Verrot

Verrotting is het uiteenvallen van dode organismen of dood organisch materiaal. Verrotting is biologische afbraak in het beginstadium, direct na de dood (dieren, mensen) of het afsterven (bladeren). (Het resultaat van) verrotting is zintuiglijk waarneembaar, visueel en/of met het reukorgaan.

Ik heb een nieuwe bijna-dagelijkse bezigheid. En dat is wandelen met mijn hoofd naar beneden gebogen. Waar ik voorheen vooral de lucht, de bomen, de schoonheid om me heen bewonderde, ben ik nu in de ban van de schoonheid van rottende bladeren op de grond. Een paar weken gelden waren het nog net van de boom gedwarrelde prachtig gekleurde blaadjes. Maar inmiddels zijn ze natgeregend, in het asfalt gelopen en half vergaan. En nu komt het....ze zijn nog steeds prachtig! Sterker nog, ze vormen mooie kleurige patroontjes op de stoeptegels, het asfalt. Mijn ogen worden er telkens weer naartoe getrokken. 

En het laat me mijmeren over schoonheid die we soms niet zien. Simpelweg omdat we met zijn allen hebben besloten dat het geen schoonheid is. Een bloeiende bloem bewonderen we. Een verwelkte bloem gooien we weg. 

En nu heb ik sowieso een melancholische aard. Ik hou ook van droevige liedjes, begrafenissen, zielige films. Ik hou van huilen. Niet de hele tijd hoor, maar toch.....

Gek genoeg gaat het er in mijn eigen leven helemaal niet zo rot aan toe. Ik ben heerlijk muziek aan het maken, veel wandelen (met het hoofd naar die blaadjes op de grond dus).

Maar die blaadjes, zoals op deze foto's, die zijn er over een paar weken dus niet meer. Dan zijn ze echt vergaan, weggespoeld en dienen ze als voer voor de aarde. En zo gaat het met alles. Ook met de leuke dingen die ik doe. Alles gaat voorbij. Ik kan er maar beter goed van genieten, ook als het bijna voorbij is.
Met al mijn zintuigen. Wetende dat als het een voorbij is, het een voedingsbodem zal zijn voor iets nieuws.

Zo heeft alles in mijn leven tot nu toe geleid tot de keuze om een solo-liedjesvoorstelling te gaan maken en performen. Alle mooie gebeurtenissen, maar ook alle akelige, verdrietige en rotte dingen. Alles draagt bij. 

Ik vraag me af waarom ik dit zo graag wil delen.....

...We leven in een tijd waarin er van alles mis is. Covid-19, niet vrij kunnen leven vanwege regels rondom het virus. Een demissionaire regering die straks (na maandenlang niet kunnen overeenkomen) toch waarschijnlijk weer gaat regeren. Oorlog. Vluchtelingencrises. Enorm hoge energie-rekeningen.... En misschien heb jij nog persoonlijke problemen. Zit je in een echtscheiding. Of is je vader net overleden.

Maar ik wil zo graag dat je weet: ook dit gaat voorbij. En neem je tijd om te rouwen, om te balen, om het gemis te voelen. Om een lekker potje te janken. Want wanneer je dat aangaat, maak je ruimte voor meer licht. Want het is er wel. Maar we zien het pas als we er doorheen gaan. Er is niks op te lossen. Niks te fixen. Alleen te voelen. Te durven voelen. En dan weer terecht komen in het licht. Bij kansen en mogelijkheden. Dan dienen ze zich vanzelf weer aan. Heb vertrouwen. 💚

 

Controle loslaten

Oh, wat een spannende tijden!
Wat wilde ik me graag verstoppen de laatste paar weken,
Niet alleen in mijn buitenwereld rommelt het.
Ook van binnen gebeurt er van alles. 

Mensen vinden mij vaak dapper. Of avontuurlijk.
Omdat ik liedjes durf te zingen op Facebook.
Omdat ik ineens van baan verander.
Omdat ik 30 kaartjes verkocht heb voor een solo-voorstelling die ik nog moet schrijven.

