Dag 31 - 50 dagen Awesomes kaartjes

IIk ben weer thuis van 3 dagen Zachte Kracht. Van een heerlijk vrouwen-onder-mekaar weekend terug in mijn eigen huis, met de kindjes tevreden in bed en A. nog even achter de computer. Heerlijk. Ook dit is fijn.

Vroeger moest ik na zo'n weekend weg altijd erg wennen om weer thuis te zijn. Dan kon ik het moeilijk loslaten. En vond ik thuis stom. Dan kwam ik bij mijn ouders en deed ik heel naar tegen ze. En later ging ik ruzietjes uitlokken met A. Heel raar eigenlijk.

Maar ik weet wel hoe dat komt. Ik heb me door mijn hoogevoeligheid altijd heel erg aangepast aan de plek waar ik was. Ik voelde me ook erg veranderen tijdens een weekend weg van het normale. Ik was dan hard bezig om erbij te horen (terwijl ik mezelf diep van binnen altijd een vreemde eend in de bijt vond).

Tegenwoordig gaat dat steeds beter. Ik kan veel meer mezelf zijn, hoef in zo'n nieuwe situatie niet meer mijn best te doen om leuk, aardig, grappig, intelligent en uniek gevonden te worden. Ik hoef me niet te bewijzen. 

Maar dit jaar had ik een echte doorbraak. 

Ik voelde me voor het eerst niet anders dan de rest van de groep. 'Je bent er helemaal!', zei M. die mij al langer kent. Ik was er helemaal, aanwezig bij al die prachtige vrouwen, één van hen. En ik zag nu ook dat zij geen 'groep' in de vorm van een kudde zijn. Maar eerder een groep unieke, bijzondere vrouwen. En zonder één van hen zou die groep een andere groep zijn. Zo ook zonder mij. Niet beter, slechter, maar gewoon anders. Ik kon ook meer dan ooit de kracht van elk van hen zien. En voelen. Maar ik heb ook nooit zo goed kunnen voelen dat ik zelf leuk ben. En krachtig en uniek. Mijn blik op de mensen om me heen verandert, omdat ik mijn blik op mezelf heb versoepeld. Wat een zegen.

De wolk...die ik maar voor heel even vasthield. Even 3 dagen een wolk van 18 vrouwen. Maar een wolk beweegt, lost op, gaat verder, gaat op in een andere wolk... Dus nu laat ik de wolk weer los.

Lieve M, M, M, M, M, R, C, S, M, A, I, J, A, P, S, B en T. Bedankt voor deze mooie tijd samen en dat ik weer iets kostbaars ontdekte over mezelf, dankzij jullie. Ik wens jullie liefde toe. En geluk. En doorbraken. En nieuwe ontdekkingen. 

En wie weet, tot ZK 2017

Dag 30 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Gisteren (4 uur geleden) schreef ik heel kort. Het was een lange dag geweest, vol mooie gesprekken, organiseren etc.

Nu is het nog geen ochtend, maar ik lig wel wakker. Dus ik dacht, laat ik maar meteen bloggen. Ben ik er vanaf. Anders ben ik de hele zaterdag bezig met denken dat ik nog moet bloggen.

En ik ben gek op schrijven, maar dit weekend moet er tijd zijn voor andere dingen.

Ik schreef gisteren over Zachte Kracht. En op dag 22 ook. Het is een initiatief dat me veranderd heeft. Elk jaar komen we met een grote groep vrouwen, dit jaar 18, een weekend samen op een mooie plek in Nederland. Dat is begonnen als een wens van M. en mij, in 2012. Wij wilden graag een inspiratieweekend voor vrouwen zoals wijzelf organiseren. 

Als ik het goed heb zijn er inmiddels 29 vrouwen meegeweest in 4 jaar tijd (ik tel deze even mee). Vrouwen tussen de 30 en 55 jaar ongeveer. Vrouwen met kinderen, vrouwen zonder kinderen. Vrouwen zonder partner, vrouwen met partner. Werkende vrouwen, thuisblijvende moeders. Vrouwen met een toffe en vrouwen met een minder fijne baan. Zzp-ers. Zweverige en nuchtere types (ik reken mezelf tot de zwevers). Onderwijsvrouwen, modevrouwen, tandartsassistentes. Vrouwen die helemaal in balans zijn, vrouwen die daar ontzettend naar verlangen. Vrouwen die goed kunnen luisteren, vrouwen die goed kunnen praten. Hardlopende vrouwen, vrouwen op yogamatjes. Lekker kokende vrouwen, koffiezettende vrouwen. Coaches, zangers, lachers, spelletjesliefhebbers, lezers.

En elk jaar hebben M. en ik wel onze bedoelingen en ideëen. Maar uiteindelijk maken we het programma samen. Zo heeft C. ons vorig jaar een introductieworkshop zelfverdediging voor vrouwen gegeven. We hebben gemediteerd, cupcakes gebakken, gewandeld. Maar vooral ook gepraat, gelachen en genoten.

Elk weekend begint met een Awesomes kaartje. Het ligt op je bed. En dit jaar moest het gezocht worden in het huis waar we zitten. En vervolgens vertel je wat het kaartje over jou zegt. En dat is elke keer weer zo ontroerend. Sommigen bewaren dat kaartje op een speciale plek. Weten nog precies welk kaartje ze vorige keer hadden. Sommigen weten meteen te vertellen hoe het kaartje hun leven verbeeldt. Anderen houden het nog een beetje voor zich. Of ontdekken later pas wat er gezegd moest worden. Dat is ok. 

Maar het werkt altijd zo verbindend. En dat vind ik heel normaal. Maar dat is heel bijzonder. En ik ben heel fier op de kaartjes. 

En het klopt. Deze kaartjes heb ik ooit intuïtief getekend, zonder vooropgezet plan. Kleine tekeningetjes, recht uit het hart of de ziel. Hoe je het ook wilt noemen. Als ik vanuit die plek in mezelf iets onderneem, voel ik zoveel voldoening. Niet met het hoofd, dat ergens een mening over heeft en vindt dat ik bepaalde dingen moet doen. Maar puur vanuit liefde. Omdat ik iets te geven heb. 

Dus nog maar eens:

Dat dus. Dat wil ik. Dat is spannend. Onzeker. Maar het voelt als het enige juiste om te doen. 

