2016

Ik heb een wens. Die borrelt al lang in mijn buik, mijn hoofd, mijn armen...
Ik wil heel graag dat mijn Awesomes Inspiratiekaartjes en Awesomes Kidskaartjes de wereld in gaan. Ik wil dat ze door mensen in de hele wereld gebruikt worden om meer inzicht te krijgen in hun zielsverlangens, hun hartewensen, hun eigen kracht, hun verborgen en weggestopte gevoelens. Zodat die er uit kunnen, waarheid kunnen worden. Zodat er niks meer verborgen blijft. En ze in liefde kunnen leven.
En dat laatste wens ik ook voor mezelf. Want ook ik vind dat moeilijk. Maar er is niets wat ik liever wil: mezelf, de mensen en de wereld om me heen liefhebben & bijdragen.

Vanaf medio januari 2016 zijn de kaartjes te koop op www.awesomes.nl. Voor €15 per pakje. In een prachtig en zorgvuldig uitgezocht doosje.

En vanaf morgen blog ik elke dag over een blind gekozen kaartje. Dan kun je me volgen. En zien wat de kaartjes met mij doen.

Ik bedenk ineens dat ik voor de Kidskaartjes mijn kinderen nog moet vragen om mee te spelen.
Want het is een spel. In mijn hoofd worden de dingen die ik mogelijk zie vaak zo groot, dat ze me afschrikken. Maar in 2016 mag het een spel worden. Een spel van groots denken en staan voor mezelf. En tegelijkertijd loslaten wat er niet is of wat ik niet in de hand heb.

Ik ben er klaar voor. 2106, her I come!

www.awesomes.nl

Verloren schaap

Het is een slechte slaapweek. Kinderen die middenin de nacht naast mijn bed staan, mijn man die pas last thuis komt en ik kan de slaap niet meer vatten. 

Ga ik tobben? Niet meer zoals vroeger. Dan tobde ik over alles wat mis was gegaan en nog mis kon gaan. 

Deze keer moest ik ineens denken aan Schaap, de knuffel die mijn jongste sinds een half jaar kwijt is. Ik wist niet dat ze zo aan hem gehecht was, ze is niet zo van de vaste onmisbare voddige knuffel die overal heen gesleept wordt en nooit in de was mag. Zoals Jaf, de nekloze giraf van haar grote zus, die echt onmisbaar was. En vaak kwijt raakte. En op wonderlijke wijze weer opdook in de plaatselijke bibliotheek. En wiens labeltje ik keer op keer moest vervangen, omdat het er afgelabeld (dat is het zachtjes friemelen met het labeltje terwijl je de knuffel tegen je wang houdt en je duim in je mond zit) was. 

Maar goed, nu was het dus Schaap. Nergens meer te vinden. Ik had er al eens 'n lapje opgenaaid, dat wel. Het was niet zo'n heel solide beestje.

Ze praat er weken niet over. En dan ineens, pruilerig: "ik mis Schaap zo erg mama!" En dat snap ik. Ik vind het ook heel stom dat ie weg is. Ik heb het hele huis afgezocht. En een oproep op Facebook gezet. Niks. 

Zij beweert dat hij gewoon in haar bed lag. En dus waarschijnlijk gestolen is door een dief. 

Maar vannacht moest ik er weer zo over nadenken, dat ik een mail gestuurd heb naar de fabrikant. Het is een oud model, niet meer te krijgen in winkels... Misschien hebben ze er nog 1 liggen? En dat we die met een smoesje of een brief aan haar geven? Zou ze dat dan geloven?

Of is het leven nou eenmaal zo en moeten we gewoon im hem rouwen? 

Ja, van die nachten 

Dankbaar

De laatste tijd ontdek ik wat dualiteit is. Voorheen snapte ik de idee wel. Als een concept. Dat we één zijn. Dat alles met elkaar verbonden is. Maar steeds meer voel ik hoe het in mijn leven speelt.

Met enige regelmaat irriteren de mensen om me heen me. Mijn man, kinderen, mijn ouders, zelfs de vriendin over wie ik een week geleden nog laaiend enthousiast was omdat ze mijn leven zo verrijkt heeft. Hoe jan dat? Een week geleden was ik nog zo vol liefde en geluk? 

Dan zijn er een aantal opties:

1. Ik stop met me te ergeren en ben lief voor de mensen om me heen. Ik spreek mezelf streng toe dat de mensen om me heen prachtig zijn en helemaal goed.

