Heeft u dat ook wel eens?

Ik ben heel erg moe. Echt heel erg moe. Mijn gedachten lopen al een paar uur nier meer synchroon met mijn lichaam. Ik denk en wil van alles, maar kan het niet meer opbrengen.

En als ik me zo voel, kan ik het niet meer opbrengen om aardig te zijn. Dan wil ik het liefst dat iedereen om me heen oplost in de lucht. Weg ermee!

En vervolgens krijg ik daar weer gedachten over. Dat ik toch een gezin heb. Dat er gekookt, naar bed gebracht etc moet worden. Dat het nu niet de tijd is om chagrijnig te zijn.

En dan voel ik me schuldig over mijn chagrijn.
En dat maakt dat ik nig chagrijniger word.

En helemaal daar boven op denk ik ook nog dat ik de enige ben die zo is.
Maar misschien is dat niet zo.

Kunstje deel 2

De Uit-knop

Vandaag laatste dag kindermeditatie-opleiding. Heerlijk. Lekker de hele dag ontspannen op een matje, terwijl de andere cursisten me door hun meditatie-verhaal leidden.
Kortom ik ben nu erg uitgerust. En dat is nieuw voor mij, want meestal ben ik om deze tijd (na negenen) hartstikke moe.
Thuis probeerde ik mijn eigen meditatie-verhaal op mijn oudste dochter uit. En ik moet zeggen, al heeft het even geduurd voor ze zich kon overgeven, het is gelukt. Nu slaapt ze. Ik denk dat ze, net als ik, continu in de doe-modus staat. Ze kan de uit-knop moeilijk vinden. Gelukkig heb ik allerlei manieren ontdekt om tot rust te komen. Wandelen door het bos, hangen in de hangmat, yoga, meditatie... Ik wil haar dat graag leren, maar ze laat me niet bij de uit-knop. Of ze wil die zelf niet ontdekken. Ik zie hoe ze soms zo onrustig en opgewonden is, dat haar lijf en haar hoofd niet meer hetzelfde doen. Hoe krijgen we die weer bij elkaar. Wat moet ik doen?

En toch, als ik de jongste zie...een vier maanden oude baby heeft nergens last van. Die slaapt als een roos, kan rustig om zich heen kijken en tevreden en rustig zijn. Ze raakt hoogstens enigszins gefrustreerd als ze te lang op melk moet wachten. Hoe doet ze dat? Wie heeft haar dat geleerd?
Ik denk dat we dat allemaal konden toen we heel klein waren. Maar dat we het ontleren. We leren misschien wel om buiten onszelf te komen staan. We moeten en willen in zoveel potjes passen, dat we vergeten wie we zijn en wat we willen doen. En vooral ook wat we niet willen.

Dus ik pleit eigenlijk voor Nonderwijs. Een school waar je alles wat je geleerd hebt weer af kunt leren. En als je er afstudeert, dan krijg je geen Cito-score mee, maar een Tabula Rasa. Een ongeschreven blad.
En dan begin je weer opnieuw.

kunstje

Vakantiehuis

We wilden een weekje weg, naar Frankrijk. Zo geregeld via internet zou je denken. Vergeet het maar. De zoektocht naar het perfecte huisje (kneuterig, nostalgisch, niet te eenzaam maar toch vrij, met open haard, zonder tv etc.) heeft twee avonden en een dag geduurd. Mijn hele vrije vrijdag heb ik er aan gespendeerd. Ik ben er (een dag later) nog moe van. 'Stuur maar een top 3 door', zei mijn lief. Het werd een top 4, waarna ik me afvroeg of dat nou echt het beste was wat ik kon vinden en dus weer opnieuw begon te zoeken.

Hoe deden mijn ouders dit vroeger?

Ich bin eine...