En daarom zijn de Awesomes Kidskaartjes en Awesomes Inspiratiekaartjes vanaf nú, 30 januari 2016 5:32 uur te koop voor €15 per doosje. De webshop is nog niet klaar. Maar stuur me een mailtje - info@awesomes.nl - met hoeveel pakjes van welke soort je wilt kopen (zie ook www.awesomes.nl) en ze komen na betaling jouw kant op!

Dag 29 - 50 dagen Awesomes kaartjes

18 vrouwen 

Een prachtig huis 

Een paar pannen boerenkool

Verstoppertje spelen

Awesomes kaartjes zoeken

Delen met elkaar wie we zijn

Ik ben Olga

Ik wil alleen nog maar leven vanuit mijn hart

Ik ben dankbaar dat we dit Zachte Krachtweekend voor de 4e keer weer voor elkaar hebben gekregen

En dat er weer zulke prachtige vrouwen mee zijn 

Dag 28 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Wat een week! 

Het Zachte Krachtweekend voor vrouwen staat voor de deur. Gisteren de workshop Kindgesprekken. Een huis met een zieke man en twee hongerige, speelse en aandachtvragende kinderen.

Heerlijk! Druk! Flow!

Ik heb overal zin in:

Ik moest trouwens nog iets toevoegen aan gisteren. Heel idyllisch leek het plaatje: met kindje en Awesomes Kidskaartjes op het bed. Gezellig, fijn.

Maar daarna wilde het kindje niet slapen. En ik was inmiddels uitgestuiterd en niet meer zo zen als ik wilde zijn. En werd boos. 

Ik wil maar zeggen...niet alles is altijd koek en ei wat je leest.

Vandaag een heel kort blogje. Ik ga mezelf nu wat rust gunnen. Even niet meer werken, delen, druk zijn. Nu ga ik tijd nemen voor mezelf en straks voor mijn mooie dochters en man.

Dag 27 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Vandaag geef ik met M. Een workshop Kindgesprekken aan leerkrachten uit het basisonderwijs. Dat is zo fijn om te doen. 

En dan gebruiken we altijd de Awesomes kaartjes. Ik ben er altijd wat voorzichtig mee, omdat ik ze zelf gemaakt heb. Ik ben bang om zelfingenomen over te komen. "Daar heb je haar weer met haar kaartjes". Dat is een Limburgs ding, geloof ik. Steek je hoofd niet boven het maaiveld uit. 

Maar mijn bedrijf gaat over juist dát: je hoofd boven het maaiveld uitsteken.

Maar niet op de competitieve manier. 

Ik ben niet beter dan een ander. Jij ook niet. Iedereen heeft bijzondere kwaliteiten. En daar mag je best voor gaan staan. In verbinding met anderen. 

En dat doe ik vanmiddag dus. Ik schrijf er straks wel verder over. Ben benieuwd wat voor mooie inzichten of doorbraken er ontstaan. Want dat is waar we op uit zijn: het doorbreken van wat gewoon is. Dan komt er ruimte voor jou en jouw kracht.

Voor nu even een kaartje dat mezelf vandaag kan ondersteunen:

Oh gaaf!! Een vogeltje dat tevreden zijn mooie lied zit te zingen. De vogeltjes zijn bijmij altijd wit, maar ik heb altijd een merel in gedachten. Vrij flierefluitend zijn eigen lied maken. Dat ga ik vandaag ook doen!

*************************

Ik durf steeds vaker af te gaan op mijn intuïtie. De leerkrachten die de zaal binnenliepen vandaag waten moe. En ineens wist ik dat we de workshop anders moesten starten. Namelijk met een mindfulness oefening. Zodat ze de klas en de hectiek van het onderwijs even konden laten voor wat het is. En er weer ruimte ontstond voor hun eigen leerproces en doorbraken. We gebruikten de Awesomes Kidskaartjes na de mindfulness oefening, een soort bodyscan waarbij je in het hier en nu komt. Sommige deelnemers wisten in eerste instantie niet wat ze met het blind gekozen kaartje moesten. Dat blind kiezen is altijd een spannende aamgelegenheid. 

Maar klopt altijd. En daar vertelden ze openhartig over. Wat een prachtige mensen. Ik ben zo dankbaar dat ik dit werk mag doen.

Toen ik moe en voldaan thuis kwam, stonden de aardappeltjes in de oven en de bloemkool op het vuur. Heerlijk!

Mijn oudste dochter sprong me tegemoet en knuffelde me plat. Ook super! 

En na het eten deden we een door de jongste bedacht spel, waarbij één persoon rondom de salontafel sluipt en de anderen op de bank of een stoel zitten of liggen. Ze proberen met ogen dicht de rondsluiper te pakken. Hilarisch!

Tot slot mocht ik E. in bed leggen. 

E.: "Mag ik ook 3 kaartjes?"

Ik: "Ja hoor"

Ik: "Nou, vertel!"

E.: "Mag ik er ook niks over zeggen?"

Ik: "Tuurlijk!"

Truste

Dag 26 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Wat helpt mij om gestructureerd te werk te gaan deze week? In rust en vertrouwen, terwijl er zoveel door mijn hoofd spookt. We trekken er een kaartje op:

Even stilte opzoeken. Meditatie doen die ik vanmorgen heb overgeslagen. Dan kijken naar wat er is en nodig is. Ok. Ga ik nu doen.

*********************

Oh, fijn. Ik merkte dat ik meteen stapte in de "wat kan ik nu doen"-modus. In plaats van in de "oh wat moet ik toch veel en ik kan het niet overzien"-variant. En dat is een stuk prettiger. En ik heb ineens ook tijd over. Zo lijkt het. Er is ruimte ontstaan in mijn lijf en in mijn gedachten. 

En zo werd het uiteindelijk een fijne actieve dag. Veel gedaan. Maar boven alles heb ik alles wat ik deed heel intens ervaren. En ik heb ervan genoten:

Van het meisje in de kinderyogales dat 4 Awesomes Kidskaartjes koos en zorgvuldig op haar matje neerlegde, omdat ze die zo leuk vindt. 

Van het jongetje dat altijd boos doet als hij een oefening moeilijk of niet leuk vindt & hoe ik hem altijd weer zo ver krijg om mee te doen op zijn manier. 

Van het meisje dat in slaap viel op haar matje.

Van de jongen achter de kassa die zo moe was dat hij het te betalen bedrag verkeerd uitsprak.

Van het korte belletje met M. Om de puntjes op de i van onze training te zetten.

Van A. die piano speelt.

