Donker rondje vesting

Vanavond fietsten we een rondje vesting in het donker, mijn 2 mooie dochters en ik. De oudste had van de Goedheiligman een prachtig fietsrekje en een wiel-lichtje gekregen en die komen het beste tot hun recht in het donker. De jongste wilde ook graag mee.
Er is iets met buiten zijn op herfstavonden. Als het donker is, beetje vochtig, beetje wind. Kale takken die scherp afsteken tegen de donkerblauwe lucht. De lichten in de huizen aan. De kerktoren verlicht. Wat vliegtuigen in de lucht (die mijn jongste graag wil gebruiken om haar overleden opa op te halen).
De maan die af en toe van achter de wolken tevoorschijn piepte. "Hallo mevrouw Maan! Ben je er weer?"
En terwijl de jongste en ik samen voorop gingen, zij in het stoeltje aan mijn stuur, bleef de oudste achter ons hangen. Ze zong liedjes. Zelfgemaakte liedjes. Over deze stille, donkere, enge, mooie nacht in de Vesting.

Naarden Vesting blijft magisch en 's avonds laat als alle toeristen, hondenuitlaters en hardlopers de wallen verlaten hebben en je geen hand voor ogen ziet, helemaal.
Wat zijn we toch bevoorrecht om hier te wonen. Wat ben ik toch bevoorrecht met zulke dochters.

Oud zeer

Ik kom net uit de bioscoop. Mijn lief en ik zouden naar "Greetings from Tim Buckley" gaan, een film die overigens vooral over diens zoon Jeff gaat. Mijn held Jeff Buckley.
Maar de oppas was ziek en dus ging ik alleen.

En nu zit ik thuis en luister voor de eerste keer in misschien wel 3 jaar tijd naar Jeff. Toen ik zijn cd Grace voor het eerst hoorde was ik 21 en studeerde. Het was een duistere tijd voor me. De wereld waarin ik leefde was een achtbaan. Ik deed een studie die me niet paste. Ik deed de dingen in een soort roes. In mijn herinnering zie ik alleen maar nacht & donkerte. Uitvergroot na al die jaren.

Toen ontmoette ik M, mijn eerste grote liefde. Een veel te jonge Amerikaan. Een expressieve en verlegen prachtige Joodse jongen. "He sucked me in and pulled me under...." (Jeff Buckley)
En zo was het.

De dag na onze eerste voorzichtige kus zag ik Jeff Buckley in Nighttown in Rotterdam. Het was magisch. Die avond hing er een sfeer die niet te beschrijven is. En nooit daarna heb ik zo'n intens optreden meer meegemaakt. Mijn herinneringen spelen weer op en vertellen me dat de lucht vol goud hing, zwaar en zwoel. De zaal was leeg. En alleen ik stond vooraan het podium en dronk Buckley's woorden en klanken alsof ze me voorgoed zouden verlossen van alles.

Maar goed.
De liefde was mooi en intens, maar verbleekte weer door de afstand tussen ons in en we namen afscheid. En zo blijft "Grace" voor altijd verbonden met zielepijn, hartezeer, voorbije tijden, misgelopen kansen. En, ook al ben ik nog zo gelukkig, als ik de cd op zet.....


Luisteren kan:
http://www.vpro.nl/3voor12/nieuws/classic/3voor12-classic--Jeff-Buckley.html

Even niet zo geinspireerd

Herhaling

Ik zie dat ik in herhaling val. Mijn vorige post was dezelfde pot nat als die van 2x terug.

En toch laat ik em staan. Sommige inzichten kan ik mezelf niet vaak genoeg weer laten in zien.

Bloeien

Ik was altijd zo jaloers op mensen, die hun levenspad gevonden hebben. Mensen die vol inspiratie in hun werk staan. Ik wilde wat zij hebben: plezier in wat ze doen.
Bij mij is alles altijd zo zwaar. Voordat er een lichtpuntje komt, moet ik eerst door de modder.

"Some people need drama in their lives", zei een yogi tegen me. En knipoogde.
Ja, dat ben ik. Dol op drama. Dol op tobben over hoe het anders zou moeten en innerlijk verzet tegen alles om me heen. "Alles moet anders!", denk ik.
En niet lang daarna: "het komt nooit meer goed!"

