De renstand

Ik heb vandaag hard gewerkt. Vroeg op, 5.30 uur. Daarna aan 1 stuk door bezig geweest. Lessen voorbereiden spullen klaarzetten kinderen verwelkomen scherp blijven alles in de gaten iedereen aan het werk helft van de kinderen naar huis andere helft even broodje en verder aan het werk dan naar huis en ik nakijken evalueren plannen mailtje naar collega.
Nauwelijks tijd om na te denken. Alleen maar korte schakelmomenten.

Toen ik thuiskwam kind ophalen koken eten bijkletsen ijsje halen even iets bij de Hema kopen loslopend kind van straat gehaald terug bij moeder kinderen in bed leggen wil niet naar bed kannie slapen....

Nu is het 21.35 en zit ik op de bank, mijn hoofd nog steeds in de renstand, mijn lijf al niet meer. Mijn lijf zegt: 'Zitten en kop houden!' Mijn hand tikt nog even do.....

Een engel voor de nacht

Deze mooie vriend dient zich net aan, nu ik na het geven van een flesje melk aan mijn jongste dochter nog wakker ligt.
Ik hoor haar adem raspen. Op de trap klinkt gekraak. Wie zou het zijn? Misschien is het de wind. Misschien de engel van de nacht...

Het is mijn man die erg zijn best doet om onopgemerkt naar boven te komen.

Musica

Vandaag ga ik zingen.

Ik doe niets liever dan zingen.

droom

Leef je droom.
Maak je dromen waar.
Doe wat je altijd al hebt willen doen.
Volg je passie.

Het zijn van die adviezen die ik regelmatig lees. In bladen, op Twitter, in blogs.
En ik geloof het absoluut. En ik wil het ook echt wel.
Maar wat is mijn droom?

Ik droom altijd erg hectisch, al zo lang ik me herinner. Dus als ik mijn passie uit mijn nachtelijke droomavonturen moet halen, dan kan ik nog lang zoeken.
Dat bedenk ik nu als grap, maar misschien is dat niet zo'n gekke gedachte.
Mijn hoofd zit vaak vol met van alles. Gedachten, verhalen, wensen, frustraties, verdriet, vreugde....een dolle boel dus. En ze verdringen zich om een aangenaam plekje te krijgen.

En toch, soms ben ik zo ongelofelijk helder. Dan heb ik nergens last van. Dan ligt er een duidelijk beeld voor in mijn bewustzijn. Dan weet ik wie ik ben, wat ik kan.

Vandaag is niet zo'n dag. Ik heb mezelf al 25 keer afgekeurd om alles wat ik gezegd of gedaan heb. Te streng op school. Te chaotisch. Niet gedaan wat ik moest doen. Niet goed georganiseerd thuis. Het ene oordeel na het andere vuur ik vanuit mijn gedachten op mezelf af. Met een dodelijke precisie. En dat terwijl ik gisteren nog tegen iemand vertelde dat ik steeds beter wordt in het niet perfect doen van de dingen in de dag. Dat ik mezelf oefen in het gewoon doen en durven.

Hoe zit dat eigenlijk? Betekent het dat ik nu gefaald heb? Ben ik terug bij af omdat ik een slechte dag heb?

Het laveert elke keer tussen geinspireerd zijn en dingen doen die moeten (van mezelf). Tussen doen en denken over doen. Tussen vallen/opstaan en vallen/blijven liggen tot iemand me komt redden. Tussen al iets zijn en nog iets moeten worden.
Tussen nu en ooit.
Het is een dun lijntje en ik wil er de vinger op kunnen leggen en dat lukt me niet. Nog niet misschien. Of vandaag nog niet.

Appelschudentrekdag

Het was een mooie dag vandaag. Op voor dag en dauw voor zwemles oudste dochter. Het was net niet meer donker toen we met zijn drietjes de auto in stapten. De straten waren leeg.