Maar eigenlijk ben ik vaak  een heel bangig typje.
En dat bangige kwam ik afgelopen tegen op allerlei plekken.
Over 1 van die plekken ga ik je nu vertellen. Ik kan je vertellen dat ik al deze gevoelens

tegen kwam bij het schrijven van liedjes, in contact met mijn man, mijn dochters. Ik kwam ze zelfs tegen in de supermarkt.)

Vorige keer schreef ik over mijn stap om weer juf te worden. 
En begrijp me goed, van die stap heb ik geen spijt.
Maar oef, wat kom ik veel oud zeer tegen elke keer als ik weer in de klas sta!

Kan ik het wel? Waarom luisteren ze niet? Waarom doen ze niet wat ik van ze vraag?
Ben ik wel een leuke juf? Moet ik het soms anders doen? Wie zegt dat ik dit kan? Dacht ik dat echt?
Heb ik de directie belazerd in mijn sollicitatie? Heb ik mezelf beter en slimmer voorgedaan dan ik echt ben? Kan ik dat waarmaken? Is dit de juiste plek? Als het zo pittig is, wil het universum mij vertellen dat ik het niet had moeten doen? 

Ik heb al heel wat nachten wakker gelegen met deze vragen zwermend door mijn hele lijf. Het schooljaar is nog maar net begonnen! En ik wil alleen maar weg! Onder een dekentje! Door de grond zakken! Ik voel schaamte en schuld en allerlei andere nare gevoelens van tekort schieten en niet voldoen aan wat ik denk dat er van mij verwacht wordt.

Tijdens die wakkere uren ben ik hulp gaan vragen. Ik ben hulp gaan vragen aan mijn hogere zelf, dat stukje in mij dat weet wat het doet. Het stukje Olga dat een missie heeft. Het stukje Olga dat wil leven, groeien, ervaren, bijdragen. Het stukje Olga dat zich niet in de luren laat leggen door het ego. Dat ego dat me veiligheid wil geven, maar ik wilde juist nieuwe dingen ontdekken. En dat is hoe dan ook spannend en niet per sé veilig. Het is onbekend. Dus ik heb er geen controle over. 

Het enige wat er op zat, was ruimte te maken voor deze onzekere gevoelens. 
Dus mijn hogere zelf sprak mezelf toe: 

Voel maar.
Waar zit dat dan?
Op welke plek in je lijf is het precies waarneembaar?
Welke oude ervaring wordt hier getriggerd?
Waar ben je bang voor?
Wat heb je nodig?
En vooral: hoe kun jij, Olga er voor jezelf zijn op momenten dat je het spannend vindt?

En zo kon ik voelen dat een ervaringen met een groep 7 mij heel erg in de weg stond. Ik vond groep 7 niet leuk. En dat spiegelde de klas mij. En zo ben ik daar met een startende burn-out weggegaan. Ik was zo mijn best aan het doen om het goed te doen. 
Ik voelde mijn angst om door de mand te vallen.
Ik voelde eenzaamheid.
Ik voelde mijn anders-zijn.
Ik ging mediteren (midden in de nacht).
Ik vergaf mezelf voor de strengheid waaraan ik mezelf soms onderwerp.
Ik begon met zachtjes mantra's te zingen, wanneer ik me niet prettig of onzeker voelde (wat mijn leerlingen heel interessant vonden).
Ik begon met mijn Awesomes Kids-kaartjes in te zetten voor mezelf.
Ik ging leuke dingen doen in de avond, ook al was ik moe en verdrietig.
Ik ging meekijken met mijn duo-partner in de klas. Ik zag wat ik van haar kan leren.