Maar langzamerhand ontdek ik dat ik de ruimte, die ik zoek voor mezelf, mezelf vaak ontneem door deze gedachten serieus te nemen. Hoe cliché zeg, letterlijk blokkerende gedachten. En het klinkt simpel: als je dat eenmaal doorhebt, laat je je nooit meer in de luren leggen.

Ha!
En dat is dus niet zo. Want ze komen op nieuw en opnieuw en opnieuw.

Ben ik helemaal trots en vervuld, omdat ik een geweldige workshop heb ontwikkeld en uitgevoerd....sluipt er weer 1 binnen: "maar hierna gaat het mis". Of: " die mensen deden wel of ze het leuk vonden, maar mensen zijn nooit helemaal eerlijk."

Laatst zei iemand tegen mij, dat het tijd wordt dat ik mijn pauweveren laat zien, dat ik mijn grootsheid accepteer.

"Maar ik ben heel normaal..."

Dus ik oefen mezelf in mezelf laten zien, zonder vrees, met die nare gedachten in mijn hoofd. Ik zeg stilletjes "bedankt voor die gedachten" en doe wat ik doe.

En, al blijft de weerstand tegen mezelf, het leven wordt echt leuker.

Volledig

Afgelopen zaterdag vierde ik mijn 40e verjaardag met een aantal prachtige vrouwen uit mijn leven. Allemaal vrouwen uit verschillende fases in mijn leven: mijn moeder (die was er mijn hele leven al bij), mijn zus, mijn schoonmoeder, jeugdvriendinnen, ex-collega's, collega's, vriendinnen die ook nog de moeder zijn van vrienden van mijn kind...

Eén van hen had heerlijk Surinaams gekookt voor ons. De tafel was mooi gedekt. En ik had een speech voorbereid. Want eigenlijk wilde ik vooral ook deze vrouwen eer betonen. Ik wilde ze graag erkennen voor wat ze voor mij betekenen.
En ik dacht nog....als dit maar niet te theatraal voor ze is, als ze me maar niet raar vinden. Maar onderdeel van mijn speech was juist dat ik me niet meer zoveel wil aantrekken van 'hoe het hoort'. Ik doe dingen de Olga-way.

Het was geweldig. Ik heb genoten. Mijn vriendinnen die elkaar leerden kennen. Samen lachten, serieuze gesprekken voerden, mij uitlachten om gekke dingen die ze met me meegemaakt hadden. Heerlijk.

Maar het allermooiste was het compliment van mijn moeder. 'Zo ken ik je helemaal niet!' En ze zei het vol trots. Nu, na bijna een week, gloei ik er nog van na.

moeiteloos

Als ik de goede dingen doe, gaan ze moeiteloos. Maar dan moet ik wel eerst door een heleboel weerstand heen, taaie stroop die me op mijn plek houdt. Dagenlang, wat zeg ik...wekenlang maak ik me druk over wat ik bedenk (een bijeenkomst, een workshop, een yogales, een feestje) en zie voor mijn geestesoog alles wat mis kan gaan, gebeuren. Of ik bedenk welke personen er allemaal niet van gecharmeerd gaan zijn. En die weet ik altijd wel te vinden.
De vraag is, moet ik me bezighouden met diegenen die het niet interesseert?

Wat wil ik? Ik weet eigenlijk wel wat ik wil. Ik wil inspireren, prikkelen, verbinden, mensen tot denken aanzetten, omvergooien.
Maar dat klinkt zo niet-serieus. En zo simpel kan het toch niet zijn? Zo moeiteloos?

Ik denk dat die weerstand vooral van mezelf komt. Die stroop smeer ik zelf elke keer weer zelf op mijn pad. En het verslapt me. Zouden er stroopwekkers bestaan? Alarmbellen tegen doemdenken?
Of ervaar ik soms heimelijk genoegen in het elke keer weer verbaasd zijn hoe moeiteloos het was. Is het uit de stroop komen lekker?
"Some people need drama in their lives", zei mijn wijze Kinderyoga-leermeester ooit. Ik ben bang dat ik 1 van die mensen ben.

De vraag is, ben ik bereid het drama op te geven?

