RommelenLummelzondag

We hangen de hele ochtend al rond in huis. Ik sta in de keuken en bak een gezond broodje. N. is boven aan het loomen. E. speelt in de kamer. Mijn favoriete muziek van het moment staat op: Bertolf.
Ineens roept E. uit de kamer: 'Wie is dit?'
Ik: 'Bertolf. Mooi, hè?'
E: 'Ja!'

.....

E: 'Is ie dood gegaan?'
Ik: 'Nee hoor, hij leeft nog.'

......

Nieuw liedje

E: 'Wie is dit?'
Ik: 'Bertolf'
E: 'Alweer?'

.....
E: 'Ik denk dat ie is dood gegaan. Daarom zijn de liedjes zo zielig!'

Donker

Het is zaterdagochtend, heel vroeg. Ik was al sluimerend wakker. Maar toen er in onze straat een enorme knal klonk, was ik echt klaarwakker.
Dus zit ik nu op de bank, met twee om brokjes bedelende poezen naast me.
Het is raar. Sinds ik kinderen heb, lukt het me maar niet om uit te slapen. Soms zijn zij vroeg wakker. Maar als zij eindelijk eens wat uitslapen (tot 7.30 bijvoorbeeld), ben ik juist vroeg op.
En er is niks te doen.

Wat was die knal trouwens? Mijn hele fantasie ging net met me op de loop. Mijn autoband ontploft. De geiser in de garage? Een liquidatie in de straat?
Even later hoorde ik een zelfde knal, een paar straten verderop. Waarschijnlijk een puber met vuurwerk dus.
Harde geluiden in het donker, daar kan ik slecht tegen. Ik word er bang van. Of mensen die knalkende ruzie hebben op straat. Dat in combinatie met de nacht kan me echt de stuipen op het lijf jagen.

Maar goed. Hongerige katten dus.
En even genieten van de stilte dan maar. Voordat zo de trippelende voetjes naar beneden stommelen. 'Mama, mag ik pap?' Want dan begint de dag weer echt.

The walking bodyscan

Ik doe regelmatig een bodyscan. Dan voel ikbewust mijn lichaam van mijn tenen tot en met mijn kruin. Het is een goede manier voor mij om uit mijn hoofd en in mijn lichaam te komen. Uitmijn gedachten in mijn gevoel. In het hier en nu.

Vandaag wandelde ik en probeerde mijn voetzolen goed te voelen. En het moment waarop ik besloot dat te doen, voelde ik meer energie door mijn voeten stromen. Vervolgens verlegde ik mijn aandacht naar mijn onderbenen.... Steeds meer naar boven dus.

Het resultaat was dat ik metmijn heelmijn lichaam wandelde. Het was een bijzondere gewaarwording. Ik was aanwezig. Hier. Nu.

Fijne start van de dag.

Terugtrekken

Ik ben gestopt met Facebook. En ik voel me nu al rustiger. Al ben ik nog steeds op zoek naar vertier, afleiding.

Mijn jongste dochter kan zich heel goed terugtrekken. Dat vind ik zo bijzonder. In het weekend zat ze in een zweefmolen. Terwijl een heleboel kindjes riepen: " Mama!!! Kijk eens! Mag ik straks nog een keer?", zat Ella heel ingetogen te genieten. Haar blik was naar binnen gericht.
Ze doet dat wel vaker, de stilte opzoeken. Dan zit ze ineens zingend te prutsen met de Lego, in een hoekje.

Ik geloof dat ik dat vroeger ook wel deed.
Nu vind ik het soms moeilijk om me terug te trekken. Het is niet sociaal, niet gezellig. Bovendien is er altijd wel iemand die iets van me wil: eten, tijd, hulp...

Het is zo moeilijk om te zeggen: "nu ben ik er niet voor je." Vooral niet als dat is waar ik altijd mijn werk van maak: er voor anderen zijn (werken met kinderen, hun ouders).

Nu ben ik er dus niet. Ik werk aan mezelf. Ik help mezelf. En als je me ziet en denkt: ze ziet er toch goed uit. Dat is omdat ik aandacht maak voor mezelf.

En ik ben er nog even mee bezig.

Vasthouden

Ik heb graag de boel onder controle.
En ontduik graag dingen die ik eng vind.
Als het me lukt, ben ik altijd alles voor.
Ik heb gewoon moeite met het leven nemen zoals het is.

Ik ga oefenen. Met loslaten.
Ja......nu!