Frida

Mijn zus heeft een B&B aan huis. In de slaapkamer voor de gasten hing tot voor kort onderstaand schilderij van mij (zie onder). Een neppe Frida Kahlo. Dit schilderij heb ik ooit op de kunstacademie geschilderd op een oude plank. Een klasgenote was verkleed als Kahlo en wij schilderden haar.

Nu, bijna 20 jaar later hebben gasten het meegenomen, omdat ze het mooi vonden. Mijn zus heeft het ze meegegeven. Grappig eigenlijk. Ik was al bijna vergeten dat ik het ooit gemaakt had. Nu hangt het bij iemand thuis, ik weet niet wie en waar.

Mijn werk gaat soms op de raarste manier de deur uit. Zelden wordt het verkocht.
Jaren geleden woonde ik in Maastricht op de begane grond van een mooi oud huis. Ik wilde wat bijverdienen en had bedacht dat dat misschien wel zou lukken door mijn schetsen en oudwerk van de academie te verkopen. Een carriere als kunstenaar had ik opgegeven, dus alle werk mocht weg. Achter het raam had ik een papiertje geplakt: 'tekeningen en prenten te koop, vanaf 1,50 (gulden)'. Ik had er niet veel van verwacht, maar na een aantal dagen stond er een geinteresseerde oudere heer voor de deur. Hij wilde graag kijken. Na een interessant gesprek ging de man weg met 8 enorme afdrukken van 1 en dezelfde ets/drogenaaldtekening. Hij betaalde er 100 gulden voor. Ik helemaal in mijn nopjes.
Achteraf bleek dat deze man een groot kunstliefhebber was en directeur van het Bonnefantenmuseum in Maastricht was geweest. Ik vraag me af of hij de prenten nog heeft.

Nu ik sinds lange tijd weer schilder en veel teken, wil ik niets liever dan dat mijn werk verkocht wordt. Maar tegelijkertijd is het lastig om afscheid van mijn werken te nemen. Want ze vertellen ook een verhaal. En wat doet een ander ermee? Misschien belandt het schilderij van Kahlo wel in de garage achter het oud papier. En wat doet mijn werk met die ander? Waarom vindt iemand iets mooi van mij? Heelt het gebroken harten? Doet het denken aan vroeger tijden? Waarom kijkt iemand graag naar mijn werk?

Ik moet daar eens over nadenken. Of misschien lekker loslaten. Sommige dingen zal ik nooit te weten komen.

pauze

Ik ben een paar dagen bij mijn ouders geweest met de kinderen.
Nu ben ik weer thuis en ineens staat alles in bloei in de tuin.
De oude appelboom zit plotseling vol prachtige witte bloesems.
Ik kan dan wel een pauze nemen, maar de dingen om me heen gaan gewoon door.
Wat zou het mooi zijn als alles even helemaal stil stond.
Dat alles net zo'n tempo had als ik...soms een versnelling, dan weer even op de plaats rust.

Maar alles gaat maar door. En ik moet mee. Of mag ik wel even pauzeren? Het leven even aan me voorbij zien trekken?
Ik adviseer veel mensen (vrienden, leerkrachten, ouders van leerlingen) om me heen om soms eens een stapje terug te doen. Kalm aan, zeg ik dan.
Dat wil ik ook zo graag tegen mezelf zeggen. Maar ik neem mezelf niet altijd serieus.
Of misschien moet ik harder roepen.

Groeien

Ik ben echt ontroerd doordat mijn oudste dochter haar melktanden verliest.
Ze is al zo groot. Kan al zoveel alleen. Is zo ondernemend.
Gelukkig wil ze ondanks dat alles nog steeds graag door mij voorgelezen worden voor het slapen gaan.
En dan steekt ze heel tevreden haar duim nog in haar mond, terwijl ze zachtjes op het labeltje van haar Jaffie blaast.

wat er op je af komt

Soms moet ik het leven maar nemen zoals het
is.
In het engels hebben ze het dan over
'what life throws at you'.

Ik wil het dan heel hard teruggooien.
Of bukken, zodat het mij mist.
Of het achteloos afvegen en net doen
alsof er niks gebeurd is en alles normaal
is.

Maar wat is normaal, zei iemand laatst tegen me.

schaamteloos

Powergirl

Ik begin langzamerhand te ontdekken hoe krachtig ik ben. Veel van die kracht heb ik laten versloffen de afgelopen 34 jaar (ik ga ervan uit dat je tot je 3e nog erg puur en gewoon jezelf bent). Nu wordt ze (het is een vrouwelijke kracht) in me wakker geschud. Dat is spannend. Soms schrik ik er zelf van.

Maar als ik boos ben, ben ik dat nu ook krachtiger dan ooit. En als ik niet oppas, keert zich dat tegen me.

Vandaag heb ik mijn kracht gebruikt in een schilderij, waarvan hier een hoekje:

Gek, nu ik er zo naar kijk, lijkt het alsof ik dit schilderij al eens eerder gemaakt heb. Plagieer ik mezelf. Of heb ik dit beeld gepikt van een beroemd kunstenaar?

Voorlopig houd ik het maar voor mezelf.

ceci n'est pas un rectangle noir

als je bovenstaande tekening graag wilt zien, zul je er wat moeite voor moeten doen.

Kleine mannetjes

Dagje Hoge Veluwe met mijn oudste dochter, haar vriendin en de kleine Ella.
Het was koud en winderig. De fietsen waren te groot voor ze, dus moest er worden gelopen. Het Museonder (ondergronds museum, heel erg interessant) vonden de grote meiden eng, dus zijn we naar het Kroller-Mueller gegaan. Jaja, intellectuele kinders!
Het was een fijne dag. En ik heb zelfs kaboutertjes gezien. Nou ja, dat dacht ik.
Het was er wel de omgeving voor.

Prachtige dag

Vandaag flink wat kilometers gemaakt met mijn vader. Op mijn Allstars. Nu doen mijn voeten pijn. Maar ik voel me ook voldaan. Want wat was het een prachtige dag. Niet alleen de temperatuur en het zonnetje deden goed, maar ook de geur smaakte naar meer. Zo'n zweem van een 'die herinner ik me nog van vorige jaren tijdens de eerste lente-dagen'-geur. Een geur die ongrijpbaar is. Want wat is het wat ik ruik? Het is iets zoet-frissigs. Iets plantaardigs, iets bloemigs, maar het heeft ook iets van een lichaamsgeur. Het is niet eens zozeer een echte geur. Een zweempje. En zodra ik het ruik, is het weer weg.