on the road

Vandaag reed ik naar het zuiden van ons land. Mijn kinderen logeerden daar bij opa en oma. Twee uur lang rijden in mijn lichtblauwe speelgoedautootje. Dat is meestal niet mijn hobby, maar nu was er de Top 2000. Het was een feest. Ik heb meegebruld met Fleetwood Mac, geheadbanged op Kiss (al ging ik daar te hard en onstabiel van rijden) en de rest ben ik alweer kwijt....

Mijn man vertelt me dat lange stukken rijden voor hem meditatief is. En nu snap ik hem. Alleen in de auto, een lange en niet al te moeilijke of drukke weg, lekkere muziek. Mooie luchten om naar te kijken (of heel heftig weer: harde regen, felle lage zon, wolkenformaties). Ik kreeg er energie van en allerlei heldere inzichten in mijn leven, in hoe en wat ik doe, in wie ik ben.

Ik ben al een tijdje aan het mijmeren over een weekje op retraite gaan. Een week lang niet praten en mediteren. In een klooster. Geconfronteerd worden met mezelf, mijn diepste kern. Ontdekken wie ik echt ben, wat het is waar ik telkens opnieuw tegen aanloop. Dat soort werk.

Ik denk er nu over om dat ideaal in te ruilen voor een road trip. Een week lang door Europa rijden met lekkere muziek en mezelf als gezelschap.

Meestal wordt zo'n wens ingehaald door de dagelijkse mores. Kinderen die me niet kunnen missen, werk, geen geld etc.

Maar een road trip klinkt wel heel aanlokkelijk. En stoer ook. Een echte uitdaging voor iemand die zich altijd overal naartoe laat rijden. En zelden zelf tankt. En nog nooit te maken heeft gehad met een kapotte auto. En niet weet hoe ze een band moet verwisselen. En niet graag om hulp vraagt. Dan zou ik echt buiten mijn comfort zone stappen (zie vorige blog).

Een mooi voornemen.

Comfortabel

Moet mijn comfortzone gaan verlaten. Maar zo comfortabel was die al niet meer.

Ready set go!

Ik ben niet vooruit te branden. Ben vannacht vooral bezig geweest met spugende, huilende kinderen, terwijl mijn man ondertussen verstrikt raakte in het gevecht tussen onze kattenbroers Igor en Olivier en gebeten werd door laatstgenoemde.
Welterusten.... Nu ben ik zo moe en afgemat dat ik nauwelijks nog kan nadenken. Ik moet echt gaan leren me te ontspannen en maar eens smakelijk te lachen om dit soort gebeurtenissen.

Liefde

Ik oefen mezelf in liefde geven. Aan de wereld om me heen. Zonder er iets voor terug te verlangen. Dat is moeilijk voor een mens dat zich van jongs af aan tekort gedaan voelt. Dus het is een hele klus, maar als ik em te pakken heb dan is het gevoel van liefde groots en overweldigend.

Gelukkig kerstfeest!

Kerstdiner

Gisteren was er het tradionele jaarlijkse kerstdiner op de school waar ik werk. Dit jaar was het een half uur langer dan gewoonlijk en we vroegen ons af of het niet te lang zou zijn.
Nee, dus! Het was briljant. De kinderen aten smakelijk van de kipkluifjes, gevulde eieren, bara's etc die de ouders hadden gemaakt. En tussen de 'gangen' door gaven ze voorstellinkjes. Er werden zelfbedachte kerstliedjes gezongen, verhalen en moppen verteld, er werd gedanst en gebreakdanced. Het was heerlijk. Ik heb zo van die kinderen genoten. Ze waren ook zo rustig en op hun gemak. Het was een echt feest.
's Avonds lag ik nog een tijdje te stuiteren in mijn bed, onder de indruk van het feest.
Dat had ik vroeger ook al. Na een schoolfeest kon ik de slaap niet snel vatten en als ik dan sliep, voltrok het hele feest zich nog eens in mijn droom. Met net wat andere details (dan kuste ik die ene jongen wel).
Ik ben echt geen steek veranderd. Ik ben nog net zo'n hypergevoelig, opgewonden 'jantje-huilt-jantje-lacht' als vroeger. Toen was dat leuk en aandoenlijk natuurlijk. Nu heb ik er soms last van, van dat onevenwichtige. Zou ik vaker doof of blind willen zijn voor mijn omgeving. Zodat ik niet na een nacht slapen nog vermoeider en verwarder wakker word dan ik al was.
Maar zo ben ik ook gewoon. Dat zalnooit echt veranderen. Daar moet ik mee leren leven. En ik merk het verschil als ik regelmatig yoga doe of mediteer. Als ik ervoor zorg dat ik wekelijks even tijd heb voor ' niets', voor alleen zijn. Dat moet ik stomweg inplannen.
Maar om tot een conclusie te komen... ik leef wel. Ik voel dat ik leef. Ik leef wat minder comfortabel de laatste tijd. Doeniet meer alleen die dingen die ik automatisch kan. Ik kijk af en toe buiten de deur. Ik heb een website-naam en de inhoud wordt al duidelijker in mijn hoofd en vooral in mijn hart. Ik leef. Met volle teugen. Mooi.
En dan toch... af en toe....stilte, heerlijk. Niet vergeten.

