Dingen waar ik blij van wordt

Jarenlang heb ik dingen gedaan die ik leuk vond. Maar ook veel dingen die me helemaal niet boeiden en waar ik me weigerde te verbinden (maar toch deed dus). Dat kostte energie, heel veel energie.
Inmiddels heb ik ervoor gekozen om van Awesomes mijn levenswerk te maken. Awesomes is de naam van mijn bedrijf. Awesome betekent te gek, fantastich, YEAH!! Wat ik graag doe met anderen is ze uit hun tent lokken. Ze laten ervaren hoe het is om zichzelf te laten zien. Als een soort coming-out. Drukke kinderen die zichzelf eens van een rustige kant laten zien. Rustige kinderen die eens laten zien dat ze ook kunnen schreeuwen. Moeders die durven delen hoe moeilijk ze opvoeden vinden. Mensen die dmv een klein confronterend kaartje hun angst in de ogen kijken. Kinderen die met een ander kaartje kunnen laten zien wat ze graag willen.

Maar ik raak zelf zo geconfronteerd in dit proces. Want wat wil ik laten zien van mezelf?
Gaat het om laten zien wat ik kan (tekenen, schilderen, zingen....)? Zodat ik goedkeuring krijg, applaus?

Of durf ik diep te voelen wat goed en fijn is? Durf ik te doen wat mij voedt. En hopelijk tegelijkertijd de mensen om me heen?

Ik heb gisteren besloten niet meer te illustreren. Ik teken nog wel. Maar ik maak geen illustraties in opdracht meer, tenzij het iets is waarmee ik me helemaal kan verbinden. Zodat ik een tekening kan maken die uit de krochten van mijn ziel komt. Geen nadenken en interessant-doenerij meer. Ook al vinden mensen dat leuk (jij tekent zo leuk). Of is er geld mee te verdienen.
Het kost me te veel. Ik word er moe van.

Maar wat dan wel?

En wat gebeurt er dat ik mijn liefste wens, dat mijn Awesomes-kaartjes de wereld in vliegen, nog niet is waargemaakt? Wat maakt dat ik bang ben om te investeren in dat avontuur?

Ik geloof dat ik bang ben voor keuzes. Mijn eigen keuzes. Zolang het een ander is die zegt: "Moet je doen, dat is leuk!", hoef ik niet helemaal alleen verantwoordelijk te zijn.
Maar als ik het gewoon ga doen, omdat ik dat wil. Omdat ik denk dat deze kaartjes de wereld een mooiere plek maken. Dan ben ik volledig verantwoordelijk. No way out.

En er is geen zekerheid. Straks zit ik met 500 pakjes kaartjes die niemand wil hebben. Of verdien ik er niks mee en ben ik er veel tijd mee kwijt.  Kan ik beter mijn pijlen richten op iets wat sneller succes heeft...

Er is geen zekerheid.....

Er is alleen ik en wat ik te geven heb. Liefde, lol, ontwapening, awesomeness. In kaartjes-vorm, in kinder/familieyogavorm, in maak-maar-iets-wat-laat-zien-wie-jij-bent-vorm, in rare-tekeningetjesvorm, in Blog-vorm. Dat is awesomeness.

En waarom zoek ik daar toch elke keer weer goedkeuring voor?
Leef je droom na. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar het is het streven waard.

Huppelen

Wie doet het ooit nog? 

Je moet het leren, als kleuter. Dat is best moeilijk. Je bent er niet meteen toe in staat. Maar je leert het wel snel af. Want huppelen is voor kinderen. Huppelen is voor blije mensen. Over het algemeen kinderen dus.

Laatst liep ik over de hei, een licht hellinkje af. "Als ik nou toch eens...", dacht ik. En "wat zou het fijn zijn om hier zo heel blij naar beneden te..."

Ik keek schichtig om me heen. Dit mocht niemand zien, een huppelende vrouw op de hei. Zomaar op maandagochtend om half tien. Dat doe je niet. Sowieso, huppelen...dat is voor kleuters.

Maar goed, ik betrapte mezelf op deze wirwar aan belemmerende gedachten en huppelde de heuvel af. Wind in mijn haren, ritme in het lijf. Heerlijk. 

Ik vind het een aanrader. 

Een paar weken later startte ik met het zingen van een mantra elke dag: Ajai Alai...een hele lange mantra met veel ingewikkelde woorden waar ik heel blij van word. Mijn hart gaat er van open en mijn schouders voelen minder zwaar. 

En toen, een paar dagen later ontdekte ik waarom deze mantra mij zo blij maakt. 

Hij huppelt! 

En zo kwam het dat ik vandaag op de Veluwse hei, waarschijnlijk gadegeslagen door herten en vosjes uit de bosjes, huppelde en tegelijkertijd Ajai Alai zong. En mijn hart ging open, mijn lichaam voelde het ritme. En de last van het leven gleed van mijn schouders.