2016

Ik heb een wens. Die borrelt al lang in mijn buik, mijn hoofd, mijn armen...
Ik wil heel graag dat mijn Awesomes Inspiratiekaartjes en Awesomes Kidskaartjes de wereld in gaan. Ik wil dat ze door mensen in de hele wereld gebruikt worden om meer inzicht te krijgen in hun zielsverlangens, hun hartewensen, hun eigen kracht, hun verborgen en weggestopte gevoelens. Zodat die er uit kunnen, waarheid kunnen worden. Zodat er niks meer verborgen blijft. En ze in liefde kunnen leven.
En dat laatste wens ik ook voor mezelf. Want ook ik vind dat moeilijk. Maar er is niets wat ik liever wil: mezelf, de mensen en de wereld om me heen liefhebben & bijdragen.

Vanaf medio januari 2016 zijn de kaartjes te koop op www.awesomes.nl. Voor €15 per pakje. In een prachtig en zorgvuldig uitgezocht doosje.

En vanaf morgen blog ik elke dag over een blind gekozen kaartje. Dan kun je me volgen. En zien wat de kaartjes met mij doen.

Ik bedenk ineens dat ik voor de Kidskaartjes mijn kinderen nog moet vragen om mee te spelen.
Want het is een spel. In mijn hoofd worden de dingen die ik mogelijk zie vaak zo groot, dat ze me afschrikken. Maar in 2016 mag het een spel worden. Een spel van groots denken en staan voor mezelf. En tegelijkertijd loslaten wat er niet is of wat ik niet in de hand heb.

Ik ben er klaar voor. 2106, her I come!

www.awesomes.nl

Verloren schaap

Het is een slechte slaapweek. Kinderen die middenin de nacht naast mijn bed staan, mijn man die pas last thuis komt en ik kan de slaap niet meer vatten. 

Ga ik tobben? Niet meer zoals vroeger. Dan tobde ik over alles wat mis was gegaan en nog mis kon gaan. 

Deze keer moest ik ineens denken aan Schaap, de knuffel die mijn jongste sinds een half jaar kwijt is. Ik wist niet dat ze zo aan hem gehecht was, ze is niet zo van de vaste onmisbare voddige knuffel die overal heen gesleept wordt en nooit in de was mag. Zoals Jaf, de nekloze giraf van haar grote zus, die echt onmisbaar was. En vaak kwijt raakte. En op wonderlijke wijze weer opdook in de plaatselijke bibliotheek. En wiens labeltje ik keer op keer moest vervangen, omdat het er afgelabeld (dat is het zachtjes friemelen met het labeltje terwijl je de knuffel tegen je wang houdt en je duim in je mond zit) was. 

Maar goed, nu was het dus Schaap. Nergens meer te vinden. Ik had er al eens 'n lapje opgenaaid, dat wel. Het was niet zo'n heel solide beestje.

Ze praat er weken niet over. En dan ineens, pruilerig: "ik mis Schaap zo erg mama!" En dat snap ik. Ik vind het ook heel stom dat ie weg is. Ik heb het hele huis afgezocht. En een oproep op Facebook gezet. Niks. 

Zij beweert dat hij gewoon in haar bed lag. En dus waarschijnlijk gestolen is door een dief. 

Maar vannacht moest ik er weer zo over nadenken, dat ik een mail gestuurd heb naar de fabrikant. Het is een oud model, niet meer te krijgen in winkels... Misschien hebben ze er nog 1 liggen? En dat we die met een smoesje of een brief aan haar geven? Zou ze dat dan geloven?

Of is het leven nou eenmaal zo en moeten we gewoon im hem rouwen? 

Ja, van die nachten 

Dankbaar

De laatste tijd ontdek ik wat dualiteit is. Voorheen snapte ik de idee wel. Als een concept. Dat we één zijn. Dat alles met elkaar verbonden is. Maar steeds meer voel ik hoe het in mijn leven speelt.

Met enige regelmaat irriteren de mensen om me heen me. Mijn man, kinderen, mijn ouders, zelfs de vriendin over wie ik een week geleden nog laaiend enthousiast was omdat ze mijn leven zo verrijkt heeft. Hoe jan dat? Een week geleden was ik nog zo vol liefde en geluk? 