Geniet-snut

De lange lange zomervakantie is bijna voorbij. Het was een heerlijke vakantie en dat terwijl ik voor de eerste keer in jaren geen 6 weken vrij was. En dat beviel prima. Dit jaar geen 42 dagen doorzeurende dagen vrij met eigenlijk niet veel te doen, behalve zorgen, inpakken, koken, hangen, bedenken wat te doen en uiteindelijk nog geen oog voor mijn gezin of mezelf.
Ik heb genoten. Van het weer, het eten, de kinderen, mijn man, het rijden naar een ver land, het terugrijden uit een ver land.... En tot slot hebben we het vanavond fijn afgesloten met een etentje met vrienden, die we die 6 weken niet hebben gezien.

Waarom schrijf ik dit hier op, bedenk ik me nu? Lekker belangrijk. Nou, nou, leuk dat je een fijne vakantie had, Olga. Laten we de krant bellen. Dan weet iedereen het.

Ik ben verbaasd over mezelf. Over dat ik heb losgelaten deze zomer. Ik heb me nauwelijks druk gemaakt over hoe het hoort (gezond eten, op tijd naar bed, genoeg uren slapen, niet teveel rijden, cultureel genoeg doen....). Ik heb geluierd, gelummeld en genietsnut...

...en dat heeft me geen minuut dwars gezeten. Ik heb niet heel erg nadrukkelijk nagedacht over opvoeden en toch was ik duidelijker dan ooit tegen mijn kinderen. En dus weinig gedoe. Of weinig las van het gedoe dat er was.

En wat leverde dat een heerlijke zomer op!

Creativitatata

Ik deed vanmiddag een half-dutje, terwijl mijn jongste sliep. Heerlijk. En zoals zo vaak drong zich ook nu een gedachte aan me op. Een stampende gedachte, die dwars doormijn slaap heen ging. Soms zijn die dut-gedachten heel belangrijk. Dingen-die-ik-niet-mag vergeten. Dingen-die-gedaan-moeten-worden.

Vandaag dacht ik: "losse sokken!!"

?

Losse sokken, van die sokken die zonder wederhelft uit de was komen. Ik bewaar ze al jaren in een wasmand, in de hoop dat ze na de volgende was weer een compleet stel opleveren.

Vanmiddag, toen ik met mijn meisjes koffie zat te drinken, viel het kwartje. Ik weet niet meer of het mijn idee was of van mijn oudste dochter. Maar die sokken hebben een bestemming gekregen. En ik heb genoten.
En mijn meisjes hebben er allebei een knuffel bij. En beenwarmers.

Dus gooi ze niet weg, losse sokken. Stuur ze me op. Of maak er zelf wat van. Zonde om ze te laten liggen of weg te gooien. Ze liggen te wachten op een nieuw leven.

Doen om te doen

Zingen om te zingen
Tekenen om te tekenen
Liefhebben om lief te hebben
Dansen om te dansen
Slapen om te slapen

Ja. Zo kan het zijn. En ergens 'on the way' verlies ik het. Dan wordt het...

...Zingen om gehoord te worden
Tekenen om gezien te worden
Liefhebben om liefde terug te krijgen
Dansen om de stress kwijt te raken
En slapen om te vergeten....

Maar dat laatste lukt nooit. Want dromen kaatsen alles genadeloos terug.

Maar doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen om te doen 365 dagen per jaar

Ziek van de winter

Ik was ziek afgelopen week. Buikgriep met een restje influenza van vorige week. Dus buikpijn, rammelende darmen, snot, rochelen, kortademigheid, moe moe moe en duizelig.
Maar dat was nog niet het probleem. Nee, het echt erge was dat ik vond dat het niet kon. Niet mocht. Dat ik eigenlijk hup een paracetamol of 2 in mijn mik en hatsa!! Weer aan het werk. Nuttig zijn, geld verdienen, braaf zijn.
Maar ik doe niet aan paracetamol. En ik wil niet langer nuttig zijn. Ik wil de dingen die ik doe niet langer uit plichtsgevoel of schuldbesef doen.
Ik wil lol, experiment, leven...leven.
Ik wil Leven met een grote L.

Gelukkig was daar vandaag even de zon. Half uur in de tuin. Een klein tipje van de Lente, ook met een grote L.