..Gooische vrouw, dacht ik terwijl ik op de fiets door Valkeveen reed.
Een Gooische vrouw, maar dan 1 zonder geld, UGGs en SUV.
Het Gooi staat natuurlijk om van alles bekend en dat is niet altijd even positief.
Maar wat is het hier toch prachtig. Ik geniet elke keer weer zo immens van het rondje Naarden-vesting dat ik op mijn vrije dag maak nadat ik mijn oudste naar school heb gebracht. Of lekker uitwaaiend op de hei tussen de Schotse hooglanders.
En nu staan alle bomen er zo mooi bij. Vooral na een fikse regenbui (eindelijk) ziet de natuur er zo vol en groen en vruchtbaar uit.
Lush is het woord dat elke keer in mijn hoofd springt wanneer ik hier door de bossen loop. Weelderig.

Ik voel me er rijk door, als een echte Gooische vrouw.

Ik kan Alles

Ik kan een baby ronddragen in mijn buik, 9 maanden lang.
Ik kan die baby baren.
Ik kan borstvoeding geven, 6 keer op een dag. En dan 's nachts ook nog es.
Ik kan daarnaast ook nog tekenen en schilderen.
En ik kan boodschappen doen en koken.
Ik kan de was doen. Zelfs strijken kan ik.
Ik kan de rozen snoeien, zelfs die helemaal achterin.
Ik kan een woede-aanval van een kleuter trotseren.
Ik kan werken op een school.
Ik kan fietsen met een baby in een draagdoek, een kleuter achterop en een tas aan het stuur.
Ik kan een hele dag lang kolven met als resultaat 1 klein flesje melk.
Ik kan de avondvierdaagse lopen., nadat ik de hele dag heb gekolfd.

En ik kan als klap op de vuurpijl mijn nieuwe Fiat 500 met kind en al tegen de appelboom en in de rododendrons parkeren.

Dagje uit...

...met het gezin. Pittige aanvaring met oudste dochter. Maatregelen moeten treffen. Niet leuk, maar wel nodig. Duidelijk geweest, althans mijn man. Ik ben soms toch wat te veel van de 'nog 1 kans dan maar'.
Als ik spaghetti zat te eten, zou ik me zo hebben gevoeld.

Nu voel ik me zo, maar dan zonder de spaghetti.

Cup of tea

Inspiratie kan in een gekke hoek liggen, die hoe waar ik nooit kijk. Of luister. Omdat het niet mijn 'cup of tea' is. Niet mijn smaak. Omdat het niet past in waar ik mee bezig ben of waar mijn omgeving mee bezig is.

En juist daar klinkt ineens iets wat ik nodig heb. Het komt op precies het goede moment. Hoe kan dat?

Ik zat gisterochtend in de auto op weg naar mijn werk. En Jeroen van den Boom zou gaan zingen (zei de presentator). Eigenlijk wilde ik de radio al afzetten. Ik hou niet van Jeroen van den Boom. In de eerste maten van het lied dacht ik nog: 'getver, wat heeft de man toch een rare stem'. En toen kwam het. Die ene zin, speciaal voor mij. Precies op dat moment, in een lied dat ik vreselijk vond klinken, zong hij een zin voor mij.

Tja en daar kan ik dan ineens heel blij en opgelucht van worden. Dan wordt er een linkje tussen mijn hersenen en mijn hart gelegd. Dan is het weer even goed. En kan ik weer verder. Zou Jeroen dat weten?

En weer over de liefde

Crazy Days

BinnensteBuiten

Vandaag weer aan het werk. Hoewel, werk. Ik heb weer even de sfeer opgesnoven en een paar verhalen van de laatste maanden gehoord. Het was een warm bad. Ik voelde me erg welkom. Dat had ik even nodig. Ik vind het niet niks om na zo'n lange tijd weer de 'real world' in te stappen. Of misschien is dat niet de juiste term. Het is meer de buitenwereld.

