Afgelopen week had ik mezelf een weekje vrijgeroosterd van AWESOMES. Ik checkte uit om tijd te maken voor mijn kinderen die vakantie hadden. Lekker tijd om leuke dingen te doen. Niet bezig te zijn met iets bereiken, nieuwsbrieven schrijven, bloggen, plannen maken etc. Vrijheid en plezier en genieten. Niks moeten.
Dat was mijn plan.
Wat een stomme week was het! De hele week heeft er een stem door mijn hoofd gezeurd…over van alles:
➞dat ik leuke dingen moest doen met de kinderen!
➞dat dit toch echt de tijd was om eens dat muurtje te verven! (en de badkamer, keuken, rest van het huis schoonmaken)
➞of ik me niet aan het verschuilen was achter een excuus: “ik moet er voor de kinderen zijn!”
➞dat ik nooit een booming business kan opbouwen als ik een week vrij neem!
➞dat ik er op uit moest met de kinderen: vakantie, de Efteling. IETS LEUKS!
En in de tussentijd gebeurde er niks. Ik heb weinig leuke dingen gedaan, geen muurtje geverfd, ik heb wel veel gemopperd. Op de kinderen, mijn man en vooral ook op mezelf. Dat het zo’n troep was in huis. Dat er nooit iemand iets leuks wilde doen. Dat ik zoveel moet altijd. En iedereen van alles aan me vraagt.
Kortom, het was geen leuke week. Het was een week van afbraak. Van me klein en nutteloos voelen. En incompetent. En kwetsbaar. En die kwetsbaarheid probeerde ik te verstoppen door mezelf af en toe te verstoppen op mijn zoldertje. Achter het gordijn. De plek waar ik me graag terugtrek. Wat heel nuttig is soms. Maar soms trek ik me iets te vaak terug, uit angst dat mensen zien hoe ik soms echt ben: besluiteloos, bang, onzeker. Omdat ik me soms schaam voor mezelf.
Omdat ik dat gevoel van incompetentie kwijt wilde raken, richtte ik ten slotte mijn pijlen op mijn man: hij schiet tekort! Als hij nou maar eens meer aandacht had voor mij en de kinderen, dan hadden we wel een leuke week gehad!
Uiteindelijk raakten we in een verhitte discussie over verantwoordelijkheid en tekortschieten en zorg voor de kinderen en zorg voor het inkomen en leuke dingen doen en werken…en daar kwamen we niet uit. Ik zwengelde het gesprek aan, in de hoop door hem gered te worden uit mijn onzekerheid. Maar hij voelde zich ook onzeker en kon me niet helpen.
Ik wilde gezien worden door hem.
Hij wilde gezien worden door mij.
En ik weet niet hoe het voor hem was, ik spreek niet namens mijn man. Maar ik?
Ik zag mijn onvermogen om mezelf lief te hebben als ik me onzeker voel.
Ik gooide de zweep er overheen, waardoor het kleine meisje in mij zich steeds meer terugtrok.
In de auto op weg naar een feestje kon ik het eindelijk echt voelen. In de stilte in de auto (ik kon ook niet vluchten achter het gordijn) gaf ik me gewonnen. Ik gaf toe dat ik me onzeker en kwetsbaar voelde en me rot voelde over de situatie. En dat ik me incompetent voelde. En dat op hem af schoof. En dat het me speet.
En weet je wat er gebeurde? Ik ontspande. Er was geen oplossing. Geen hij tegenover ik. Geen fee die met een toverstafje alles weer regenboogkleurig maakte. En hij ontspande.
Ik besloot die avond naar The Call to Courage te kijken, een lezing van de onnavolgbare Brené Brown over moed op NETFLIX. Over moed, maar vooral ook over schaamte en kwetsbaarheid:
Ik heb heel wat aantekeningen gemaakt en citaten genoteerd. Dit is waar mijn leven over mag gaan: kwetsbaarheid. Dat alles er mag zijn: het verdriet en onvermogen en het geluk en het verlangen…. Zo lang ik mijn eigen onvermogen niet in de ogen kijk, is er ook geen ruimte voor geluk. En de conclusie die ik hier uit kan trekken, is dat ik niet mag uitchecken van AWESOMES. Ik bén AWESOMES! Mijn awesomeness is altijd en overal. Soms ben ik awesomely verdrietig of onzeker.
Dus nu is het dinsdag, de kinderen zijn weer naar school. En ik ben dankbaar voor de les die ik geleerd heb na deze week. Een week die door de kinderen overigens helemaal niet als stom werd ervaren. Zij hebben het prima naar hun zin gehad. We hebben er alleen geen mooie Facebook en Insta-foto’s van.
Ik was even vergeten mijn eigen licht te zien. Het was er al die tijd al.
So don't be afraid of the light that shines within you. Wees ook vooral niet bang dat het verdwenen is. Of dat je eerst nog een cursus moet doen. Of een diploma krijgen. Of gezien worden.