En van de meisjes die, terwijl ik aan mijn 26e blog bezig ben, in prinsessenkleding rondlopen ("voor nep ben jij de koningin en zit je op je troon").

We gaan de dag afsluiten met een Awesomes Kidskaartje:

N.: "Deze, want ik ben heel erg blij. Ik had een hele fijne dag."  

Er volgt een heel verhaal: 

"...komkommer superlekker....ik had ontbijtkoek mee en dat vind ik echt lekker...met Z.....we gingen een vaas maken....Echt heel erg leuk!". Ze straalt en dat doet mijn weke moederhart goed natuurlijk. 

Ella: "Deze, omdat ik zo blij ben met jou."

Waarom, wil ik weten. "Omdat ik van jou op de computer mocht." Tja, wat had ik dan willen horen?

"En deze omdat ik met L. samen was."

Dag 25 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Ik teken mijn eigen weg. Wat betekent dat? Dat ik mijn weg alleen ga? Hoe werkt dat als ik samenwerk? 

Ik voel nog regelmatig angst voor binding. Bang dat ik me moet conformeren aan een groep mensen. In het verleden heb ik dat telkens geprobeerd. Maar het resultaat is vaak dat ik mijn eigen kijk uit het oog dreig te verliezen. Dat ik niet me niet meer Olga voel. Dus nu ga ik samenwerking vaak uit de weg. Ik sluit me niet graag aan. En als ik dat wel doe, dan als Einzelgänger. Als de knuppel-in-het-hoenderhok-gooier. Als frisse criticus. Als adviseur. 

Over conformeren gesproken. Ik kreeg net een carnavalsmededeling van de klas van mijn jongste dochter. Over het thema en wat wel en niet mag (geen schminck, geen indianen, thema 'bos'). Ik voel meteen een hele grote NEEEEEE!! opkomen in mijn lijf. Ik wil niet voldoen aan normen! Ik wil mijn eigen weg kiezen! Mijn kinderen mogen hun eigen weg gaan! Als zij geschminckt naar school willen, dan mag dat. Als ze een MegaMindypak aanwillen, mag dat. 

Kortom, ik heb even een ernstig geval van 💥 WHOEAAAHAA!

Grappig, denk je. Waar maakt ze zich druk om, denk je. Doe gewoon wat je wilt en denk niet zoveel na, denk je.

Ja... ach. Dit soort dingen zit in mijn hoofd. Ik weet het ook wel. Gelukkig ben ik er tegenwoordig niet meer zo lang boos om. Dat scheelt. En hoogstwaarschijnlijk wil E. op de feestdagzelf helemaal niet verkleed naar school. 

's Middags ben ik heerlijk uitgebreid geschminckt door mijn oudste dochter. En heeft ze haar prinsessenjurk nog maar eens gepast. We hebben onze handen vol aan de voorpret. 

E. kiest 's avonds 2 kaartjes. Natuurlijk met open ogen uitgezocht, nadat de blind gekozen kaartjes een zuur gezicht opleverden. Ook dat gevecht mag ik best eens opgeven.

"Omdat we altijd een liedje over een kaarsje zingen op school. En die omdat er zo'n mooie kleurtjes omheen zitten."

Ze kijkt er blij van. "Ja, kleurtjes om je heen zijn fijn, hè?". Ze knikt. 

En zo zijn we weer terug bij mijn eigen weg. Ik kies mijn eigen kleuren. De kleuren die bij mij passen. En dat doe ik elke dag opnieuw. Een pad gaat trouwens niet altijd rechtdoor. Soms buigt het af. De kunst is om te blijven lopen. Soms wat langzamer, dan weer wat sneller. Zolang ik maar kan genieten van de wandeling.

Dag 24 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Het was een drukke dag. We hebben het huis gepoetst, de was gedaan, gekookt, gewandeld. En tussendoor heb ik wat mooie 'pekskes' voor carnaval in Limburg gemaakt. Wat ik eigenlijk niet van plan was. Maar wat gewoon zo liep, omdat mijn jongste dochter indiaan wilde worden. Dus ik fröbel fröbel (bij mij is kleren maken altijd een beetje met de franse slag) en voilà: indianejurkje. Ik dacht: " laat ik er voor mezelf ook één maken. Ik had nog een oude engelenjurk, die ik wat kon aanpassen en voilà: grote indianejurk. "Jij ook?", vroeg ik aan N. Maar nee, die wil iets koninklijks, een hele wijde prinsessenjurk. Ik had nog een oud dekbedhoes, dus hop hop (dat zeg ik nu wel zo, maar zo makkelijk was dat niet): prinsessenrok. 

Inmiddels was de jongste alweer van het indianen-idee af en trok allerlei andere pakjes uit de verkleedmand, om die vervolgens te combineren met de indianenriem die ik in elkaar had geflansd.

Terug naar de prinsessenrok. Marokkaans ding erover, met glitters. Mooi. "Mam, draag jij die lange grijze rok nog wel eens?". "Die ligt in de verkleedmand, hoezo?" "Nou, die lijkt me heel erg sierlijk hierbij, beter dan die je nu gemaakt hebt. Ik bedoel het niet verkeerd hoor, maar..."

Grijze rok erbij....strikjes....bloesje eronder....pofmouwtjes.....elastiek.....

Nu is het 21.00 en we hebben:

2 indianenjurkjes & toebehoren

2 prinsessenjurken 

Een schoon huis

Een goedgevulde maag

Schone was aan de lijn

En dit is het kaartje van de dag:

Dat was het verhaal van vandaag dat verteld moest worden.

Het was een vruchtbare dag.

Ik ben blij dat ie zo weer voorbij is.

Truste

Dag 23 - 50 dagen Awesomes kaartjes

I

Het is zaterdagochtend, bijna 10 uur. Ik zit op mijn yogamatje in een zaaltje in De Hoed, een klein wit gebouwtje aan het marktplein in Naarden-Vesting.

Om 10 uur start de les. Dan komen 2 prachtige jonge meisjes, van 4 en 5 jaar. We bewegen, lachen, rollen over de grond, dansen, zingen. We spelen, ik speel. Kinderyoga geven doet me goed. Net als  huppelen. En dansen. En zingen. 

Het was weer fijn. We hebben net gedaan alsof het sneeuwde. Gesleed, sneeuwpoppen gemaakt. Dat vinden kinderen heel normaal.

