Maandagavond

Hangmatmoment

Zondagavond

Hangmatweertje

Zondag

Tussen zingen en zwijgen

Ik zing. Best mooi. Maar het belangrijkste is dat ik me zo ongelofelijk compleet voel als ik zing. Ik ben dan niet bezig met er leuk uit te zien of aardig gevonden worden. Gewoon zingen. Ik zing in de douche, op de fiets, in de auto, tegen mijn kleine meisje.

De laatste keer dat ik met twee vrienden optrad was op mijn eigen bruiloft een jaar geleden. Met Gijs, een geweldige gitarist die ik al jaren ken. En met Art, een fantastische alleskunner maar bij ons vooral mandoline-speler. Als we samen spelen, is de chemie echt te gek. We voelen elkaar haarfijn aan.

Maar we zijn alle drie druk. Relatie, werk, kinderen, kinderen op komst...en het komt er niet van om samen te spelen. Ik maak mezelf wijs dat ik het niet mis. Mijn tijd komt nog wel.

Nu ik ineens erg veel aan het tekenen en schilderen, die andere opzij geschoven liefde, mis ik ook het zingen weer. Ben ik me bewust dat ik wat laat liggen als ik het niet doe. Als ik het niet deel met de wereld. Maar hoe en wanneer en waar en met wie? Hoe doe ik dat allemaal? En wat als het allemaal niet lukt?

Ik deed een gooi vandaag. Twitterde een idee de lucht in. Wie weet reageert er iemand? Spannend. Risico's nemen ben ik niet gewend. Ik speel graag op safe. Dus ik faal zelden. Da's aardig, maar de keerzijde is dat ik versuf. Jaja, ik zorg goed voor de kinderen, er komt brood op de plank. Elke avond staat er gezond eten op tafel. Maar word ik daar gelukkig van? En worden mijn kinderen daar gelukkig van?

Ik betrap mezelf er soms op dat ik mijn oudste, zeer expressieve dochter toewens dat ze later haar passie volgt (als zij dat ook wil tenminste). Dat ze doorgaat met dansen en zingen en voorstellinkjes bedenken. Maar hoe kan ik dat voor haar wensen als ik zelf te bang ben om mijn nek uit te steken? Hoe kan ik willen dat zij dapper is, als ik het niet ben?

Zo, nu dapper genoeg geweest voor 1 dag. Ik laat het allemaal weer even los.

Een open deur

Zonder mijn iphone zou ik nergens meer zijn. Ik ben helemaal niet zo van de technische hebbedingetjes, maar de iphone. Ik zou er een gedicht voor willen schrijven. Misschien moet ik hem ( ja het is een jongen) een naam geven.
Via twitter heb ik een app-tip gekregen, waarmee ik vanaf mijn iphone dit blog met foto's kan bijhouden. Dus nu kan ik zelfs op het strand, in een winkel of op het toilet een tekeningetje de wereld inzenden. Is dat niet prachtig?

Posted from Blogium for iPhone

Frustratie

Frustratie is nodig. Zonder kan een mens niet. Het zit vlak voor de doorbraak. Altijd. Zelfs bij mijn kinderen zie ik het. Soms gaat het gepaard met hangerig, moe en ziek zijn. Verminderde weerstand. En dan ineens kan mijn kleintje omrollen. Of mijn oudste dochter kan ineens heel moeilijke woorden lezen. En ik durf dan ineens tekeningen te maken voor een ander. Of ik durf me uit te spreken voor iets.

Die frustratie is bij mijn oudste dochter en mij altijd heel groot. We zijn nogal weerbarstige types. We verzetten ons graag. Zij nog lekker kinderlijk openlijk, ik verzet me vooral in gedachten.
Maar we maken vaak ook grote sprongen. Ineens opent de wereld zich voor ons en zijn we helemaal in ons element. Dan gaat onze energie tekeer en kunnen we alles. Himmelhoch jauchzend und zum Tode betrubt. En daarmee wil ik leren leven. Het hoort bij me, zo ben ik.
Tegenwoordig kan ik mezelf ook terugfluiten als ik in de high energystand sta. Zodra die me niet meer dient, maar uitput bijvoorbeeld. En ik merk ook dat ik mijn frustratieknopje zelf enigszins kan bijstellen.
Stiekem hoopt iets in mij dat het ooit voorbij gaat. Dat er een dag komt waarop ik alles kan. Dat ik klaar ben of af. Dat is eigenlijk een heel idiote gedachte voor iemand die gelooft in levenslang leren.