Toen we thuis waren, kwam mijn vriendin M. Met haar kinderen om appels te plukken. Dat was een impulsieve afspraak, een hele leuke.
Het zit namelijk zo. Die appeltjes staarden mij al wekenlang verlokkelijk aan. "Pluk ons!", riepen ze. "Zet je tanden in ons sappige en knapperige vruchtvlees!"
Ik kon niet veel meer dan wat porren in de takken. Ik durfde niet goed de boom in te klimmen in mijn eentje. En manlief was achtereenvolgens heel ziek en heel druk aan het werk in het buitenland.

En toen kwam M. Het moment dat de koffie op was en we besloten om de boom in te gaan, begon het te regenen. Echt plukken lukte niet, de appels hingen heel hoog. Schudden trekken porren dus. De kinderen scharrelden tussen de varens om de appeltjes te rapen. Er zaten zulke mooie tussen. L. zette meteen haar kleine dreumestandjes in een sappig rood exemplaar. Na een dik uur hadden we een flinke zak vol. Met behoorlijke deuken, dat wel. Maar dat krijg je als je tuinpad bezaaid is met keitjes.

En nu. Wat doen we met de appels? Nu staren ze me vanuit een doos weer schaamteloos aan. "Eet ons. Pak ons. Bak ons. Doe iets!"

Eerst wilde ik mijn appels graag zelf hebben. De hele winter geen appels meer kopen, alles uit eigen voorraad. Maar het is vooral ook zo leuk om de appels te delen. Kom maar eten als je wilt, er zijn er genoeg. En volgend jaar organiseer ik een appelschudentrekdag. Dan mag je een eigen emmertje komen vullen en gaan we gezellig door tot het donker is en we er een vuurkorf bij moeten halen. Ik verheug me er al op.

Herkenning

Mijn dochter kan soms "challenging" zijn. Ze is veeleisend, intelligent, eigenwijs, creatief en koppig. Een dramatische combinatie. Maar ook heel krachtig.
Vandaag botsten we weer eens, zij en ik. Er was van alles waar zij haar zinnen op gezet had dat ze van mij niet mocht.
Maar we eindigden de dag met een potje Amerikaans jokeren (een kaartspel) dat zij van me won, overigens zonder veel hulp van mij. Dat doet me goed.

Ik ben net als zij, "challenging". Ik ben impulsief, bazig, snel ontevreden, ik mopper graag op dingen die ik echt niet kan veranderen. Ik pleeg graag verzet. Innerlijk verzet. Meestal voel ik me niet vrij genoeg om openlijk verzet te plegen. Dan mok ik stilletjes.
Maar ik ben ook net als zij creatief, intelligent (oehoe dat ik dat durf te schrijven betekent dat ik mijn valse bescheidenheid even laat liggen) en krachtig.

Ik hoop voor ons beiden dat we leren om krachtig te zijn op die plekken en momenten in ons leven waar we dat kunnen gebruiken en dat we leren het verzet op te geven wanneer dat slimmer is.

Ik geloof dat ik al bezig ben. En misschien daardoor zij ook

Zo van die dingen

Het is weekend. Mijn hoofd tolt van een dagje school, een potje kaart en twee wijntjes na lange tijd geheelonthouding.

En ik denk...hoe geef ik handen en voeten aan mijn passie?
En durf ik mijn passie wel in de ogen te kijken?

Jaja, dat zijn zo van die dingen.
Op een vrijdagavond.

Klupje

Vandaag kwamen 5 kinderen ( mijn eigen dochter =6) bij mij schilderen.
We hebben eerst samen een kindermeditatie gedaan, een soort geleide droom. Vervolgens hebben ze in het gras zitten schilderen.
Ik vond het spannend. Het leek me heel leuk om te doen en hoewel ik gewend ben met grote groepen kinderen te werken, was het een echt experiment.
Wat als ze het niet leuk vinden? Oh, ze giechelen tijdens de meditatie. Zullen ze zich vervelen? Overal verf, ook op hun mooie kleren.
Ik weet niet wat ze ervan vonden. Zoiets zeggen kinderen niet. Ze doen gewoon.
Ik heb wel gezien hoe ze toch langzamerhand wat ontspanden tijdens de meditatie. En dat ze daarna lekker in het gras zaten met kartonnetjes, penselen en verf. En dat er 6 heel eigen schilderijtjes uit kwamen. En dat ze zich lieten inspireren door mij, maar vooral ook door elkaar.
Ik denk dat ze het fijn hebben gehad.