En ik zag vooral ook waar ik mezelf meer mag inbrengen. Want als hoogsensitieve vrouw ben ik uitermate getraind om altijd klaar te (willen) staan voor anderen. Ik scan mijn omgeving als een radar en wil dat alles goed en veilig is. Ik sta continu aan. Voor anderen. Niet dat anderen dat van mij willen, hè?
Het is iets wat ik geleerd heb. Het heeft me veiligheid gegeven. Maar het is niet langer nodig.

En ik stelde ik me voor:
Wat als mijn hele omgeving een puinhoop is? Als niemand blij is? Als er niemand naar mij luistert?
Wat als ik dan toch overeind blijf? Simpelweg, omdat ik blij ben met mezelf? 
Wat als ik loslaat dat ik controle heb over wat er om mij heen gebeurt?

Wat als ik vooral verantwoordelijkheid neem voor het kleine aandeel dat ik wíl hebben?
Wat als dat genoeg is?

Zo gezegd, zo gedaan. Angst voor tekort schieten mag er zijn. Ik laat me er niet door leiden.

Wat is er nu? Hier?
Wat kan ik nu doen?
Wie kan ik nu zijn?
Wat kan ik lsolaten?
En ik geef mezelf een warme knuffel.

Superpower

"Ik ga nooit meer het onderwijs in!"

Dit verbeten zinnetje heb ik mezelf de afgelopen 5 jaar  met enige regelmaat horen uitspreken.

NOOIT MEER!

OVER MY DEAD BODY!

Ik kan nogal stellig zijn. Ik ben van de grote ideeën. Van de grote mond. Van het precies weten wat ik níet wil. Een tough cookie soms, koppig. Ik heb graag gelijk. 
Maar ik ben ook een softie. En ik kan me vaak zo goed invoelen in een andere kant van een verhaal, dat ik niet lang blijf hangen in mijn gelijk. 
Zon ben ik vaak van A naar B gegaan, blijven hangen in een plek ertussenin, om vervolgens toch naar B te gaan, of weer terug...

Deze keer duurde mijn stelligheid best lang. Het onderwijs deugde niet, vond ik. Teveel hoofd, te weinig hart. Teveel doen, te weinig zijn. Teveel kijken naar wat er nog moet en te weinig naar wat er al wel is. En ik voelde me niet capabel om een verschil te maken. Want alles moest anders! 

Maar voor de zomer gebeurde er iets wonderbaarlijks. Ergens tapte ik in op een grotere energie. Een energie van doen waar je blij van wordt. In doen wat je spannend vindt en je nog geen idee hebt of dat ook gaat lukken. Mijn dierbare vriendin Marit coachte me in een avondje naar een totaal ander plaatje.

"Progress is impossible without change; and those who cannot change their minds cannot change anything" George Bernard Shaw. 

En ik zei mijn baan in de kinderopvang (waar ik overigens met heel veel plezier gewerkt heb) op, solliciteerde naar een baan in het onderwijs. En ik zette een datum vast in 2022, waarop ik dat (enigszins grillige) levensverhaal van mij eens op een podium ga brengen. In liedjes en verhalen. 

En dus...

... ben ik vanaf nu weer juf! Sinds deze week werk ik twee dagen per week als kleuter-leerkracht op een Amsterdamse school. Juf met ukelele. 

En potver, ik heb er zin in!
En potver, wat vind ik het spannend!
En potver, wat kan het mij schelen ook!
Het is een avontuur.
Ik start een nieuwe fase in mijn leven.
En het op weg zijn, geeft al zoveel vreugde.

Ik heb er zin in om weer de wijde wereld in te gaan, mijn vertrouwde omgeving uit, naar de stad. Lange tijd ben ik dichtbij gebleven, veilig, klein. Nu mag het weer grootser.

En dus...

...is er op zondag 13 maart 2022 een Olga on Stage (werktitel, die maak ik nog wat spannender), waar je bij kunt zijn! 

The ability to change your mind is a superpower

Waarover ga jij van mening veranderen vandaag?
Heb je hulp nodig?
Je mag me mailen.
Dan help ik je.
Of je komt op zondag 13 maart 2021 naar mijn voorstelling en je ontdekt waar jouw leven over mag gaan.

