The air is full of spices

Marrakech. Intens, luidruchtig, kleurrijk.

Vakantie

Zondag gaan we met zijn viertjes op vakantie. Naar Marrakech. Een weekje kleur, geur, lummelen.
Ik hoop dat ik ervan kan genieten, want ik moet nog even uit de haaststand komen.

Bewust zijn

Ik ben me vaak zeer bewust van hoe ik doe, denk, ben.

Dat lijkt interessant, maar ik wordt er zo moe van. Kon ik maar gewoon eens doen en niet telkens evalueren.

Misschien ben ik me juist helemaal niet bewust van mezelf.
Misschien zie ik mezelf in de achteruitkijkspiegel. Zie ik mezelf alsof ik naar een ander kijk. En is het dan nog in spiegelbeeld ook. Heel scheef bijvoorbeeld, andersom.

Ik ben vaak zeer bewust van hoe ik zou moeten doen, denken, zijn.

Dat is absoluut niet interessant. Dat is stomvervelend.

Heimwee

Ik ben een limburgse. In hart en nieren. Ik ben er trots op. Alleen woon ik niet in Limburg. En dat vind ik best.

Het zit me soms in de weg, dat limburgse. Vooral als ik gekweld word door een schuldgevoel. Of roddelzucht. Of als ik me afvraag 'wat de mensen wel zullen denken'. Dan vervloek ik mijn afkomst.

Maar niet met carnaval. Dan word ik naar het zuiden getrokken. Een onzichtbare hand strekt zich naar me uit en neemt me mee naar Maastricht.
Met carnaval ben ik limburgser dan limburgs. Ik praat platter dan plat. En ik geniet tot in de puntjes van al mijn lichaamsdelen van de bonte en chaotische mensenstorm.

Gisteren vond ik mezelf in een 'ouwe lommel' en een pruik ( met daaronder heel veel laagjes hele warme kleren) in de natte sneeuw op een lawaaiig plein. Mijn dochter zei nog 'mam, wat ik jammer vind met carnaval, is dat de muziek altijd door elkaar speelt'. En inderdaad, ook gisteren schalden uit de speakers van elke kar of groep een ander lied. Maar het kan me niet schelen. Het is net alsof op zo'n dag alles okee is. Zolang ik me daar maar mag begeven.

Het raakt me overigens elke keer weer dat, juist in de stad waar iedereen altijd bezig is met zijn uiterlijk, met zien & gezien worden, mensen zich drie dagen lang laten gaan. Rangen en standen bestaan niet meer. Iedereen praat met iedereen. Ik maak soms een dansje met een volslagen onbekende. Dat doe ik in mijn dagelijkse leven nooit.

Ik zou het wel willen. Een dansje met een onbekende. Zomaar op een doordeweekse dag. Bij de Hema.

Niets te zeggen

Vandaag voel ik me kwetsbaar. Ik weet niet waar het aan ligt. Ik probeer er een verklaring voor te vinden, maar daar loop ik spaak op.
Ik voel me klein, onbeduidend en opgesloten in mijn eigen geest & lichaam. Alsof ik afgestoten ben door het geheel. Alsof ik er niet meer bij hoor.
Vreemde gewaarwording.
Ik wil er van af. Ik wil weer lol. En zin in doen. En zin in verbinding.
Dat laatste doe ik wel enigszins, nu ik dit schrijf. En ik moet wel verbinding zoeken als ik mijn kinderen naar bed breng. Maar het komt van ver. En het voelt als stroop.

Boven hoor ik mijn jongste huilen. Zou zij hetzelfde hebben? Zouden baby's al melancholisch kunnen zijn? Het lukt me niet haar te troosten, net zo min als ik me laat troosten.

Uitzitten dan maar? Onderdompelen? Slapen? Misschien weet ik morgen wat het was.

Samen mooier dromen dan alleen

Dat was wat ik afgelopen week ervoer tijdens de Inspiratiekaravaan. Ik ben er voorlopig nog niet over uitgeblogd, vrees ik. Er is een hele wereld aan nieuwe mensen & hun mogelijkheden & onze gezamenlijke mogelijkheden opengegaan. Ik heb gezien wat ik kan, wie ik ben. Én ik heb ontdekt wat ik kan en wie ik ben met anderen.

Ik was altijd al dol op werkweken. Korte, explosieve en intense weken vol bruis en borrel. Ik kon in een korte tijd al mijn energie kwijt in een project. Samen tot iets nieuws komen...

Deze keer was het anders... Waar ik me vroeger vaak verloor in al die andere mensen, was ik deze week gewoon Olga. Ik heb me niet laten opzuigen door de interessantste van de deelnemers (iedereen was interessant) en ik heb me niet met veel poeha zitten bewijzen.

Ik kon simpelweg mijn ding doen. Ik ging veel vroeger naar bed dan de rest. Ik stond onmogelijk vroeg op om yoga te doen. Zo ben ik. Daar hou ik van. Het doet me goed.

Maar ik heb me verbonden vanuit mijn kern. Dat is de enige plek van waaruit verbinding mogelijk is. En terwijl ik huiverig ben voor groots zijn, voor mezelf echt in de wereld zetten, ik heb er nu zin in. Het borrelt en bruist in mij.

Maar nu nog even niet. Ik hoef niet te rennen alsof mijn leven er van af hangt. Mijn verlangen om te doen, te tekenen, te creeren pakt me vanzelf bij de hand deze week. Dat weet ik. En tot die tijd maken alle ontmoetingen en belevenissen een plekje om zich fijn in mij te nestelen.

Samen droom je mooier dan alleen. En zonder 1 van ons was het een andere droom geweest.