Vervolgens doe ik er alles aan om door mijn familie heel lief gevonden te worden (lekker koken, bakken, leuke dagjes inplannen)

2. Ik zoek in mezelf waarom ik dat toch altijd doe. Ik ga op zoek wat ik nodig heb om een beter mens te worden. En ga dan hard werken om dat te bereiken. Ik boek een coaching, cursus, struin Facebook af naar opkikkertjes.

3. Ik denk: 'ok, dat is wat er nu is. Ik zie even niet hoe mooi alles is.' Dan ontdek ik dat ik mezelf eigenlijk ook niet zo ok vind. Daar schrik dan van. Ik neem tijd voor mezelf, geef mezelf wat liefdevolle asndacht en spreek mezelf hoopvol toe ( voor de spiegel). 

Dat laatste is mijn beste optie. Want zodra ik ervaar dat de wereld vervelend is en stom, blijkt ik de sleutel toch zelf in handen te hebben. Niet zozeer liefde voor de mensen om me heen, maar liefde voor mezelf kan het slot op mijn hart weer openen. De buitenwereld laat me zien hoe het er met mij voor staat. 

Ik hoorde net het lied ' woman in chains'. Ja, zo voel ik me soms ook. Geketend. 

En dan is het altijd weer wonderlijk als ik mijn eigen boeien weet af te werpen. 

Ik heb niemand nodig daarvoor.

Maar god, wat ben ik dankbaar voor mensen om me heen. 

Geven

Wat ben ik al weken in de weer. Met zorgvuldig kadootjes uitzoeken. Met lieve dingen maken, surprises, gedichten.

En ik heb lol gehad. Ik ben trots op de resultaten.

En dan...

Tja, dan is het 'out of my hands' dus. Geven is geven. Ik ben niet verantwoordelijk voor de rest.

Maar dan krijgt onze jongste op school haar door mij genaaide tasje. 

En ze vindt het niks. Ze vindt het stom en wilde eigenlijk iets anders. Andere kinderen kregen wel mooie tassen. 

En dan begint de automatische piloot te starten in mijn gedachten:

'Wat een verwend nest' (Ella)

'Ondankbare hond' (Ella)

'Zie je wel, ik had toch iets anders moeten maken' (ik)

'Ik weet ook nooit wat mijn kinderen willen' (ik)

'Ik ben een stomme moeder' (ik)

'Zal ik het oplossen en vanavond nog iets amders maken, zodat ze weer blij is?' (Ik)

'Die achterlijke vrije school' (het instituut)

'Uitslovers!' (De andere ouders)

Het komt er op neer dat iedereen fout is. 

En ik baal dat ze het niet leuk vindt.

Maar er is niks aan te doen. Ze vindt het stom, ze is teleurgesteld.

Ze huppelt weer verder.

En ik? Ik blijf vertwijfeld achter. Met weer een reden om mezelf klein te maken. Iets om lekker over te piekeren...

Waarom doe ik het ook, die kado's? Waarom wil ik iedereen blij maken? 

Eigenlijk wil vooral mezelf blij maken.

En dat doe ik nu.

Ik laat het los...pfffffffff

En ik ga genieten van de rest van de avond.

Want morgen begint het hele geven en ontvangen & bijbehorende gedachten helemaal opnieuw. Goede oefening!

Zie ginds komen de Awesomes....

Ik ben druk bezig. Lekker druk bezig. Spannend en eng druk bezig.

Ik wil mijn Awesomes Inspiratiekaartjes en Awesomes Kidskaartjes graag wat definitiever aanpakken. Goed. En echt. En serieus. 

Met een ISBN nummer en zo.

En dat straks heel Nederland ze koopt.

Of heel de wereld, want zonder tekst zijn ze universeel!

En dat kinderen er op school mee werken. Dat het ze helpt om bewuster aanwezig te zijn bij wat ze voelen.

En dat coaches en trainers ze gebruiken om hun klanten mee te prikkelen, wakker schudden. Zachtjes, met liefde, maar wel confronterend? 

En dan word ik ineens heel enthousiast. Dan wil ik er over vertellen aan iedereen. En ik wil er lezingen over geven. En workshops bedenken.

En dan word ik bang.

Want wat als niemand wil? 

Of maar een handjevol mensen?

De vraag is nu: hoe zorg ik ervoor dat ik vol overgave dit produkt in de markt zet? Met liefde & vanuit de gedachte die er achter de kaartjes zelf zit? 

Mijn intuïtie laten spreken en vervolgens genieten van alles wat ik doe?

En dan het resultaat loslaten. Want dat heb ik niet onder controle. Ik kan me alleen laten meevoeren op de stroom.

Als alles koopt zoals ik het nu plan, ga ik vanaf 1 januari een 50-daagse Awesomes-Blog starten. Dus houd mijn blog én FB in de gaten. 

Zin an