Stel een volwassene voor om net te doen alsof we schaatsen (op onze sokken glijdend door de zaal) en ze verklaren me voor gek. Maar geloof me, het is heerlijk om eens niet na te denken en je gewoon over te geven aan je fantasie. Zonder alcohol, zonder dvd. Gewoon weer het kind in je zijn gang laten gaan.

Maar om het wat makkelijker te maken, geef ik af en toe in vakanties familie-yoga. Dan heb je kind als alibi om dwaas te doen. Want als je kind huppelt, dan moet jij ook wel. 

Ik huppelde vandaag nog met mijn dochtertje door de Hilversumse binnenstad. Tussen de winkels. Nou heb ik een hekel aan shoppen. Al huppelend is dat een stuk leuker.

Sjonge, het is dat ik 50 dagen zou bloggen. Maar vandaag gaat het echt nergens heen. 

Vergeef me alsjeblieft voor het verdoen van je tijd. Je kunt beter een potje gaan huppelen...

Dag 22 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Ik doe gave dingen. Steeds vaker. 

En, al leek het gisteren anders, ze gebeuren nu. Ik ben er al mee bezig. 

Een groot gevoel van schaamte vult me. Gisteren (zie dag 21) zat ik zo in de 'wat er allemaal niet is'-modus, dat ik niet zag hoe mooi het leven om me heen is. En hoe fijn het is wat ik nu aan het creëren ben.  

En bovendien heb ik een te gekke 'partner in crime' waar ik gisteren volledig aan voorbij ging. Mag ik haar even voorstellen:

Marit. 

Marit is liefde. 

Ze bruist. 

Ze is positief. 

Ze houdt van organiseren. 

Ze houdt van leren. 

Ze houdt van mensen. 

En ik hou van Marit.

Over een week vindt het 4e Zachte Krachtweekend voor vrouwen plaats. Wij organiseren dat samen. En het is elk jaar een groot succes. Ook voor ons persoonlijk. 

In 2014 zat ik aan het begin van een burnout. Huilend. Zwak. Klein. Mezelf nog overeind houdend op wilskracht. Maar ik was er. En de liefde van de vrouwen daar was zo mooi, dat ik brak. Of, mijn wilskracht brak. En vervolgens brak er nog meer: slechte oude gewoontes, pijn uit het verleden. Beetje bij beetje brokkelde alles wat ik niet meer nodig had af. Het duurde maar liefst 1,5 jaar. En ik ben er zo dankbaar voor. 

Ik heb in dat weekend ervaren dat ook als ik me niet top voel, ik krachtig ben. Zelfs al slaap ik, huil ik, twijfel ik, binnen in mij zit een kracht die groter is. 

En met die kracht werk ik nu. Ik zoek haar elke dag op. Met de kaartjes, door te wandelen, te mediteren. Maar ook zingen, muziek luisteren en tekenen helpen. Ze brengen me terug naar de plek waar ik vandaan kom: eenheid, verbinding, liefde. 

Zo en dan nu een kaartje:

Dat is mijn oude pakje dat ik uitgetrokken heb de afgelopen twee jaar:

'Ik kan het niet' ' ik ben het niet waard' 'ik ben niet mooi' 'ik ben niet aardig genoeg 'ik moet beter mijn best doen' 'ik moet harder werken' 'ik moet het allemaal alleen doen' 'niemand begrijpt me' 'ik begrijp mezelf niet' ......

En ja, inderdaad...gisteren stak het weer de kop op. Maar gelukkig niet voor lang. 

Nog maar eentje op de toekomst dan:

En de meisjes kozen deze 's avonds. 

N. trok het kaarsje. Haar naam betekent ook 'licht'. En dat is ze, een vurige vlam.

En E. koos het kaarsje dat uitgeblazen wordt. "Ik blaas het kaarsje uit!" E. heeft het leven graag zelf in de hand, zo klein als ze is. Een klein powermensje.

Waarna ik vergat deze blog te publiceren. Dus vandaag 2x

Dag 21 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Vannacht had ik een rare droom. Ik droomde dat ik vergeten was dat ik kinderen had. Ineens sijpelde dat besef wel door. Had ik niet twee dochters? En hadden ze niet ook zelf kinderen gekregen? Maar hoe heten ze dan? 

Hoe kan ik mijn kinderen nou vergeten? Hoe kan ik hun bestaan wissen uit mijn geheugen?

Aan het einde van de droom voelde ik dat dat gebeurt wanneer je niet genoeg geniet van je kinderen. Dan verdwijnen ze. Het maakte me bang. Wat betekent zo'n droom? Wat kan iker van leren?

Ik trek er een kaartje op:

Het laddertje op, veel moeite doen om boven te komen om vervolgens te ontdekken dat het glas halfleeg is.

Of toch halfvol?

Ik neem even een pauze. Ik ga even werken. Misschien dat het kwartje zo valt.

Een paar uur later:

Een gevoel van jaloezie overvalt me. Ik zie mensen om me heen dingen doen, die ik ooit in mijn hoofd had. Een spiritueel ouder-kindcentrum, toffe weekends voor kinderen, voor moeders. Ik zie samenwerkingen ontstaan. En schijnbaar succesvol ook.

En dan ineens is daar dat bijna lege glas.

Mijn glas met een drankje dat niet lekker smaakt. Of wel lekker, maar de bodem is in zicht. 

Het valt me zo tegen van mezelf. Gun ik die andere vrouwen hun mooie initiatieven niet? Wil ik dan niet dat de wereld een mooiere plek wordt? En dat het dan niet uitmaakt wie daar aan bijdraagt? Wat veroorzaakt dit gevoel?

Het is een oud gevoel, van lang lang geleden. Een gevoel van er niet helemaal bij horen, van niet serieus genomen worden. Van er buiten staan. En tegelijk weten wat er gedaan moet worden. Maar daar dan geen handen en voeten aan kunnen geven. 

Dan denk ik over mijn pad, wat is dan de weg die ik te gaan heb? Is het er één van initieren, visualiseren en weer loslaten? Of is het er één van doen, organiseren, ondernemen. 

Gek genoeg spreekt de eerste weg me meer aan. Ik ben een bedenker, een buiten-de-box-denker. Ik ben niet echt een doener, organisator. 

Ik houd van fantaseren, uitspreken, delen, tekenen, bloggen. Ik houd van dromen. Hardop. En dan kunnen anderen dat oppikken.