Observatie

Ik heb net mijn gevoel geobserveerd. En het andere gevoel in mijn lijf dat zich tegen dat eerste gevoel verzet.
Daarna getekend. Er moesten ineens allemaal tekeningetjes uit.
Nu slapen. Ik ben niet meer bang voor een slapeloze nacht.

mooi weer

Mijn blogs zijn vaak wat somber, vrees ik. Mijn moeder leest ze al niet meer.
En ik ben wel eens bang dat ik overkom als een manisch-depressief typje. 'Himmelhoch jauchzend' of 'zum Tode betruebt'(Vroeger werd ik 'Jantje-huilt-Jantje-lacht' genoemd). En toch weerhoudt het me niet of nauwelijks van schrijven. Ik moet gewoon schrijven. Soms schoorvoetend, dat wel.

Ik lees graag inspirerende stukken in bladen, op internet, in de krant. Over mensen die mooie bedrijven opzetten en anderen tot bloei krijgen. Over je eigen pad volgen. Over vrouwen die naast een gelukkig gezin (dat elke dag lekker eet) met een b(l)oeiende liefde, geweldig werk doen dat hen helemaal vervult. En blijven lachen! En maar in balans zijn!

He getver! Is dat allemaal poppenkast? Is er geen vuile was? Of zijn we bang dat we niet meer inspirerend zijn met vuile was?

Of ben ik het die zich spiegelt aan hen en dan niet meer op mijn eigen pad zit? Lijkt het gras bij de buren gewoon groener?

Ik ken ze in het echte leven overigens niet hoor, die vrouwen...of die mensen. Ik zie (voel) ze wel tobben. Ik weet dat het voor iedereen soms schuurt. Maar echt openlijk wordt er nooit over gepraat. Ik ook niet zo hoor. Ik verstop me ook het liefste als ik niet lekker in mijn vel zit. Maar tegelijkertijd ben ik zo'n open boek dat ik het niet kan verbergen. Als iemand vraagt hoe het met me gaat, lukt het me niet om gewoon 'oh, wel goed hoor' te zeggen als dat niet zo is. Dat voelt als liegen. En ik kan niet liegen.

Dus vooralsnog zie ik geen andere optie dan gewoon schrijven wat er is. Kijken naar de shit en dan het licht weer vinden. Want dat gebeurt er vaak wel. Als ik schrijf, observeer ik mezelf en mijn klachten. Ik probeer te beschrijven wat er gebeurt. Dat is vaak een aanzet tot echt naar binnen keren. En het dan gewoon laten zijn.

Voornemen 1 voor 2012

Terwijl ik slap op de bank lig met een dikke vette kou in mijn kop en Armand met Ali B en een prachtige rapster in mijn ooghoek volg, typ ik dit even. Niet geinspireerd. Maar ik heb me voorgenomen om dit blog echt bij te houden. En als ik geen zin heb, dan maar een tekening. Maar ik heb de laatste weken ook niet heel veel getekend, dus dan heb ik niets.
Over niets schrijven kan best. Sterker nog, ik denk dat het altijd iets oplevert. Ik begin bij niets en kom toch ergens uit, maakt niet uit waar. Heel veel schrijfsels beginnen met een idee, een groots idee waarvan de schrijver waarschijnlijk wil dat iedereen er in mee kan gaan. En natuurlijk dat wil ik ook. Ik wil gelijk hebben. Ik wil dat mensen mijn blog lezen en zeggen: 'jaaaaa, dat herken ik!!!'