10 jaar

Ik kijk opnieuw naar beelden van 9/11. Wat ik toen nooit gezien heb of wat er bij mij waarschijnlijk niet in ging, zijn al die vallende mensen. Dat waren mensen die een doodssprong verkozen boven doodbranden. Dat ze ten dode opgeschreven waren, wisten ze toch al.
Wat een hel moet het zijn geweest dat springen een betere weg uit het leven was voor ze.

En dan aan de andere kant de zelfmoordterroristen, die een vreselijk gewelddadige dood verkozen boven leven. Boven het leven vol in de ogen kijken met alle moois en alle ellende.

Ik zal zoiets nooit kunnen begrijpen.
Net zo min als ik me kan inleven in de mensen die vanaf dat moment in de tijd alle moslims over de Al Quaida-kam scheren.

Terrorisme heeft niets met religie te maken, maar eerder met macht. Met gezien willen worden.
En 'the war on terrorism' heeft niets met vrijheid te maken. Maar met angst voor het onbekende, datgene wat je niet onder controle hebt. Met macht dus.

Ik denk dat wij als mensen pas echt tot elkaar komen en vrij kunnen zijn als we elkaar zien. Als we onszelf herkennen in de ander. En dus heb ik nog werk te doen, want ik herken mezelf niet in iedereen. Laat staan in een zelfmoordterrorist. En toch, toch is er iets dat wij gemeen hebben.

Vieren

....(lees eerst ook het vorige blog).

Het kaartje dat ik kreeg (of pakte) was:

Ik vond het eigenlijk maar een stom kaartje. Te ver gezocht. Te bedacht.
Ik stopte het in mijn portemonnee en keek er niet meer naar.
Tot vandaag en ineens wist ik het. Het kaartje vertelt me, herinnert me er aan, dat het leven gevierd mag worden. Dat de liefde gevierd mag worden. Of dat het leven een feest is als er liefde is.

Nou ja, zoiets. Het gaf me ineens een heel goed gevoel. Een soort aha.
Ik ben namelijk heel erg slecht in vieren. Ik ben een nuttig mens. Ik werk, doe de was, geef tips, kook, organiseer en denk veel na over hoe dat alles nog beter kan. Maar vieren? Ja, als ik jarig ben. Maar gewoon vieren dat het donderdag is vandaag?
Of vieren dat ik een heleboel appels heb geplukt? Of dat ik de eerste dag in mijn nieuwe werk (als juf weer in de klas) doorstaan heb? Of vieren dat ik een vrouw ben?
Nee, dat vind ik lastig. Ik heb redenen nodig.

Ik vertel anderen wel dat ze moeten vieren (als freelance tipgever). Dat ze dankbaar mogen zijn voor wie ze zijn.
Ik weet het altijd zo goed voor anderen.
En anderen weten het waarschijnlijk heel goed voor mij.
Zo weten we het heel goed voor elkaar, maar niet voor onszelf. Ik durf namelijk te verwedden dat ik hierin niet de enige ben. Ik ken er nog wel een paar.

Maar goed. Om het leven hier in deze blog heel even te vieren, wilde ik hier een filmpje kwijt (van de handen) van mijn dochters die samen gezellig zitten te roffelen op tafel. Heel feestelijk zomaar tijdens het eten.

Maar ik weet niet hoe ik een filmpje in dit blog krijg. Volgens mij kan het niet.
Mocht je dit lezen en weet je wel hoe dat moet, dan hoor ik het graag. Mail me.
Mail me ook als je ook iets te vieren hebt. Of als je niets te vieren hebt, maar het toch doet. Dan geef ik je een plek in mijn volgende blog.

