Kleine lerares

“Als jij zo oud was als ik en een heel leuk filmpje zat te kijken, zou jij ook boos worden als het uit moest, mam!”, zegt mijn 8-jarige dochter heel rustig als ze de kamer binnen komt...

...een paar minuten daarvoor was ze naar boven gerend, terwijl ze schreeuwde dat ik “de állerstomste moeder ooit!” ben. En weer een paar minuten dáárvoor had ik geïrriteerd de iPad uit haar handen getrokken, nadat ik al een paar keer vanuit de keuken geroepen had dat ie uit moest. Nu! Meteen! Want anders dan...

“Als jij zo oud was als ik en een heel leuk filmpje zat te kijken, zou jij ook boos worden als het uit moest, mam!” Wat een wijs kind heb ik toch. Wat verwoordt ze haar frustratie toch mooi. Het is alsof ik ineens wakker schrik uit mijn irritatie en ik wordt er even stil van.  Ik zeg: “Je hebt gelijk. Dat zou ik óók moeilijk vinden. En het was ook niet heel handig dat ik zo boos werd en elke keer van uit de keuken riep. Dat had ik anders kunnen doen.” En we knuffelen elkaar even heel innig.

❤️Ik leer zo veel van kinderen. Ik leer van mijn eigen kinderen, hun vriendjes, van de kinderen die ik ontmoet op straat, op mijn werk. Ik luister naar wat ze vertellen, verbaas me over hoe ze naar de wereld kijken. Ik bewonder hun openheid, hun puurheid.

Maar ik zie ook dat kinderen vaak niet serieus worden genomen. Wij volwassenen denken vaak dat kinderen nog niet helemaal mens zijn. Dat ze nog veel moeten leren voordat ze er echt bij horen. Dat ze moeten leren hoe het leven werkt. We leren kinderen hoe ze zich moeten gedragen, wat ze moeten zeggen, lezen, schrijven, leren.... En als ze het goed doen, worden ze geprijsd. Lachen 😁en vriendelijk zijn is goed, verdrietig 😥is lastig en boos 😡zijn is uit den boze. We leren ze van alles zodat ze er maar bij horen. Hun steentje bijdragen. Niet uit de toon vallen.

Ik ben 46. Moeder, volwassene, professional. En dankzij een vette burn-out een aantal jaren geleden, heb ik mijn kind-zijn weer ontdekt. Ik heb ontdekt dat er heel veel onderdrukte boosheid in mij zit (nee, ik doe niet wat jij zegt!) en dat ik alles heel graag op mijn eigen wijze wil doen (ikke zelf doen!). Dat ik stomweg niet het pad wil lopen waarvoor ik werd opgeleid & wat er van mij verwacht wordt.
Ik ben niet braaf, aangepast of beleefd. Ik ben wel geïnteresseerd, nieuwsgierig en empathisch. Én ik ken inmiddels mijn eigen grenzen. Ik hoef niet per sé meer te passen in wat ‘de maatschappij’ van mij wil. Sterker nog, het interesseert me geen biet wat de maatschappij van mij wil. Ik ben een vrouw van 46 met een heerlijke kleuter nog heel levend in mij.

🙏🏽 Ik ben zo dankbaar voor alle kinderen in mijn leven die mij hebben laten zien wat ik kwijt was. Die me, niet altijd even vriendelijk, bewust maakten van waar ik eigenlijk voor wil staan. De kinderen die mij liefdevol spiegelen wat ik in mezelf nog niet kan zien. Die me laten zien wat er echt belangrijk is in het leven.

Dit is een oproep aan alle volwassenen die kinderen in hun leven hebben. Laat je door hen inspireren! Laat je echt raken door wat ze zeggen, doen of niet doen. Laat ze je helpen om in contact te komen met jouw eigen waarheid. En geef hen de ruimte om hun eigen waarheid te ontdekken en te leven. Ze zijn al meer dan je denkt. Ze weten al meer dan je denkt.