Windstil

Soms lijkt het alsof er zo veel gedaan moet worden, dat er nooit meer genoeg tijd zal zijn, ooit. Dan doe ik de dingen als een kip zonder kop. Ik smeer brood, ruim de vaatwasser uit, poets mijn tanden en stuur een Tweet de deur uit. En dan allemaal tegelijk. Tot slot, als alle praktische zaken afgehandeld zijn, raak ik in een soort mentale coma en hang uitgeput op de bank. Of ik lig om half negen in bed en slaap een rusteloze slaap.

Soms lijkt het alsof er zo veel tijd is dat niets nog nu hoeft, omdat alles wel goed komt. Alles op zijn tijd. De wereld om me heen is even 1 groot geheel. En ik zit middenin het oog ervan en bekijk de boel met een lichte glimlach.

En soms, zoals vandaag, zit het er net tussenin.

Het is echt wel ergens goed voor

geen woorden even

Ik zinder nog na van een bijzonder Reizend Boek Festival dat gisteren voor de eerste keer plaats vond. Ik heb er de hele dag persoonlijke tekeningetjes gemaakt voor mensen die dat wilden. Eerst was ik van plan hun verhaal om te zetten in een beeld. Een illustratie dus. Maar dat is eigenlijk 'meer van hetzelfde'. Mijn wijze vriend F. zei toen dat ik ook kon in-tunen in iemands energie. Nou geloof ik zelf wel dat dat kan, maar niet echt dat ik dat kan. Bovendien had ik niet zo'n zin om mijn ogen te sluiten en me te concentreren op een volslagen nietsvermoedende vreemde.
Maar wat er gebeurde was eigenlijk heel mooi. Mensen kwamen aan mijn tafeltje zitten en ik vroeg ze om hun verhaal te vertellen. Waarom ze op het Festival waren, wat ze deden in het leven etc. Ze waren heel openhartig en dat vond ik bijzonder. En op de 1 of andere manier kreeg ik bij de meesten van hen ineens een soort beeld. Het was alsof er een beelde in mijn hoofd schoot (dat stukje van mijn hoofd waar ik niet peins, pieker en denk...dat andere plekje), wat ik vervolgens maar tekende.
Ik heb mezelf verbaasd. En ik hoop ook dat de mensen die een tekeningetje hebben meegenomen er echt iets aan hebben. Dat ze over een jaar in hun portemonnee kijken en denken en zichzelf of de ontwikkeling waar ze in zitten er in herkennen.

Oh, toch wel woorden dus!

Heerlijke dag vandaag. Verbindend menszijn. Reizend Boek Festival.

Morgen het Reizend Boekfestival.

Ik heb wel nog geschilderd, dat zou ik bijna vergeten.

Soulfulness

Ik heb een verdrietige dag vandaag. Zo'n dag waarop alles wat er ooit niet goed is gegaan in mijn leven uitvergroot in mijn hoofd verschijnt.
Ik had me voorgenomen om te gaan tekenen, er zit een prentenboek in mijn hoofd dat er uit moet. Maar ik heb opgeruimd en....wat heb ik eigenlijk gedaan?
Ik ben gewoon de hele dag verdrietig geweest.

Maar de diepte van mijn verdriet heb ik nog niet bereikt. Ik duw het telkens weg, wil het niet voelen. Het lijkt wel een bodemloze put, waarin ik me halverwege nog enigszins vastklamp aan de wand. Omhoog kan ik niet meer. Alleen nog omlaag en wat wacht me daar?

