Ik hou van kinderen.
Ik hou van hun energie.
Ik hou van de manier waarop ze de wereld bezien en beleven.
Maar ik hou niet van de manier waarop ze beteugeld worden.
Ik hou niet van de manier waarop volwassenen denken kinderen over het leven te moeten leren.
Ik hou niet van de manier waarop we kinderen betuttelen en tegelijkertijd proberen te drillen om succesvol, verantwoordelijk, beleefd, hardwerkend te worden.
Zien we dan niet dat ze dit allemaal al lang zijn?
Wanneer komt het moment dat we kinderen gaan erkennen als onze grootste leraren?
Ik zie scholen waar een geweldig aanbod is voor kinderen: yoga, projecten, beeldende vorming, muziek, sport.... Ze zijn helemaal ingericht op talentontwikkeling, op toekomstig succes. Lalala,wat bieden we kinderen toch veel! En na school sport, muziek, clubjes. Maar de kinderen raken overvoerd en tegen de tijd dat ze bij ons zijn, willen ze vooral zelf bepalen. Zijn ze murw gepland, gedoeld, gewerkt.
Mijn kindertijd was een oase van rust vergeleken met wat ik nu om me heen zie.
Hockey, tennis, pianoles, clubjes, activiteiten....Soms meerdere op 1 dag.
En het lijkt normaal, omdat het is wat hun ouders ook doen.
Effe dit effe dat.
Veel gedoe.
Veel doelen.
Succes.
Geluk nastreven.
Kansen pakken.
Maar wat als het leven in de tussentijd gebeurt?
Wat als het goud zit in die momenten dat je even niet oplet?
Wat als je het meeste leert van doelloos spel.
Beetje lummelen.
Beetje klooien.
Beetje uit je neus vreten.
Ik worstel al mijn hele leven met dit dilemma.
Ik ben gek op een beetje klooien in de marge en daar komen meestal de beste resultaten uit. In mij zit een flierefluiterige levensgenieter, die van de vogels in de tuin wil genieten. Die wandelt en mijmert en op fijne ideeen komt.
En naast die flierefluiter zit een streber, een persoon die echt wat wil betekenen voor de wereld. Die grootse plannen heeft. Om de wereld te verbeteren. Om mensen te helpen. Om een geweldige stempel te zetten op het leven.
De streber wil erkenning, geld, doen, levens beïnvloeden.
De levensgenieter wil genieten, ervaren, zijn, ontroeren.
Zelfs terwijl ik dit schrijf, poppen er nieuwe ambities, plannen, doelen & mogelijke successen op.
"Ik hou van schrijven....kan ik niet een column gaan schrijven voor een leuk blad?"
En ik kijk naar buiten en zie de natuur, die haar gang gaat. De struik die ik snoei en die daarna genadeloos weer haar eigen weg gaat. Omdat groei vanzelf gaat. Je kunt het slechts een beetje leiden. Maar niet te veel.
En als ik op mijn meditatie-plekje zit, mediteren is een groot woord, ben ik even stil. Voel mijn lichaam. Voel dat het wil dansen en dan dans ik even. Ik voelde levendigheid van al mijn cellen. En ik bedenk waar ik dankbaar voor ben.
En ik vraag hulp.
Hulp aan het universum.
Nee, het universum voelt te groot. Ik vraag hulp aan mijn overleden oom. Mijn oom die altijd zo onvoorwaardelijk lief kon hebben. Hem vraag ik om me te helpen trouw te blijven aan mezelf. Om mezelf met mildheid en humor te blijven zien. Niet te serieus. Maar wel serieus genoeg. Om het af en toe niet te weten. En als ik het niet weet, het niet te forceren. Maar even laten sudderen. Als een goede stoofschotel. Zoervleisj. Dat wordt er echt lekkerder naarmate je het meer met rust laat.
En ik vraag Maria, de moeder van Jezus, om me te helpen in verbinding te blijven. Met mezelf en met de mensen die ik lief heb. En dat zijn er best veel. Om in liefde te zijn met hen. Maar zeker ook met mezelf. Opdat we allemaal tot ons recht komen.
En dan vraag ik nog hulp van de natuurwezens. De onuitspreekbare en onzichtbare wezens en energieën die om ons heen zijn. En als ik het zo opschrijf, denk ik: "vaag!!".
Ja, lekker vaag! Maar heerlijk ook, te (innerlijk) weten dat ik niet alleen ben. Dat ik niet voor mezelf leef, maar voor een groter geheel. En ik vraag hen met te helpen om te leven in een stroom, met de seizoenen mee.Met respect voor het geheel.
En Dan weer terug naar de kinderen waar ik mee begon.
Ik wil zoooooo graag dat we kinderen helpen die ruimte voor zichzelf te voelen. De ruimte om geen enkele kant op geduwd te worden. Zelfs niet de kant van hun talent.Want iedereen heeft meerdere talenten, die je op allerlei manieren kunt ontwikkelen.
Ik wil zoooooo graag dat al die prachtige mooie kinderen helemaal gewaardeerd worden om wie ze al zijn. Niet om de belofte voor de toekomst die ze in zich hebben.
Nee, nu! Nu meteen op dit moment zijn ze al prachtig. Met hun nukken, hun talenten, hun leuke en minder leuke kanten. De ruzies die ze niet mogen maken van ons. De sombere buien die ze niet mogen hebben. Hun huilbuien die we het liefste wegsussen.
We leven in een wereld van verdrukking. En als je denkt dat vooral mensen in arme landen verdrukt worden, dan heb je het goed mis. Kijk maar eens om je heen..,..
Nee, kijk eens naar jezelf. Verdruk jij jezelf niet ook? Loop je niet ook net iets te vaak ín de pas? Terwijl je het liefste zou wegrennen? Of huppelen in het bos?
Als je vandaag eens met een oneindig liefdevolle blik naar jezelf zou kijken, wat zou je dan doen? Of beter nog...hoe zou je dan zijn?
Als we onszelf nou eens voor 100% accepteren....
....krijgen onze kinderen het dan niet ook gemakkelijker?