Lekker

Mooie vrouwen

Ik werk veel met vrouwen. Jonge vrouwen, oudere vrouwen. Moeders, oma's, (nog) kinderloze vrouwen. En ook in mijn privéleven omringen ze me. Mijn dochters, mijn moeder, mijn zus, mijn vriendinnen.

En steeds meer zie ik hoe krachtig we zijn. Hoe sterk. Hoeveel we aan kunnen. Hoe veerkrachtig we zijn. Hoe we, na een crisis, de boel weer bij elkaar rapen en opstaan.

En vooral ook hoeveel we van elkaar kunnen leren. Door elkaar onze verhalen te vertellen. Door ervaringen door te geven. Maar ook door streng voor elkaar te zijn. Door kritisch te zijn. Kritisch, vanuit een groot hart.

Ze raken me, deze vrouwen. Telkens weer. En ik wens dat ik nog veel van ze mag leren. En dat ik niet vergeet dat, als ik eens in een crisis verkeer, ik een hele rij zusters om me heen heb die bereid zijn me te helpen de boel weer op te pakken.

Mooie mensen

Tijdens mijn juffen-tijd heb ik zulke mooie kinderen meegemaakt. Een klein stukje met ze mogen oplopen. Vandaag hadden we het tijdens een studiedag over Pedagogisch Tact (op de school waar ik voor werk, maar niet als juf) over gebeurtenissen en mensen die je hebben beinvloed. En ik bedenk nu pas: al die leerlingen in de klassen die ik heb mogen leiden. Ze maakten me soms zo duidelijk waar het in het leven echt om gaat. Ik wil er graag 1 aan jullie voorstellen:

B. was een klein, mager, onhandig 6-jarig jongetje dat moeilijk stil kon zitten. Leren lukte niet vanzelf. Hij was gewoon met andere dingen bezig, dingen in zijn omgeving. Tijdens de kring mocht hij naast mij op een soort skippybal zitten, een knalgele. Meestal hing hij er overheen en leunde dan met zijn armen op mijn knieen. Prima, ik had er geen last van.
Als het pauze was, schoot hij als een speer in zijn jas en verdween door de deur het plein op. Hierna kwam er meestal al snel een klasgenoot bij me, omdat hij door B. omver gelopen was.
Er zat geen kwaad in B. Hij zat alleen zo vol energie, dat die er nogal ongecontroleerd uit kwam, als de tijd daarvoor gekomen was. Ik kon zo genieten van deze jongen. Van zijn puurheid. Van zijn oprechte emoties.
In de Kinderboekenweek ging het over hobby's. En we maakten een rondje langs alle kinderen in de kring: poezen, voetbal, prinsessen, ballet, honden, touwtje springen...van alles kwam er voorbij.
En toen kwam B: "En wat is jouw hobby? Wat doe jij graag?" B. veerde overeind, met een stralende glimlach (ik zie hem nog voor me, hij miste een voortand) en riep:

"Plezier maken!!"

En zo was het. Deze jongen kende zichzelf. Hij wist wie hij was. En het plezier droop er van af.
En wat een hobby! Zo eenvoudig, maar ook zo onmisbaar! 


En zo waren er velen. Allemaal unieke kinderen. De 1 stil en teruggetrokken, een ander luidruchtig en bazig. Weer een ander creatief en hardwerkend. Allemaal met hun eigen kracht en hun eigen strubbelingen.
Ik vond het altijd uitdagend om al deze kinderen passend onderwijs te geven. Ik zag soms dat ze andere hulp nodig had dan ik ze kon bieden. Of die ik ze moest bieden (...want het programma, het boekje, de inspectie....). Maar ze kregen een plek in de klas. Ze waren geweldig, stuk voor stuk. En ik denk met veel plezier en trots terug op de periode dat ik even met ze op mocht lopen.

Opzekop

Het is nooit zoals het lijkt. Het is altijd anders dan ik dacht. Soms ben ik zo gelukkig, dat ik het gevoel graag wil vasthouden. Maar dat kan niet.

Ik ontdekte laatst dat ik op mijn best ben wanneer ik de dingen die ik doe vanuit verbinding. Dat de wil om iets moois neer te zetten voor de mensen om me heen vanuit mijn hart komt. En als ik mijn hart daarbij negeer en het pad van het verwachte volg, gaat het mis.