Dan zijn er een aantal opties:

1. Ik stop met me te ergeren en ben lief voor de mensen om me heen. Ik spreek mezelf streng toe dat de mensen om me heen prachtig zijn en helemaal goed.

Vervolgens doe ik er alles aan om door mijn familie heel lief gevonden te worden (lekker koken, bakken, leuke dagjes inplannen)

2. Ik zoek in mezelf waarom ik dat toch altijd doe. Ik ga op zoek wat ik nodig heb om een beter mens te worden. En ga dan hard werken om dat te bereiken. Ik boek een coaching, cursus, struin Facebook af naar opkikkertjes.

3. Ik denk: 'ok, dat is wat er nu is. Ik zie even niet hoe mooi alles is.' Dan ontdek ik dat ik mezelf eigenlijk ook niet zo ok vind. Daar schrik dan van. Ik neem tijd voor mezelf, geef mezelf wat liefdevolle asndacht en spreek mezelf hoopvol toe ( voor de spiegel). 

Dat laatste is mijn beste optie. Want zodra ik ervaar dat de wereld vervelend is en stom, blijkt ik de sleutel toch zelf in handen te hebben. Niet zozeer liefde voor de mensen om me heen, maar liefde voor mezelf kan het slot op mijn hart weer openen. De buitenwereld laat me zien hoe het er met mij voor staat. 

Ik hoorde net het lied ' woman in chains'. Ja, zo voel ik me soms ook. Geketend. 

En dan is het altijd weer wonderlijk als ik mijn eigen boeien weet af te werpen. 

Ik heb niemand nodig daarvoor.

Maar god, wat ben ik dankbaar voor mensen om me heen. 

Geven

Wat ben ik al weken in de weer. Met zorgvuldig kadootjes uitzoeken. Met lieve dingen maken, surprises, gedichten.

En ik heb lol gehad. Ik ben trots op de resultaten.

En dan...

Tja, dan is het 'out of my hands' dus. Geven is geven. Ik ben niet verantwoordelijk voor de rest.

Maar dan krijgt onze jongste op school haar door mij genaaide tasje. 

En ze vindt het niks. Ze vindt het stom en wilde eigenlijk iets anders. Andere kinderen kregen wel mooie tassen. 

En dan begint de automatische piloot te starten in mijn gedachten:

'Wat een verwend nest' (Ella)

'Ondankbare hond' (Ella)

'Zie je wel, ik had toch iets anders moeten maken' (ik)

'Ik weet ook nooit wat mijn kinderen willen' (ik)

'Ik ben een stomme moeder' (ik)

'Zal ik het oplossen en vanavond nog iets amders maken, zodat ze weer blij is?' (Ik)

'Die achterlijke vrije school' (het instituut)

'Uitslovers!' (De andere ouders)

Het komt er op neer dat iedereen fout is. 

En ik baal dat ze het niet leuk vindt.

Maar er is niks aan te doen. Ze vindt het stom, ze is teleurgesteld.

Ze huppelt weer verder.

En ik? Ik blijf vertwijfeld achter. Met weer een reden om mezelf klein te maken. Iets om lekker over te piekeren...

Waarom doe ik het ook, die kado's? Waarom wil ik iedereen blij maken? 

Eigenlijk wil vooral mezelf blij maken.

En dat doe ik nu.

Ik laat het los...pfffffffff

En ik ga genieten van de rest van de avond.

Want morgen begint het hele geven en ontvangen & bijbehorende gedachten helemaal opnieuw. Goede oefening!

Zie ginds komen de Awesomes....

Ik ben druk bezig. Lekker druk bezig. Spannend en eng druk bezig.

Ik wil mijn Awesomes Inspiratiekaartjes en Awesomes Kidskaartjes graag wat definitiever aanpakken. Goed. En echt. En serieus. 

Met een ISBN nummer en zo.

En dat straks heel Nederland ze koopt.

Of heel de wereld, want zonder tekst zijn ze universeel!

En dat kinderen er op school mee werken. Dat het ze helpt om bewuster aanwezig te zijn bij wat ze voelen.

En dat coaches en trainers ze gebruiken om hun klanten mee te prikkelen, wakker schudden. Zachtjes, met liefde, maar wel confronterend? 

En dan word ik ineens heel enthousiast. Dan wil ik er over vertellen aan iedereen. En ik wil er lezingen over geven. En workshops bedenken.