Magic in the air

Ik teken intuitief kaartjes speciaal voor mensen. Het zijn een soort inspiratiekaarten. Dat ik dit kan, heb ik eigenlijk pas ontdekt (zie blog 18 juni). Ik maakte al wel tekeningetjes, beelden waarvan ik soms niet wist waar ze vandaan kwamen. Ik bedacht ze niet. Ze ontstonden ergens op een plek waar mijn gedachten niet waren. Intuitief dus.

Toen ik laatst naar een meditatie-achtige workshop en klankschaalconcert ging, had ik op verzoek van de organisator ook wat kaartjes getekend (tussendoor in de auto op mijn knie, ik vond ze zelf niet echt sterk...maar goed, de beelden dienden zich aan). Deze legde hij omgedraaid op de grond in een cirkel. Toen de workshop voorbij was, pakte iedereen een kaartje. Je kaartje was dus een verrassing.

Over mijn eigen kaartje schrijf ik zo een aparte blog. Maar er hangt nog een mooi verhaal aan 1 van de kaartjes.

Het kaartje dat de man die de meditatie leidde pakte was een in mijn ogen vrij onbenullig kaartje. Hij bedankte me en nam het kaartje mee. Een paar maanden later vertelde hij me dat hij thuis een oude tekening had gevonden, een tekening die hij zelf had gemaakt ongeveer twee maanden voor de workshop. Op deze tekening stond precies hetzelfde beeld als ik op het kaartje had getekend.

Hoe raar is dat? En mooi ook. Magisch. Wat zou het betekenen? Of betekent het niets?
Zitten we allemaal met een onzichtbare energie aan elkaar vast? Zijn we verbonden met bepaalde mensen, plekken, dingen?
Soms voel ik me bij iemand meteen thuis. Gewoon goed. Iemand raakt me om een onverklaarbare reden. Het heeft niets te maken met uiterlijk, dezelfde interesses of afkomst. Waar komt dat vandaan?

Pimpen

Ik werk op een heerlijk klein schooltje, de Cornelis Jetses. In een schandalig afgekloven oud schoolgebouw. Maar in november gaan we na lang wachten (sommige collega's wachten al 10 jaar op de beloofde nieuwbouw) in een spiksplinternieuwe school. Daar hebben we allemaal veel zin in. Er wordt al druk opgeruimd, weggegooid en ingepakt. Soms wordt er teveel ingepakt. Er mag nog meer worden weggegooid.

Vanmorgen openden we het nieuwe schooljaar door samen met de kinderen de buitenkant van de oude Cornelis Jetses te beschilderen. Dat lieten ze zich geen twee keer zeggen. De kinderen vlogen op de verf af als bijen op honing. Heel fijn.

Ik heb ook lekker mee getekend. Ik wil meer. Morgen ga ik verder en stop niet totdat het hele gebouw gekleurd is.

Jammer dat het gesloopt wordt.

Trots op, geen applaus

Ik heb afgelopen week heel wat appels op de 1 of andere manier uit onze appelboom gehaald.
Dat vind ik stoer van mezelf.
Daar ben ik trots op.
Ik hoef er geen applaus voor.
Al zou het wel leuk zijn als iemand me zegt dat ie dat ook vind.

...de dag na een dag als geen andere

Vaak wil ik heel bijzondere dingen beleven.
Of groots en meeslepend leven.
Nog vaker wil ik dat alles leuk, gezellig en fijn is.
Innerlijk verzet ik me echter vaak tegen zoveel dingen waar ik eigenlijk geen invloed op heb, dat er weinig energie overblijft voor leuke dingen.
Of misschien gebeuren die dingen wel, maar ben ik stomweg te druk bezig met mijn interne strijd om ze te kunnen waarnemen.

Mijn nieuwe werkjaar is begonnen op de Cornelis Jetses (basisschool).
Voor het eerst sinds een hele poos ben ik weer een juf van een groep.
Daar heb ik zin in.
En ik vind het spannend, want 'kan ik het nog wel?' en 'een 3/4/5-groep is wel heel erg lastig' en 'kan ik wel samenwerken in een duo' verdringen zich in mijn hoofd om aandacht te krijgen van mij.