Tijdens mijn zwangerschapsverlof en na de geboorte van mijn lieve meisje ben ik vooral in mijn binnenwereld actief geweest. Het krijgen van een kind is een gebeurtenis die de wereld-zoals-die-er-voorheen-was volledig op zijn kop zet. Niets is meer hetzelfde. Ik heb me er dapper doorheen geleefd. Het is geen kwestie van 'effe hup' door de zure appel heen bijten en dan weer in de normaal-stand:

Het begon al tijdens de zwangerschap. Ik voelde dat ik elke week meer naar binnen keerde en de wereld om me heen was niet meer belangrijk voor me. Maar dat kon natuurlijk niet met een partner en een kleuter thuis en een onderwijsbaan buitenshuis. Ik moest me wel met anderen bezig houden. Ik kon niet de boel aan me voorbij laten gaan. Het huis moest netjes, het eten gekookt, elke dag yoga, vroeg naar bed, nooit ziek melden. Ik heb mijn hoofd boven water gehouden.

En ik was bang. Ik, die altijd zo stoer en onverschrokken lijk, was doodsbenauwd dat mijn lichaam me in de steek zou laten. Dat ik te vroeg zou bevallen, dat de bevalling niet zonder hulp zou gaan. Zou, zou, zou, moeten, moeten... Ik zocht in al mijn ervaringen naar houvast. Maar bij mijn eerste kind ging niet alles vlekkeloos en dat wilde ik koste wat kost voorkomen. Deze keer zou ik alles goed doen. Want dat doe ik altijd, ik doe de dingen goed. Maakt niet uit wat het is, ik doe het goed...of ik moet het goed doen. Moeten, moeten, moeten, zou, zou...
En alles liep anders dan gepland. Natuurlijk.

Denk ik nu.

De kleine prachtvrouw die ik ter wereld heb gebracht, kleine Boeddha is lief, lief en nog eens lief. Ze is mooi en zacht en lief lief lief. En tevreden. Ze is meer nog dan ik me gewenst had. Van zoiets moois en liefs had ik me geen voorstelling kunnen maken.

En ik? Ik ben weer een rijker mens geworden. Ik heb van alles gewenst, gevreesd en bedacht. Ik leefde in een bubbel vol verhalen, die me verdwaasd achterlieten. Ze sloten mijn ogen voor wat er werkelijk om me heen was. De realiteit bleek veel enger, maar ook oneindig veel mooier dan dat.

En vandaag was het zover. Ik stapte weer uit de cocon, de buitenwereld in. En daar kwam ik terecht in een warm bad. Een mini-onderwijsbolwerkje vol met dappere vrouwen. Die allemaal heel goed snapten dat het spannend voor me was. En nu ben ik er klaar voor. Ik ga het niet goed doen. Ik moet niks en zal al helemaal niets. Ik stap gewoon naar buiten en doe wat er te doen is. Of ik doe zo maar iets, zoals het maken van een tekeningetje op mijn Iphone...

Wens me maar succes.

Nog 1 dag...

...en dan is mijn baby-verlof voorbij. Het voelt als afscheid. Afscheid van zwangerschap, piep-kleine baby, focus op mijn binnen-wereld.
Heb op de valreep nog maar 2 pakjes voor Ella beplakt.

Fotograferen is niet mijn sterkste kant.

het kind in mezelf

Vandaag begonnen met kindermeditatie-opleiding.
Ik had stiekem gehoopt dat ik er stuiterend en spelend als een 3-jarige vandaan zou komen. Dat ik helemaal binnenstebuiten gekeerd zou zijn en het kind in mezelf weer gevonden had.

Maar ik ben stil. En moe.
Ik zit op de bank met mijn laptop op schoot en een glas wijn op het tafeltje naast me en het enige wat ik echt wil, is slapen. Heel diep slapen.

Kortom, het heeft dus echt wat met me gedaan. Niet wat ik had verwacht. Maar er is iets gebeurd. Ik ben stil.

Ik heb zin in schrijven over liefde.

Soms voel ik zoveel liefde voor alles en iedereen. Dan is er rust in mijn hoofd en tegelijkertijd activiteit in mijn lijf. Dan voel ik me volop in leven. Niets is te veel, alles is mogelijk. Zelfs onaardige mensen kan ik toelachen. Nee, sterker nog, dan vind ik niemand onaardig.

