Up

Ik zou graag mensen coachen, begeleiden. Ik zie en hoor scherp. Heb een goed gevoel voor anderman's blinde vlekken.
Maar telkens word ik weerhouden door mijn eigen blinde vlekken. Ik denk dat ik, zolang ik mijn eigen zere punten nog niet onder controle heb, niet klaar ben voor anderen.
Is dat een verhaal dat ik me zelf vertel?

Gisteren had ik een zware dag. Ik was moe van mijn werk, gefrustreerd door een boze bui van mijn dochter etc. Dat reageerde ik vervolgens af op mijn omgeving, die daar nirt echt vrolijker van werd.
Later heb ik mijn gevoelens verwoord tegenover mijn man. Geen shit bij hem neerleggen, maar echt alleen zeggen hoe ik me voelde en wat dat met me deed.
Vandaag voel ik me weer een enigszins normaal mens. Zonder lading springstof in mijn lijf, die ik bij een ander kwijt wil.
Wat een kracht eigenlijk, gewoon zijn met wat is. Maar potverdomme wat vreselijk moeilijk elke keer.

Ik hoef het ook niet helemaal alleen te doen. Zelf verantwoordelijk zijn voor mijn gevoelens levert liefde op. En verbondenheid. Terwijl het moment dat ik moet erkennen dat mijn gevoel echt alleen maar mijn gevoel is en niets zegt over de anderen om me heen, heel eenzaam voelt. Een diepe eenzaamheid. Maar als ik die voorbij ben, is er liefde, ruimte, verbondenheid.

Yin en yang, zoiets. Geen verbondenheid zonder dat je eenzaamheid kent. Geen liefde zonder dat je haat of liefdeloosheid kent. Geen succes zonder falen.

Geen energie zonder nachtrust...welterusten

Weten

Ik heb veel kennis in mijn hoofd zitten. Ik heb een goed geheugen. Op school deed ik het altijd goed. Ik heb een aantal studies gedaan, flink wat boeken gelezen.

Maar hoe meer kennis ik heb, hoe minder behoefte ik er aan heb. Aan veel kennis heb je volgens mij namelijk helemaal niets. Het neemt alleen maar ruimte in. Je krijgt er een zwaar hoofd. Het maakt de afstand tot andere mensen groter. (Kijk eens wat ik al weet. Weet jij dat niet? Ik weet hoe we dat moeten oplossen. Ik zou het zo doen. Laat me nu maar, ik weet zelf wel hoe dat moet.)

Veel kennis is wel handig als je het leven onder controle wilt krijgen. Als je graag de wereld wilt redden.

Waar ik behoefte aan heb in mijn leven is een open geest. Ruimte om me te verwonderen. Loslaten is voor mij veel nuttiger dan vasthouden. Ik word er gelukkiger en rustiger van. Ik leer liever leven met een korreltje zout dan met een hoop kennis in mijn hoofd. Daarvan krijg ik alleen maar pijn in mijn nek.

Maar dan vraag ik me telkens af wat ik nog in het onderwijs doe? Want we zijn vooral bezig met kinderen vol te stoppen met kennis. We willen ze zo graag veel mee geven voor de toekomst.
Maar zij zijn de toekomst! Zij mogen later helemaal zelf bedenken hoe ze hun leven gaan leven. En welke kennis ze daar bij kunnen gebruiken. Maar als hun hoofd dan al zo vol zit, is dat misschien niet meer mogelijk. Dan kunnen ze niet meer zien en zich verwonderen.

Of moeten we het allemaal maar meemaken dat hele gedoe. Dat volwassenen weten wat goed voor je is en je van alles meegeven en je daarna weer een poosbezig bent al het overtolllige geleerde kwijt te raken?
Wie kan mij daar meer over vertellen? Wie heeft daar veel kennis over?

