Duaal

Ik ben graag kritisch. Dwars. Moeilijk. Zeurend.
En tegelijkertijd ben ik ook heel meegaand, me erbijneerleggend, iets maar nadoend want je weet maar nooit of het werkt.
Een dwarse meeloper dus. Of een meegaande zeikerd.

Stoven

Ik heb een vreselijke ontdekking gedaan vorig weekend. Ik durf er nu pas over te schrijven.

De laatste tijd ben ik bezig met mindfulness. Mijn zus bood me een online cursus aan en ik dacht: dat doe ik! En het goede ervan is, dat ik regelmatig stilsta bij wat ik doe.

Tot dusver niets aan de hand dus.
Maar in dat soort momenten hoor ik ook pas goed de nonsens van de gedachten in mijn hoofd. En ik besef me nog beter dan ooit hoe dodelijk deze vaak zijn voor mijn geluk. Alles wordt weggeredeneerd. En terwijl ik naar de prachtigste regenboog kijk, dringt zich een gedachte aan me op: " maar waar is het andere stuk? Hij is maar half!". Weg pracht. Weg genot.

Maar nu komt het ergste. Afgelopen weekend was ik met vrienden op een feest hier in het dorp. Muziek, theater, leuke spelende kinderen, eten en wijn (en bier en cider). Het was een heerlijke zomeravond, extra fijn omdat het misschien wel de laatste was. Ik voelde me heel gelukzalig, in het hier en nu. Geen last van gedachten, zorgen, de was, verantwoordelijkheden.
Door de drank. Dat is wat drank doet. Het stopt mijn idiote overurend draaiende hersenpan. Een paar wijntjes draaien het vuur onder die vurig borrelende stoofpan vol oordelen uit. Geweldig! Toch?

Maar ben ik hier nou aan het beweren dat het beste hulpmiddel bij mindfulness een fles drank is?
Ik kom hier later nog eens op terug, denk ik...

Heiende gedachten

Bloeiende hei in 't Gooi. Prachtig woeste en overdonderende natuur zomaar in de randstad. Ik kan er elk jaar weer lyrisch van worden.
Vandaag liep ik er met mijn jongste dochter op mijn rug. Ik snoof de lucht op, mijn ogen bijna verzadigd van de kleurenpracht (paars en groen, mijn favoriete kleurcombinatie). En af en toe liet ik de kleine ook wat ruiken of voelen: een steentje, een blaadje, een heitakje.
En ondertussen probeerde ik dit allemaal heel mindful te doen. Ik bedankte de in razendsnel tempo voorbijtrekkende gedachten voor hun aanwezigheid, waarna ze in rap tempo ook weer oplosten in het niets.
Het was hard werken deze heiwandeling. Maar mijn hemel, wat heb ik weer genoten.

Ps: die gedachten hadden overigens niets met de hei te maken