Ik wil er zo graag toe doen. Maar ik vergelijk mezelf met anderen om me heen. Dat verwart me. Hier ga ik ff een Awesomes Kidskaartje op kiezen: 

Oh, mooi. Nu snap ik waarom kinderen dit altijd zo'n fijn kaartje vinden (het is helemaal stukgeknuffeld). 

Ja, het is goed om mezelf te troosten, te sussen. En te stoppen met redenen zoeken. Doorgraven. Mezelf klein en onbeduidend maken. 

Hoe kan ik klein en onbeduidend zijn als ik aan tafel zit naast mijn prachtige dochter? 

En die droom van vannacht dan? Misschien is ook hier de boodschap:

Geniet, leef hier en nu & doe wat je nu doet. De rest komt later wel.

Waarschijnlijk ligt er nog iets mooiers voor me in het verschiet. Maar daar ga ik nu niet over piekeren. Nu ga ik genieten van E. 

 

Dag 20 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Vandaag begin ik eens met bloggen zonder een kaartje. Dat kaartje komt zo wel. En dan heeft het vast te maken met waar ik nu over blog. 

Over een uur heb ik een afspraak met twee vriendinnen, twee prachtige vrouwen die ik al een jaar of 10 ken. We kennen elkaar uit de tijd dat we samen juffen waren in Amsterdam. Op een school met geweldige kinderen van alle kleuren, maten & karakters. En met een stel ongelofelijk toegewijde leerkrachten ook van alle kleuren, maten & karakters. 

Waar twee collega's het klaarspeelden om elke week eens te koken voor wie wilde. Waar we zongen, toneel speelden, dansten, weekendjes weg gingen samen. 

Kortom, een prachtige tijd.

Maar ook een pittige tijd. We hadden leerlingen die mishandeld werden, dwars waren in de klas, moeilijk tot leren kwamen. Ik had ze allemaal lief. 

Inmiddels ben ik geen basisschooljuf meer. Andere horizonten lokten. Ik ben een avonturier. Wil elke keer verder, anders, beter, sneller, hoger & dieper.

De twee vrouwen die ik zo weer zie niet. Die blijven. Ze zetten zich dagelijks met hart en ziel in voor hun klas. En dragen dus alweer 10 jaar bij aan de toekomst van een gezin, een stad, een land, de wereld.

Nu de kaartjes. Kijk, dit ben ik:

Het is wel frappant dat ik dit kaartje weer trek vandaag. En wel voor de 2e keer. Toen ik het voor de eerste keer trok, legde ik het gauw weer terug. Ik had immers gisteren al over dit kaartje geblogd. En ik blog 50 dagen, omdat er 50 kaartjes in een Awesomes-pakje zitten. Dus ik trok nog een keer. En potver...weer dat raam met die horizon, de schoenen. En ik zie nu ook meer. Ik zie nu pas echt dat dit plaatje past bij wat ik meegemaakt heb de afgelopen jaren.  

Eerst bleef het nog bij dromen. Inmiddels heb ik mijn oude schoenen uitgetrokken en ben ik in zee gedoken. Ik heb mijn gevoelens en angsten aanvaard, maar laat me er niet meer door stoppen. 

Ik ben een vrouw met een missie. Mijn missie is dat alle mensen zien hoe mooi, uniek en ...ze zijn. En dat ze elkaar daarbij ondersteunen. 

Terug naar mijn afspraakje vanmorgen. Twee gepassioneerde onderwijsvrouwen dus. En zo ken ik er nog wel een paar. 

Maar ik zie ook wat anders in het onderwijs. Ik zie veel controledrift, toetsdrang en binnen-de-kadersgedoe. 

En dat gaat vaak ten koste van de eigenheid van de leerkracht. En daarmee van de eigenheid en kracht van het kind.

En daarmee van de hele maatschappij. 

We laten ons kooien. Door regels, normen, afspraken, zo-hoort-hets...

En ik snap het wel, we willen de kwaliteit waarborgen. We willen dat elk kind krijgt wat het nodig heeft. 

Maar kan dat niet anders? 

Met wat meer respect voor onszelf én voor de kinderen? 

Met wat meer vertrouwen?

Met een beetje ruimte voor gekkigheid?

Met liefde voor ieder mens, ongeacht welk niveau lezen hij/haalt?

Voordat mijn verhaal te lang wordt, weer terug naar mijn vriendinnen.

Zij kozen vandaag een Awesomes Kidskaartje, omdat we allemaal nog een kind in ons hebben. Een kind dat het misschien nog niet zo goed weet en zich afvraagt hoe het dan allemaal moet.

Voor de vrouw die zo'n geweldig gepassioneerde leerkracht is, dat ze vergeet goed voor zichzelf te zorgen. Ze kijkt eens om zich heen en leert hoe ze voor zichzelf kan staan. Zodat ze eindelijk ziet hoe prachtig ze is.

Voor de vrouw die tijdens een gezamenlijk vrouwenweekend ontdekte welke keuze haar hart wilde maken. En startte met een nieuwe opleiding. En ruimte krijgt voor nieuwe wegen in haar leven.

Dappere dodo's. Ik draag dit blog op aan jullie en al die andere dappere vrouwen en mannen in het onderwijs, die voor zichzelf durven staan. Die vol liefde en eigenheid kinderen ondersteunen om dat te worden wat er diep binnen in hen verborgen is: een krachtig en uniek wezen dat deze wereld een beetje mooier gaat maken.

Dag 19 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Ik voel me goed, beter dan ooit. Enkele keren per dag ervaar ik een echt geluksgevoel, in mijn hele lijf. Alles waar ik ooit op foeterde, is goed. Ik heb precies de goede man en de perfecte kinderen, zelfs als ze me het bloed onder de nagels vandaan halen. Ons huis is een heerlijke plek. We hebben te eten en te drinken. Ik heb lieve familie en lieve schoonfamilie. En allemaal mooie mensen om me heen.

En dan ineens bekruipt me zo'n klein gevoel. Zomaar op een ochtend. Dan deugt er iets niet. 

De kinderen treuzelen. Mijn man blijft te lang in bed liggen. Of ik struikel ergens over.

Een paar jaar geleden was zo'n gevoel genoeg om me een hele dag aan het sippen te krijgen. Of erger nog me tegen mezelf te keren. Dat doe ik niet meer zo. Ik word niet meer zo boos op mezelf. Wat heerlijk! 