Woest

Sinds een paar weken trek ik elke dag een kaartje uit mijn eigen Awesomes Kids-setje of de Awesomes Inspiratiekaartjes. (Bijna) elke ochtend. En elke keer deel ik het kaartje en dat wat het in me wakker maakt op Instagram onder @awesomeskaartjes

Ik begon er mee om een aantal redenen. Ten eerste wilde ik weer eens een challenge aangaan. Gewoon elke dag een kleine actie. Dat helpt mij te gronden in een tijd waarin het leven wiebelig is. Leert me om iets fijns voor mezelf te doen, elke dag. Hoe klein het ook is. 

De tweede reden waarom ik ze deel, is omdat ik deze kaartjes graag verkoop. Ik weet hoe krachtig ze zijn, hoe ze mensen helpen openingen te creëren in oud zeer, pijnlijke ervaringen, dingen waar ze in vastlopen. Daar ben ik ongelofelijk trots op. Laatst kreeg ik een grote bestelling voor een organisatie die in Irak met getraumatiseerde mensen werkt. WauW! Mijn hart maakte een huppeltje. Dat is precies waarom ik ze gemaakt hebt, om te helen. En ik droomde er wel van dat ze de wereld over zouden reizen, maar echt werk heb ik daar nooit van gemaakt. Ik ben niet zo best in marketing. 

De derde reden is, dat ik wilde demonstreren hoe je met zulke kaartjes kunt werken. Dus ik deel niet alleen een foto, maar vertel er ook bij wat er gebeurt in mij. Wat maakt juist dit kaartje in mij wakker, waar raakt het aan? En om dit te illustreren, wil ik vertellen wat er afgelopen dagen gebeurde.....

Het laatste half jaar word ik regelmatig geplaagd door opkomende boosheid. Ik ben me steeds bewuster van de grote innerlijke woede die er af en toe onder mijn vriendelijk natuur ligt te woekeren. Boosheid is niet mooi, niet lief, niet meisjes-achtig, niet gezellig. Dus dat kun je maar beter niet laten zien. Dus onderdruk ik het gezellig, zoals zovelen... Maar de laatste tijd kan ik het niet meer ontkennen of negeren. Af en toe ben ik gewoon woest. Het overkomt me op de meest onverwachte momenten.

Iemand fietst op de verkeerde kant van het fietspad

Mijn dochter mag niet in het door haar gewenste groepje van een club

Er worden regels ingesteld op mijn werk, die ik onwerkbaar vind (en ook niet snap)

En hup....daar komt het opborrelen. Vanuit mijn bekken, recht naar boven richting mijn hart, dat ik vervolgens stevig op slot zet. Ik doe de deur dicht. En dan zie ik bewijs om me heen dat alles stom, slecht en achterlijk is. De wereld, COVID-19, mijn werk, zelfs in mijn gezin zie ik angst, boosheid, frustratie. Daar kan ik me maar beter voor hoeden. Hart op slot dus!

💥

...ah, maar wat had ik nou net tijdens een meditatie gevraagd aan mijn spirituele gids? Welke mantra zing ik al een hele week vol overgave? 

Oscail Ma Chroí..

oftwel Open mijn hart! 

Dat is wat ik wil, een open hart. Voor mezelf en alles en iedereen.... Dat is waar ik naar verlang! Dat is mijn zielsmissie: meewerken aan een wereld waarin we mogen voelen wat we voelen en we elkaar écht zien! Maar op dit moment wil ik mijn eigen gevoelens helemaal niet zien of voelen...

En dan ga ik zitten op mijn meditatie-plek op zolder voor mijn dagelijkse kaartjes-moment. En terwijl ik de kaartjes schudt, steken er twee boven het setje uit. Zodra ik ze zie, weet ik meteen wat ze willen vertellen.  