En me dan vervolgens de oplossing aanbieden.

Maar goed, waar het allemaal om draait de laatste tijd is Osho. Ik ben een boek over zijn leven en zijn denkwijze(n) aan het lezen. Ik ben achtereenvolgens geraakt, geinspireerd, geschokt, ontmoedigd.... Ik sta op mijn kop. En ik ben er humeurig en verdrietig door. Het klopt volgens mij helemaal wat hij zegt. En ik wil ook een meditatief leven. Ik wil los van alle gedoe, meningen, erbij horen, positie bepalen etc. Ik wil gewoon helemaal mijn eigen pad volgen. Doen wat volgens mij goed is. En vooral ook kunnen mediteren.

En ik denk dat dat laatste de sleutel is. Ik doe al een flinke poos aan yoga en ik mediteer ook. Maar het lukt me maar niet om echt de stille duistere diepte in te duiken. Dat vind ik eng. Dat vermijd ik. Bovendien is het moeilijk, want er zit een hoofd vol gedachten, meningen, hersenspinsels, verhalen, onwaarheden en troep in mijn hoofd. En om in die diepte te kunnen springen, zal ik daaraan voorbij moeten gaan zonder me te laten verleiden tot het duiken in die gedachten. Die natuurlijk allemaal heel waar zijn en heel belangrijk. Maar die me tot nu toe vooral heel weinig ruimte geven en mijn leven erg beperken. Die me klein houden en me de wereld op een bepaalde manier blijven voorhouden.

Osho zegt dat het voor westerlingen nodig is om eerst al die zooi op het verkeerde pad te brengen. Door een actieve meditatie bijvoorbeeld. Dan spring je alles er eerst uit. Ja, dat wil ik!

Goed voornemen voor het nieuwe jaar: leren mediteren

verstopt

Mijn hele hoofd zit vol snot. Ik vind dat fascinerend. Hoe kan er nu in 1 dag tijd zoveel snot in mijn neus zitten en er allemaal uit komen?
Mijn hele hoofd is er vol van. Het is nog zwaarder dan het toch altijd al is. Mijn ogen branden ervan.
En de zakdoekjes zijn op.

Ik ben ondertussen druk bezig met kijken naar Facebook, Etsy en zelf-maak-websites. Ik wil zo graag. Maar ik durf gewoon niet. Ik durf de sprong nog niet te maken naar een eigen site.
Ik heb nog niet al mijn moed verzameld. Ik ben een klein beetje kwijt. Misschien is dat kleine beetje eruit gekomen toen ik mijn neus snoot. Net op het moment dat ik een ander stukje moed te pakken had.
Ja, zo werkt dat met moed. Het is er of het is er niet. Moed heeft natuurlijk niets met angst te maken. Je doet het of je doet het niet. En als je je angst durft te aanvaarden als iets wat je niet stopt, dan ben je moedig.
Ik ben niet moedig. Ik ben bang, heel bang. Maar ik voel ook dat mijn angst voor onbekende dingen, die wel eens fout zouden kunnen gaan, mij in zijn greep heeft. En daar begin ik onderhand wel last van te krijgen. Ik vind mezelf niet meer geloofwaardig.

Hide & seek

Ik verstop me. Achter van alles en nog wat. Drukte op mijn werk. Sinterklaasdrukte in het hoofd van mijn kind. Dingen die moeten.
Het lukt me niet me te verbinden met wat ik doe. Het lukt me niet de vreugde te voelen in de kleine dingen die me lukken.
Zou het de volle maan zijn? Zal ik straks buiten gaan zitten met een dekentje om?

Het gebeurt me weer. Ik voel het innerlijk verzet tegen alles om me heen. Waarom kan ik niet gewoon doen? Zou het 'bad karma' uit een vorig leven zijn? Een aangeboren afwijking tot melancholie? Of drama? Of is het niets aanwijsbaars en dus des te erger?