Inspiratiekaravaan deel 2

Ik heb dagen weinig contact met mijn familie gehad. Geen behoefte aan gehad. Er gebeurt hier zoveel in La Classe. Mooie gesprekken, doorbrekende activiteiten, fijn samen eten, wandelen, kijkjes in elkaars ziel nemen, positie bepalen.
En ik? Ik heb getekend. Processen gevangen in kleine tekeningetjes. Groei van mensen in kaart gebracht. Zoiets.
En nu ineens verlang ik zo naar mijn familie. Ik zie een foto van mijn jongste dochter aan de fles en voel het gemis aan mijn lijf.
Afgelopen jaar was een jaar van nieuwe ontdekkingen. Ik heb ontdekt dat ik het tekenen en schilderen nodig heb in mijn leven. Dat het niet genoeg is voor mij om mama en werknemer te zijn. Ik wil creeren.
Deze week heeft mijn droom om een van tekenen mijn werk te maken een start gemaakt. Prachtig. Bang. Spannend. Stoer. Risico.
En nu ik me daarin neergezet heb hier, komt de ruimte weer voor mijn liefjes thuis. Want ook dat ben ik. Ik ben dat allebei: moeder, lief, gezinsmens en aan de andere kant tekenaar, denker, de-kern-raker.
Ik dank alle ik12-medebelevers voor hun bijdrage deze week: tussen de soep en het hoofdgerecht, tussen het laatste wijtje en de eerste stap op de trap naar mijn bed, tussen de talentopstelling en het authentiek spreken, 's ochtends vroeg voor de yoga... En erna. Mooi!

Inspiratiekaravaan

Nog 1 nachtje slapen en dan ga ik op reis. Met de inspiratiekaravaan (http://www.bloeifactor.nl/berichten/inspiratie_karavaan_voor_onderwijzigers) naar La Classe in de Ardennen.

Ik ga met de Inspiratiekaravaan op reis naar de Ardennen en ik neem mee....

Ja, wat neem ik mee naar een plek met allerlei inspirerende, verderdenkende, weidsdromende mensen? Ik wordt verondersteld niet alleen inspiratie te komen halen, maar ook te brengen. Maar wat, hoe, wanneer?

Eerst bedacht ik dat ik iets moet kunnen. Vervolgens dacht ik dat ik iets moet weten. Iets meenemen misschien? Of iets voorbereiden? Iets laten? Rotte gewoonten, duistere kanten even parkeren halverwege de rit Gooi-Ardennen?

Ik neem niets mee. En ik neem alles mee.
En ik neem aan dat dat voor alle passagiers geldt.
We zullen niets tekort komen.

stralend

Wat een stralende dag. Sneeuw, kou, zon.
Ik heb de meiden op de slee naar de bakker getrokken om croissants te kopen. Heel idyllisch. De kleinste, net een jaar, bleef heel braaf voor haar zus zitten, die haar vasthield.
Rest van de dag was ook al zo ideaal zaterdagachtig. Soep koken, boodschappen doen, carnavalsliedjes downloaden, kinderen met Playmobil in de kamer. En aan het eind van de middag schaatsen en gluhwein...

Iemand had het laatst over een bucket-list, een lijst met things-to-do-before-you-die. Ik heb eigenlijk niet zo'n enorm interessante lijst. Zo'n dag als vandaag is precies goed. Mooie kinderen om me heen, beetje lummelen, fijn weer. En bovenal...niet teveel van mezelf eisen. Dat laatste is wat elke activiteit waarschijnlijk bucket-listwaardig maakt. Geen eisen, gewoon genieten van wat is.

nieuwe paden

Ik moest vandaag echt even uit de haaststand. Man paar dagen weg van huis voor werk, ik werk deze week drie dagen op school en daarnaast gebeuren er allemaal spannende dingen. Ik heb op de Cornelis Jetses (school waar ik werk) een muurtekening gemaakt, die onze visie verbeeldt. Ik heb van mijn kleine TussenTijdTekeningetjes, de kleine intuitieve plaatjes voor in je portemonnee die ik sinds Het reizend Boekfestival (zie blog juni) maak, een setje laten drukken. Zo mooi....daar ga ik allemaal mensen heel blij mee maken. En tot slot mag ik onderdeel gaan van uitmaken de Tussentijd (http://www.detussentijd.nu/158/nieuws/?id=28). O ja, ik vergeet mijn ministerschap nog (http://www.ministerievanverwondering.nl/).

Jaja, zegt ze stoer.

Ik leef al heel lang met allemaal dromen in mijn hoofd. Al jaren droom ik dat ik teken, schilder en zing en daar mijn brood mee verdien. En als ik dan wakker word, vertel ik mezelf dat het niet kan. Dat niemand zit te wachten op mij. Dat ik er geen geld mee kan verdienen. Dat ik na een tijdje geen inspiratie meer heb, dat de bron uitdroogt.

En nu heb ik besloten dat het me niet uitmaakt wat de stem in mijn hoofd zegt. Ik heb besloten dat zelfexpressie voor mij heel belangrijk is en dat ik lang genoeg gezwegen heb (tegen mezelf). Ik ben mezelf op de kaart aan het zetten, hoe eng ik dat ook vind. Het is allemaal pril en onderzoekend. Maar ik was het zat om te denken dat ik eerst helemaal op orde moet zijn en dan pas naar buiten mag treden. Ik ben Olga, Awesomes. Met mijn tekeningetjes raak ik de kern. Jouw kern.

Als je er klaar voor bent. Ik ben het wel

En nu toch even uit de haaststand. Haast is namelijk nergens goed voor.