Samen

Samen zijn is heel anders dan gezellig, leuk, knus. Echt samen zijn hangt aan een draadje tussen het besef dat ik er alleen voor sta (want je kunt alleen voor jezelf staan) en het vertrouwen dat ik op de perfecte plek met de perfecte man ben. En dat voelt heel raar. Ik kan niet leunen op mijn man. En hij niet op mij. We kunnen een beetje tegen elkaar aan leunen, dan is er balans. Om vervolgens weer stevig op eigen benen te gaan staan.

Ik vind dat lastig. Ik heb liever iemand om tegenaan te hangen. Een schuilplek, in mensvorm. Maar het is vals en onecht. En het levert niet veel op. Alleen maar meer onzekerheid.

Ik ben een prater, een denker, een analysator. Sommige mensen moeten leren praten, leren delen. Ik kom er achter dat ik soms gewoon eens mijn bek moet houden.

Het klinkt heel serieus dit, heel zwaar ook. Maar het zijn de eerste heldere gedachten die ik in weken heb gehad.

En weer begon het met een tekening....wanneer ga ik daar eens op vertrouwen?

een nieuw geluid

Ik was blij met de sneeuw laatst. Ik heb gesleed en sneeuwballen gegooid.
En het ijs kon me ook bekoren. We hebben drie keer geschaatst op een plaatselijke vijver. Heerlijk. Ik genoot van de winter.

En toch, toen ik afgelopen maandag een wandeling maakte met mijn jongste dochter op mijn rug, in het zonnetje...
En toen ik om de hoek een man groette, die op een bankje in de voortuin zat te lezen in een krant, met de zon op zijn gezicht...
En ik vervolgens een paar tuinen verderop een klein gazonnetje zag, waaruit een twintigtal krokussen vrolijk hun helblauwe kopjes omhoog staken...

...toen verlangde ik ineens zo naar het voorjaar. De eerste warme zonnestralen, bloemknopjes, het lied van de eerste merel in onze tuin. Mijn zware, donkere, vastgeroeste winterlijf wil lucht & licht. Ik heb de zon nodig om door de kieren in mijn hart te schijnen. Ik heb een zacht zuchtje lente-wind nodig dat door diezelfde kieren blaast en het stof van wekenlang tobben verjaagt.

Maar het is een verlangen. Ver-Lang-en. Dus het is nog ver en nog lang. En dat weet ik ook wel. En toch...

Pijn

Loslaten is lastig. Het is niet de eerste keer dat ik er over blog.
Ik heb iets vast, zo stevig & zo lang, dat ik niet meer weet wat het is.
Maar mijn lichaam weet het wel. Het staat in de verzetstand.
Ik slaap er niet van. Mijn nek, schouders en rug. Ze laten me elke nacht hardhandig weten dat ze het er niet langer mee eens zijn.

Maar het is genoeg nu. Het moet maar eens klaar zijn.