En dan word ik bang.

Want wat als niemand wil? 

Of maar een handjevol mensen?

De vraag is nu: hoe zorg ik ervoor dat ik vol overgave dit produkt in de markt zet? Met liefde & vanuit de gedachte die er achter de kaartjes zelf zit? 

Mijn intuïtie laten spreken en vervolgens genieten van alles wat ik doe?

En dan het resultaat loslaten. Want dat heb ik niet onder controle. Ik kan me alleen laten meevoeren op de stroom.

Als alles koopt zoals ik het nu plan, ga ik vanaf 1 januari een 50-daagse Awesomes-Blog starten. Dus houd mijn blog én FB in de gaten. 

Zin an

Luikje

Hoe kan het toch dat ik het allermooiste en liefste gezin van de hele wereld heb?

En hoe kan het toch dat ik dat soms helemaal niet kan zien? 

Maar nu wel, goddank. Ik zie het en ik geniet.

En boven alles ben ik ook heel blij met mezelf.

En om alles nog mooier te maken, hadden we van de week ook nog eens onderstaand uitzicht uit ons raam. 

Eigenlijk is er niks veranderd. Mijn gezin was altijd al tof. Ik ook.

Er zat alleen een luikje dat me het zicht belemmerde. Dat was het 'ik ben het niet waard'-luikje.

Weg ermee!

Het onderwijs & de liefde

Ik gaf een yogales op een basisschool. 

Iedereen die meedeed mocht een Awesome Kidskaartje (zie www.awesomes.nl) kiezen dat bij je gevoel paste op dat moment. 

De juf mocht als eerste. Ze had een hart gekozen en zei: "als ik hier zo met jullie zit, dan besef ik weer hoeveel ik van jullie houd". 

Wauw

Ik ben vóór kwetsbaarheid en liefde in het onderwijs

Ik ben vóór leerkrachten die het soms even niet weten

Ik ben vóór echte mensen voor de klas

Ik ben vóór leerkrachten die van hun leerlingen leren

Dankjewel juf, voor deze prachtige les die je de kinderen gaf. En dat ik daar getuige van mocht zijn.

Ik weet dat de Awesome Kidskaartjes daar bij helpen. Ze maken zichtbaar en herkenbaar wat er in je leeft. Maar waar je niet altijd woorden voor hebt. 

Binnenkort gaan ze weer inproductie en zullen ze te koop zijn via mijn website.

Dingen waar ik blij van wordt

Jarenlang heb ik dingen gedaan die ik leuk vond. Maar ook veel dingen die me helemaal niet boeiden en waar ik me weigerde te verbinden (maar toch deed dus). Dat kostte energie, heel veel energie.
Inmiddels heb ik ervoor gekozen om van Awesomes mijn levenswerk te maken. Awesomes is de naam van mijn bedrijf. Awesome betekent te gek, fantastich, YEAH!! Wat ik graag doe met anderen is ze uit hun tent lokken. Ze laten ervaren hoe het is om zichzelf te laten zien. Als een soort coming-out. Drukke kinderen die zichzelf eens van een rustige kant laten zien. Rustige kinderen die eens laten zien dat ze ook kunnen schreeuwen. Moeders die durven delen hoe moeilijk ze opvoeden vinden. Mensen die dmv een klein confronterend kaartje hun angst in de ogen kijken. Kinderen die met een ander kaartje kunnen laten zien wat ze graag willen.

Maar ik raak zelf zo geconfronteerd in dit proces. Want wat wil ik laten zien van mezelf?
Gaat het om laten zien wat ik kan (tekenen, schilderen, zingen....)? Zodat ik goedkeuring krijg, applaus?

Of durf ik diep te voelen wat goed en fijn is? Durf ik te doen wat mij voedt. En hopelijk tegelijkertijd de mensen om me heen?

Ik heb gisteren besloten niet meer te illustreren. Ik teken nog wel. Maar ik maak geen illustraties in opdracht meer, tenzij het iets is waarmee ik me helemaal kan verbinden. Zodat ik een tekening kan maken die uit de krochten van mijn ziel komt. Geen nadenken en interessant-doenerij meer. Ook al vinden mensen dat leuk (jij tekent zo leuk). Of is er geld mee te verdienen.
Het kost me te veel. Ik word er moe van.