Moe

Ik ben zo moe. Ik sta moe op en ga moe naar bed. Hoe kan dat? Ik zou wel een maand willen slapen. Maar een avond vroeg naarbedlukt al niet.
Ben sowieso niet erg gedisciplineerd de laatste tijd. Ik neem ook geen tijd om naar mijn wekelijkse yogales te gaan. Terwijl ik daar altijd zo blij en gebalanceerd van word.
Zo gaat het vaker. Dan slons ik een poos aan. Ren en doe maar. Dan ineens slaat de man met de hamer me op mijn hoofd.
En dan begin ik weer: yoga, gezond eten, op tijdnaar bed, tijd maken voor schilderen en wandelen.
Soms ben ik een erg bewust mens. Bewust van mezelf, hoe ik in het leven sta. Dan is er liefde, plezier, energie en boven alles: tijd te over om fijne dingen te doen.
Soms denk ik dat ik een bewust mens ben. Maar dan let ik vooral op mezelf en anderen. Dan erger ik me aan al diegenen die minder bewust zijn. Ik discussieer, daag uit, pieker, mopper. En dan blijft er weinig tijd over voor wat dan ook.
En toch. Die periodes heb ik misschien wel nodig om weer te komen tot echt 'zijn met hart en ziel' ( in plaats van er alleen over te lezen).
Meestal als ik dit soort overpeinzingen uitspreek, staan er wel een paar mensen klaar om me van advies te voorzien. En zo doe ik dat ook met anderen. Vandaag nog was ik erg adviserend bezig metmijn man. Maar het maakt geen verschil. Want ik ga voorbij aan de realiteit die een sombere periode vertegenwoordigt in iemands (mijn) hoofd.
Gewoon luisteren heeft meer zin. Vragen of ik wat kan betekenen. Anders loslaten maar. Ik vraag me af of ik dat ook voor mezelf kan doen. Ik ga het proberen.

Modder

It is in the mud that the lotus flower finds its root

lekker bezig met jezelf

Als we kinderen zijn leren we dat we aan anderen moeten denken. Maar ze vergeten te vertellen dat je daarbij jezelf niet mag verloochenen.
Vaak hoor ik opmerkingen als 'die is erg met zichzelf bezig!'. En dat is dan geen compliment.

Maar ik geloof dat als je echt met jezelf bezig bent, je juist goed bezig bent. Ik ervaar het telkens weer. Vandaag bijvoorbeeld.
Ik besefte ineens dat ik de afgelopen dagen erg bezig was met mijn kinderen en man. Zaten ze wel goed in hun vel? Moest ik ze niet ontzien, verzorgen, met rust laten...
Vandaag liet ik de gedachte dat ik mijn gezin moet redden (en eigenlijk ook de hele wereld er maar bij) los.
Wat een heerlijke dag. Wat een bevrijding. En wat een opluchting voor mijn gezin.
Dus ik geloof helemaal niet dat met jezelf bezig zijn (en dus stoppen met te denken dat je de sores van een ander moet opruimen) zo erg is.

Daarom hier een heel groot portret van mij: mooi mens, lekker met zichzelf bezig:

De cirkel is rond

Zag vorige week Theater Draad, die op de dag van de Dialoog mijn ervaring van magie uitspeelden. Ik vertelde over de magie die lijkt te ontstaan als ik persoonlijke tekeningetjes maak voor mensen (deze ervaring begon op 't Reizend Boekfestival bij de Tussentijd). Zij maakten van dit persoonlijke verhaal een universeel verhaal in theatervorm. Zomaar, ter plekke. Krachtig, groots en tegelijk klein en subtiel. Ik was ontroerd.
De dag erna twitterde ik vrolijk rond hoe gaaf Theater Draad wel is. Onder andere naar de Tussentijd.
Vandaag ben ik op een feest voor Debbie Molhuizen (ofwel mrs de Tussentijd). En wie zie ik op de parkeerplaats staan? De mensen van Theater Draad.
Nu is de cirkel rond. Ikraak geinspireerd, ik inspireer, dan word ik weer geinpireerd en ik.....een kringloopje.
Het stroomt allemaal weer. En dat deed het een tijdje niet. Het zat vast.
Soms is dat nodig. Maar dan gebeurt weer zoiets magisch als dit en kriebelt er van binnen weer iets. Dan raak ik ineens ook weer in contact met datgene wat ik kan: boodschappen tekenen. En dat het niet alledaags is wat voor effect het heeft.