Maar soms voel ik een enorm gebrek liefde, een gapend gat in mijn lijf. Dan zijn zelfs mijn kinderen me te veel, akelig maar waar (dit is iets wat je als moeder namelijk nooit mag zeggen!). Dan doe ik de dingen uit plichtgevoel en met veel weerzin. Dan voel ik me moe en ziet alles wat er te doen is uit als een grote berg die maar niet wil slinken.

Ik wil toegang tot die liefde, altijd! Ik wil bruisen en borrelen. Ik wil elk moment van de dag kunnen genieten van alles om me heen. Dat alles altijd goed is en altijd leuk en lief!

Jaja.

Ik weet sinds kort dat, om die liefde te ervaren, ik mijn eigen on-liefde ook moet omarmen. Dus ik oefen. In kijken naar mezelf. Ik neem waar. Kijk waar het zit, die allesverzengende stofzuigende kracht in me, die soms alle plezier uit het leven haalt. Dan oordeel ik niet (althans dat probeer ik dan, want als ik middenin de grote berg zit, wil het niet altijd lukken), maar kijk.

Debbie Molhuizen heeft het in haar boek De Tussentijd-route naar verbindend leiderschap over kabouters. Kabouters zijn je overtuigingen, die je al jaren hebt en je niet meer dienen. Je kunt tegen ze schoppen, maar Debbie nodigt ze uit om met pensioen te gaan en verzorgt ze liefdevol. 'Bedankt voor je trouwe dienst'. Mooi.

Spelen (deel 3)

Ik heb er een aantal dagen over nagedacht.
Spelen als een kind lijkt me heerlijk. Luchtig, lachen, grappig, plezier. In gedachten zie ik het al voor me. Ik voel het al in mijn lijf.
Maar daarbij denk ik vooral aan het leuke van spelen. Dat idealiseer ik. Wat zou het heerlijk zijn als het leven alleen spelen is. Maar deze gedachte gaat een beetje voorbij aan de andere kant, de duistere zijde.
Ook voor kinderen is het leven niet alleen maar lol en luchtigheid. Mijn eigen dochter kent elke dag meerdere dieptepunten die het spelen met zich meebrengt. De teleurstelling als haar vriendinnen niet mee willen doen met een gek plan dat ze bedacht heeft, tekent zich dan af op haar hele lijf. Ze is boos, verdrietig, gekwetst. Ze stampvoet en schreeuwt (meestal niet tegen haar vriendin, maar tegen mij).

Ik schreeuw niet meer. Ben zelfs (uiterlijk) zelden boos. Ik heb dit soort enorme dieptepunten vaak niet meer, stomweg omdat ik niet speel alsof mijn leven er van af hangt. Dat neemt namelijk risico's met zich mee. En ik heb mezelf op de 1 of andere manier geleerd om niet op te staan na het vallen, maar om domweg niet meer te vallen.

Het mooie van mijn dochter is, dat ze zich na zo'n dieptepunt weer bijeenraapt en opnieuw begint. Of ze verzint een manier om weer in contact te komen met haar eigen lol, met de lol van haar vriendinnen. En dat maakt het verschil met mij en ik denk misschien ook met andere volwassenen (of ben ik de enige die hier last van heeft?). Ze laat zich niet stoppen.

Dus, spelen voor volwassenen...zit em misschien

niet in wat we doen, maar hoe we het doen. Misschien kan ik mijn dochter vragen of zij de pleisters alvast gereed wil houden.

Of misschien kan het gewoon doen van rare dingen toch weer iets wakker schudden.
Marieke van Dam weet hoe:

http://www.bureauplay.nl/content/het-boek-en-de-speelregels

...ondertussen...

...teken, knip en plak ik naar hartelust mooie shirtjes voor mijn prinsessen:

Ik krijg elke paar jaar het idee om coole shirtjes en pakjes te maken voor baby's. En elke keer maak ik er 1 en stop dan weer.

Nu ben ik dus weer begonnen. En wederom ben ik zelf helemaal enthousiast. En u?

