Tijdelijk werk ik als invalkracht bij een kinderopvang-organisatie. Vandaag had ik het voorrecht om met een groep peuters te mogen werken. Ik heb genoten (en hard gewerkt, ja, dat ook).
Wat een prachtige mensen zijn kinderen zo rond hun derde jaar. Ze spelen als ze spelen. Ze eten als ze eten. Ze drinken als ze drinken. En zijn boos als ze boos zijn. Ze doen alles heel intens en op hun unieke eigen wijze.
En het doet me denken aan de manier waarop ik graag zing en teken: ín het moment. Niet bezig met: “ wat zullen mensen er van vinden?” en “ik beheers de techniek niet goed genoeg!". Gewoon zingen vanuit mijn tenen als ik zing. Met heel mijn wezen. En tekenen wat ik voel, precies op dít moment. Dat is precies zoals ik het wil.
En dan denk ik: dát is wat ik jou graag wil leren ontdekken. Dat je weer mag leren voelen en ervaren en spelen als een peuter. Zonder to do-lijstjes. Zonder gène. Zonder plan of doel. Maar echt voelen wat jíj nú wilt doen. Waar heb jij zin in? Als je met niemand rekening hoeft te houden, wat zou je dan willen doen?
Peuters zeggen graag: “maar ik wil dat niet!”.
Wees eens eerlijk....hoe vaak durf jij dat nog hardop te zeggen...
...tegen je leidinggevende (als je het niet eens bent met beleid)?
...tegen je man (als je niet houdt van voetbal kijken)?
...tegen je kind (als je te moe bent om het verhaaltje nóg eens te lezen)?
...tegen je vriendin (als ze om hulp vraagt, maar je eigenlijk al zoveel aan je eigen hoofd hebt)?
...tegen de juf van je kind (als ze vraagt of je voorleesmoeder wilt worden)?
Durf jij dat? Zonder schaamte, zonder schuldgevoel? Gewoon zeggen wat er voor je is. Wat je nodig hebt. waar je het niet mee eens bent? Met het risico dat je niet meer aardig gevonden wordt. Of afgewezen. Misschien word je ontslagen? Dat kan zomaar allemaal, als je stopt met aardig doen.
Maar dan ben je wel trouw aan jezelf en je eigen behoeften. Want je moet nog je hele leven met jezelf door één deur. En dan kun je maar het beste je eigen supporter zijn & hardop toegeven:
