest een rot-rap-plaat te horen waarvan je denkt: 'getverdemme, waar is de uitknop?' maar je moet wel luisteren, want je hebt nou eenmaal gezegd dat je mee doet. Of een echt straatschoffie dat moet luisteren naar ueber-sentimentele shit. Maar die moet er ook wat mee.

Ai, pijnlijk. Maar zo mooi.

Want gaat het daar niet heel vaak over, in ontmoetingen. Of zou het daar over moeten gaan? 'Ik vind het eigenlijk helemaal niks, maar ik ben bereid om naar je te luisteren en je te zien voor wie je bent.'

Ik zou er zo een hele verhandeling over willen schrijven en krijg ineens zin om er wetenschappelijk onderzoek op te baseren. Maar dat is onzin. Het lijkt me mooi als mensen uit verschillende werelden elkaar zo tegemoet treden als in dit programma.

Ik ga ermee beginnen. Ik ga, de volgende keer als ik iemand ontmoet (bij de dokter, het ziekenhuis, de bushlte) gewoon een praatje beginnen. En ik ga luisteren naar de verhalen om me heen. En ik ga luisteren. Niet naar wat ik denk dat ik kan gebruiken. Niet met een oordeel. Maar met een open gemoed. Gewoon luisteren naar het verhaal.

Kom maar op opa's, kakkers, werkelozen, zeurpieten en iedereen die ik uit mijn wereld ban, omdat ik denk dat jullie niet in mijn plaatje passen. Kom maar op met je verhalen. Mijn oren staan open.

The long and winding road...

.....that leads me to your door, leidt me helemaal niet naar jouw deur. Deze rare, lange, hobbelige, soms even verdwenen weg leidt me naar mezelf. Ik ben mezelf lang kwijt geweest. Heb lang gedraaid en gekeerd tot ik bijna paste in de rollen die mezelf toedichtte. Ik werd er ziek van. Ziek van mezelf.
Nu zie ik steeds vaker wie ik ben, wat ik kan, waar ik bang voor ben, wat ik durf. Ik durf mijn eigen authenticiteit langzamerhand onder ogen te komen. Heel kort, af en toe.
En dan sluit ik mijn ogen weer. Of ik zet de tv aan, even een ander beeld. Maar het leidt nooit lang genoeg af om het verlangen te verdrukken. Het verlangen naar ik te zijn, goed zoals ik ben. Met mijn humeurtjes en rare dingen. Maar ook met mijn talenten en ideeen.
Waren het de betoverende observaties van mijn oudste dochter? Of de indringende manier waarop mijn jongste mij soms observeert? Wie of wat heeft me van de zijlijn weer het veld ingeslingerd?

Afbeeldingen

Ik googlede net op afbeeldingen met mijn naam. Dat is wel interessant. Foto's en tekeningen, schilderijen. Maar ook een hoop mensen en plaatjes die mij volslagen onbekend zijn. Hoe zit dat? Volgen ze mij? Hebben ze ooit mijn naam eens genoemd? Of erger nog, 1 x mijn blog gelezen en voor eeuwig in Google aan mijn naam gekoppeld?

Landen

Gisteren heb ik weer eens een flink stuk gelopen in mijn eentje. Me, myself & I. Letterlijk, want in mijn hoofd huizen naast mijn eigen ego nog minstens twee alter-ego's ( of egi?). En die kwekken maar door. Ze leggen alles wat ik gedaan heb of nog van plan ben op een weegschaal (elk heeft zijn eigen exemplaar mee) en delen mij maar wat graag op luide toon mede wat 'the verdict' is.

Maar goed, gelopen dus. Het was koud, guur, nat. Kortom, heerlijk uitwaai-weer. En het was te lang geleden dat ik dit had gedaan. Sinds het voorjaar weet ik dat lopen voor mij net zo essentieel is als eten, slapen, douchen... Ik heb het wekelijks nodig om weer met mijn voeten op de aarde te komen. Om uit mijn hoofd en in mijn hart te raken.

Ik maak een afspraak met mezelf dat ik elke week minstens een uur ga lopen. Weer of geen weer, zin of geen zin. Lopen, kreng!

