Ik kon van een woede-aanval overgaan in diep verdriet. En een half uur later was de lucht geklaard en was ik gelukkig als nooit tevoren. Diepe emoties zijn mij niet vreemd. Ik ben er ook altijd naar op zoek in anderen. En als ik zing, roep ik het op. Of dat hoop ik dan.
Emoties...ze zijn ongemakkelijk. Voor mezelf, maar ook voor anderen. Met emoties van anderen heb ik totaal geen moeite, tenzij ze mij daarmee in de weg zitten. Hoe vaak heb ik niet gedacht bij een woede-aanval van mijn kinderen: 'nu moet je stoppen!'
Maar iemand vertellen dat hij moet stoppen met voelen, is als de kraan openzetten wanneer er een overstroming is.
Die emotionele rijkdom (zo kan ik het ook zien) hield niet op na mijn jeugd. Zo was mijn leven het afgelopen decennium een rollercoaster van gevoelens. Met een mislukte carrière in het welzijnswerk (maar wilde ik dat wel echt...of dacht ik dat het een volwassen baan was?), een bijna-breakup met mijn partner en jaren van zoeken naar elkaar (ik geloof niet in scheiden), een dikke vette burn out en echt voelen wat ik níet meer wilde (maar wat dan wel?) en vervolgens iets heel graag willen, maar er geen geld mee verdienen. Het brood moest toch op de plank.
Het was een periode van diepe zelfreflectie, zelfbeschuldiging, heldere momenten, vele liedjes (van anderen en mezelf), nog meer tranen, grote angst, diepe zelfliefde en stiekeme twijfel. Alles kwam voorbij. Komt nog steeds voorbij, al wordt het zachter. Ik word steeds meer wie ik ben (maar wat een cliché).
Genoeg drama dus om een theatervoorstelling mee te vullen. En dat gaat dit jaar dus ook gebeuren. Op 13 maart. Hoewel theater, een concert. Een dramatisch concert.
Een paar weken geleden dacht ik nog dat ik teveel dramatische liedjes had. Ik vroeg me af of dit nou mijn missie was: mensen inspireren met mijn eigen drama. Nee!!!! Het moet inspirerender!!!! Uplifting!! Zacht!!! Liefdevol!!! Anders loopt straks iedereen gedeprimeerd de voorstelling uit.
Maar nee, dit is zoals het is. Het mooie van liedjes is dat ze me helpen voelen, doorvoelen. Ze dringen door tot in de cellen van mijn hele lichaam.
Ze halen verborgen woede naar boven: F*ck you, I won't do what you tell me! - Race against the machine
Of verliefdheid: Lovin' you - Minnie Riperton
Laten me mijn lichaam tot in al mijn kleinste spiertjes bewegen: Move on up - Curtis Mayfield
Stuiteren & lachen: Baggy Trousers - Madness
Onverwoestbaar huilen: Whispers - Fairground Attraction
En voor de zachtheid en weer terugkomen bij die ene plek van liefde en zachtheid in mezelf is er altijd wel een mooie mantra, zoals Gobinday Mukanday - Sada Sat Kaur
En ik hou van ze allemaal! Ik moet er niet aan denken dat ik alleen nog maar naar mantra's zou luisteren.
Ik hou van gevoelens. Kom maar op! Ik ben en blijf toch een echte drama-queen. Tijd dat ik dat maar gewoon accepteer ;-)
En jij?? Welk plaatje zet jij vandaag op?