Maar wat dan wel?

En wat gebeurt er dat ik mijn liefste wens, dat mijn Awesomes-kaartjes de wereld in vliegen, nog niet is waargemaakt? Wat maakt dat ik bang ben om te investeren in dat avontuur?

Ik geloof dat ik bang ben voor keuzes. Mijn eigen keuzes. Zolang het een ander is die zegt: "Moet je doen, dat is leuk!", hoef ik niet helemaal alleen verantwoordelijk te zijn.
Maar als ik het gewoon ga doen, omdat ik dat wil. Omdat ik denk dat deze kaartjes de wereld een mooiere plek maken. Dan ben ik volledig verantwoordelijk. No way out.

En er is geen zekerheid. Straks zit ik met 500 pakjes kaartjes die niemand wil hebben. Of verdien ik er niks mee en ben ik er veel tijd mee kwijt.  Kan ik beter mijn pijlen richten op iets wat sneller succes heeft...

Er is geen zekerheid.....

Er is alleen ik en wat ik te geven heb. Liefde, lol, ontwapening, awesomeness. In kaartjes-vorm, in kinder/familieyogavorm, in maak-maar-iets-wat-laat-zien-wie-jij-bent-vorm, in rare-tekeningetjesvorm, in Blog-vorm. Dat is awesomeness.

En waarom zoek ik daar toch elke keer weer goedkeuring voor?
Leef je droom na. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar het is het streven waard.

Huppelen

Wie doet het ooit nog? 

Je moet het leren, als kleuter. Dat is best moeilijk. Je bent er niet meteen toe in staat. Maar je leert het wel snel af. Want huppelen is voor kinderen. Huppelen is voor blije mensen. Over het algemeen kinderen dus.

Laatst liep ik over de hei, een licht hellinkje af. "Als ik nou toch eens...", dacht ik. En "wat zou het fijn zijn om hier zo heel blij naar beneden te..."

Ik keek schichtig om me heen. Dit mocht niemand zien, een huppelende vrouw op de hei. Zomaar op maandagochtend om half tien. Dat doe je niet. Sowieso, huppelen...dat is voor kleuters.

Maar goed, ik betrapte mezelf op deze wirwar aan belemmerende gedachten en huppelde de heuvel af. Wind in mijn haren, ritme in het lijf. Heerlijk. 

Ik vind het een aanrader. 

Een paar weken later startte ik met het zingen van een mantra elke dag: Ajai Alai...een hele lange mantra met veel ingewikkelde woorden waar ik heel blij van word. Mijn hart gaat er van open en mijn schouders voelen minder zwaar. 

En toen, een paar dagen later ontdekte ik waarom deze mantra mij zo blij maakt. 

Hij huppelt! 

En zo kwam het dat ik vandaag op de Veluwse hei, waarschijnlijk gadegeslagen door herten en vosjes uit de bosjes, huppelde en tegelijkertijd Ajai Alai zong. En mijn hart ging open, mijn lichaam voelde het ritme. En de last van het leven gleed van mijn schouders.

De juf

Ik denk dat ik het onderwijs uit ben. 

Ik dacht dat ik het zat was. 

Ik dacht dat ik geen juf meer wilde zijn. Dat het nu tijd is voor nieuwe ontwikkelingen. En dat klopt ook wel, het is tijd voor iets nieuws. 

En toch...dat onderwijs blijft aan me trekken. 

Gisteren vond ik deze foto. De foto van de vijfde klas, de klas waar mijn eigen kind nu in zit. De jaargroep waar ik zelf ooit voor stond en zo afhaakte. Ik vond het niet fijn. Ik merkte dat ik geen goede juf voor ze kon zijn. Ik had moeite met dealen met al die tienerenergie. En met die enorme leerstofhoeveelheid. 

Ik ging mezelf en daarmee de kinderen voorbij. Ik stond niet langer in mijn kracht.

Mijn eigen meester uit de  vijfde klas is nog steeds een voorbeeld voor me. Maar niet zozeer een voorbeeld dat ik nadoe. Hij staat voor mij voor de leider die kinderen zichzelf laat zijn. In zijn klas voelde ik me nooit raar, anders, stom. In dat jaar voerde plezier en samen zijn de boventoon.  