Eigenlijk vind ik mezelf heel leuk. Al kijk ik natuurlijk uit op welke plek ik dat zeg. Want dan denken de mensen dat ik teveel met mezelf bezig ben. 

En dat klopt. Ik ben veel met mezelf bezig. En ik gun het iedereen. Want het leven is een stuk aangenamer nu ik milder naar mezelf ben. Ik .....

....intermezzo...

Niks intermezzo. Iets nieuws. Ik werd namelijk 'gestoord' bij het bloggen door mijn dochter. Ze wilde weten of wij eens naar een mooi dierenpark kunnen gaan, waar ze over gelezen had. Ik zei: "ja hoor" en "ja, ja" en wilde weer verder typen. Toen werd ze boos. Omdat ik niet echt luisterde.

Dat raakte me. Ineens. Na jaren niet echt luisteren. Nou ja. 

Ik bedacht dat, als het gaat om dingen die zij graag wil en waar ze mijn geld of hulp bij nodig heeft, ik altijd reageer vanuit: "nou moet ik weer wat". 

Maar vandaag viel er een kwartje, dat al heel lang vast zat. Ze vertelde me wat ze had gelezen. En haar ogen glommen. Ze had al echt een plaatje voor haar geestesoog, dat zag ik. En ik dacht dat het inderdaad wel een leuk idee was om daar eens heen te gaan. 

En ik denk nu: " wat heb ik toch een leuke dochter. Wat is ze lief en enthousiast en vol leven!"

Dus:

Wat is het leven heerlijk als ik er echt naar kijk. En als ik de tijd neem om er aan mee te doen. En als ik mezelf wat tijd en rust geef als het even wat donkerder lijkt. 

Want 'wahe guru': alles gaat van het donker weer naar het licht. 

En zo leuk is ook mijn dochter:

Met een open hart, boordevol liefde en passie en lol. En ze laat het me elke dag weer zien. 

Dank je, N. 

 

Dag 18 - 50 dagen Awesomes kaartjes

ZInmiddels kijk ik elke dag uit naar mijn blog-moment. Voor mij is dit een meditatief moment.  Ik begin ook steeds benieuwder te worden naar het kaartje dat er op mijn pad komt.

Vandaag was het deze...

....na een heerlijke ijskoude winterse wandeling over de hei. 

Ik was benieuwd naar de oogst van vandaag. En legde het kaartje even weg.

Ineens bedacht ik dat ik steeds meer vertrouwen krijg. In mezelf. In het leven.

Ik vertrouw er op dat, als ik met de goede intenties mooie en fijne dingen doe, de resultaten vanzelf ontstaan. 

Vanmiddag haalde ik de Awesomes Inspiratiekaartjes en Awesomes Kidskaartjes bij de drukkerij op. Mooi!

Spannend! 

En waar ik mee voorheen heel doenerig en gehaast zou voelen, dacht ik nu: "wat mooi, daar ga ik eerst eens goed naar kijken en van genieten. Daarna komt pas de volgende stsp." Het hoeft niet meer allemaal nú, metéén, als-de-wiede-weerga!!!!!!!

Die appel valt vanzelf, als ik goed voor de boom zorg. 

E. kiest een kaartje

"Ja! Deze past bij me", zegt ze en houdt het kaartje vervolgens gelukzalig in haar kleine handjes geklemd tijdens het voorlezen.

Dag 17 - 50 dagen Awesomes kaartjes

N.: "Wat had jevandaag anders willen doen?"

"Ik had nog meer van de zon en het plezier willen opnemen (het liefst in een doosje), zodat ik er op donkere dagen aan kan terug denken."

Ik: "Hoe denk jij over jezelf, N.?"

"Wel bruisend. Al was ik eerst teleurgesteld omdat de afspraak met I. niet doorging. Maar daarna was het heel leuk op de hei en ging de prik weer weg. En toen kwam de prik weer terug, omdat we niet naar La Place gingen eten. En ik wil zo graag eens naar La Place gaan. Maar daarna was het wel weer leuk." 

Dag 16 -50 dagen Awesomes kaartjes

Mijn dag verliep niet zoals ik gepland had. Een afspraak veranderde en uiteindelijk vond ik mezelf in een klimhal. Waar ik aanvankelijk totaal geen zin in had. Ik vond het te duur, te lawaaiig. En wat moest E. dan? Die is te klein om te klimmen. 

Mijn oudste dochter was superblij. Sprong een gat in de lucht. Maar ze zag daarna mijn weerstand. En ging vervolgens superlief tegen me doen. Ze wilde me troosten en laten zien hoe dankbaar ze was. Wat een les.

Ik zei dat, hoe moeilijk ik de dingen soms ook vind, zij niet voor mij hoeft te zorgen. Zij mag gewoon genieten en plezier hebben, ook als ik dat niet heb. Dat is ok.

Maar wat is dat dan, die weerstand die ik voel?

Ja, zo dus. Weten dat het ok is. Een nieuwe beslissing nemen. Maar mijn lijf wil nog niet mee doen.

Ik moest meteen denken aan een vorig blog, toen N. me vroeg hoe ik met nieuwe dingen omga. Nou, zó dus. Met veel verzet en gemopper toch doen.

En uiteindelijk een fijne middag beleven met lieve mensen. 

En tot slot aan een touw bungelend over het randje van een balkon springen.

Olé!

Het kan niet altijd zo zijn:

Maar dat vindt één van mijn prachtige yogaleerlingen dan wel weer heerlijk!

Dag 15 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Mijn jongste dochter is voor de eerste keer op zwemles. Ze had er zo naar uitgekeken. Nieuwe handdoek, nieuwe zwemtas. 

En ik zat tot voor kort achter het raam te kijken. Maar ze huilde. Maakte oogcontact, keek me hulpeloos aan. 

Mijn moederhart bloedde. Dus ik naar binnen, beetje in de buurt. 

Vraagt de badjuf me vriendelijk om uit beeld te gaan zitten. "Ik weet niet hoe ze anders is, maar ze lijkt nogal gefixeerd op u."

Help

Niet waar

Word ik hier nou de laan uitgestuurd?

Maar mijn kleine meisje...ze huilt, ze is bang. 

Maar goed, ik weet dat ernaast staan weinig zin heeft. Die angst voelt ze ook als ik erbij ben.