Maar

ik neem me voor om wat meer aandacht te gaan geven aan wat er is en wat minder aandacht aan wat er volgens mij zou moeten zijn.

Een dag als geen andere

Vandaag was een bijzondere dag. En tegelijkertijd een heel gewone dag. We deden gewone dingen, mijn dochters en ik. Maar ze pakten allemaal een beetje anders uit. Intenser, beetje vreemd soms zelfs. Maar of het nou echt bijzonder was of dat ik het er in wil zien? Maar goed, ik ga geen opsomming geven van de gebeurtenissen.

Jawel, ik doe het wel. Een paar kleine illustraties.

Ik ging naar de dokter. Daar zat ik heel serieus te praten, toen ineens de buurvrouw (van de dokter) de vlag ging ophangen naast zijn raam. Vervolgens raakten we in gesprek over het koningshuis. En vlaggen in het algemeen. En een Engelse in het bijzonder. Ondertussen had mijn dochter het ook gezien, van die buurvrouw, en gebaarde ze mij om toch vooral maar bij het raam te komen staan.

Ik plukte appels, want onze appelboom hangt er vol mee. Ik ben daar nogal opgewonden over. De eerste jaren dat we hier woonden, was de oogst miezerig en zuur. Wij dachten dat het gewoon geen echte handappels waren en hadden de hoop opgegeven. Maar dit jaar zijn de appels mooi rood en groen, best dik. Het probleem (er is altijd wel een probleem) is dat de beste erg moeilijk te plukken zijn. Nu hebben we wel een hele lange ladder. Maar ik durfde daar niet aan nu ik alleen thuis was met de kinderen. Dus ik heb wat gepoerd en gefrut met achtereenvolgens de riek, de schoffel en een kruisvormige zwaar metalen stok.
En ik heb uiteindelijk wel een kilo of 5 geoogst. De kapotte hebben mijn oudste dochter en ik meteen verwerkt in appelflapjes en een pannenkoekje met gebakken appels en pruimen.

Mijn dochter heeft nog twee appels verkocht aan een buurvrouw. Aanvankelijk had ze zich met een krukje, een schaal met appels, een papiertje met 'apels te koop' en een bakje voor geld geinstalleerd op de stoep voor ons huis. Maar aangezien daar echt nooit iemand langsloopt, had ze het plan opgevat om langs de deuren te gaan. Dat vind ik echt geweldig. Wat een ondernemingslust. Dat zou ik nooit gedurfd hebben toen ik 6 was.

Na het avondeten, waarbij mijn jongste dochter haar puree-handjes zachtjes aan mijn knie afveegde en me daar heel liefdevol bij aankeek, bracht ik deze dochter naar bed. De oudste bleef beneden achter met een Nederlandse Hits-cd die ze van mijn ouders heeft geleend. Terwijl ik de baby verschoonde en voedde, hoorde ik allerlei gebonk en gestamp. Beneden werd er gedanst. Ineens een hartverscheurend gehuil. Gejank. Ik met baby naar beneden, want ik zag al een bloedend hoofd voor me. Een gekneusde teen. Een gebroken arm.
Toen ik in de kamer kwam, stond mijn dochter daar met haar onafscheidelijke giraffe Jaf in haar armen te snikken. Geen bloed. Geen wonden.
'Jaf mag nooit bij me weggaan. Echt niet. Zonder Jaf wil ik niet mam!' Ze klampte zich met een rood betraand gezicht aan het smoezelige HEMA-beest vast. Ik snapte er helemaal niets van. Ik vond het wel heel lief en aandoenlijk. Maar vanwaar dit verdriet? Ik vroeg het haar.
Met veel drama vertelde ze over het liedje dat ze net had gehoord op de cd. 'Ik wil je. Blijf bij me. Hou van me. Ga nooit meer weg.' Volgens mij is het een Vlaams liedje, maar op deze cd is het gecoverd door Guus Meeuwis.
Ze heeft nog een hele poos gesnikt.

Het was een rare dag. En dit was er nog maar een fractie van.
Ik wil er morgen weer zo een.