Het is middernacht, later nog. Ik lig wakker in een Turijns appartement. Mijn familie slaapt. Mijn man, mijn dochters. En ik voel onrust. Onrust over wie ik ben en wat ik hier kom doen. Wat is mijn taak? Wie moet ik zijn? Wat heb ik mensen te leren? 

En ineens voel ik een onnoemelijk verdriet. Want het leven mag niet gaan over wie ik móet zijn. Het gaat om volledig erkennen wie ik ben. Met mijn hele geschiedenis, mijn talenten, kwaliteiten én onhebbelijkheden. Want ook die horen bij mij. Mijn angsten. Mijn weerstand. Ik hoef me er niet voor te verbergen, me niet te verweren. Me niet beter voor te doen dan ik ben. Geen poppenkast. 

Ik ben Olga, AWESOMES. De vrouw die zich soms nog kind voelt en graag huppelt over de hei. De vrouw die niet graag ergens toe gedwongen (nee helemaal niet met zachte hand) wordt en het liefst haar eigen weg gaat. De vrouw die zo graag zingt, muziek hoort en tekent. De vrouw die graag confronteert. De vrouw die boos kan zijn om dingen in de wereld die niet echt zijn. De vrouw die zo graag wil dat mensen gelukkig zijn. De vrouw die (ook als kind al) de pijn van anderen kan voelen en niets liever doet dan die pijn helpt te helen. De vrouw die intens verdrietig kan zijn om de wereld en de manier waarop we met elkaar omgaan. 

Ik voel verdriet. Verdriet van alle kinderen die niet gezien worden. Kinderen die zich uit gevoeligheid voor de wereld om hen heen aanpassen. Kinderen die pillen slikken om te passen in de wereld die de volwassenen hebben gecreëerd. Kinderen die zich anders gedragen dan hoort en daarom niet op school passen. Timide kinderen die zichzelf niet durven te laten zien. Uitbundige kinderen, die zichzelf soms overschreeuwen. Kinderen die hun ouders iets spiegelen wat ouders ontkennen in zichzelf. Kinderen die de pijn van hun ouders dragen. Kinderen zoals ik die de pijn voelen van de wereld om zich heen en zich daar soms verantwoordelijk voor voelen. 

Ik voel verdriet. Verdriet van ouders die hun kinderen niet snappen. Ouders die hard werken om een leven in stand te houden dat ze eigenlijk niet willen. Ouders die thuiskomen en moe zijn, te moe van het aanpassen aan hun werk. Ouders die zo druk zijn dat ze zichzelf niet meer voelen. Ouders die vergeten zijn dat ze zelf ooit een kind waren. Ouders die vergeten zijn dat ze dat kind nog in zich dragen, met al haar pijn en angsten. Ouders die hun eigen kinderen beter willen opvoeden dan ze zelf zijn opgevoed. Ouders die hun eigen ouders niet echt kunnen accepteren. Ouders die hun kinderen niet kunnen accepteren. Ouders die pijn hebben. Ouders die vinden dat hun kinderen het goed moeten doen. 

Ouders zoals ik die vinden dat ze het goed moeten doen met hun kinderen.

En ik wil roepen: WEES JEZELF!!! Doe wat je leuk vindt! Ga naar buiten en huppel. Zoek je innerlijke kind op en luister!! Zoek je eigen kinderen op en luister! En kijk!! 

Deze vakantie heb ik veel tijd voor mijn innerlijke kind én voor mijn dochters. En ik zie nu hoe ik ze zowel geweldig vind als ze afwijs. Ik wijs de kleine Olga af omdat ze zoveel tijd voor zichzelf nodig heeft. En dan omarm ik haar door een liedje voor haar te spelen. Ik wijs mijn dochters af omdat ze eigenwijs zijn, niet meewerken. Niet doen wat ik van ze vraag. En dan ineens zie ik hun krachtige pracht. Want wat een power hebben die twee. Wat een uitstraling. En ze vervullen me met een diep gevoel van liefde. Zelfs in hun NEE!! zijn ze zo prachtig. Ze laten zich niet dwingen in wat ze niet willen. Ze laten zich niet manipuleren. Soms moeten ze toch. Zoals wandelen in de bergen. En dan stuiten we op flink verzet. En eindigen met een diepe verbinding met ons viertjes. Want natuurlijk hoeven we niet alleen maar te doen wat we leuk vinden. Ik ook niet. Soms is het leven pittig. Soms heb ik geen zin om met mijn dochters te zwemmen. Maar als ik mijn verzet opgeef, heb ik lol met ze. En waarderen ze me. En ik geniet van het spel.

Het leven met mezelf en met mijn gezin is als ademen. Het zet soms uit en vervolgens krimpt het wat in. Ik hou vast en laat los. Neem leiding en laat me leiden. Er gebeuren fijne dingen, maar ook verdriet komt langs. Het is als een dans. En het enige wat ik kan doen, is die dans dansen. Het fijne ervaren tot diep in mijn lijf en het verdriet ook. Boos zijn met heel mijn hart (zonder de verantwoordelijkheid bij een ander neer te gooien) en liefhebben met heel mijn hart. Pas wanneer ik me tegen die dans verzet, word ik ongelukkig. Wanneer ik het ‘goed’ probeer te doen, gaat het mis. Wanneer ik te rade ga bij anderen in plaats van diep in mezelf kijk, wankel ik. Wanneer ik me spiegel aan anderen die het zakelijk/privé ‘beter’ doen dan ik, haak ik af. Dan haakt mijn innerlijke kind af. Ze voelt zich in de steek gelaten. ‘Ben ik niet goed dan?’

Dus elke keer keer ik weer terug en vind ik dat kleine meisje. En ik zie haar. En ik zing een lied voor haar. Ik vraag: ‘wat heb je nodig nu?’ En ik ben lief voor haar. Voor mij. Want ik ben haar en zij is mij. 

In elk kind zit een volwassene. In elke volwassene zit een kind. We hebben allemaal een enorme wijsheid in onszelf. Laten we die wijsheid horen. Eerst van onszelf, dan pas van anderen.