Misschien is het een wensput en moet ik me gewoon maar onderdompelen.

....nog 3nachtjes slapen en dan

Dan vindt het Reizend Boekfestival plaats bij de Tussentijd in Maarn. Ik mag er tekeningetjes gaan maken voor mensen. Ik ging er vanavond onzeker en moe heen voor de voorbereiding. Nu is het bijna 23.00 uur en zit ik kwiekfit op de bank. Ik kreeg energie van al die mensen die hun wijsheid en ervaringen willen delen met anderen. Die samen willen onderzoeken waar het leven, werk, leiderschap, samen iets creeren om gaat. Ontdekken wat er toe doet.
En ik? Wat draag ik dan bij, vraag ik me af. Wat is dan mijn wijsheid? Misschien kan ik goed kijken en door-zien? Ik ben benieuwd hoe het allemaal gaat lopen. Ik weet diep in mijn hart dat als ik ga zitten, de tekeningen vanzelf komen. En dat wat er zich in mijn hoofd aan onzekerheid afspeelt totaal oninteressant is.
Ik ga mezelf verrassen vrijdag.

Wordt vervolgd dus

Hollen en stilstaan

Gisteren heb ik gewandeld in het Bunderbos. Mijn 'thuisbos'. Hier heb ik de helft van mijn jeugd doorgebracht. Kastanjes rapend, tussen bomen door sleeend, hutten bouwend.
En natuurlijk rennend over de 7 heuveltjes, in mijn herinnering echte bergen. Ik kon niet anders dan er vanaf rennen en vervolgens in volle vaart weer de volgend op.
Gisteren liep ik er weer, peinzend en mijmerend zoals altijd. Maar ineens had ik zo'n zin in rennen. Dus ik in volle vaart de heuveltjes af en weer op, alle 7. Woeij! Heerlijk! En het mooiste was dat het 'hollen zonder reden' was. Zomaar rennen om het rennen. Niet om slanker te worden. Of fitter. Gewoon hollen, rennen, daveren.
En daarna kon ik weer niet stoppen met mijmeren over wanneer ik er ooit mee gestopt was, met dat hollen om het hollen.

Ik ben ook nog even langs de Zandberg gegaan, een vrij kleine heuvel waar we ook uren hebben doorgebracht. Ik wilde er graag mee op de foto.

De Zandberg zonder mij:

Ik zonder de Zandberg:

De Zandberg met mij/Ik met de Zandberg:

Over zelfexpressie en pleasen

Het lijntje is dun. Ik wil tekenen. Maar waarom? Heb ik iets belangrijks te laten zien? Ben ik interessant? Wil ik dat anderen me aanbidden om de mooie dingen die ik maak? 
Of wil ik mijn gedachten gewoon kwijt. Wil ik me uiten, laten zien hoe ik kijk. En misschien is het resultaat dat anderen het mooi vinden. Hoewel ik liever heb dat mijn tekeningen hen raken, dat ze er iets door ontdekken over zichzelf. Wat het dan ook is. Ik ben geen leraar. Geen predikant. Je hoeft het niet met me eens te zijn. 

Soms, met enige regelmaat zelfs, word ik geraakt door een tekening, een foto, een zin. Iets wat puur uit zelfexpressie kwam, raakt me recht in mijn hart. Een alledaagse observatie. Iets wat meestal onopgemerkt blijft, wordt dan benoemd of verbeeld en PATS!!! Slaat in als een bom.

Laatst was ik op een afsluiting van een groots opgezet onderwijsprojekt. Het was een moment om te vieren wat we met alle scholen bereikt hadden. Maar het was een te groot projekt en de resultaten vielen tegen. Toch werd er gevierd. Maar hoe? Ik miste integriteit. Ik zag een toneelstukje. Een bitterzoet cabaret, leeg en nietszeggend. De vorm was leuk of leuk geprobeerd. Er was een grappige presentator die de show aan elkaar lulde. Hij was erg grappig. Zo grappig, de gasten en geinterviewden vielen volledig weg. Ze waren als een soort poppen of bezienswaardigheden uitgenodigd.
Het ging helemaal nergens over. Het ging allemaal om de hete brij heen: de teleurstelling over de resultaten. Ik was niet geraakt. Met een gevoel van 'zonde van mijn tijd' ging ik weer weg. Jammer. ik had natuurlijk weg kunnen lopen, maar zo ben ik niet. Ik zit de tijd netjes uit, ook al vind ik er geen klap aan.