Ik liep op de Zuiderheide, hier in 't Gooi. En eigenlijk hoor je daar altijd auto's. Maar het is Nederland knap lastig om ergens echte stilte te vinden. Maar ik ontdekte gisteren iets heel bijzonders. Ik nam namelijk boven die ruis van auto's in de verte een stilte waar. Een diepe natuurlijke volle stilte, met wat getjirp en wat wind, die ontstaat uit het niets. Die kun je alleen horen als je dat graag wilt. Maar je zult er je klacht over 'dat die autoweg zo'n herrie maakt' voor opzij moeten zetten.
Want de stilte waar ik naar verlangde was er. Heel even. Ik denk dat het mijn hart was dat deze stilte als eerste hoorde. En vervolgens doorseinde naar de stemmen in mijn hoofd dat ze hun klep even moesten houden. En het werkte.

En ik ontdek nu pas, nu ik meer dan 24 uur later in bed lig, hoe speciaal het was. En wat het me deed.
Ik ben altijd al een laatbloeier geweest.

avontuur

Vandaag een focuszoekend, richting-aftastend gesprek gehad over een eigen bedrijf en waarin dan.
Al jaren loop ik rond met plannen om mijn creativiteit te gaan uitventen. Maar het komt er nooit van. Ik loop over van de ideeen. Ik heb ze laatst zelfs eens allemaal opgeschreven, een week lang. Ik had wel vijfentwintig bedrijven kunnen beginnen en dubbel zoveel produkten op de markt kunnen brengen. Dus ontbreekt het niet aan ideeen. Maar daadkracht is lastiger. Ik kan niet kiezen. Is dat het? Nee, het heeft met essentie, de kern te maken. Ik hou van de essentie. Ik ben vaak en lang bezig met de essentie uit het leven te destilleren. Vaak lul ik mezelf daar dan zo in klem dat er geen essentie meer overblijft...slechts het gevoel dat essentie een illusie is. En dan ben ik terug bij af. Dan is er geen creativiteit meer over.
Dit jaar ga ik het doorbreken. Ik ga afrekenen met mijn 'waarheden'-Top 5:

Ik ben ongeschikt voor het ondernemerschap
Mijn ideeen zijn te vaag
Ik ben geen doorzetter
Ik heb geen tijd
Ik moet er vooral voor mijn kinderen zijn

Ik wens mezelf dan ook een avontuurlijk, gezond en mooi 2012 toe!

momenten

Gisteravond brachten mijn lief en ik onze kinderen samen naar bed. Eerst kregen ze samen een massage op ons bed. Ik masseerde het gespierde lijf van onze oudste. Het lukte haar niet om stil te liggen. Dat is nog nooit gelukt. Ze wordt altijd heel actief van massages. Daarnaast zat haar kleine boeddha-zusje, mollig en zacht. Ook actief en vrolijk.
Twee open en nieuwsgierige kinderen, altijd contact zoekend met de wereld om zich heen. Mooie vrouwen. Vrouwen die ons leven continu veranderen.
Het massagemoment duurde maar kort. Ze waren moe en toe aan bed. Maar het was heel even heel erg genieten.

Het raakt me elke keer hoe bijzonder de band tussen die twee is. Ze zijn dol op elkaar. Als ze elkaar zien, lachen ze allebei. De kleinste geeft de oudste 'kopjes'. Soms komt de oudste te dichtbij. Ze heeft soms de neiging om bezit te nemen van haar zusje. Dan behandelt ze haar als een pop. Ook zoekt ze soms troost bij die kleine zachte meid. Dan begint deze te piepen. Of duwt haar weg.

Dat zoeken van troost bij een ander, dat ken ik. Dat werkt nooit. Al zal een volwassene me niet snel wegduwen. Of neem ik niet fysiek bezit van bijvoorbeeld mijn man. Het is een 'ik voel me nu niet zo prettig en jij moet het voor me oplossen'-actie. Die werkt nooit. Het zuigt een ander leeg. En vult me met de verkeerde energie.

Dat zijn ook momenten, verdriet-momenten of onmacht-momenten. Gek genoeg denk ik dat ze niet voorbij gaan als ik er in zit. Dan ervaar ik ze niet als momenten, maar als eeuwigheid. En dat maakt dat soort momenten tot ondraaglijk. Ik kan er moeilijk mee zijn. Al oefen ik het wel. En oefening baart kunst...toch?