Wordt vervolgd... Ik moet even een film af kijken. Ook belangrijk.

Van mij!

Kadootje

Vanochtend, toen ik mijn jongste dochter uit bed haalde, bleef ze zomaar heel lang op mijn schoot tegen me aan liggen. Heel rustig. Ik merkte dat er allerlei gedachten door mijn hoofd gingen: "is ze ziek?", "is er iets aan de hand", "dit doet ze nooit"....

...en toen kon ik ineens ontspannen en genieten. Haar warme slaaplijfje tegen het mijne. Haar wangen op mijn borstkas. Heerlijk. Echt een kadootje op de zaterdagochtend.

Ik blijf het wonderlijk vinden hoe ik, op een onverwacht moment, verrast kan worden door geluk. Simpel geluk. Een warm kinderlijfje in mijn armen. Dat is alles.

Samen

Samen zijn is heel anders dan gezellig, leuk, knus. Echt samen zijn hangt aan een draadje tussen het besef dat ik er alleen voor sta (want je kunt alleen voor jezelf staan) en het vertrouwen dat ik op de perfecte plek met de perfecte man ben. En dat voelt heel raar. Ik kan niet leunen op mijn man. En hij niet op mij. We kunnen een beetje tegen elkaar aan leunen, dan is er balans. Om vervolgens weer stevig op eigen benen te gaan staan.

Ik vind dat lastig. Ik heb liever iemand om tegenaan te hangen. Een schuilplek, in mensvorm. Maar het is vals en onecht. En het levert niet veel op. Alleen maar meer onzekerheid.

Ik ben een prater, een denker, een analysator. Sommige mensen moeten leren praten, leren delen. Ik kom er achter dat ik soms gewoon eens mijn bek moet houden.

Het klinkt heel serieus dit, heel zwaar ook. Maar het zijn de eerste heldere gedachten die ik in weken heb gehad.

En weer begon het met een tekening....wanneer ga ik daar eens op vertrouwen?

een nieuw geluid

Ik was blij met de sneeuw laatst. Ik heb gesleed en sneeuwballen gegooid.
En het ijs kon me ook bekoren. We hebben drie keer geschaatst op een plaatselijke vijver. Heerlijk. Ik genoot van de winter.

En toch, toen ik afgelopen maandag een wandeling maakte met mijn jongste dochter op mijn rug, in het zonnetje...
En toen ik om de hoek een man groette, die op een bankje in de voortuin zat te lezen in een krant, met de zon op zijn gezicht...
En ik vervolgens een paar tuinen verderop een klein gazonnetje zag, waaruit een twintigtal krokussen vrolijk hun helblauwe kopjes omhoog staken...

...toen verlangde ik ineens zo naar het voorjaar. De eerste warme zonnestralen, bloemknopjes, het lied van de eerste merel in onze tuin. Mijn zware, donkere, vastgeroeste winterlijf wil lucht & licht. Ik heb de zon nodig om door de kieren in mijn hart te schijnen. Ik heb een zacht zuchtje lente-wind nodig dat door diezelfde kieren blaast en het stof van wekenlang tobben verjaagt.

Maar het is een verlangen. Ver-Lang-en. Dus het is nog ver en nog lang. En dat weet ik ook wel. En toch...

Pijn

Loslaten is lastig. Het is niet de eerste keer dat ik er over blog.
Ik heb iets vast, zo stevig & zo lang, dat ik niet meer weet wat het is.
Maar mijn lichaam weet het wel. Het staat in de verzetstand.
Ik slaap er niet van. Mijn nek, schouders en rug. Ze laten me elke nacht hardhandig weten dat ze het er niet langer mee eens zijn.

Maar het is genoeg nu. Het moet maar eens klaar zijn.

Volle Maan

Wat een mooie volle maan was het, zondagavond. Ik heb er een hele poos naar gekeken. Het gaf me rust.

Voorrecht

Ik gaf vrijdag voor de eerste keer een peuteryoga-les. Een proefles. Een beetje schrikachtig van mij...ik dacht:"als ik faal, kan ik er daarna mee stoppen."
Ik was zo vreselijk moe die ochtend. Ik had veel te veel gewerkt die week. Laat in bed, slecht geslapen.
En toen stonden er 3 peuters met hun mama's voor mijn neus. En mijn eigen peuter was er ook nog.