Moeders moeder

spelen (deel 2)

Gisteren bedacht ik dat ik wel weer wil spelen als een kind, maar dat dat eigenlijk een heel eendimensionale wens is...Ik zal het uitleggen aan de hand van mijn dochter, mijn favoriete observatie-onderwerp....

Getver, ik struikel de hele tijd over mijn woorden...misschien moet ik dit stuk morgen maar afmaken, want mijn taal is ontoereikend vandaag om uit te kunnen leggen wat ik bedoel. Wordt vervolgd dus.

spelen

Mijn oudste dochter wil de hele dag met mij spelen als er geen vriendjes in de buurt zijn of ze niet achter de tv zit. En als ik niet wil spelen, wil ze dat ik naar haar kijk. Dat vind ik toch zo vermoeiend soms. Ik heb nu met haar afgesproken dat ik elke dag een uurtje tijd maak voor haar alleen. Dan mag ze met me spelen, dansvoorstellingen voor me doen, ik wil zelfs tv kijken met haar. Het is goed als ik mijn eigen tijd wat begrens, want ik wil en kan niet elke minuut van de dag beschikbaar zijn.

Maar ik moet ook toegeven dat het probleem niet alleen in de tijd zit.
Ik heb ook moeite met spelen. Ik wil af en toe wel even een rol spelen (meestal die van moeder, koningin of restaurant-mevrouw), maar dat ben ik vaak al snel zat. Dan raak ik afgeleid en kan niet helemaal meer in haar verhaal mee. Dan wil ik me met grote-mensen-dingen bezig houden, zoals: nadenken over het eten van vanavond, of ik wel geld genoeg heb om ergens lekker te gaan lunchen, hoe we het gaan regelen als ik straks voor het eerst na mijn bevalling weer aan het werk ga....
Als ik dit nu zo zwart op wit zie, vraag ik me af hoe interessant mijn leefwereld is. Die van mijn dochter is waarschijnlijk veel leuker. Ze verandert ongeveer 4 x per uur van rol (en dus ook van kleding), vind elk muziekje een dansje waard en heeft de hele dag door energie voor 2. Eigenlijk ben ik een beetje jaloers.

Laatst heb ik wel een zeer geslaagde speel-poging gedaan. Mijn meisje zat in bad en vroeg me om met haar Sneeuwwitje te spelen. Ze wilde zelf de hoofdrol wel spelen, ik mocht de bijrollen doen. We kwamen er al snel achter dat sommige rollen onverenigbaar zijn. Zo kon ik niet tegelijkertijd de gemene koningin en haar pratende spiegel zijn. Uiteindelijk is het gelukt: zij de hoofdrol en de gemene koningin en ik de 7 dwergen, de boswachter en de prins (en nog wat bijrollen). Mijn dochter gaf een fenomenale invulling aan de gemene koningin. Ze was gewiekst, mierzoet, koket, maar bovenal heel gemeen (iemand op zoek naar een kleine 6-jarige actrice? Mail me maar). Ik heb in tijden niet meer zo gelachen. Zij was het die speelde. Ik zat er eigenlijk alleen maar bij en genoot.

Dus spelen, wat is dat? Kunnen we dat nog wel als volwassenen? En ziet spelen voor volwassenen er hetzelfde uit als voor kinderen? Ik wil namelijk wel op zoek naar dat vuur waarmee mijn dochter speelt. Ik hoef niet per se Sneeuwwitje te zijn, of een dansvoorstelling te geven op Lady Gaga's 'pa-pa-pa-Pokerface'. Maar de energie en de passie waarmee ze dat doet, die zoek ik. Waar is die gebleven?

Ik heb sinds vandaag een nieuwe Twitter-volger. Ik ben vereerd. Ik heb namelijk al heel lang een account, maar ik doe niets en word dus ook nauwelijks gevolgd. en dat terwijl ik zo graag gehoord en gezien word. Maar goed, er is dus een nieuw zieltje gewonnen!! En na het zien van haar website, raakte ik geinspireerd aan het denken gezet over spelen. Misschien kan ik het van haar leren?