Dus naar de kantine dan maar. Beetje liefde sturen... Correctie: hééél veel liefde sturen. En me terugtrekken met een kaartje:

Ja. Zien en niet zien. Niet alles hoeven zien. Want ik zie altijd alles, hoor alles, voel alles. En op alles serieus ingaan, draagt niet bij aan de mensen om me heen. Bovendien put het mij uit. Ik kan en wil niet alles voor zijn. 

E. heeft recht op haar angsten en verdriet. Die kan ik niet wegnemen. 

En straks vang ik haar op en knuffel haar. 

Alle pijn die ik op mijn weg tegenkom, elke confrontatie is weer een les. Mijn omgeving en wat ik daarin tegenkom een spiegel.

Waar ben ìk bang om alleen te zijn en iets te doen zonder dat ik weet of ik het kan? 

Eh....voor zowat alles wat ik tegenwoordig onderneem. Sterker nog, ik ben jarenlang een bange poeperd geweest. En ben moeilijke dingen uit de weg gegaan. 

Nu niet meer, ik ga het niet meer uit de weg. 

Maar angst voel ik nog wel.

"Hier ga ik naar zwemles!!", roept Ella enthousiast. Ze had het geweldig gevonden en zit nu tevreden en een nieuwe ervaring rijker aan tafel. Met een dropje en een grote smile.

Intermezzo

Alan Rickman is vandaag overleden. De meesten kennen hem voornamelijk als Snape uit de Harry Potterfilms. Of als Colonel Brandon in Sense and Sensibility. En terecht, want ook in die films is hij prachtig.

Maar ik werd ooit verliefd op Jamie met de langzame blik, bewegingen en stem die diep vanuit zijn ziel leek te komen. 

Ik heb weinig echte helden. Hij was er één. 

Daarom nu een linkje naar youtube, een stukje uit Truly Madly Deeply. Over een vrouw die haar geliefde verliest. En hem als geest weer terugvindt in haar huis. 

Rest in peace, Alan Rickman. 

 

https://m.youtube.com/watch?v=AZ52td1GMT0

Dag 14 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Dag van denkwerk, sparren en het op papier krijgen. 

Nu zitten de kinderen naast me op de grond een auto van karton te maken.

En ik sluit mijn computer. Genoeg nu.

Wat kan ik mezelf nu geven?

Haha!! Gekkigheid ga ik mezelf geven! Een glas wijn op de bank. En Billie & Bollie lezen.

Tot morgen

Dag 13 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Het regent al de hele morgen. 

Water, veel water. En ik? Ik voel me weemoedig en tegelijkertijd sterk. Ik voel een sterke drang om me niet al te praktisch met werk bezig te zijn, maar me juist te voeden. En dus ga ik naar het Van Goghmuseum, de parallel-expositie Van Gogh-Munch is bijna ten einde. Daar wil ik zo graag nog heen.

Water symboliseert emoties. Mijn kaartje staat voor mij voor zijn met wat ik voel. En ik voel veel nu. En veel tegenstrijdige gevoelens dringen om aandacht te krijgen. Ik ga ze allemaal aandacht geven: verdriet, weemoed, onzekerheid, passie, onoverwinnelijkheid. En ik ben benieuwd wat Van Gogh & Munch me kunnen vertellen. 

....

WAUW!! Wat een prachtig werk. Maar mijn god, wat moeilijk om dat te zien met al die 1000 anderen in het museum.

Het is me echter gelukt om redelijk ongestoord te genieten van de werken van deze 2 intense mensen. Volgens mij waren ze allebei hooggevoelig, met wagenwijd openstaande zintuigen. Alles kwam ongefilterd binnen. 

Ik had mijn oortjes in, zodat ik kon luisteren naar muziek. Dan blijf ik een beetje in mijn eigen ruimte, anders ga ik me te veel bezig houden met al die mensen om me heen. En raak ik overprikkeld. En geirriteerd.

Dus ik luisterde naar de Beatles: Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band. En wat een gave ervaring. De combinatie van muziek en schilderijen raakte me diep. Ik vond het jammer dat ikde schilderijen niet aan mocht raken. Een paar keer voelde ik tranen opkomen. Bij zowel Munch als Van Gogh. 

Ze weten zo prachtig van een gewoon dagelijks beeld iets vol emotie te maken. Vol beweging & in contact met de natuur. 

Maar goed, een dag vol gevoel dus. Dankbaar dat ik gewoon gegaan ben, dat ik mijn strenge stemmetje ("je moet iets doen om geld te verdienen!! Je neemt geen verantwoordelijkheid! Jij denkt dat alles een feest is!") even heb gelaten voor wat het was. Zulke ervaringen zijn priceless. 

De kleine slaperige dochter:

Ja, het leven was weer even een feest.

Dag 12 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Ik vraag aan mijn oudste dochter of zij de kaartjes wil vasthouden, zodat ik kan kiezen. Dat vindt ze leuk. Ik vraag haar of ze een vraag heeft aan me, die beantwoord wordt door het getrokken kaartje. 

N: "Hoe vind je het om nieuwe dingen te ontdekken of doen?"

Ik: "Wat een geweldige vraag." 

En ondertussen vraag ik me af hoe ik met nieuwe dingen omga.

Ik trek eerst twee kaartjes die al eerder aan bod kwamen in dit blog. Die schuif ik eerst aan de kant, maar ze kloppen allebei. Want in eerste instantie heb ik altijd weerstand, maar als ik er met een liefdevolle blik naar kijk...

...dan zie ik ineens mogelijkheden.

Maar die schuif ik dus (ten ontechte) terzijde en vervolgens trek ik deze:

Oei, denk ik eerst. Ik vind dit een raar plaatje. Ik weet, ik heb het zelf getekend. Maar op de één of andere manier geef ik er altijd een zware betekenis aan.

N. helpt me een handje: "je kunt denken dat het schoon is, fris!"

En dat vind ik zo mooi. Ja, een nieuw fris pak dat ik mag aantrekken. Als er iets nieuws in mijn leven komt, dan moet er iets ouds afgelegd of losgelaten. En dat is soms pittig, maar meestal ook heel goed. 

Toen ik met deze kaartjes startte een aantal jaar geleden, sluimerde de mogelijkheid van een eigen bedrijf al. Ik had veel ideëen, plannen die ik wilde uitvoeren. Maar ik bleef maar vasthouden aan het bekende, het veilige: een vaste baan met een goed salaris. 

Ik heb er een handje van om de veiligheid in te duiken. En dat is op zich niet erg, behalve wanneer ik daarmee mijn talenten en mijn passie aan de kant duw. Dan gaat het toch schuren. 