Ik geloof dat ik dit nu vooral voor mezelf schrijf. Waarschijnlijk is het hocus pocus voor een vreemdeling die dit leest. Maar het geeft niet. Ik zeg het tegen mezelf. Ik ben weer geraakt... Ik heb mezelf weer geraakt.

Los!!!!

Sinttijd. Hectiek. In het hoofd en hart van mijn kind. Maar ook in mijn hoofd. Mijn hart kan ik niet eens vinden nu.

Ik leg de lat altijd zo hoog. De dingen moeten goed en intens en... Ik verlang naar een verfrissende regenbui die mijn overuren draaiende hoofd schoon spoelt.
If only. Ik denk dat ik ook daarvoor hard moet werken.

Loslaten, als het lukt lijkt het zo eenvoudig. Maar als ik er vlak voor zit en de touwtjes nog stevig in handen heb, is het zo verrekte moeilijk.

Unleash the power

Ik nam van het weekend een cdtje op. Lief klein zacht. Mooi, gevoelig. Voor baby's. Da's wat ik kan.

Vandaag kreeg ik na lange tijd een zangles. En er ontstond zonder dat ik er erg in had een thema waar ik al een poos mee worstel: kracht.
Ik hou er namelijk van mezelf klein te houden. Nee, dat zeg ik verkeerd. Ik hou er niet van. Het is iets wat ik doe. En het komt ergens vandaan. Ik ben namelijk bang voor mijn eigen kracht.
Ook met zingen. Ik hou het altijd gevoelig, mooi, binnen de perken. Ik varieer wat in ritme, klankkleur. Maar ik vermijd spannende dingen.
Vandaag op weg naar de zangles hoorde ik 'nobody's wife' van Anouk in de auto. En dan ben ik de beroerdste niet. Dan gil ik mee, trek alle registers open. Er luistert toch niemand.
Dat nummer heb ik in de les gezongen. En ik voelde letterlijk de angst in mijn lijf, angst om te ver te gaan. Terwijl ik ook weet dat iets in me altijd dwars en eigenzinnig is en graag te ver gaat.

Het thema voor dit jaar ( en ik hoop dat het nog even bij me blijft) is dus UNLEASH THE POWER!

Doorbraak

Ik voel dat er iets staat te gebeuren. Ik hik al een paar dagen tegen van alles aan. Soms lijkt het alsof ik door stroop heen leef. Dat alles moeite kost. En mijn gedachten buitelen over elkaar heen. Ik weet dat het maar gedachten zijn. Ik hoef ze niet serieus te nemen. Maar negeren lukt mee ook niet.

Ik heb misschien ook veel op 't spel staan. Ik kijk naar mogelijkheden om mijn schilderijen te exposeren, heb een mini-cdtje opgenomen, peins over het gaan leiden van zwangerschapsyoga. En dan loopt daar tussendoor nog mijn dagelijkse leventje. Het is veel. Maar ook spannend en interessant en leuk. Ik kijk meer buiten de doos dan ooit en dat jaagt me angst aan en tegelijkertijd trekt het me aan.

Ik moet misschien niet te snel willen. De stroop even voor lief nemen. En rustig blijven kijken en leven en doen en kiezen. Wat is wel belangrijk en wat niet?

Het helpt dan om even met mijn jongste op schoot te zitten en te kijken hoe gulzig ze haar flesje leegdrinkt. Heerlijk is dat. Vol overgave drinken, zonder gedachten over andere dingen die er gedaan moeten worden. Drinken. That's all.

