Geruis

Ik stop met Facebook. Mijn account mag wel blijven, maar ik gooi em van de iphone af. Net zoals ik ooit ook met Twitter deed.

Facebook gaf me de laatste maanden (terwijl ik niet werkte) afleiding, inspiratie, plezier, maar ook erg veel onrust. Altijd maar bij willen blijven. Alles zien, horen, willen weten.....en daardoor ook zoveel voelen en ervaren. Maar mijn gestresste lijf heeft geen tijd om alles te verwerken. Het komt niet tot rust.

Ik ben best vrolijk voor iemand met een burnout. Ik krijg ook te horen dat ik er goed uitzie. Ik ben actief, druk, het leven loopt.
Ogenschijnlijk. Want meerdere keren per week loopt de emner over en weet ik me geen raad meer.

Dus het is tijd voor rust. Tijd voor stilte en alleen de nodige dingen.
En leren om me weer thuis te voelen bij mezelf. Bij mijn op dit moment vermoeide en pijnlijke lichaam.
Leren genieten en zijn met de dag van vandaag, zonder al te veel extra's. Een gezin met jonge kinderen is al prikkelig genoeg.

En dan erop vertrouwen dat de ware en werkelijk belangrijke aspecten van mijn leven weer ruimte krijgen. Zodat alleen de essentie nog overblijft en ik het geruis beter er uit kan filteren.

Amen

Vrijheid & Rust

Deze ketting maakte ik 11 jaar geledenvan en restje schelp dat ik op een Nieuwzeelands strand vond. Ik weet nog waar het was, hoe het daar voelde.
Het was een strand op de Eastcape, vol met rotsen, stenen en aangespoeld hout.
Ik heb er uren rondgelopen, gezeten, gelummeld.

Vrijheid. Zo voelde het. Kunnen ademen. Alle ruimte voor mezelf.

Er liggen daar zulke mooie afgeslepen schelpen, maar ook stukken hout. Meegesleept door hrt water, gewiegd, geschuurd, gepolijst. Zo iets moois heb ik later nooit meer gezien.

Ik ben niet zo'n zee-mens. Geef mij maar bossen, beekjes, bergen.

En hier kwam alles bij elkaar.

De tijd doden

"Kom je de tijd wel door?'", vraagt mijn buurman als ik vertel dat ik ziek thuis zit, al een paar maanden.
Maar zelfs als ik niks hoef, doe ik veel. En als ik niks doe, denk ik veel over al datgene dat ik zou moeten of kunnen doen.
Dus ja, je zou kunnen zeggen dat ik de tijd wel door kom.
Maar of ik er zo van uitrust?

Je zou kunnen stellen dat ik de tijd dood met al dat denk-gedoe.
De tijd is morsdood als ik ermee aan de slag ga.

En eigenlijk vind ik het heel grappig als ik het nu opgeschreven zie. Wat een DRAMA. Maar, zoals mijn yogadocent ooit tegen me zei:

"Some people need drama in their lives"

Duistere tijden

Hoe gaan jullie om met duistere dagen?

Van die dagen waarop je het leven stomweg niet in de ogen kunt kijken?
Van die dagen waarop je het liefste heel diep onder je dekbed blijft liggen?
Of stilletjes wenst dat alles om je heen in rook op gaat?

Ik heb vandaag gehuild. Zakdoekjes vol.
Na een dag van doelloos door het huis lopen, huilde ik sloten. Oceanen. Werelden.
Werelden die volgens mij helemaal niet van mij zijn. Want ik heb het goed. Met mezelf en de mensen om me heen.

En toch, zo'n dag.

Ik hoef niet getroost te worden hoor.
Ik vraag het me alleen af: hoe doen jullie dat?

Goed genoeg

Mijn oudste dochter zit sinds vandaag op een nieuwe school. Nou ja, die school is niet nieuw, zij is nieuw op school.
Ze kwam huppelend de klas uit en wilde meteen spelen met een meisje. Helemaal fijn.
We gingen boodschappen doen en daarna dronken we thuis thee. En de meiden tastten elkaar af. Ik hoorde over hoe het bij haar thuis gaat en ik hoorde Nora van alles over ons verkondigen en ineens.......

