Doen - denken - zijn - weten - laat het nou gewoon

Kom net terug van de schoolarts. had mijn twijfels: gaan om zeker te zijn dat het goed gaat met mijn kind of niet gaan en gewoon vertrouwen op mijn eigen oordeel en mijn eigen kritische blik. Gekozen voor het eerste om vervolgens niet echt veel nieuws te horen, behalve dan dat ze het goed doet vergeleken met het gemiddelde Nederlandse kind. Oh nee, misschien kon ik toch thuis nog een beetje oefenen met de fijne motoriek.

Ik hoor graag hoe een ander naar mijn kind kijkt. Ben altijd bereid om mijn eigen opvoed-gedrag onder de loep te nemen. Ik wil graag letten op de voeding, de tanden, de motorische, sociaal-emotionele en intellectuele ontwikkeling van mijn kind. maar oefenen? Nee. Dat doe ik niet. Want oefenen impliceert dat ze nu al iets bepaalds zou moeten kunnen. En dat ze dat nu niet kan en dat het nog wel eens mis zou kunnen gaan...later en dat we dan spijt hebben dat we niet geoefend hebben.

Toen Nora 4 was, ontdekte ik dat ze al heel veel letters kende en daar ook woorden van kon maken. leuk, interessant. En af en toe lazen we samen. Als ze dat wilde. En nu is ze 5 en leest ze met de kinderen van groep 3 mee. Toevallig omdat ze dat leuk vindt en het haar prikkelt. Ik heb een erg tevreden kind dat zichzelf uitdaagt. En tegelijkertijd is ze een heel normale kleuter die graag danst, met zand speelt, met haar vriendje eten kookt op haar neppe fornuisje. Heel normaal.

Ik vind het belangrijk om te kijken naar mijn kind. Ik ken haar goed, heb haar dagelijks om me heen. En toch zie ik elke keer weer iets nieuws als ik haar zo in huis zie rondscharrelen. Ik ontdek dat ze ineens een ander woord gebruikt in haar dagelijkse taal. Ik zie dat ze een ander postuur krijgt. Ik merk dat ze meer zelfstandig doet. En soms ook graag door mij geholpen wordt.

Waarschijnlijk is dit niet de eerste keer dat ik schrijf over mijn afkeer voor afstreeplijstjes, gemiddelden en over 'hoe het eigenlijk zou moeten zijn volgens die en die liefst wetenschappelijk onderlegde deskundige'. Maar ik loop er elke keer weer tegen aan. Ik wil me er met hand en tand tegen verzetten.

Ik kom dus weer met een advies. Naast bomen kijken, is het als ouder ook goed om naar je kind te kijken. Kijk, observeer zonder oordeel je kind. En wat weet je dan ineens wat je eerst nog niet wist? En ga dan, als het echt nodig is, iets doen. Of doe niets en geniet. Ik pleit voor een opvoeding van vertrouwen. Vertrouwen in jezelf, in je kind, in je omgeving. Pas als je met je handen in het haar zit en er niet meer uit komt, wend je dan tot een ander. Zo voorkom je dat je van de ene hype in de andere valt, van de ene wetenschappelijk bewezen aanpak in de andere (want deze worden toch elke vijf jaar weer tegenbewezen..) en blijf je trouw aan jezelf. Zo leer je je kind ook te vertrouwen.

Dus de volgende keer ga ik niet meer naar de gangbare schoolarts. Ik ga fijn naar mijn eigen arts, die vast dezelfde zorg wil bieden maar dan zonder de gemiddelden-lijst.

de leeuwin en het leven

Ik las net in een boek over eeuwig leven. Over dat de mens de enige biologische soort op aarde is die besef heeft van haar eigen sterfelijkheid. En dat dat niet gemakkelijk is.
Ik vind het altijd raar als ik zoiets lees. Ik snap nooit zo goed waarom mensen zo bang zijn om te sterven, om oud te worden. Ik heb dat nooit gesnapt.
Als kind had ik regelmatig een doodswens. Niet dat ik heel erg depressief van aard was, eerder melancholiek. Maar op de 1 of andere manier geloofde ik dat als je dood bent, er rust volgt. Rust van de herrie in mijn hoofd, mijn lijf. Het was soms eerder het leven dat me de stuipen op het lijf joeg dan een mogelijk einde van het leven.