Licht in de duisternis

Vandaag lekker het bos in met man en kroost. Het was grauw buiten. Maar in het bos gaven de bomen licht. Wat een intense kleurenpracht.
Lopen onder de immense beukenkruinen hier in de Gooische bossen doet me elke keer weer goed. Deze reuzen geven rust en energie tegelijk.
Zoals gewoonlijk protesteerde de oudste toen we de boswandeling aankondigden. Ik denk dat ze, net als ik, een bokkige inborst heeft. Ze moet altijd even door haar eigen 'Nee!!' heen. Een nee, omdat het nu eenmaal niet haar eigen idee was.
Toen we eenmaal in het bos waren, dwarrelde ze stralend van mosje naar takje naar paddestoel. We zijn hier thuis weer een paar prachtige takken rijker.

Zingen

Vandaag heb ik met twee prachtige muzikanten drie nummers opgenomen voor een baby. Beetje Americana, maar heel lief en zacht. Volwassen slaapmuziek.

Elke keer als ik helemaal in een lied kruip, ben ik zo gelukkig. Ik vergeet het telkens weer als ik een tijd niet zing. Ik vergeet hoe de muziek in mijn hart kruipt en mij tot leven wekt.

Meestal ben ik niet onder de indruk van mijn eigen stem. Dan is vooral de energie van alles bij elkaar mooi.

Vandaag heb ik mezelf verbaasd. Ik vond mijn eigen stem ineens heel mooi. Ik hoorde er nuances in die ik nooit eerder gehoord heb.

De vraag is nu of dat aan mijn stem lag of aan mijn oren die tegenwoordig eerder het goud horen.

De Kern

Saam

Ik geniet vandaag van een dagje met mijn jongste thuis. Terwijl ik blog, bladert ze door een stapel papieren, waarbij ze luid commentaar geeft. Ze is 10 maanden oud en alles is interessant. Alles wordt betast, afgelikt. Overal wordt aan getrokken of in geknepen. Soms neem ik de tijd niet om te kijken. Maar nu ik het wel doe, is het zo prachtig. Zo intens. Da's pas leven met al je zintuigen!

De papieren zijn ontdekt. Ze sleept zichzelf de keuken in. Waarheen?

Ik ga snel achter haar aan.....

Nieuwetijdskind

Houdt niet van het bos, roept ze vol woede. Maar als we gaan, bouwt ze vol passie een prachtig gestileerde hut. Hierbij wordt ze geassisteerd door opa en mama die als brave bouwvakkers haar bevelen opvolgen.

Vandaag zit ze weer volop in het moderne leven. Als we naar huis fietsen, zegt ze: 'mam, ik moet even mijn telefoon opnemen want ik hoor hem!' als ik iets mompel over gevaarlijk en nu niet, want ik benmoeenikwilnaarhuisenbabymoet...., verzekert ze me dat ze met 1 hand kan fietsen nu.
Even later (in de telefoon, die een make-up-doosje in Ipone-disguise is): 'Hoi! Oh wat leuk! Ik zal het aan mijn moeder vragen.' Of ze mag logeren bij haar vriendin. Ik zeg dat ze er dan wel alleen heen moet fietsen, maar dat ze dat vast niet erg vindt. En nee, inderdaad. Dat durft ze wel.

Voor nep dan.

Duffe dag deel II

Vandaag net zo'n duf begin als gisteren. Ik zat allerlei redenen te bedenken waarom ik er geen zin in had (in de dag). Maar die redenen gingen me niet bekrachtigen, vermoedde ik al.
Dus ik besloot dat ik gewoon duf mocht zijn. Ik hoefde me niet anders voor te doen dan ik me voelde. Ik kon stoppen met redenen te bedenken (en mezelf of anderen daarmee afkeuren of beschuldigen).
Ik heb een prima dag gehad. Het was zoals het was. Maar het hele drama van zoeken naar een zondebok was niet nodig. Het levert me niets op, het kost me alleen maar.