Ondertussen zit ik al twintig minuten vol vuur en energiek dit stukje in te typen. En nu ben ik gebrand op die foto die het geheel compleet maakt. Is dit dan spelen?

Mooi

Ik wil zo graag grip krijgen op de dingen in mijn leven. Dingen die ik mooi en inspirerend vind, wil ik bedwingen. Maar als ik die grip eenmaal krijg (die enkele keer dat dat lukt), is de magie er snel van af.

Het bos waar ik graag in loop is absoluut ongrijpbaar. Een aantal weken geleden liep ik er en was overdonderd door de geheimzinnige sfeer, de afwisseling van loof- en naaldbos, de rust, de vogels. Ik dacht vandaag weer eenzelfde ervaring te ondergaan. Maar niets was minder waar. Het leek niet eens hetzelfde bos als toen. Het licht was anders, het loof dichter en de naaldbomen stonden er anders bij. Ook de vogels klonken anders.

Mooie ervaringen laten zich niet grijpen, niet begrijpen zelfs. Ik hoop ze te kunnen beredeneren zodat ik er zeker van ben dat het de volgende keer weer zo mooi is of juist beter. Maar mooie ervaringen komen en gaan en het enige wat ik ermee kan doen is ze intens beleven.

over vrijheid en nog wat

Nu meneer Bin Laden er niet meer is, moet ik ineens weer denken aan hoofddoekjes. En aan andere religieuze symbolen. En waar het nou helemaal over gaat allemaal.
Met het doden van 1 man ban je volgens mij terrorisme niet uit en wat er met het verbieden van hoofddoekjes de bedoeling is, snap ik helemaal niet.

Er moet altijd zo veel. En er mag veel niet. We moeten naar school, we moeten aardig zijn voor elkaar, we moeten ons netjes gedragen, we mogen niet radicaal zijn, we mogen geen hoofddoekjes dragen, we mogen geen crimineel gedrag vertonen, liefst zelfs nooit boos worden want we moeten sociaal zijn en ons inleven in anderen, we moeten duurzaam leven, we mogen geen vreemde taal spreken want we moeten allemaal netjes Nederlands spreken, we moeten goed kunnen rekenen en ook veel weten van geschiedenis, maar ook van aardrijksunde...

Soms lijkt het alsof we in het westen in een vrije wereld leven, maar volgens mij is niets minder waar. Er zijn veel ongeschreven codes (waarden en normen, maar wiens waarden en normen?), waar we ons moeten houden.
Waar zit vrijheid eigenlijk? In Nederland zit vrijheid vaak in regels die voorschrijven hoe we die vrijheid moeten bewaken. Maar vrijheid valt misschien niet te bewaken. Vrijheid is ongrijpbaar. Vrijheid is als water en stroomt daar waar de ruimte is. Vrijheid zit vooral in je hoofd, in je hart, in je ziel. Daar is geen wet tegen opgewassen.

Ik ben niet vrij. Ik zou het willen, maar niets is minder waar. Ik zit vol met waarheden en regels over hoe de dingen eigenlijk zouden horen te zijn. Ik moet een goede moeder zijn en dat ziet er op een bepaalde manier uit. Ik moet een goede partner zijn. Het huis moet er altijd netjes uit zien, het eten moet smaken. Er moeten kadootjes gekocht voor die-en-die-en-die. Ik moet een goede dochter zijn. Ik mag niet moeilijk doen. Ik mag niet te ambitieus zijn, want dat kan ik toch nooit waarmaken.
En tussen al die opdrachten door piept er een klein stemmetje in me:
'laat me!' Die stem gaat groeien in 2011. Die stem ga ik voeden en liefhebben en koesteren en die stem zal in 2012 zo luid in me klinken dat er geen houden meer aan is. En die stem zal alles wat ik vind dat ik zou moeten doen en hoe ik zou moeten zijn overstemmen en dan is het onvermijdelijk....dan ga ik.

De dag van de arbeid...

...en ik heb echt geen donder gedaan.