Het eerste kaartje laat me zien dat ik niet verbonden voel, ik heb het gevoel alsof ik er niet bij hoor, het leven niet snap.

Mensen die mij in de weg fietsen? Ben ik soms onzichtbaar? 

En waarom mag mijn meisje niet in dat groepje? Hoe moeilijk is dat?

En al die regels? Ben ik dan de enige die ziet dat het onzin is?

Een oud gevoel van niet gezien en begrepen worden, heeft zich van me meester gemaakt. Het gevoel dat ik als kind vaak had: dat ik anders denk, anders ben. Wat voelde ik me vaak alleen. Maar het is een oud gevoel. Het dient me niet meer. Het mag geheeld.

Ik heb iemand nodig die me even vasthoudt. Iemand die me begrijpt. En wie weet beter dan ik wat ik nu nodig heb? Ik mag aandacht aan mezelf geven, maar ook hulp vragen aan een goede vriendin of ze even naar me wil luisteren. En ik ga even liggen in bed. Want wat ben ik moe van al deze frustrerende gevoelens. 

Het is nu een dag later en de vriendin heb ik nog niet gesproken. Alleen al het appje sturen waarin ik om hulp vroeg en haar reactie dat ze 's avonds tijd voor me kon maken, was genoeg voor mij. Reaching out. Erkennen dat ik het niet alleen hoef te doen. Weten dat er altijd mensen zijn die mij een warm hart toedragen, als ik het even niet meer weet. 

En het mooiste is, dat ik na mijn dutje weer opgefrist opsta. De gevoelens van frustratie hebben plaats gemaakt voor compassie. Voor mezelf, maar ook voor mijn werkgever, die stomme regels bedenkt. 

En mijn hart...het staat weer open. 

Oscail ma Chroí

Ontteugelen

Ik hou van kinderen.
Ik hou van hun energie.
Ik hou van de manier waarop ze de wereld bezien en beleven.

Maar ik hou niet van de manier waarop ze beteugeld worden.
Ik hou niet van de manier waarop volwassenen denken kinderen over het leven te moeten leren.
Ik hou niet van de manier waarop we kinderen betuttelen en tegelijkertijd proberen te drillen om  succesvol, verantwoordelijk, beleefd, hardwerkend te worden.

Zien we dan niet dat ze dit allemaal al lang zijn?

Wanneer komt het moment dat we kinderen gaan erkennen als onze grootste leraren?

Ik zie scholen waar een geweldig aanbod is voor kinderen: yoga, projecten, beeldende vorming, muziek, sport.... Ze zijn helemaal ingericht op talentontwikkeling, op toekomstig succes. Lalala,wat bieden we kinderen toch veel! En na school sport, muziek, clubjes. Maar de kinderen raken overvoerd en tegen de tijd dat ze bij ons zijn, willen ze vooral zelf bepalen. Zijn ze murw gepland, gedoeld, gewerkt. 

Mijn kindertijd was een oase van rust vergeleken met wat ik nu om me heen zie. 

Hockey, tennis, pianoles, clubjes, activiteiten....Soms meerdere op 1 dag. 
En het lijkt normaal, omdat het is wat hun ouders ook doen.
Effe dit effe dat.
Veel gedoe. 
Veel doelen.
Succes.
Geluk nastreven.
Kansen pakken.

Maar wat als het leven in de tussentijd gebeurt?
Wat als het goud zit in die momenten dat je even niet oplet?
Wat als je het meeste leert van doelloos spel. 

Beetje lummelen.
Beetje klooien.
Beetje uit je neus vreten.

Ik worstel al mijn hele leven met dit dilemma.

Ik ben gek op een beetje klooien in de marge en daar komen meestal de beste resultaten uit.  In mij zit een flierefluiterige levensgenieter, die van de vogels in de tuin wil genieten. Die wandelt en mijmert en op fijne ideeen komt. 

En naast die flierefluiter zit een streber, een persoon die echt wat wil betekenen voor de wereld. Die grootse plannen heeft. Om de wereld te verbeteren. Om mensen te helpen. Om een geweldige stempel te zetten op het leven.