BAM!!!!!!!!

Bij mij sloeg het als een bom in.
Ik merkte dat ik onzeker was. Ik vroeg me af of ik wel een leuke moeder ben. De moeder van dat meisje klonk in haar bewoordingen veel leuker, interessanter, bewuster, van alles beter dan ik. Dan wij hier thuis. Hun vakantiebestemming leek mooier....

ALLESALLESALLES

En ik gedroeg me ineens ook anders. Ik stond heel hard te zingen, terwijl de meiden boven speelden. Nu zing ik ook graag. Maar het leek alsof ik die twee daarboven ervan wilde overtuigen dat ik toch ook best heel tof ben.

En ik zag vervolgens hoe ik dat heel vaak heb. Dan leer ik mensen kennen, nieuwe vrienden. En het klikt en we doen leuke dingen samen...
...maar diep van binnen schaam ik me voor mezelf en ben ik bang dat ze er ooit achter komen hoe vreselijk ik ben.

Dat is dus wel een thema. Wanneer is dat begonnen?
En beter nog: Wanneer is dat eindelijk eens gedaan?

Maken maken maken

Ik heb zo'n behoefte om dingen te maken. Schilderijen, tekeningen, dingetjes. Maar ook eten: cakes, soepen, sauzen, salades.
Als ik de geest krijg, wil ik ineens overal altaartjes maken: mooie plekjes in huis om even stil te staan. Met edelstenen, foto's, beeldjes.
Vandaag moest de kamer anders. Dus dat heb ik gedaan.

Het liefst wil ik ook echt resultaat, dat het iets is. Maakt niet uit wat, als het maar af is. Soms gaat dat snel, zoals het knipseltekeningetje bij dit verhaal. En soms duurt het jaren, zoals het prentenboek waar ik al drie jaar mee bezig ben. Dan is het niet 'gewoon iets maken'. Nee, dan zit er een lading aan. Het betekent iets. Als het af komt, wil ik dat het de wereld in gaat.
Maar als ik iets af heb, gaat het nooit echt goed de wereld in. Ik heb gewoon het lef niet.
Bang om te falen, bang om te lukken.
Bamg voor de verantwoordelijkheid, het gedoe.....



.....ik verstop mezelf liever achter veel woorden.

Aansteken

Er gebeuren zulke verschrikkelijke dingen in de wereld. Hoe kan ik daar mijn ogen voor openen? Hoe kan ik daar mijn ogen voor sluiten?
De ene oorlogshaard lijkt de andere aan te steken.

Ik stuur maar liefde. En hoop.
En leef in het klein hier wat ik hoop dat in het groot ooit gemeengoed wordt: liefde, tolerantie, vergiffenis, aanvaarding, verbinding.

In het klein is het soms al zo moeilijk.
Maar als we nou allemaal heel klein beginnen en elkaar aansteken....

Verstoppen

Ik voelde me de laatste dagen zo slecht datik het liefst onder een deken wilde wegkruipen. Ik had zelfs al een passende blog geschreven, een hele zware. Eentje waarbij het leven zoals het nu is geen kans meer van me kreeg.

Maar misschien is het goed dat ik die nog even heb laten liggen.
Want ik ben niet gaan panieken, wat ik soms wel doe. Ik ben niet hysterisch geworden. Ik ben niet uit mijn dak gegaan tegen de mensen om me heen.

Ik heb naar mijn lichaam geluisterd en gevraagd wat het nodig had. En dat heeft het gekregen: zorg, aandacht, goed eten.

En ik heb gelachen. Ik heb een fijne vriendin bezocht met mijn kinderen. We hebben genoten van de 5 gillende meiden om ons heen. Waar ik bang voor was, gesloopt zijn aan het einde van zo'n dag, is niet gebeurd. Sterker nog, ik kwam met energie thuis.

Zo ontdek ik de hele zomer weer nieuwe dingen, leer ik mezelf beter kennen.
En dus de wereld om me heen ook.

De deken mag weer even in de kast, al weet ik dat ik em weer eens nodig zal hebben.