Het was geweldig! Ik voelde me erna als herboren. 't Was ook zo anders dan het les geven wat ik op school deed. Hier ging het niet om kennis, om 't hoofd, om iets nieuws leren. 't Ging alleen maar om zijn. Samen spelen. En als er eentje even niet wilde, ook goed. Ik voelde geen enkele drang om iedereen per sé mee te krijgen. Het enige wat ik dacht was: " 't is allemaal goed".

Dus nu moet ik wel door. Dit was zo'n bijzondere ervaring, dit wil ik elke week!

Crisis

We hebben 't niet meer zo breed. We moeten bezuinigen. Alles wordt duurder.
Maar dure dingen zijn vaak ook niet zo leuk. Echt gave dingen zijn vaak gratis.
Zoals een wandeling op een ijskoude, zonnige zondag.
Een regenboog tijdens een buitje.
Of een prachtige Hollandse wolkenlucht.
Of wat dacht je van de geur van herfstbladeren in een nat bos?

Laatst reden we langs de koffiebranderij van AH. En die geur, mmmm die geur. Het brengt me terug naar vroeger. Toen ik een klein meisje was, zei ik op zondagochtend vaak tegen mijn vader: 'pap, maak je koffie?'. En dat vroeg ik alleen maar vanwege die heerlijke geur, want ik lustte zelf geen koffie.

Terug naar gratis. Mediteren is gratis. Zelf thuis yoga doen ook. Kijken naar mijn kinderen als ze slapen. Naast mijn man op de bank zitten.

Ik ga een lijst maken van gratis dingen doen. Ik wil mezelf meer bewust maken van hoe weinig ervoor nodig is om te genieten. Dus ik ga door:

Op mijn rug in het gras liggen
In de hangmat een dutje doen
De katten aaien
Eten koken van vergeten spullen uit de voorraadkast
Ademen
Met mijn vingers en tenen in het zand
Een lied zingen
Luisteren naar een ander die een lied zingt
Neuriën
Een deuntje fluiten
Luisteren naar de eerste merel van de lente
Mijn dochter naar school brengen
Kijken naar een dansje van mijn kinderen
Op een bankje in de zon zitten, terwijl mijn kinderen in de speeltuin spelen
Dieren aaien op de kinderboerderij
Lezen (al moet het boek dan wel gekocht zijn, dus niet geheel gratis)
Een avondwandeling maken
Flessen in de glasbak gooien met de kinderen
Kijken naar spelende kinderen
Kijken naar mensen

Sjonge, wat zijn een boel dingen gratis. Het enige probleem ermee is, dat ik ze niet altijd als fijn ervaar.

Maar goed, het begon eigenlijk met de geweldige lucht (in combinatie met een prachtige lage zon) die ik vandaag zag boven de hei. Wonderschoon, in allerlei kleuren. En die is dus nooit hetzelfde. Naar de lucht kijken verveelt mij nooit. Voor nop elke dag een prachtig luchtschilderij! En het is nog beter als je er even voor gaat zitten. Of liggen. En die lucht zorgt er ook nog eens voor dat de hei er altijd anders uitziet. Of het bos. Of een stad.
Dus, mocht je verzuchten hoe duur het leven toch is, kijk eens omhoog en laat je verrassen. Laat je zorgen optillen tot wolkenhoogte. Laat de zon je gezicht oplichten.
Die lucht is er gewoon. Altijd. Dat hoef je niet te regelen. Niets te bestellen, organiseren. Gratis. Voor nop.

Vrouw-in-de-dop

Kleine meisjes worden groot en zo ook mijn kleintje. Ze noemt zichzelf nog hardnekkig 'baby', maar dat is ze nu echt niet meer. Ze is een kleine vrouw van twee jaar. Ik zie in haar soms al de belofte van de vrouw die ze ooit zal zijn. Stevig, wilskrachtig, humorvol. Vol aandacht voor anderen, maar vooral ook vol aandacht voor zichzelf. Ze verkent de wereld met open ogen, handen & hart.

Drieluik, deel 3

Drieluik, deel 2

Drieluik, deel 1