Wat een te gekke vraag van N. Maar ze was al vanaf haar geboorte een grote spiegel voor me. Ze kan me heel hard (als ik niet luister) en soms juist heel liefdevol (als ik haar om haar mening vraag) confronteren met mijn gedrag. 

Nu N.? Wat gebeurt er als zij iets nieuws doet?

"Ik vind het schítterend...en strálend! Maar als de zon onder is, vind ik het ook wel moeilijk." Ik vraag haar wat ze daarmee bedoelt. Ze zegt dat ze het niet leuk vindt, als iets moeilijk is. Zoals bij rekenen. "Maar dan probeer ik toch!"

Dag 11 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Maandagochtend. Vroeg uit de veren. De werk- en schoolwek begint weer. En ik heb er zin in. Ik trek snel een kaartje uit het Awesomes stapeltje en stop het zonder te kijken in mijn jaszak. Dan breng ik mijn jongste dochter met traktatie naar school, de oudste is ziek thuis. Ik zie nog net hoe mijn grote kleintje een kroon op krijgt, een mantel om. Wat een mooi kind. Wat een sterk kind ook. 

Dan vertrek ik naar de hei voor mijn maandagse wandeling. Het wordt inmiddels een ritueel. De week begint pas echt in stilte op de Bussumerhei. 

Na een poosje ga ik zitten op een omgevallen boom en bekijk het kaartje

Als ik met alleen mijn ogen naar alles om me heen kijk, zie ik bomen en groen. Met mijn dagelijkse kritische blik zie ik bomen en denk tegelijkertijd aan alles wat ik nog moet doen. Met een liefdevolle blik, voel ik de kracht die de bomen geven. Ik zie hoe wonderlijk ze groeien, vanuit het niets (zo lijkt het wel). Ik leun even tegen één van die bomen en voel me verbonden met alles. 

Met mijn fotografische blik zie ik trouwens dit:

En als ik thuis ben, ontdek ik nog deze foto, waarvan ik niet wist dat ik die genomen had:

En nu: tijd voor werk. En leven. 

Maandagavond, 18.30 uur:

De jongste freule ligt met haar pyjamaatje aan in bed. We hebben net een verhaal gelezen. Ik vraag haar of ze een kaaryje wil kiezen. 

"Nu wil ik wel met mijn ogen dicht, mama." Oehoehoe, wat hoor ik nu?

"Maar als ik het kaartje niet leuk vind, mag ik dan een andere?" Tuurlijk mag da.

"Nee, die vind ik niet leuk"

"Die ook niet"

"Ahh, nee ook niet" 

En dan pas bij de vierde kaart, zegt ze heel blij: "Ja, die wil ik!"

Welterusten schatje!

Dag 10 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Sjonge, ik besef ineens hoe lang 50 dagen bloggen is. Vanaf dag 1 heb ik al regelmatig weerstand. Als de kinderen in bed liggen, denk ik: " moet ik weer wat..." Maar het levert me elke dag wat op. En daar ging het om. 

Vanmorgen trok ik dit kaartje:

Enik gaf mezelf de hele dag om erover te mijmeren. Ik hou van dit kaartje. Maar tot vandaag had ik er nooit echt goed naar gekeken. Ik zal uitleggen waarom niet.

Ik tekende deze kleine tekeningetjes in 2012 zonder erbij na te denken. Na een meditatie pakte ik mijn zwarte fineliner (indertijd nog van Stabilo, inmiddels ben ik overgestapt naar de Staedtler) en tekende zomaar wat er in me op kwam. Op kleine visitekaartformaat witte kaartjes. Dat formaat werkt goed. Als het groter wordt, ga ik er teveel bij 'doen'.

Ik dacht er niet over na. De tekeningetjes ontstonden vanuit het niets. Natuurlijk zijn er echte symbolische inkoppertjes bij: vogels (vrijheid) of  handen (hulp). Maar dat heb ik nooit zo gepland. Mijn hoofd deed niet echt mee. De tekeningen komen rechtstreeks uit mijn hart.

Vanmorgen vroeg ik me af waarom ik dit plaatje zo fijn vind. En nu, 12 uur later weet ik het wel. 

Ik zie mezelf steeds meer als een deel van het geheel. Een brokje stromende energie in een nog bruisender geheel dat door sommigen het universum of de kosmos wordt genoemd. En ik mag kiezen of ik liefde wil zijn, verbinding of dat ik me verzet en me afgescheiden voel. Mijn hoofd heeft me daar lang om uitgelachen: " lekker vaag", "zwever", "fantast", "je bent niet realistisch".

Maar niet langer, want de gedachte dat we allemaal verbonden zijn, levert mij zoveel op. Een aantal voordelen:

*ik voel liefde en compassie voor meer mensen om me heen

*ik laat me minder leiden door mijn nukken en frustratie

*ik ben niet schuldig 

*ik schuif de schuld minder op anderen af

*ik hoef niet meer streng te zijn voor mezelf

*ik heb elke keer een nieuwe kans: ik mag fouten maken

*ik hoef me niet meer te vergelijken met anderen

*ik hoef me niet te bewijzen

Ik ben kortom, gelukkiger dan ik ooit was. Voel meer verantwoordelijkheid, maar op een lichtere manier.

Natuurlijk voel ik me niet altijd liefdevol, gelukkig en blij. Ik ben nog regelmatig erg chagrijnig en boos. Maar ik kan er sneller uit stappen. Ik kan sneller schakelen tussen verzet tegen alles wat ik niet wil en accepteren dat de wereld soms niet is zoals ik het wil. En hierdoor zit ik minder vast in goed en kwaad, juist en fout, zwart en wit. En is het leven juist steeds mee zoals ik het wil. 

Dit plaatje laat mij zien dat ik niet alleen ben. Dat ik ten allen tijde uit de hectiek kan stappen, de stilte op kan zoeken en kan voelen dat ik meer ben dan mijn gedachten, oude patronen etc.

Vandaag in alle drukte van een verjaardagsfeest voelde ik me verbonden en gezegend met een fijne familie en prachtige vrienden. Uit het niets kwam onze geweldige oppas een kadootje voor de jarige E. brengen. En ook vriend M. verscheen zonder dat ik dat geregisseerd had. En E.? Die vond het de normaalste zaak van de wereld dat ze gefêteerd werd door al die mensen. Geweldig! 

Tot morgen❤️