Ik hoefde niet zo veel te doen (naast flessen melk geven, groentehapjes voeren, luiers verschonen en kinderen in en uit bed tillen). Tussendoor was er genoeg tijd om te kijken, spelen en genieten.
Wat ik zo prachtig vind aan jonge kinderen is de intensiteit waarmee ze de wereld ontdekken. Alles is nog interessant als je nog maar net komt kijken. Een bal, een voet, een spiegel, de tafel. Hoe leuk is het om onder de tafel te spelen? Kom daar nog maar es om bij basisschoolkinderen!
En tegelijkertijd zie ik de wijsheid in hun ogen. De ferme en onverschrokken blik waarmee sommige kleintjes me aankijken. Alsof ze zeggen willen: "ik doe wel alsof ik een baby ben, maar ik loop hier echt al langer rond hoor. Ik begin alleen opnieuw." Laatst werkte ik met een 1-jarige die me minutenlang recht in de ogen keek, liefdevol en nieuwsgierig. Ik voelde me echt bekeken. Heerlijk!
Ik ben namelijk net zo nieuwsgierig als zij. Ik wil ook ontdekken en spelen en uitproberen. Maar ik heb gaandeweg geleerd dat je als volwassene vooral veel moet kunnen. Dat het goed moet zijn. Bestudeerd, gediplomeerd, afgecheckt en ingevuld. Dat het bewezen is dat ik het kan anders mag ik het niet doen.
Maar wat probeer ik graag! Wat houd ik toch van voelen, aanvoelen, aftasten, proefballonnen oplaten, heen- en weren tot er iets moois ontstaat: een lied, een tekening, een gesprek.
Dus je zou kunnen zeggen dat ik stage loop in de kinderopvang. Dat ik leer van de kinderen. Zij zijn mijn leraren. En godzijdank geven zij geen puntenlijsten. Maar een grote glimlach, een knuffel, een aai. En dan ben ik geslaagd.
(Dit kind is trouwens mijn eigen kind. Ook heel fijn!)