Nu heb ik die wens niet meer. Ik heb te veel interessants om me heen om ervan af te willen. Maar nog steeds ben ik niet zo gehecht aan leven. Ik geloof er heilig in dat er na de dood iets nieuws, iets moois op ons wacht. ik geloof het niet, ik weet het.

Een paar maanden geleden heb ik mijn spirituele naam aangevraagd (ingewikkelde numerologie-procedure). Deze naam zegt iets over wie ik ben, wat mijn pad is in dit leven. Hij luidt: Surpreet Kaur, wat zoveel betekent als 'de leeuwin die vervuld is van de liefde van God'. Toen ik de naam las, voelde ik opluchting...en herkenning. Opluchting omdat ik dan niet zoveel hoef te doen in het leven, alleen maar vervuld zijn van liefde. Maar vooral ook herkenning. Ik ben eigenlijk altijd al en heel gelovig mens geweest. Als kind bad ik op eigen initiatief (zelfs toen mijn moeder het niet meer met me samen deed) elke avond een gebedje in mijn moeder's dialect. En daar plakte ik altijd van alles achteraan wat ik er in miste. Dan dankte ik behalve 'het kindje Jezus' ook al mijn familieleden en vroeg God om bescherming voor hen. Niet uit angst dat er iets slechts zou gebeuren als ik het niet deed. Maar uit geloof dat het goed was. En het gaf me rust.

Hoe kan het dat ik weet dat het goed is, ook als ik dood ben? Waar komt dat geloof vandaan? Hoe kan het dat ik soms vanuit het niets denk aan mijn opa, zijn sigaar ruik terwijl er niemand in de buurt is? Of dat ik het gevoel heb dat mijn oma achter me staat? Voor zover ik weet is het geen geloof dat ik van thuis uit heb meegekregen. We hebben daar nooit over gepraat. Over God praat je niet in de katholieke kerk. Je hebt ontzag voor God en doet de dingen zoals de kerk die voorschrijft omdat dat nu eenmaal zo hoort.




Inmiddels jaagt het leven me niet meer zo vaak de stuipen op het lijf. Ik kan het omarmen, ermee zijn. Het is niet altijd leuk. Maar dat geeft niet. Groeien doet pijn. Maar stilstaan is waarschijnlijk nog veel erger.

Tijd voor bomen

Vandaag een opdracht.
Aan iedereen die het druk heeft.
Aan iedereen die het niet ziet zitten.
Aan iedereen die ontworteld is.





Zoek een bos.
Of zoek een boom.
Kijk ernaar.
Adem in. Adem uit.
Kijk nog een keer heel goed.





En dan....wat voel je dan?

mooie school

Ik ga even wat reclame maken voor de school van mijn dochter.
Een school vol lef, plezier, creativiteit en samenwerking: KinderRijk in Naarden.
Ik zou er met mijn kind vanuit Amsterdam niet zo snel naar toe gaan, maar als je in Naarden, Bussum, Huizen, Laren...woont, zou ik zeggen: 't is de moeite waard.

Wat mij treft aan deze school is dat er heel verantwoordelijk gewerkt wordt aan vaardigheden en kennis die je nu eenmaal nodig hebt in dit leven, in deze maatschappij. Maar tegelijkertijd wordt dat aangepakt met creativiteit en levendige thema's. En de kinderen voelen zich verantwoordelijk voor hun eigen ontwikkeling. Ze leren er te reflecteren op hun eigen werk.

Nora is er helemaal thuis, bloeit als nooit tevoren! En ik als ouder ben daar natuurlijk erg bij gebaat.

En als professional vind ik het een verademing om zo'n school te zien. Een school die duidelijk haar eigen focus durft te hebben en niet continu bezig is met het pleasen van de inspectie en andere compromissen. Begrijp me niet verkeerd, deze school wil ook graag goed beoordeeld worden, maar dat is niet het doel. Het doel is en dat hoort het doel van goed onderwijs: goed en aantrekkelijk onderwijs op maat bieden, dat recht doet aan de talenten van kinderen.