En nu even iets leuks. Ik was vanavond bij het kerstspel op straat in Naarden vesting. Elk jaar hetzelfde en oh zo troostend. Dat is altijd zo met kerstmis. Je weet dat het er elk jaar weer is. Zekerheid in bange dagen. Daar klamp ik me dan maar aan vast.

Rituelen

Ik heb behoefte aan ritme in mijn leven. In het dagelijks leven bijvoorbeeld: op tijd op, mediteren, ontbijtje, op zaterdagochtend naar de markt...
Maar in december borrelt vooral ook het verlangen naar kerst-rituelen weer op. Ik ben zelf opgevoed in de RK kerkelijke kersttraditie. Vier weken voor kerstmis stak mijn moeder het eerste kaarsje van de adventkrans aan. Wat later die maand gingen we een kerstboom uitzoeken en tuigden we die samen op. We hadden elk jaar dezelfde ballen en piek. En elk jaar was het een feest als we de doos uit de kelder haalden. Maria en Josef waren door mijn moeder zelf gemaakt van poppen. Ik speelde er uren mee, liggend op mijn buik voor het stalletje. Op kerstavond gingen we naar de kerk, waarna we soep en pasteitjes aten. Later gaven we elkaar kadootjes (we waren te oud voor Sinterklaas).
Vaak gingen we op tweede kerstdag ook nog naar de kerk.

Inmiddels ben ik al 20 jaar het huis uit en heb zelf een gezin. Mijn man is niet zo van de kerst, het zegt hem niet zoveel. Dus zal ik er zelf een draai aan moeten geven. Want ik heb behoefte aan rituelen. Aan betekenis. Ik heb nog jaren gedacht dat ik op zijn minst naar de kerk moest gaan, zodat het feest nog enigszins inhoud had. Maar dan kwam ik telkens zo teleurgesteld weer thuis. De kerk heeft geen betekenis meer voor me. Ik geloof namelijk niet meer in de god zoals de RK kerk me die voorschotelde. Ik heb er misschien wel helemaal nooit in geloofd.
Maar dat verlangen naar betekenis in de vorm van rituelen of tradities blijft. Het is een verlangen naar verbondenheid, naar licht in duistere dagen. Naar even stilstaan en genieten van hoe goed het leven is. Ons even er in onderdompelen. Naar de afsluiting van een oud jaar en het begin van een nieuw jaar vol nieuwe plannen.
Nee, het gaat niet over heel veel en duur eten. Het gaat ook niet over grote kado's of over perfect geplande dagen (en die vervolgens in onmin met je omgeving doorbrengen). Het gaat voor mij over samen beleven. Op een manier die aan ons alle vier recht doet.
Rituelen moeten ontstaan, je plant ze niet. Sinds ik kinderen heb, vind ik het makkelijker om betekenis te creeren rond kerst. Ik vind het heerlijk de oudste het kerstverhaal voor te lezen. Want het is een prachtig verhaal zo zonder de poeha van de RK kerk. En andere verhalen lezen we ook, zoals de prachtige kerstverhalen van Astrid Lindgren. We luisteren naar mooie muziek, bakken lekkere dingen en versieren de kerstboom met zelfgemaakte spulletjes. De poppen Maria en Josef wonen inmiddels bij ons op zolder en die worden uit de doos gehaald, waarna mijn oudste dochter er mee speelt.
Toen ik hier zo over zat te mijmeren, kreeg ik ineens de behoefte om de inleider van een nieuw kerstritueel te maken: een adventkalender. Ik heb er een gemaakt voor mijn oudste dochter. Achter elk raampje zit een klein schilderijtje, soms met een bemoedigende uitspraak erbij. Ik voelde me zo gelukkig toen ik ermee bezig was. Ik wil haar zo graag iets moois geven. Maar ik geef het ook aan mezelf. Ik maak van kerst nu een feest dat bij mij past. Niet iets gejats of iets uit de oude doos, maar iets wat van mij of liever van ons is. En dat elk jaar een beetje meer traditie wordt, zodat mijn dochters er als ze volwassen zijn met veel plezier op kunnen terugkijken. En dan hun eigen traditie op de wereld zetten