De streber wil erkenning, geld, doen, levens beïnvloeden.

De levensgenieter wil genieten, ervaren, zijn, ontroeren. 

Zelfs terwijl ik dit schrijf, poppen er nieuwe ambities, plannen, doelen & mogelijke successen op.
"Ik hou van schrijven....kan ik niet een column gaan schrijven voor een leuk blad?"

En ik kijk naar buiten en zie de natuur, die haar gang gaat. De struik die ik snoei en die daarna genadeloos weer haar eigen weg gaat. Omdat groei vanzelf gaat. Je kunt het slechts een beetje leiden. Maar niet te veel.
En als ik op mijn meditatie-plekje zit, mediteren is een groot woord, ben ik even stil. Voel mijn lichaam. Voel dat het wil dansen en dan dans ik even. Ik voelde levendigheid van al mijn cellen. En ik bedenk waar ik dankbaar voor ben. 

En ik vraag hulp.
Hulp aan het universum.

Nee, het universum voelt te groot. Ik vraag hulp aan mijn overleden oom. Mijn oom die altijd zo onvoorwaardelijk lief kon hebben. Hem vraag ik om me te helpen trouw te blijven aan mezelf. Om mezelf met mildheid en humor te blijven zien. Niet te serieus. Maar wel serieus genoeg. Om het af en toe niet te weten. En als ik het niet weet, het niet te forceren. Maar even laten sudderen. Als een goede stoofschotel. Zoervleisj. Dat wordt er echt lekkerder naarmate je het meer met rust laat.

En ik vraag Maria, de moeder van Jezus, om me te helpen in verbinding te blijven. Met mezelf en met de mensen die ik lief heb. En dat zijn er best veel. Om in liefde te zijn met hen. Maar zeker ook met mezelf. Opdat we allemaal tot ons recht komen. 

En dan vraag ik nog hulp van de natuurwezens. De onuitspreekbare en onzichtbare wezens en energieën die om ons heen zijn. En als ik het zo opschrijf, denk ik: "vaag!!".
Ja, lekker vaag! Maar heerlijk ook, te (innerlijk) weten dat ik niet alleen ben. Dat ik niet voor mezelf leef, maar voor een groter geheel. En ik vraag hen met te helpen om te leven in een stroom, met de seizoenen mee.Met respect voor het geheel. 

En Dan weer terug naar de kinderen waar ik mee begon. 

Ik wil zoooooo graag dat we kinderen helpen die ruimte voor zichzelf te voelen. De ruimte om geen enkele kant op geduwd te worden. Zelfs niet de kant van hun talent.Want iedereen heeft meerdere talenten, die je op allerlei manieren kunt ontwikkelen. 

Ik wil zoooooo graag dat al die prachtige mooie kinderen helemaal gewaardeerd worden om wie ze al zijn. Niet om de belofte voor de toekomst die ze in zich hebben.

Nee, nu! Nu meteen op dit moment zijn ze al prachtig. Met hun nukken, hun talenten, hun leuke en minder leuke kanten. De ruzies die ze niet mogen maken van ons. De sombere buien die ze niet mogen hebben. Hun huilbuien die we het liefste wegsussen.

We leven in een wereld van verdrukking. En als je denkt dat vooral mensen in arme landen verdrukt worden, dan heb je het goed mis. Kijk maar eens om je heen..,..
Nee, kijk eens naar jezelf. Verdruk jij jezelf niet ook? Loop je niet ook net iets te vaak ín de pas? Terwijl je het liefste zou wegrennen? Of huppelen in het bos?

Als je vandaag eens met een oneindig liefdevolle blik naar jezelf zou kijken, wat zou je dan doen? Of beter nog...hoe zou je dan zijn? 

Als we onszelf nou eens voor 100% accepteren....

....krijgen onze kinderen het dan niet ook gemakkelijker?