Ik wil niet om de hete brij heen gaan. Ik wil zeggen en schrijven en tekenen wat er is. Of hoe ik zie wat er is. Niet om de lachers op mijn hand te hebben. Niet om te kwetsen of te pleasen, al gebeurt dat misschien wel. Misschien verlaten de bezoekers van dit Ditisolga de blog nu wel, omdat ik dit zeg. Hebben ze geen zin om de tijd nog langer uit te zitten. Maar daar wil ik niet mee bezig zijn. 

Zelfexpressie is wat ik wil. Zeggen wat ik zeggen moet. En misschien heeft een ander er iets aan. Misschien ook niet. Dan is het een goede therapie geweest voor mezelf.

Schuld en schaamte

Ik las net, vers terug van een weekje Frankrijk, op het weblog van Noor Bongers over haar eigen duisternis. En over dat ze pas harmonie in zichzelf bereikt als ze die kan omarmen. Mooi.

Duisternis en helderheid spelen tegenwoordig een grote rol in mijn leven. Ik heb heldere inzichten over mezelf, kan doorzien hoe ik doe en hoe ik ben. Maar dan neem ik me ineens iets voor, namelijk om die ene fout of opmerking nooit meer te maken. Met andere woorden, ik moet nog meer op mijn hoede zijn dan ik al was. Dus het inzicht, dat me even een heel helder en gelukkig mens maakte, zet me voor een helse klus.

Afgelopen week in Frankrijk had ik mooie momenten met mijn lief. We hebben hard gelachen omdat ik het Peagekaartje niet meer kon vinden. Mijn lief was geirriteerd en ik voelde me schuldig. Maar ineens kon ik mezelf terugfluiten. Ik zag heel scherp dat ik alleen maar verantwoordelijk was, niet schuldig. Vervolgens dacht ik aan Byron Katie in wiens boek ik net geinspireerd had zitten lezen en vroeg me af of ik op een andere manier naar dit mini-crisisje kon kijken. Ik bladerde even door het boek en vond...Het Peagekaartje!

Maar diezelfde week trapte ik een aantal keer in mijn eigen duisternis en achterdocht. Vond dat ik te veel liep te zorgen, terwijl ik daar geen zin in had en sprak dit niet uit. Ik vond dat ik harmonieus moest doen en dat ik iedereen zijn plezier moest laten hebben. Ik raakte verstrikt in mezelf. En zo had ineens niemand plezier, want ik liet het allemaal tot ontploffing komen. En toen schaamde ik me. En ik voelde me schuldig.

En wat is de moraal van dit verhaal?

Rust

Afgelopen week ging het leven heel snel. Er moest veel gedaan worden en ik vond alles even belangrijk. Alles, behalve mezelf. De was was belangrijk, de kinderen, het kolven, mijn werk etc.
En ik? Ik had behoefte aan rust. Diepe rust. Zo'n rust die ik met een nachtje slaap niet bereik, omdat ik dan heel onrustig slaap. Die alles doordringende onrust kan alleen maar ontstaan door aandacht voor mezelf.

Nu zit ik in de tuin van mijn ouders. Kleintje in bed, meisje fietsen met opa, oma naar Pilates. De zon schijnt, ik heb net heerlijk gemediteerd in de zon. En nu zit ik hier, in rust? Nee, ik zit te tikken op mijn Iphone. Toch weer even snel iets doen.

Ben ik soms bang dat er alleen maar leegte is als ik echt even helemaal niets doe? Misschien?
Toch ga ik het nu proberen. Even helemaal niets in de zon.