Oh, wat een spannende tijden!
Wat wilde ik me graag verstoppen de laatste paar weken,
Niet alleen in mijn buitenwereld rommelt het.
Ook van binnen gebeurt er van alles.
Mensen vinden mij vaak dapper. Of avontuurlijk.
Omdat ik liedjes durf te zingen op Facebook.
Omdat ik ineens van baan verander.
Omdat ik 30 kaartjes verkocht heb voor een solo-voorstelling die ik nog moet schrijven.
Maar eigenlijk ben ik vaak een heel bangig typje.
En dat bangige kwam ik afgelopen tegen op allerlei plekken.
Over 1 van die plekken ga ik je nu vertellen. Ik kan je vertellen dat ik al deze gevoelens
tegen kwam bij het schrijven van liedjes, in contact met mijn man, mijn dochters. Ik kwam ze zelfs tegen in de supermarkt.)
Vorige keer schreef ik over mijn stap om weer juf te worden.
En begrijp me goed, van die stap heb ik geen spijt.
Maar oef, wat kom ik veel oud zeer tegen elke keer als ik weer in de klas sta!
Kan ik het wel? Waarom luisteren ze niet? Waarom doen ze niet wat ik van ze vraag?
Ben ik wel een leuke juf? Moet ik het soms anders doen? Wie zegt dat ik dit kan? Dacht ik dat echt?
Heb ik de directie belazerd in mijn sollicitatie? Heb ik mezelf beter en slimmer voorgedaan dan ik echt ben? Kan ik dat waarmaken? Is dit de juiste plek? Als het zo pittig is, wil het universum mij vertellen dat ik het niet had moeten doen?
Ik heb al heel wat nachten wakker gelegen met deze vragen zwermend door mijn hele lijf. Het schooljaar is nog maar net begonnen! En ik wil alleen maar weg! Onder een dekentje! Door de grond zakken! Ik voel schaamte en schuld en allerlei andere nare gevoelens van tekort schieten en niet voldoen aan wat ik denk dat er van mij verwacht wordt.
Tijdens die wakkere uren ben ik hulp gaan vragen. Ik ben hulp gaan vragen aan mijn hogere zelf, dat stukje in mij dat weet wat het doet. Het stukje Olga dat een missie heeft. Het stukje Olga dat wil leven, groeien, ervaren, bijdragen. Het stukje Olga dat zich niet in de luren laat leggen door het ego. Dat ego dat me veiligheid wil geven, maar ik wilde juist nieuwe dingen ontdekken. En dat is hoe dan ook spannend en niet per sé veilig. Het is onbekend. Dus ik heb er geen controle over.
Het enige wat er op zat, was ruimte te maken voor deze onzekere gevoelens.
Dus mijn hogere zelf sprak mezelf toe:
Voel maar.
Waar zit dat dan?
Op welke plek in je lijf is het precies waarneembaar?
Welke oude ervaring wordt hier getriggerd?
Waar ben je bang voor?
Wat heb je nodig?
En vooral: hoe kun jij, Olga er voor jezelf zijn op momenten dat je het spannend vindt?
En zo kon ik voelen dat een ervaringen met een groep 7 mij heel erg in de weg stond. Ik vond groep 7 niet leuk. En dat spiegelde de klas mij. En zo ben ik daar met een startende burn-out weggegaan. Ik was zo mijn best aan het doen om het goed te doen.
Ik voelde mijn angst om door de mand te vallen.
Ik voelde eenzaamheid.
Ik voelde mijn anders-zijn.
Ik ging mediteren (midden in de nacht).
Ik vergaf mezelf voor de strengheid waaraan ik mezelf soms onderwerp.
Ik begon met zachtjes mantra's te zingen, wanneer ik me niet prettig of onzeker voelde (wat mijn leerlingen heel interessant vonden).
Ik begon met mijn Awesomes Kids-kaartjes in te zetten voor mezelf.
Ik ging leuke dingen doen in de avond, ook al was ik moe en verdrietig.
Ik ging meekijken met mijn duo-partner in de klas. Ik zag wat ik van haar kan leren.
En ik zag vooral ook waar ik mezelf meer mag inbrengen. Want als hoogsensitieve vrouw ben ik uitermate getraind om altijd klaar te (willen) staan voor anderen. Ik scan mijn omgeving als een radar en wil dat alles goed en veilig is. Ik sta continu aan. Voor anderen. Niet dat anderen dat van mij willen, hè?
Het is iets wat ik geleerd heb. Het heeft me veiligheid gegeven. Maar het is niet langer nodig.
En ik stelde ik me voor:
Wat als mijn hele omgeving een puinhoop is? Als niemand blij is? Als er niemand naar mij luistert?
Wat als ik dan toch overeind blijf? Simpelweg, omdat ik blij ben met mezelf?
Wat als ik loslaat dat ik controle heb over wat er om mij heen gebeurt?
Wat als ik vooral verantwoordelijkheid neem voor het kleine aandeel dat ik wíl hebben?
Wat als dat genoeg is?
Zo gezegd, zo gedaan. Angst voor tekort schieten mag er zijn. Ik laat me er niet door leiden.
Wat is er nu? Hier?
Wat kan ik nu doen?
Wie kan ik nu zijn?
Wat kan ik lsolaten?
En ik geef mezelf een warme knuffel.
