Maar gewoon beginnnen...

....met iets waarvan je hart sneller gaat kloppen en niet altijd te hard nadenken over hoe of wat en wanneer en hoeveel en met wie.
Ja, dat is mooi. Dat wil ik.
Maar eerst en nog en dan en pas op!
Ja, je weet wel. Zo gaan die dingen.

Ik mag eens wat vaker mijn eigen blog lezen. Daar leer ik misschien nog eens iets van.

Zien, echt zien

Vandaag liep ik mijn rondje Vesting ( Over de buitenwal van Naarden vesting), met mijn jongste dochter in de kinderwagen. Het was knapperig fris en de zon scheen alsof het zijn laatste keer was.
Terwijl ik kuierde en mijn hoofd leeg probeerde te houden, wees mijn dochter me op alles wat ze zag of hoorde: een eend, een bootje, een stel overvliegende ganzen, een weiland vol schapen en natuurlijk heel veel honden (met bijbehorende baasjes).
Mijn hoofd raakte telkens weer vol gedachten over dingen die ik zou moeten doen, kunnen doen, gedaan had moeten hebben. Kortom: afvalgedachten. Niet nodig, niet productief. Alleen maar afleidend van HIER & NU.
Maar gelukkig was er elke keer weer de frisse blik van mijn dochter, die me terug in het moment bracht. Liefdevol. Zodat ik kon genieten van de prachtige omgeving.

Het leek wel een mini-cursus mindfulness.

Stralen

Altijd groots zijn, ondanks het cynisme om je heen. Durven stralen, terwijl je omgeving daar helemaal geen zin in heeft. Of tegengas geeft. Voor jezelf staan, voor wat je mogelijk ziet.

Dat is nog niet gemakkelijk.

Maar wel het nastreven waard, heb ik gisteravond besloten.

Hakken in het zand

Het was weer een magische dag. Met mijn kleine vrouwen naar de hei. Met de kleinste ga ik vaak wandelen. Die heeft daar nog geen mening over. Ik zet haar in de rugdrager en we hobbelen een eind weg door het bos en over de hei. Maar de oudste begint vreselijk tegen te stribbelen als ik het woord 'wandelen' in mijn mond neem. Ik ga niet vaak met haar wandelen, niet alleen. We gaan regelmatig met het hele gezin, dat wel. Mijn man is meestal wat overtuigender. Of gewoon niet zo overtuigd door haar gepiep. En dan gaan we gewoon.
Maar gisteren had ik al aangekondigd dat we vandaag met zijn drietjes zouden gaan wandelen. Of ze nou wilde of niet, voegde ik daar onverschrokken aan toe. Om toekomstig gepiep voor te zijn.
En we gingen. We combineerden de wandeling over de hei met een bezoekje aan een speeltuin en een heerlijke pannenkoek. Zodra we de hei opliepen (we hadden de speeltuin al gehad) kwam haar piepstem alweer opzetten......Pffff....

 Maar deze keer heb ik me niet laten verleiden tot een strenge toespraak over 'niet zeuren' en 'goed voor je'. Ik heb het eens anders aangepakt. We hebben een geheim pad genomen, liedjes geimproviseerd over de herfst, verstoppertje gedaan, bladeren en takjes gevonden. En mijn dochter? Ze genoot. Ze zong uit volle borst. Zij vond zelfs een prachtige vliegenzwam. En improviseerde er rondrennende kaboutertjes bij. Of zag ze die echt?

Het is fantastisch om te wandelen met mijn dochter, maar ik moet altijd eerst door wat weerstand heen. Waar ken ik dat toch van? Oh ja, zelf ben ik ook zo. Altijd eerst, al is het vaak in stilte, de hakken in het zand.
En ik weet dat het volgende keer weer op dezelfde manier gaat. En dat het enige wat een verschil maakt, mijn houding is. Want ik heb zelf natuurlijk vooral veel weerstand tegen de weerstand van mijn dochter.