En dat is ook waar ik zo naar verlang, wat ik zo graag ontketen: plezier, samen zijn.

Maar ook Awesomeness....mijn bedrijf heet immers Awesomes.

En wat is dat nou precies?

Vandaag vroeg ik aan kinderen of ze wisten wat Awesome betekent. Enthousiaste vingers: te gek, fantastisch!

'Wie van jullie is er geweldig?', vroeg ik. En een heleboel kinderen staken hun vinger op. Mooi zo. 

En we gingen aan de slag. De rest zou zijn eigen Awesomenness zo wel ervaren.

Langzamerhand komt de langverstopte aap uit de mouw. Ontdek ik weer het plezier van het leraarschap. Want ik ben een leraar. Het zit er in, het wil er uit. En steeds meer voel ik hoe. Want daarin heb ik een keuze. Ik mag op mijn manier leraar zijn. Voor wie dat maar wil. 

En ik ga verder, waar ik indertijd stopte...bij een nare ervaring. Dat betekent niet dat ik moet opgeven. Het betekent niet dat het bijltje erbij neergegooid moet worden. Het betekent alleen dat ik kan onderzoeken waar mijn kracht zit. Waar mijn weerstand. Waar mijn passie. Wat ìk nodig heb. Hier en nu.

Even stilstaan.

En dan hup! Verder!

mijmer-tijd

Ik lig in de knoop. Met mezelf. Niks nieuws dus.
Maar ik was nou net zo lekker begonnen aan een nieuw leven als fulltime zzp-er.
En echt daar geniet ik absoluut van.
Maar ik loop meteen weer tegen mezelf aan. Mij eeuwige twijfel. De 'doe ik het wel goed-ik moet meer doen-hoe kan het dat ik nog geen honderden klanten heb' -modus.

En net op het moment dat ik vind dat ik echt harde actie moet ondernemen, gaat mijn grote liefde en tevens vader van onze prachtige fabeldochters, naar Noord-Korea. En ik ben dan wel een vrouw, maar multitasken kan ik niet zo goed. Dus na 3 dagen alles zelf doen (en ook nog werken), ben ik gesloopt.

Een klein dun stemmetje binnen me zegt: 'Maak het jezelf eens gemakkelijk. Geniet maar. Het komt heus wel, het succes. Geef jezelf wat tijd.' Om vervolgens te worden overschreeuwd door: 'NEEEEE! WERKEN MOET JE. FOLDERS RONDBRENGEN, YOGALES GEVEN, KAARTJES LAEN UITGEVEN, JEZELF VERKOPEN. VOOR NIETS GAAT DE ZON OP. STRAKS HEB JE GEEN GELD MEER. EN DAN? JE HAND OPHOUDEN? GA JE NU ELKE KEER EEN EXCUUS BEDENKEN OM NIETS TE DOEN'

Ik vind het lastig om niet naar die schreeuwerd te luisteren. Hij is zo luid en zo oud. Dat andere, zachte stemmetje is nieuw. Dat heb ik jaren verdrongen.
En ik weet het wel, die schreeuwerd in me gunt me succes, grootsheid. Maar ik weet ook dondersgoed dat dat pas komt, wanneer ik mezelf ook kan koesteren.

Dus wat moet er deze week echt? En wat kan even wachten? Welke 'hard werken' kan ik even parkeren? Misschien totdat A. terug is. En ik in 1 dag niet meer hoef te koken, wassen, zzp-en, ramen lappen, boodschappen doen, lekker en gezond koken, lief tegen mijn kinderen te zijn, familieleden en vrienden bellen, klusjes voor school.......

Zo en dan ga ik nu een fijn boek lezen in bed.

zomaar een maandag

Een nieuwe lente, een nieuw begin

En ineens had ik weer zin om te bloggen. 

Zou het komen doordat ik vanmorgen op mijn creativiteit gemediteerd heb?

Of heb ik eindelijk weer eens wat te vertellen?

Het lijkt me zo fijn als er heel veel mensen komen lezen hier.

Dan heb ik extra veel reden om mooie dingen mee te maken.

Maar ik zit al een uur te klooien met de sjablonen van dit blog. 

Wat me niet lukt.

En dus laat ik het maar zo en ga fijn een boek lezen in bed.